Cat beach / Teluk Bahang

We zijn naar Teluk Bahang gegaan voor de workaway die we daar wouden doen. Een workaway is vrijwilligerswerk doen in het buitenland. Dus tegen kost en inwoning ga je helpen met wat voor werk er ook moet gebeuren. Voor de workaway die wij gingen doen hield dat in helpen bij een kattenopvang. We hadden ons opgegeven om 10 dagen te helpen met het verzorgen, eten geven en wassen van de katten en het repareren van kooien, schoonmaken en dergelijke. Dus 16 mei kwamen we rond 11.00u op de kattenopvang Cat Beach aan. Cat Beach is letterlijk dat: een strand waar katten gehouden worden. Bij aankomst werden we eerst door 10 katten begroet, al voor we de eerste medewerker spraken. In totaal zitten er zo'n 150 katten. Of dat dachten ze, want het kattenregister was slordig op zijn best en de helft van de katten liepen los. Na onze spullen in de gezamelijke slaapkamer gedropt te hebben, in een zak om 'katten verrassingen' te voorkomen op aanraden van andere vrijwilligers, kregen we een klapper met een 50 pagina's uitleg over het werk op Cat Beach. Elkaar aankijkend met een blik van 'die zag ik niet aankomen' begonnen we te bladeren, maar na 2 pagina's kwam een Franse vrijwilliger, Julia, ons vertellen dat het boek niet nodig was. Ze zei dat we maar mee moesten lopen zodat ze voor deed hoe ze een hok schoonmaakte en een kat met snotneus verzorgde. 50 pagina's uitleg in een 5 minuten demonstratie duidelijk. We vroegen waar we konden beginnen, maar het enige antwoord was een handgebaar naar zo ongeveer alle kooien die er stonden. De logica was: is het vies, maak het schoon. Is verzorging nodig, verzorg de kat. Een schema of een overzicht was er niet. De persoon die ons de klapper had gegeven was ondertussen weer aan het werk, dus een beetje onzeker keken we rond naar welke kooien vies waren en zijn die maar schoon gaan maken. Dit hebben we 2 uur gedaan voor Julia kwam vragen of we op Cat Beach bleven slapen. We hadden op de website wel gelezen dat niet alle vrijwilligers die op Cat Beach werkten daar ook sliepen, maar we dachten dat we wel ergere hostels gehad hadden. Julia vroeg of we de douche en wc gezien hadden. Toen ze die ons liet zien was onze keuze voor een andere slaapplaats snel gemaakt. Alle kooien werden schoon gemaakt op dezelfde badkamer als waar de vrijwilligers doucheten en je werd geacht de katten van de badkamer te jagen voor je naar de wc ging. Dus na een rondje lopen hadden we een prima kat-vrij hostel gevonden in de buurt van Cat Beach. De rest van de dag bestond uit kooien schoonmaken en snotneuzen schoonwrijven. 's Avonds waren we uitgenodigd bij Teviot, de Amerikaanse eigenares van Cat Beach, die voor ons gekookt had. Teviot is een hele aardige vrouw en was heel geïnteresseerd in ons en onze reis. Tijdens het eten kwamen onze opleidingen ter sprake en moesten we Teviot op de handrem zetten om te zorgen dat Tessa niet het permanente hoofd-katten-verzorging en ik de permanente klusjesman werd. Ze vertelde dat er een ruimte was op Cat Beach waar een aantal jaren iemand gewoond had, maar waarvan het dak was ingezakt door een tekort aan onderhoud. Dus als we het aandurfden mochten we dat dak repareren. Toen we de volgende dag gingen kijken naar de ruimte die ze bedoelde bleek dat er van reparatie geen sprake meer was. Het compleet doorgeroeste, ingezakte en met palen ondersteunde restant van wat ooit het dak moest zijn geweest moest compleet vervangen worden. Maar voor het zo ver was moest de puinzooi er onder opgeruimd (lees: afgevoerd) worden. Het heeft ons het merendeel van de 2 volgende dagen gekost om de ruimte van amper 6 vierkante meter vrij te krijgen. Daarbij kwamen we onder andere de spullen tegen van de voormalige bewoner, inclusief zijn ID-kaart. Na navraag gedaan te hebben over wat we ermee moesten bleek dat hij in de gevangenis zat vanwege iets met drugs. Vreemd verhaal. Vervolgens heb ik, na overleg met Teviot, nieuwe materialen gekocht om het dak te vervangen. Tessa was ondertussen constant bezig met zoveel katten als ze kon helpen met hun snotneuzen, klitten en net waar ze ook maar mee geholpen konden worden. Vooral de kat die ze Tongetje had genoemd had veel verzorging nodig. De naam Tongetje kwam van het feit dat hij z'n tong de hele tijd een stukje uit zijn bek had hangen. Tongetje wastte zich niet meer, dus deed Tess dat een keer per dag voor hem. Ondertussen begon het dak vorm te krijgen, net als de nieuwe voorgevel en deur van de ruimte. Margo, een andere Franse vrijwilliger, die er al 2 maanden werkte, kon haar geluk niet op bij het zien van de ruimte. Ze zei dat dit een perfect alternatief was voor de huidige quarantaineruimte, die zij in haar eentje beheerde. De huidige quarantaineruimte had geen daglicht of ventilatie, waardoor het donker en warm was binnen. Verre van ideaal voor zieke of gewonde katten. Ze had het al met Teviot gehad over het verplaatsen van de quarantaine ruimte naar deze 'nieuwe' ruimte. Toen we de 'nieuwe' ruimte na 6 dagen helemaal klaar hadden kwam Teviot kijken. Maar voor ze dat deed liep ze eerst naar Margo. We kregen maar de helft van het gesprek mee, maar de conclusie was duidelijk: Margo was bedankt en kon per direct gaan. Na 2 maanden daar gewerkt te hebben werd ze van de ene op de andere dag weggestuurd. Ons beeld van de altijd blije en vriendelijke Teviot veranderde direct. Later hoorden we dat Margo kittens geweigerd had die door iemand gebracht werden, omdat ze al te veel katten hadden en ze ze niet allemaal konden verzorgen. Een punt waar Teviot en Margo al vaker meningsverschillen over hadden gehad. Direct nadat Margo haar spullen had gepakt kwam Teviot naar de gerenoveerde ruimte kijken. Ze was er helemaal gelukkig mee. Meteen begon ze met lege kooien verzamelen en deze erin te stapelen. Ons voorstel, of eigenlijk Margo's voorstel, om er de quarantaine ruimte van te maken was zonder duidelijke reden van de baan. In plaats daarvan vroeg Teviot me een plan te maken om het dak van de quarantaine ruimte te verhogen en de afwatering van het dak te veranderen. Toen ik zei dat dat een grote ingreep was waar zeker een paar dagen werk in ging zitten zei ze doodleuk: 'nee, dat is niet waar'. Na een tweede poging om uit te leggen wat er bij kwam kijken om het dak aan te passen onderbrak ze me met: 'dat is niet zo, maar dat is ook niet van belang nu' en ze ging ze verder over een ander project dat ze wou dat we voor haar deden, namelijk een wasbak plaatsen. Maar voor ik daar op kon reageren zei ze dat we samen maar naar de winkel moesten gaan om een wasbak te kopen. Tess was ondertussen Tongetje af aan het drogen, want die had net zijn wasbeurt gehad, waarop Teviot zei dat dat niet nodig was. Dat was wel genoeg aandacht voor één kat. Pardon? Teviot en ik zijn toen een wasbak gaan kopen, die buiten gemonteerd moest worden om kooien in schoon te maken. Maar pas toen we met de wasbak terug op Cat Beach waren, en Teviot haar plan vertelde, bleek dat ze zich niet had gerealiseerd dat een wasbak ingebouwd moest worden. Dus de gloednieuwe wasbak verdween ook in de ruimte die wij hadden gemaakt, die hiermee officieel als opslagruimte was bestempeld. Vervolgens vroeg ze wat de opties waren tot het volledig overkappen van de open binnenplaats van Cat Beach. Dit was het punt dat het voor ons duidelijk was dat ze geen enkel idee van planning had, want het volledig overkappen van de binnenplaats zou betekenen dat ons net nieuw geplaatste dak er weer af gehaald zou moeten worden. Dit, in combinatie met het totaal ontbreken van enige belangstelling in onze ideeën en het wegsturen van Margo maakte dat we hier niet meer wouden werken. Cat Beach was ongecontroleerd en drastisch toe aan een andere manier van werken toen we er aankwamen. We hoopten bij te kunnen dragen aan die verandering in de manier van werken door een extra ruimte beschikbaar te maken, maar in die laatste middag werd ons duidelijk dat het probleem niet op Cat Beach zelf lag. Het probleem lag bij Teviot en haar tekort in overzicht en planning. 's Avonds zijn we met Nikki, een Britse vrijwilliger, uit gaan eten. Zij vertelde dat ze met haar achtergrond in management Teviot probeerde te helpen een lange termijnsplan op te stellen. Maar haar conclusie was hetzelfde als de onze: er was geen structuur of planning. En die aanbrengen was heel moeilijk vanwege Teviot. Dus ondanks dat we zeker weten dat we positief hebben bijgedragen aan Cat Beach is het jammer om je te realiseren dat er op de lange termijn geen stijgende lijn in zit. Of in ieder geval niet voor zover wij kunnen zien.

