Bernina Express / Milaan

Op 4 oktober vertrokken we uit Praag. Hier begon het deel van de reis dat heel wat puzzelen gekost had om kloppend te krijgen. En waarvan we nog niet wisten of het zou lukken. We waren in Praag, dus vrij noordelijk in Europa. We gingen naar Barcelona, dus vrij zuidelijk in Europa, want van daar gaat onze boot op de 12e naar Mallorca. Maar om nou direct daarheen te gaan zou ook zonde zijn, dus wat is er tussen Tjechië en Spanje? Zwitserland! Zwitserland is heel mooi en het is logische stop op de route. Maar al snel bleek Zwitserland een spaarrekening per nacht te rekenen voor een nacht in een hostel. Dus daarmee de vraag: hoe reis je door Zwitserland zonder Zwitserse prijzen te hoeven betalen? Onze oplossing was de volgende: Je boekt een nachtbus van Praag naar Zürich, stapt daar over op de trein naar Italië, slaapt in Milaan en maakt nog een dagtrip naar Zuid-Zwitserland. Op papier zag dit er prima uit. Dus 4 oktober vertrokken we om 20.45u per nachtbus uit Praag richting Zürich. Met 1 uur en 3 kwartier overstaptijd zou deze aansluiten op de Bernina Express die van Zürich, over de Alpen, naar Tirano (Italië) gaat. De nachtbus was nog niet voor een kwart vol, dus Tessa lag over 2 stoelen uitgesmeerd. Ik over de 5 stoelen helemaal achter in de bus. De Bernina Express hadden we 2 maanden geleden al met flinke vroegboekkorting geboekt, dus we moesten de aansluiting halen om niet alsnog een spaarrekening te moeten betalen om Zwitserland te doorkruisen. Maar voor we de trein in Zürich konden halen moesten we eerst de grens met Duitsland over. Dit ging snel met een korte paspoortcontrole. Toen ik de douanier mijn paspoort gaf vroeg hij me, als enige, of ik rookte. 'No'. Dan misschien marihuana? Nee ook niet. Na nog een blik in mijn paspoort gaf hij deze terug. Misschien heeft hij wel gedacht: Nederlands paspoort, alibaba-broek, baard, bandshirt, festival-bandjes om z'n pols, die heeft drugs bij zich. Maar we konden door zonder verdere controle. Bij de eerste stop van de bus in Nurnberg lagen we op schema om de trein in Zürich te halen. Bij de tweede stop in Stuttgart ook. De volgende stop was Zürich, die trein gingen we wel halen. Maar toen kwamen we bij de Zwitserse grens. De paspoortcontrole was voor niemand een probleem, behalve de 2 meiden die vergeten waren dat hun EU-visum niet in Zwitserland geldig was. Dus het duurde een half uur voor ze hun papieren op orde hadden en we door mochten. Nog 1 uur en een kwartier overstaptijd. Geen probleem. Tot we op 10 kilometer buiten Zürich in de file kwamen. Hoe vroeg gaan ze hier naar hun werk?! Spitsuur om 06.00u?! Zo sukkelden we langzaam de stad in. We gingen het wel halen, no worries. Komt goed. Nog 5 kilometer en 30 minuten overstaptijd, nog 3 kilometer en 25 minuten overstaptijd, nog 2 kilometer en 20 minuten overstaptijd. Uiteindelijk, na de meest trage inparkeermanoeuvre die een busschauffeur ooit maakte, hadden we nog 13 minuten om naar onze trein te rennen. Wat niet goed werkt met backpack op je rug. Maar 5 minuten voor vertrek waren we bij de goede trein. De trein naar Chur van 07.07u. We hebben hem gehaald, relax, even op adem komen. Waarom deden we dit ook alweer? Oja 1 uur en 3 kwartier overstaptijd is meer dan genoeg. De trein was gelukkig wel op tijd en stopte na een mooie rit met uitzicht op de bergen om 08.22 in Chur. Daar stapten we over op de panoramacoupé van de Bernina Express. Dit houdt in dat de ramen doorlopen tot in het dak van de coupé voor maximaal uitzicht. We hadden 2 plaatsen tegenover elkaar aan het raam geboekt. Reisduur tot in Tirano (Italië): 4 uur en een kwartier. Tafeltje tussen ons in, een zak broodjes, bananen, chocolade en koekjes en uitzicht over de Zwitserse Alpen. Dat ging helemaal goedkomen. Al was dit niet iets dat veel door backpackers gedaan werd hadden we het idee. Gezien we een van de weinigen waren in de coupé zonder recht op seniorenkorting. De Bernina Express begint in Chur op 584 meter boven zeeniveau, klimt naar 2253 meter en daalt vervolgens weer tot 429 meter in Tirano. Maar de maximale helling is 7 graden. Dit houdt in dat er verschillende haarspeldbochten in de rails zitten. Ook hebben ze verschillende 'kurkentrekkers' aangelegd om hoogte te overbruggen. Dit zijn stukken spoor die rondlopen, als een wenteltrap, gedeeltelijk ondergronds