Iets een kabelbaan / Langkawi

De boottocht van Penang naar Langkawi zat vol met toeristen waardoor we hutjemutje op elkaar zaten. Om 17.00u (26 mei) kwamen we op Langkawi aan, waar het een stuk warmer was dan op Penang. Onze eerste stop was eten en een hostel zoeken, dus zijn we bij Chef Zack gaan zitten. Wat een briljante naam is voor een restaurant! Maar buiten dat hadden ze ook wifi, dus tijdens het naar binnen werken (wat wij deden had weinig met eten te maken en meer met buldozeren) hebben we een hostel gevonden in de buurt. Na het bunkerfestijn, waar we echt aan toe waren, zijn we naar onze accomodatie gelopen en zijn we vrij snel in slaap gevallen. Dit bleek niet heel handig, want daardoor hadden we geen wekker gezet en werden we de volgende dag om 12.00u wakker. Dááág halve dag van onze enige volle dag op Langkawi. Maar we hadden wel weer energie, dus het bijslapen was blijkbaar nodig. Met deze nieuwe energie zijn we terug naar de haven gegaan, waar we een dag eerder nog scooters afgewezen hadden links en rechts. Daar hebben we ons vervoer naar Kuala Lumpur geboekt en een scooter gehuurd. Zoals bij alle scooterverhuur in Azië is benzine niet inbegrepen. Maar Langkawi is de enige plaats waar je met plezier gaat tanken. We vroegen bij het verhuurbedrijf hoeveel benzine we nodig hadden voor een rondje eiland. Ze zeiden 1 euro. Daar geloofden we weinig van, maar 1 euro aan benzine paste maar net in de vrijwel lege tank. In een tank waar ruim 4 liter in pastte. We realiseerden ons later pas dat Langkawi volledig belastingvrij is, wat de prijzen nogal drukt, vooral op benzine. Dit is omdat de koning van Maleisië een aantal 5*-resorts heeft op Langkawi om zijn rekening te spekken en hier geen belasting over wou betalen. Dus heeft hij het eiland belastingvrij gemaakt. Aan de afbeeldingen van de koning te zien die er op sommige pleinen en markten hangen zie je ook wel dat hij wat extra geld nodig heeft. Zijn gouden zwaard is maar ingelegd met een paar edelstenen en die mantel met gouden afwerking is ook duidelijk aan vervanging toe. Arme man. Na het tanken zijn we naar een groot winkelcentrum gereden voor een nieuwe externe accu, die we ergens onderweg kwijt geraakt zijn en hier belastingvrij te koop zijn. Daarna zijn we naar de andere kant van het eiland gereden. Daar hebben we met moeite een restaurant kunnen vinden dat ons lunch wou verkopen. Want het was de eerste dag van de Ramadan, dus eten terwijl de zon op was werd door vrijwel niemand van de overwegend Islamitische bevolking gedaan. Maar gelukkig heb je altijd een concentratie Russische hotels en op Russen gerichte restaurants (alsof ze ergens uit principe niet gaan eten als er geen Russisch menu is), dus hebben we tussen de Russen zitten eten. Vervolgens zijn we naar een waterval gereden, waar voor de verandering wel water vanaf kwam. Mooi om te zien, ondanks de menigte lokale mensen die afkoeling zocht in de poel onder de waterval. Ook zaten er veel apen, waarvan er om de zoveel tijd een de bomen in schoot met een zak chips of fles cola. Als je ooit met wilde apen te maken krijgt: ze jatten. Allemaal. Maar de meeste toeristen (wie zei daar 'Chinezen'?) hebben dat niet door. Na de waterval zijn we naar de kabelbaan gegaan, die je naar een van de toppen van het eiland bracht. We hadden ergens gelezen dat het de steilste kabelbaan ter wereld was, maar hoe steil kan je nou gaan met een kabelbaan? Antwoord: doodsangst-opwekkend-steil! Of in ieder geval bij Tessa. Na 2 tickets gekocht te hebben en in de veelal glazen bakjes gestapt te zijn (mooi hè, dat uitzicht) vertrokken we onder een amper-de-moeite-waard helling richting de voet van de berg een 500 meter van het beginpunt van de kabelbaan af. Maar na 10 minuten ontspannen van het uitzicht genieten zagen we dat er geen rijtje glazen cabines meer voor ons, zoals daarvoor het geval was. Er was alleen nog de verticale rotswand, 100 meter voor ons. Na nog een keer kijken bleek de kabelbaan vanuit daar meteen door te gaan naar de top, 100.000 kilometer boven ons. En de rij glazen cabines ging ons nu schuin boven ons voor. Van daaraf mocht ik niet meer opstaan om foto's te maken van iemand in onze cabine. Ik noem geen namen, maar ze zorgde ook voor een verminderde doorbloeding in mijn linker hand en 10 nagelafdrukken in mijn linker arm. Zo stegen we langzaam maar zeker hoger boven de waterval uit waar we 3 kwartier eerder nog langs stonden, tot we bij de 'Middle Station' kwamen, op de top van berg nummer 1. Daar zijn we niet uitgestapt en zijn we meteen doorgegaan naar het 'Top Station'. Deze lag op een tweede net iets hogere top langs de eerste. Hier was de kabelbaan niet meer zo steil. Op de tweede top hadden we 20 minuten rondgekeken en van het uitzicht over Langkawi genoten voor we terug naar beneden moesten. Het was ondertussen 17.45u en om 18.00u sloot de kabelbaan, dus iedereen moest naar beneden. De terugweg was, vanwege de ondoorzichtige onderkant van de cabine, een stuk minder eng dan de heenweg. Toen we weer met beide benen op de grond stonden zijn we met de scooter terug naar hetzelfde plaatsje gereden als waar we heenweg gelunched hadden, met het idee dat we daar sowieso eten konden krijgen voor zonsondergang. Maar tegen de tijd dat we daar waren was de zon onder, wat het teken was voor de andere restaurants om ook hun deuren te openen. We hebben gegeten bij een Thais restaurant, waar we (voor de verandering) maar weer een massaman curry hebben besteld. Hij was niet zo goed als in Thailand, maar het was een massaman! NOMNOMNOM! Toen we vervolgens terug naar het hotel reden zijn we ergens langs de weg gestopt omdat Tessa iets zag uit haar ooghoek. Het bleek een groep met zeker 10 neushoornvogels te zijn die in een boom zat. Hier hebben we even staan kijken naar deze prachtige vogels voor we doorreden naar ons hotel.

De 28e ging onze boot van Langkawi naar Kuala Pernis, vanwaar de bus naar Kuala Lumpur ging. We hadden de scooter nog, dus per scooter zijn we 2 keer op en neer gereden naar de haven. Één backpack per keer en zo zaten we om 09.00u op de boot naar Kuala Pernis. Deze boot zat voor nog geen 10% vol, dus we konden de lege stoelen naast ons gebruiken om de tassen op te zetten. Dit bleek maar goed ook nadat we een kakkerlak tussen de zwemvesten zagen kruipen. In Kuala Perlis kwamen we volgens planning om 10.00u aan en hadden we tijd genoeg om onze bus van 11.00u te halen, die 's avonds om 18.15u in Kuala Lumpur aankwam. Op naar de 2e keer Lumpje deze reis.