come on, Patsy!! / Ulan Bator

Voor degene die de referentie in de titel niet snapt: je hebt te weinig Monty Python gekeken!

In de trein van Irkutsk naar Ulan Bator zaten we met 2 Nederlanders in de coupé. Heel gezellig! En ze hadden half Azië al doorgereisd dus ook nog heel interessant wat voor tips ze hadden voor onze verdere reis. De hele coupé bestond verder ook uit alleen maar internationale toeristen, wat heel leuk was want iedereen had andere routes genomen om bij die trein uit te komen of was in andere plaatsen gestopt. Na 12 uur kwamen we bij de Russisch-Mongoolse grens, wat 4 uur zou duren, was ons verteld. De grensovergang bestond in eerste instantie uit Rusland verlaten, dus paspoortcheck, bagagecheck en check van alle ruimtes in de trein waar je iets op kon bergen. Dat laatste was inclusief de ruimte achter lampenkappen en plaffondpanelen. Dit duurde al ruim een uur. Toen via niemandsland (gebied dat niet tot Rusland maar ook niet tot Mongolië behoord) naar Mongolië gereden. Dit duurde ook gauw een half uur. Bij de Mongoolse grens, na een herhaling van de controles die we bij de Russische kant van de grens hadden gehad, konden we de trein uit, wat heel welkom was omdat het 31 graden was in de trein. We kwamen er daar achter dat alleen onze coupé met internationale toeristen de grens over ging. De rest van de coupés waren in Rusland achter gebleven. Hier konden we ruim 2 uur rondlopen op het station, wat drinken kopen en er was een café'tje waar je kon zitten. Hier hebben we voor de eerste keer Mongools geld gepind, de tughrik. 1 euro is grofweg 2200 tughrik, dus we voelden ons heel rijk met briefjes van 10.000 en 20.000 op zak! Daar in het cafe'tje (waar ze alleen cola en alcohol verkochtten, geen water) met de andere toeristen gepraat. Toen we na en uur terug naar onze coupé liepen was deze weg en stond er een lange Mongoolse trein. Nadat we om die trein heen liepen, over het spoor (wat heel normaal is hier) bleek onze coupé ergens achter te staan. Dit was omdat Mongolië een andere spoorbreedte heeft dan Rusland en onze coupé van onderstel had gewisseld. Uiteindelijk, na in totaal 4,5 uur aan de grens/grenzen te hebben stilgestaan konden we Mongolië in. Het was toen 22.00u en de volgende dag om 07.15u kwamen we in Ulan Bator aan. Alles heeft, zoals we al verwachtten, veel meer van China weg. Niet alleen de mensen maar ook het chaotische verkeer (niet dat Rusland geen verkeerschaos heeft trouwens), het eten en de gebouwen doen ons aan China denken.
Op het treinstation werden we opgehaald door onze gidsen voor het paardrijden. Na met een auto de stad uit gegaan te zijn kregen we lunch en zaten rond 12.00u op het paard, op weg naar een nomadenfamilie waar we zouden overnachten :) We waren met ons tweeën, een paardrij-gids en een vertaal-gids. We zijn door het Terelj National Park tussen en over bergen gereden, over paden die te voet amper of niet te doen zijn. Prachtige omgeving en, op een sporadische ger-tent na, vrijwel ongerepte natuur. We stopten om de zoveel tijd om wat te eten, wat water uit een riviertje in je gezicht te splashen en van de omgeving te genieten. Helemaal zen ^^! 