in tunnels en gedeeltelijk bovengronds via viaducten. Dat soort oplossingen, in combinatie met het uitzicht, is waarom dit stuk spoor op de UNESCO Wereld Erfgoed lijst staat. Het eerste uur reden we tussen de beboste dalen door met soms mooie vergezichten over de meren. Maar hoe verder we reden, hoe hoger we kwamen en hoe minder bomen er groeide. We stopten op verschillende stations die in the middle of nowhere leken te liggen. Er waren veel mensen op de been op de stations met kleine backpacks en Nordic Walking stokken, alsof de enige reden voor het station was om wandelaars naar het beginpunt van hun wandeling te brengen. En waarschijnlijk skieërs, want er waren speciale skie-bagage-rekken in de trein en her en der stilstaande skiliften naar verschillende nu-niet-besneeuwde toppen. Op het hoogste punt van de treinrit was overigens wel sneeuw: we reden langs een grote glacier die uitkwam op een groen/blauw meer in verder onbegroeide zand en stenen. Bijzondere verandering van het landschap gezien we een uur eerder nog tussen het groen reden. De panorama-ruiten gaven een perfect uitzicht op de bergen die, zelfs op meer dan 2 kilometer boven zeeniveau, nog boven ons uit torenden. Het is makkelijk te begrijpen waarom de Bernina Express als een van de mooiste treintrajecten van Europa wordt gezien. Nadat we de onbegroeide hooglanden verruild hadden voor opnieuw beboste bergwanden en groene dalen merkten we pas het slecht slapen in de nachtbus afgelopen nacht. Tessa kon wakker blijven, ik was daar minder goed in. Achteraf bleek tot de frustratie van het Duitse grijs-op-reis stel dat langs ons zat en ook graag aan het raam wou zitten, maar dat niet kon door een slapende backpacker. De rest van de Bernina Express liep door de uitlopers van de Alpen en was daardoor vrij vlak in verhouding met waar we vanaf kwamen. Om 12.45u kwamen we in Tirano aan. Welkom in Italië. We waren blij dat we er waren, maar hier moesten we weer de trein in. Ons hostel was in Milaan, 3,5 uur verderop. In deze trein was het Tessa die haar ogen niet open kon houden. Om 16.30u kwamen we in Milaan Centraal aan. Wat trouwens een van de meest imposante stationgebouwen is die we tot nu toe gezien hebben. Alsof ze een Romeinse tempel hebben omgebouwd tot station, afgaande op de grote marmeren beelden, hoge bewerkte plafonds en half rond park bij de hoofdingang. Aan de andere kant, dit is Italië, ze hebben hier waarschijnlijk zoveel Romeinse overblijfselen dat het niet meer zonde is een tempel om te bouwen tot station. Een korte metro-rit later waren we bij ons hostel. En daar kwamen oude angsten weer terug. Zitten hier bedwantsen? Appartementen in Milaan zijn onbetaalbaar, dus we moesten in een hostel. Maar zijn die bedwants-vrij? We hebben de backpacks dicht en weg van de bedden gehouden. Als we dan bedwantsen kregen, zaten ze in ieder geval niet in de backpacks. Maar vertrouwen deden we het niet. 's Avonds wouden we een fatsoenlijke Italiaanse pizza gaan eten. Maar dat ging niet. Uit eten voor 19.00u is schijnbaar onmogelijk in Milaan. En ons hostel had geen keuken (welk hostel heeft er nou geen keuken?!). Dus zijn we naar de 24/7 open Turk gegaan voor 2 Turkse pizza's. Niet echt een straf en de mogelijkheid tot vergelijkend onderzoek: zijn Turkse of Italiaanse pizza's lekkerder. De Turkse zijn in ieder geval heel lekker!

De volgende dag, onze enige volle dag in Milaan, hadden we niks gepland. Vanuit hier gingen we met de nachtbus naar Barcelona de volgende dag, dus maar even bijslapen. Maar voor Barcelona zouden we eerst weer naar Zwitserland gaan voor een dagtrip, dus zijn we 's middags naar het busstation gelopen om te kijken of we daar onze backpacks daar konden stallen voor een dag. Maar dat bleek niet mogelijk. Dus de backpacks moesten mee met de dagtrip naar Zwitserland. 's Avonds, na 19.00u deze keer, hebben we alsnog onze Italiaanse pizza kunnen eten. Lekker! Maar niet zo lekker als de Turkse vonden wij (niet tegen de Italianen zeggen hè).

En zo waren we de volgende dag weer onze backpacks in aan het pakken. Om 07.00u liepen we weg uit ons hostel, dat trouwens bedwants-vrij was, richting de metro. Deze bracht ons naar het centraal station, vanwaar we met de trein naar Bellinzona gingen. Op naar het volgende rondje Zwitserland!

Foto's: NotAllWhoWanderAreLost9.waarbenjij.nu