De 24e zijn we door Nikki meegesleurd naar Adventure Park 'Escape'. Dit is een soort middenweg tussen een speelplaats en een pretpark. Bij de ingang stond een grot bord met de tekst: 'Growing up is optional', wat redelijk de samenvatting van het park is. Ze verkochten 4 soorten tickets. Little kids (0 - 3), kids (3 - 18), big kids (18 - 60) en super kids (60+). Dus iedereen werd geacht zich als kind te gedragen. Na 3 tickets gekocht te hebben voor 'big kids' begon het moeilijke gedeelte: gingen we eerst de kabelbanen, het palmboom klimmen of de reuzenschommel doen. Op aanraden van Ali, de parkmedewerker voor wie opgroeien heel duidelijk iets was waar hij niet aan mee deed, zijn we eerst palmboom gaan beklimmen. Als je zonder hulp en binnen 5 seconden het belletje kon raken boven in de boom kreeg je een kokosnoot. En, zoals verwacht, faalden we hierin alle drie hopeloos. Pas met hulp van Ali lukte het. Volgens mij uit medelijden vergat hij de regel dat het beklimmen zonder hulp moest en werd de 5-seconde regel geschrapt voor vrouwen, waardoor we 2 kokosnoten hadden gewonnen en een vermelding in het boek met winnaars. Ook werden Tessa's en Nikki's namen door het park omgeroepen omdat ze de eerste winnaars van de dag waren, met 'We Are the Champions' op de achtergrond. Ali zei dat we 's middags mee moesten doen in de trapeze show, waar we niet direct ja op zeiden na de 10 meter hoge trapeze gezien te hebben. Dus zijn we maar doorgegaan naar een van de volgende activiteiten. Al met al hebben we aardig wat dingen gedaan, onder andere trampoline springen, de reuzenschommel, wandklimmen (wat echt heel leuk was!), verschillende kabelbanen, de 'hoogtevrees verdrijvings zone' en uiteindelijk toch de trapeze. De 'hoogtevrees verdrijvings zone' was een toren van 25 meter hoog waar je vanaf moest stappen. Dat klinkt zo vrij kort door de bocht, maar daar kwam de attractie wel op neer. De kabel waar je aan vast zat zorgde ervoor dat je enigszins afremde en rustig op je voeten landde beneden. Een soort middenweg tussen abseilen en bungee jumpen dus. Maar het hoogtepunt van de dag moet toch wel de trapeze zijn geweest. Het principe ervan was dat je aan een trapeze op en neer zwaaide, waarbij je aan je benen hing, en dus je armen vrij had om Ali's handen te pakken, die aan een 2e trapeze slingerde. En zo slingerde je van de 1e naar de 2e trapeze, voor je rustig lande in het vangnet onder je. Denk aan de klasieke trapeze act uit het circus, maar dan met Tessa in plaats van een ervaren acrobaat. Ali was onder de indruk van Tessa's acrobatische kunsten, net als wij allemaal, en dus kwam ze er niet onderuit om mee te doen in de show. Dus even later slingerde Tessa, dit keer onder applaus van alle kijkers, weer in de trapeze. Voor het geval dat het nog niet uit eerdere blogs is gebleken: Tess gaat helemaal loos! En sinds vandaag heeft ze er een certificaat van. Een certificaat van bewezen moed in de trapeze.