's Avonds hebben we in een ger-tent geslapen met 2 andere toeristen, waaronder een Nederlander. Het avondeten was een soort noodles met vlees en groente, heel lekker! Daarna 'douchen' in de rivier en zitten kaarten met de gids en toeristen. De volgende dag (9 juli) werden we brak wakker want het bed was niet meer dan een deur en het was flink koud in de ger. Na even wakker worden kregen we brood, gesneden vlees, kaas van paardenmelk en warme paardenmelk. Daarna samen verder het nationale park in, in de richting van het beeld van Chinggis Khan dat 70 km buiten Ulan Bator ligt. Na 2 uur paardrijden zagen we het beeld al tussen de bergen, maar het was zeker 6 uur rijden voor we er waren. Daar het 40 meter hoge beeld beklommen en het museum bezocht dat daar ook was over de Mongoolse geschiedenis. Heel indrukwekkend, vooral omdat we het al van zo'n afstand zagen. Daarna naar een 2e nomadenfamilie gezocht om te overnachten, maar die bleken niet op de plaats te zitten waar de gids dacht dat ze zouden zijn. Heb je wel eens met nomaden. Dus bij een willekeurig ger-kamp aangeklopt of we daar konden slapen. Het begon ook te onweren, dus we hadden haast om van het open terrein af te komen. We kregen daar een eigen ger-tent voor ons vieren (wij en 2 gidsen, want de andere toeristen gingen een andere weg op een gegeven moment) en geen moment te vroeg, want het begon snel daarna te stortregenen! Dus we waren heel blij met onze (lekkende) ger. 's Avonds schapenvlees gegeten, wat inhield nieren, maag, bloedworst, longen en een vet vlies dat de buikholte van de borstholte scheidt. Op de bloedworst na was het allemaal best lekker. De derde dag van het paardrijden (10 juli) was een stuk korter. We hebben tot 11.30u met de eigenaar van het tentenkamp gepraat, of dat geprobeerd, tot het stopte met regenen. Hij vond alles interessant aan ons, maar vooral nog Tessa's gele wimpers, zoals hij ze noemde. Hij had nog nooit iemand met een andere kleur wimpers gezien dan zwart. Ook mijn baard was reden tot gelach bij hem en de paardrij-gids. Super aardige man en nadat we foto's hadden gemaakt, hij ons een voorspoedige reis en veel geluk in ons leven had gewenst en de regen was gestopt gingen we door naar een derde familie. Dat was maar een half uur te paard. Daar thee gedronken en de ger-tent van de familie bewonderd, die volledig met houtsnijwerk was versierd, een echt meesterwerk. Daarna in 2 uur terug naar de plaats waar we begonnen waren en met de auto terug naar de stad. We waren allebei redelijk gesloopt, maar als we het mochten zouden we direct omgedraaid zijn en met onze pijnlijke knieën en pijnlijke kont weer op het paard gesprongen zijn. Geweldige ervaring :)!!
Daarna ingechect in een ger-tent-hostel in Ulan Bator. 11 juli begon het Nadaam Festival, wat het grootste nationale feest van Mongolië is. De voornaamste drie onderdelen van het festival zijn de paardenraces, het boogschieten en het Mongools worstelen. 11 juli zijn we naar de openingsceremonie geweest. Dit bestond uit nagespeelde veldslagen, muziek, dans, zang, parachutisten die in het stadion landden en nog veel meer. We verstonden er niks van, maar het hele stadion stond bol van de energie! Gisteren (12 juli) hebben we het Mongools worstelen gezien. Dit gaat samen met veel rituelen en zang voor, tijdens en na iedere wedstrijd. De worstelaars zijn stuk voor stuk giganten, maar tijdens de wedstrijden zie je pas hoe sterk ze zijn. Het komt regelmatig voor dat er een zijn tegenstander optilt of omgooit, ondanks dat ze 150 kg wegen. Een man die voor ons zat heeft ons wat regels uitgelegd en verteld wie wie was en wie hij hoopte dat zou winnen. Tijdens de halve finale waren de toeschouwers zo enthousiast dat ze bijna constant bleven staan en bleven joelen. Ze zeggen dat Nederlandse supporters helemaal loos gaat met voetbal, maar Mongolen doen dat nog veel meer. Wat een energie hebben die mensen!!
vandaag (13 juli) doen we helemaal niks hebben we besloten. We moeten bijkomen van het paardrijden en Nadaam. We zijn niet vooruit te branden en liggen eigenlijk alleen maar wat te niksen. Heerlijk!

Foto's: NotAllWhoWanderAreLost2.waarbenjij.nu