Komodo / Labuan Bajo

25 juni zijn we om 20.00u van de Pelni boot af gegaan en, zigzaggend tussen de taxichauffeurs door, naar het centrum van Labuan Bajo gelopen. Waarbij 'centrum' een groot woord is, want het was niet veel groter dan Merselo. We hebben wat gegeten, een hotel gezocht, hebben ons gedouchet en zijn meteen naar bed gegaan. Na een kakkerlakken-bed kan je een schoon bed extra waarderen. En Tessa had haar rug vol uitslag door iets op de boot, dus ook daarom waren een douche en een schoon bed heel welkom.

Na uitgeslapen te hebben, hebben we de volgende dag ons vervoer vanuit Labuan Bajo terug naar Bali geregeld. Het doel om Komodo over land te bereiken was zo goed als gehaald, dus terug naar Bali mochten we weer vliegen. Daarbij was er te weinig tijd om met de boot terug naar Bali te gaan, want 30 juni hadden we een vlucht vanuit Bali naar Australië. Dus zijn we naar het vliegveld gelopen en hebben we een vlucht naar Bali geboekt voor de 29e. Dit gaf ons nog 2 volle dagen om een tour naar Komodo Eiland te doen. Labuan Bajo is de belangrijkste plaats van waaruit tours naar Komodo Eiland aangeboden worden, dus zijn we de vele bureau's langs gelopen en hebben we een 2-daagse tour geboekt die de volgende dag zou vertrekken.

En toen was het 27 juni, en daarmee was het toch echt zover: vandaag gingen we naar Komodo! Op naar onze eigenlijke eindbestemming en op naar de komodovaranen. Deze komen alleen voor op één eilandengroep waarvan Komodo Eiland de bekendste is. Onze tour zou langs twee eilanden gaan met komodovaranen: Komodo Eiland en Rinca Eiland. Verder zouden we 3 keer gaan snorkelen. Na een ontbijt van yoghurt (ONMONMON) zijn we naar het reisbureau'tje gelopen waar we gisteren onze tour geboekt hebben. Hier stond de enthousiaste verkoper al buiten naar ons te zwaaien, want hij zou ons naar de boot brengen. De tour ging per 12-persoons open boot met 'slaapzaal' op de 1e etage. Om 09.00u waren de 12 toeristen, komend uit Engeland, Duitsland, Frankrijk en 2 blieje Hollanders, aan boord en gingen we weg uit Labuan Bajo, op naar Rinca Eiland. Dit was zo'n 2 uur varen met onderweg uitzicht op de veelal onbewoonde eilanden. Er was ons gezegd dat er, zoals altijd bij dit soort tours, geen garantie was op het zien van komodovaranen, maar terwijl we op Rinca van de pier naar de entree van het nationaal park liepen zagen we al 2 komodovaranen lopen. Ondanks dat het kleintjes waren (1,5 meter lang) waren ze heel mooi en indrukwekkend. Ze lijken nog het meest op dinosaurussen. De manier waarop ze lopen, in grote stappen, hun lichaam draaiend alsof ze hun poten niet kunnen buigen, wekt de indruk dat ze niet snel zijn, maar ze kunnen rennen met 20 km/u. Daarbij bevat hun speeksel zo veel en zo veel verschillende bacteriën dat een onbehandelde beet, hoe klein ook, dodelijk is. Nadat we bij de entree van het nationaal park onze gids ontmoet hadden zijn we in een groep het eiland op gegaan, op zoek naar meer komodo varanen. Dit bleek niet moeilijk, want binnen 5 minuten zagen we een ruim 2 meter lang exemplaar langs het pad liggen. Een gigant van een beest. Op het eiland staan de komodovaranen boven aan de voedselpiramide, dus natuurlijke vijanden hebben ze niet. Dit kon je bij deze komodovaraan wel merken, want hij vond ons totaal niet interessant. De gidsen hadden beiden een stok bij, maar kijkend naar het dier hadden we niet het idee dat dat iets uit zou halen tegen 2 meter spiermassa met klauwen. Toen we verder het bos in liepen lag er nog een 2 meter lange komodo. Deze leek dikker, wat volgens de gids kwam doordat hij net gegeten had. Net als bij sommige slangen eet een komodovaraan één keer goed en dan weken niet meer. Dus deze lag zijn maal te verteren, wat weken kon duren. Hierdoor konden we wat dichterbij komen, want bewegen zou hij toch niet doen. Terwijl we dat deden kwam er van achter een andere komodo aangelopen. Het stikte van de draken! Even verderop in de wandeling zei de gids dat hij de dag daarvoor een dood hert gezien had, dus dat het de moeite waard kon zijn daar te gaan kijken. Dat bleek ook zo te zijn, want bij het dode hert zagen we een 1,5 meter lange komodo varaan. Deze joeg een kleinere komodo weg, maar voor hij kon gaan eten kwam Godzilla tussen de bomen vandaan. Het was een bijna 3 meter lange komodovaraan die op de geur van het dode hert afgekomen was. Hij liep direct op het hert af, de kleinere komodo's negerend, en begon stukken van het hert af te scheuren. De andere varanen kenden hun plaats en bleven uit de buurt. Verstandig, want komodo varanen eten alles, inclusief hun soortgenoten. We hebben staan kijken hoe deze gigant van het hert at en vervolgens verder sjokte. Prachtig dier! Uiteindelijk hebben we in totaal 12 komodo varanen gezien. Iets wat volgens de gids maar weinig voorkwam. Na Rinca Eiland zijn we verder gevaren naar Padar Eiland. Op dit veel kleinere eiland komen geen komodo varanen voor. Op Padar hebben we een van de toppen beklommen, vanwaar we een geweldig uitzicht hadden over het eiland. Hierna ging onze boot verder naar Komodo Eiland. Hier zaten, uiteraard, wel weer komodo varanen. Ook hier hebben we een wandeling gemaakt met gids, maar in tegenstelling tot onze wandeling op Rinca Eiland hebben we geen enkele komodovaraan gezien. Wel hebben we kaketoe's, wilde zwijnen en een spin gezien. Daarvan maakte de spin nog de meeste indruk, want hij was 20 centimeter groot. Terugkijkend was het een goede voorbereiding voor Australië, maar Tessa kreeg er wel een halve hartverzakking van. Hierna was de volgende stop Pink Beach, wat een strand is van Komodo Eiland. Pink Beach is soms, afhankelijk van de stroming in de zee, helemaal roze. Maar toen wij er waren was de roze kleur niet zo duidelijk. Bij Pink Beach hebben we gesnorkeld en hebben we een zeeschildpad gezien. Heel mooi dier dat nergens bang voor was en rustig met ons over zwom. Buiten de zeeschildpad was er overal kleurrijk koraal en veel verschillende gekleurde koraalvissen te zien. Veruit de mooiste snorkelplek van de reis tot nu toe. En als klap op de vuurpijl zagen we een haai liggen tussen de stenen op de bodem. Toen hij ons in de gaten kreeg zwom hij weg, waarbij zijn 2 meter lange lichaam onder de steen uit kwam. 's Avonds hebben we op de boot gegeten en geslapen in de 'slaapzaal'. Dit was een verdieping op de boot waar je op je hurken net kon zitten met matrassen en dekens voor iedereen. Prima nacht zo, vooral toen we 's nachts dolfijnen hoorden rond de boot. Helaas konden we ze in het donker niet zien, maar een beter slaapliedje kunnen we ons niet bedenken.