Uiteindelijk hebben Nikki en ik het ook geprobeerd, maar wij kwamen niet verder dan de eerste trapeze. Na de trapeze werden we vriendelijk doch dringend verzocht te vertrekken, want het park ging sluiten. We hadden hier makkelijk nog 2 dagen door kunnen brengen.

De volgende dag was het tijd om Teviot te vertellen dat we vertrokken, waar we allebei best wel tegenop zagen. De reden voor dat we eerder vertrokken was vanwege de vervelende ervaring met Teviot en we hadden moeite met het vinden van een subtiele manier van haar dat vertellen. Maar toen we 's morgens naar Teviot toe gingen was ze veel te druk bezig met ons vertellen over waar we nog heen moesten gaan in Maleisië om überhaupt maar te informeren naar onze ervaringen op Cat Beach. Dus die hebben we ook maar niet gegeven. Die middag zijn we samen met Nikki naar een waterval gegaan net buiten Teluk Bahang, waar we de hele middag gezwommen hebben. Prima manier van afkoelen na de 40 graden die het al de hele week was.

26 mei hebben we onze spullen bij elkaar gezocht en zijn we naar het batik atelier gegaan. Na hier een souvenier gekocht te hebben zijn we per bus terug naar Georgetown gegaan, vanwaar de boot naar Langkawi ging, onze volgende bestemming. Maar voor we naar de boot gingen wouden we eerst ons visum voor Indonesië aanvragen. Dit was in Bangkok niet gelukt, dus was het tijd voor poging 2 in Georgetown. Bij de Indonesische ambassade vertelde ze ons dat we onder andere onze vluchtgegevens, en kopie's van onze paspoorten moesten afgeven, die we niet bij hadden. Dus zijn we bij een hotel (met heel behulpzaam personeel!) gaan printen. Na het printwerk waren we 12.32u weer bij de ambassade. 3 keer raden hoelaat ze sloten. Inderdaad, om 12.30u. Dus we zijn maar meteen doorgegaan naar de haven, waar we om 14.00u per boot vertrokken naar Langkawi. Het Indonesisch visum moest maar wachten tot we in Kuala Lumpur waren.