220 meter / Tenero

7 oktober begon ons volgende ronde Zwitserland in Milaan. Hier stapten we om 08.10u op de trein naar Bellinzona, een Zwitsers dorp niet ver van de Italiaanse grens. Van daaruit bracht de volgende trein ons naar Tenero. Tenero is een klein dorpje aan een meer, aan de voet van de Alpen. Heel mooi dorpje. Maar wij gingen niet om het dorpje zelf daarheen. Onze bestemming lag net buiten het dorp, een busrit van 10 minuten de berg op. Daar lag de Verzasca Dam. Een 220 meter hoge stuwdam met daarachter het Verzasca Meer. Heel mooie plek met uitzicht over het stuwmeer en verderop Tenero en het andere meer. Maar ook dat was niet de reden dat we erheen gingen. De reden stond op de dam. Namelijk de Verzasca Bungeejump. Hier kon je 220 meter naar beneden springen, langs de dam af. Iets wat we (lees: ik) niet kon laten liggen. We kwamen om 11.00u aan op de dam en de sprong was om 12.15u. Dus tijd genoeg om even wat te eten, van het uitzicht te genieten en ons voorbereiden op de sprong. Al bestond dat voorbereiden meer uit Tessa's spanning proberen te verminderen dan wat anders. Om 12.00u stopte er een busje van de bungee-organisatie en begonnen ze een stuk af te zetten en de bungeekoorden te controleren. Van daaraf was alles zo klaar: intekenen, benen aan elkaar snoeren met rubberen matten, uitleg en bungeekoord eraan vasthaken. En dan sta je op de rand van een metalen rekconstructie die over de rand van de dam uitsteekt. Een man spreide mijn armen uit en vroeg: 'Ready? One. Two. Three'. En dan komt de grond dichterbij. En snel ook! Maar 220 meter is ver, dus je hebt meer dan genoeg tijd om je te realiseren wat er gebeurt. De dam raast langs en lijkt steeds groter te worden naarmate je dieper valt. Dit is vliegen! Of op z'n minst sierlijk neerstorten. De 3 sprongen die ik in Thailand heb gedaan waren hoog, maar die 50 meter lijkt nu niks in vergelijking met de 220 meter van deze sprong. Aanrader! Het gaat niet eens om de adrenaline, het is een gevoel van vrijheid. Een gevoel van rust. Ik was ook niet opgefokt na de sprong, maar ontspannen. Heerlijk gevoel. Na de sprong zijn we naar Barcelona gegaan in een reeks bussen en treinen. Eerst de bus van de dam terug naar Tenero. Daarna met de trein terug naar Bellinzona. Hier hebben we wat gegeten in de COOP Ristorante, het huisrestaurant van de supermarkt. Vervolgens hadden we een Flixbus (de maatschappij waarmee we door heel Europa reisden) van Bellinzona naar Milaan, waar we 1 uur en 3 kwartier overstaptijd hadden op onze bus naar Barcelona. Of dat zouden we hebben als de bus geen uur en een kwartier vertraging had. Maar een half uur overstaptijd was ook prima. Om 19.45u zaten we in Milaan in onze volgende nachtbus naar Barcelona. Deze bus zat wel vol, dus hadden we geen dubbele stoelen om op te liggen. Ondanks dat hebben we beter geslapen dan in de bijna lege nachtbus van Praag naar Milaan. Met als enige onderbreking de paspoortcontrole aan de Italiaans-Franse grens door een boze meneer met machinegeweer. Maar na een korte stop waren we weer onderweg. De volgende dag (8 oktober) kwamen we om 09.00u in Barcelona aan. Of dat was de bedoeling, maar ook deze Flixbus had weer een uur en een kwartier vertraging. Begint bijna een regel te worden, of niet?

Foto's: NotAllWhoWanderAreLost9.waarbenjij.nu