Dag 2 van onze tour begon met ontbijt, weer op de boot, terwijl we naar Manta Point voeren. Manta Point is een rif voor de kust van Komodo Eiland waar, zoals de naam al zegt, mantaroggen voorkomen. Hier hebben we gesnorkeld. De zee was hier dieper dan bij Pink Beach, zo'n 4 meter, en het koraal was maar hier en daar te zien op de verder met zand bedekte bodem. Hierdoor was er meer ruimte voor grote vissen, waar er verschillende van rondzwommen. Maar na een half uur snorkelen vielen ze opeens in het niet in vergelijking met de manta die onder ons door zwom. Het zwarte dier moet wel 3,5 meter lang geweest zijn, en net zo breed. Met de slagen van zijn vinnen leek het meer op onderwater vliegen dan op zwemmen. De haai en de zeeschildpad waren mooi, maar de manta was nog bijzonderder. Echt een geweldig mooi dier! We hebben hem proberen te volgen, maar dat bleek onmogelijk met de snelheid waarmee hij zwom. Eenmaal weer op de boot bleken maar 3 man, waaronder wij, de manta gezien te hebben. We hebben heel veel geluk gehad deze tour. De laatste stop was een uur varen verderop: Kanawa Eiland. Dit is een klein onbewoond eiland omringd door witte stranden en helderblauwe zee. Hier konden we een uur snorkelen en zonnen, maar na wat we eerder gezien hadden was het koraalloze, visloze witte zand weinig interessant. Nadat iedereen na een uur weer aan boord was was het nog 2 uur varen, weer tussen prachtige begroeide eilanden door, voor we weer in Labuan Bajo aankwamen. Dit was waarschijnlijk een van de beste tours die we tot nu toe gehad hebben en tevens een van mooiste dingen die we op deze reis gedaan hebben. Als je een punt op de kaart moet kiezen om over land heen te reizen, is Komodo Eiland (en omliggende eilanden) een heel geschikte!

