Bloody Arabs! / Bursa

2 september zijn we om 14.30u in Bursa aangekomen. Dit is met 3 miljoen mensen de derde stad van Turkije. Ons hotel, in het centrum van de stad, was op de kaart makkelijk te vinden. Maar toen we 200 meter van onze bestemming verwijderd waren gaf de navigatie aan dat we een straat in moesten waar slagbomen voor stonden. Dit ging niet, dus hier begon het omrijden om via een andere weg bij ons hotel te komen. Dit bracht ons via éénrichtingswegen, een tramspoor met tram als tegenligger, steegjes waar we niet door pastten en een mannetje die beweegbare-weg-blokkade-paaltjes voor ons omlaag deed weer terug naar dezelfde slagboom waar we begonnen waren. Daar is Hans te voet gaan kijken en bleek er een feestdag te zijn met marktjes, waardoor we niet dichterbij het hotel konden komen. Dus de auto geparkeerd en met de bagage naar het hotel gelopen. Daar hebben we ingecheckt en zijn we vrij snel weer de stad in gegaan. In de eerste plaats voor lunch. Bursa is de stad waar de kebab uitgevonden is, dus we zaten vrij snel aan een bord met kebab met saus, brood en yoghurt. Vervolgens zijn we door de Grand Bazaar gelopen, die om de hoek van het hotel lag. Deze was heel leuk om doorheen te lopen, al was meer dan de helft van de kraampjes dicht. Meteen achter de bazaar lag Ulu Cami ('cami' betekend moskee). Dit is een bijzondere moskee omdat er een waterbron in het midden van de gebedsruimte is, die een fontein van water voorziet. Verder is er op de muren Islamitisch caligrafeerkunst te zien. Deze waren, ondanks dat we ze niet konden lezen, heel mooi en sierlijk. Hierdoor was dit een heel mooie moskee. Na de Ulu Cami zijn we op zoek gegaan naar de stadsmuur. Dit bleek lastiger dan verwacht. We hadden een foto in de reisgids van de gerestaureerde stadspoort en een stipje op de kaart waar deze moest zijn. Maar na een uurtje lopen stonden we bij een gat in de restanten van de stadsmuur waar volgens het bordje ooit een stadspoort geweest zou zijn. Toen hebben we maar besloten terug te lopen, want we hadden het redelijk gehad. Via buitenwijken van Bursa zijn we terug naar het hotel gelopen. Maar in deze buitenwijken vind je, net als in Istanbul, dingen die je in het centrum niet vind. Hier was dat een schapenhandel. In een grote overdekte, maar open, ruimte zagen we kleine stallen met hooi waar schapen stonden. Hier kon je kiezen welk schaap je wou en deze levend of geslacht kopen. Zo liepen er 2 mannen bij de schapenhandel weg met ieder een schaap aan een touw. De dieren verzetten zich hevig, maar werden met moeite meegetrokken. Over de schapen in de overdekte hal heen kijkend zagen we in de verre hoek de slachterij. Hier hing, ook in de open lucht, het karkas van een schaap waar een man druk bij aan het snijden was. We zagen hoe het bloed via een afvoer langs de muur naar de straat stroomde, waarschijnlijk eindigend in de rivier die daar een paar meter verderop liep. Het had wat weg van de slachterij in Songpan, China, waar we per ongeluk bij uitkwamen, al was deze iets geciviliseerder. Niet dat dierwelzijn of volksgezondheid hier hoger in het vaandel stonden dan in China. Na de schapenhandel achter ons gelaten te hebben en we weer dichter bij het centrum van de stad kwamen passeerden we weer de stadsmuur. En daar, meer door geluk dan wijsheid, kwamen we uit bij de gerenoveerde stadspoort uit de reisgids. Hier hebben we pizza gegeten met uitzicht op diezelfde stadspoort. Na de pizza's was het maar een paar honderd meter lopen naar het hotel. Onderweg hebben we nog een stop gemaakt bij een van de vele terrasjes van het gezellige centrum van Bursa voor een kopje çay (Turkse thee). Waarbij er opeens ook een schaal druiven op tafel kwam. Maar zelfs dat was niet gastvrij genoeg volgens onze ober, want bij het afrekenen kregen we ook nog ieder een halve nectarine. Echt heel aardig mannetje! Eenmaal in het hostel bleek dat er een groep mensen ingecheckt waren, waarvan we later leerden dat het Arabieren waren. Deze groep van 5 of 6 volwassenen met zeker net zoveel kinderen zaten op 2 kamers naast ons. Of dat wouden we, maar ze bleven niet op hun kamer. De kinderen renden door de gang (voetballend dachten we op gegeven moment) en leken als doel te hebben zoveel mogelijk herrie te maken. En tot middernacht lukte ze dat ook nog heel aardig ook nog. Daarna keerde de rust gelukkig terug.

Of in ieder geval tot de volgende morgen. Want de volgende morgen hadden ze het ontbijtbuffet al vrijwel leeg voor wij er om 09.00u aankwamen. Gelukkig raasde de chaos die deze groep was na een half uur weer verder naar hun kamers, waardoor we in rust de restanten van het ontbijt konden verzamelen. Zelfs de 2 vrouwen die het ontbijt verzorgd hadden en probeerden op te ruimen wat er achtergelaten was waren duidelijk geërgerd door het gedrag van de groep. Na het ontbijt hebben we nog even met de Duits-sprekende eigenaar van het hotel staan praten voor we weer met onze spullen de auto in doken. Volgende stop: Cumalikizik. Dit is een oud Ottomaand dorpje (wat we ondertussen een 'O-dorpje' noemde omdat we het woord 'Ottomaans' niet meer konden horen). Het bestond uit smalle steegjes, leuke toeristische winkeltjes en veel authentieke O-gebouwen. De sfeer die er heerste deed ons aan Castlefest denken. Hier hebben we een uur rondgelopen en we hebben in een gezellige tuin wat gegeten en gedronken voor we terug naar de parkeerplaats liepen. Deze stond helemaal vol, want het was flink druk in het dorp. We zagen zelfs de groep Arabieren daar (just smile and wave boys, smile and wave). Vervolgens was 70 kilometer naar Yalova, een havenstad aan de Zee van Marmara. Hier vertrok om 17.45u onze boot terug naar Istanbul. Wat ons nog tijd gaf voor een kopje çay, een tostie en in Hans' geval: baklava. Hierna reden we de ferry op en zochten we onze zitplaatsen op het dek op. 1,5 uur later kwamen we weer in Europa aan (lees: het Europese deel van Istanbul).

Foto's: NotAllWhoWanderAreLost9.waarbenjij.nu