De 29e hebben we onze spullen bij elkaar gepakt en zijn we per tuktuk/busje naar het vliegveld gegaan. Daar hebben we gebruncht met, natuurlijk, nasi goreng en zijn we om 12.10u terug naar Denpasar, Bali, gevlogen. Een korte vlucht, want hier kwamen we om 13.00u aan. Eenmaal in Denpasar hebben we de minst-afzettende taxichauffeur gevonden, die ons naar Kuta Beach bracht, naar de surfschool waar we een week eerder ook lessen gehad hadden. Onze over-enthousiaste zingende instructeur herkende ons meteen en was blij ons weer te zien. Of dat denken we, want hij is eigenlijk altijd blij. We hebben onze backpacks daar gedropt, zijn wat gaan eten en een uur later lagen we weer op een surfplank in de zee. Geen betere manier om je tijd in Indonesië af te sluiten! We zijn bij de grote ongebroken golven weg gebleven en konden prima vooruit op de kleinere gebroken golven. Om 18.00u, 2 uur nadat we het water in waren gegaan, zei onze instructeur dat het tijd was voor de laatste golf. En zo liepen we weer terug, surfplank op je hoofd zoals ze hem hier dragen, naar de surfschool. Daar hebben we een warme douche gehad en stonden we om 18.30u buiten. Onze vlucht naar Cairns, Australië, ging om 01.10u die nacht, dus zijn we maar naar een restaurant gelopen langs het hotel waar we een week eerder geslapen hadden. Terwijl we daar langs liepen herkende de receptionist ons en, nadat we gezegd hadden dat we die nacht vlogen, zei hij dat we onze spullen daar konden laten. Dat scheelde weer sjouwen, dank u! Daar hebben we ook meteen gekeken wat een grab-taxi naar het vliegveld kostte, zodat we wisten hoeveel geld we over moesten houden na het eten. We hebben weer in hetzelfde restaurant gegeten als waar we vorige week ook een aantal keren gegeten hadden, en de serveerster herkende ons meteen. Je zou bijna zeggen dat we een opvallende verschijning zijn. Daar hebben we al ons Indonesisch geld opgemaakt, min wat we voor de grab-taxi nodig hadden. Maar eenmaal terug in ons voormalige hotel bleek dat de prijs van de grab-taxi omhoog gegaan was, waarschijnlijk omdat het later was. Dus niet van plan nog te gaan pinnen zijn we naar het vliegveld gelopen, hopend dat de prijzen lager zouden zijn als we dichter in de buurt van onze bestemming kwamen. Maar voordat we echt veel dichter in de buurt van het vliegveld waren, iedere taxichauffeur vragend naar de prijs, kwamen we bij 2 jongens op 2 scooters uit. 'Airport? Yeah sure!'. Ieder bij één scooter achterop, backpack bij de chauffeur tussen de benen en gaan. Gaan alsof ze haast hadden, tussen het verkeer door. Op een scooter-taxi in Azië doen ze niet aan rustig rijden. Of aan helmen. Ondanks dat we een afspraak over de prijs hadden, en we niet meer geld bij hadden dan het afgesproken bedrag, bleef een van de jongens tijdens de rit vragen om meer geld. Iets wat we in Indonesië wel vaker gehad hebben en typisch iets voor het land is. In geen enkel ander Aziatisch land doen ze dat. En vragen of ze je sieraden mogen hebben, dat willen ze ook nog wel doen hier en daar. Het wekt niet de meest betrouwbare indruk. Eenmaal op het vliegveld waren de jongens dan ook echt niet blij dat ze niet meer kregen dan het afgesproken bedrag. Zelfs toen we hun onze lege portomonnee lieten zien. Maar we waren op het vliegveld. Daar begon het wachten, want we waren om 20.00u daar en vlogen pas weer om 01.10u. Maar met een potje kaarten kom je de tijd wel door. Na 2 uur wachten konden we inchecken en kwamen we aan de praat met een Australische vrouw die duidelijk zenuwachtig was. Ze vloog voor de eerste keer alleen vertelde ze ons en toen ze hoorde dat we, net als zij, naar Cairns vlogen, waren wij haar persoonlijke reishulp. Waarschijnlijk vanwege haar zenuwen was ze extreem spraakzaam, maar wel gezellig. En zo vlogen we net na 01.00u naar Australië, al drong het bij ons allebei nog niet zo door.

Foto's: NotAllWhoWanderAreLost7.waarbenjij.nu