Chocolaaa! / Wenen

Op naar onze volgende Europese bestemming: Wenen. Na één uur in de bus kwamen we in de Oostenrijkse hoofdstad aan. Ik ben hier een keer eerder geweest, ergens in een ver verleden, maar herinner me er niet veel van. Tessa was nog nooit in Wenen geweest. De aardige buschauffeur wees ons op de metro toen hij ons met de telefoon bezig zag, zoekend naar waar we precies waren. En zo stonden we een klein half uur later aan de andere kant van Wenen, bij metrohalte Ottokring een stukje buiten het centrum. Hier was ons volgende appartement. Want bedwantsen zitten nooit in appartementen, dus we waren hier volkomen veilig. Al rook de straat wel flink naar bier. En dan niet van een paar flesjes die gelekt hadden, maar meer alsof er een vrachtwagen zijn hele lading in de straat verloren was. Gelukkig bleken we de geur binnen niet te kunnen ruiken. Een aardig vrouwtje liet ons ons nieuwe stekje zien en legde het een en ander uit. Maar omdat wij 3 woorden Engels gebruikt hadden tussen ons Duits door dacht ze ons te helpen door Engels te praten. Wat bestond uit Engels met veel Duitse woorden er doorheen. Dus we waren weer lekker multi-culti bezig. Maar we hadden in ieder geval een relax appartement met eigen keuken en badkamer. Die trouwens in dezelfde ruimte waren. Beetje apart ontwerp. De rest van de dag hebben we onze planning voor de rest van de reis op een rij gezet en het een en ander geboekt.

De planning voor de laatste maand: we zijn tot 28 september in Wenen. Dan gaan we per bus naar Praag, waar we tot 4 oktober zijn. Van daaruit hebben we een nachtbus naar Zürich die de 4e vertrekt en de 5e heel vroeg aankomt. Deze sluit mooi aan op de Bernina Express, wat een van de mooiste treintrajecten van Zwitserland schijnt te zijn. Deze gaat van Zürich, over de Alpen, naar Tirano in Noord-Italië. Hier komen we 5 oktober aan voor een overstap op de trein naar Milaan. Vanuit Milaan hebben we 7 oktober een dagtrip geboekt naar de Verzasca Dam in Zwitserland, waarna we die avond met weer een nachtbus naar Barcelona gaan. Daar gaat 12 oktober onze boot naar Mallorca, waar we Cathy treffen voor een weekje niks doen. En die rust hebben we ook wel nodig want 18 oktober hebben we de boot terug naar Barcelona en diezelfde avond de bus naar Parijs. Vervolgens treffen we Andrea en Thijs daar voor Disneyland in Halloween, gaan we met hun nog naar de Belgische kust en komen we 27 oktober thuis. Dat is onze Euro-trip in een notendop.

Terug naar Wenen. Na onze eerste nacht in onze nieuwe accommodatie leek het ons handig om met de free walking tour te beginnen. Maar deze begon pas om 14.30u, dus eerst uitslapen. Toen we eenmaal wakker waren bleken de supermarkten dicht te zijn op zondag, dus moesten we wel brood halen bij de bakker. Gigantisch probleem natuurlijk. Daarna, om 13.00u, zijn we naar de meeting point gelopen in het centrum. Buiten was weer diezelfde bierlucht. Maar waar deze vandaan kwam was snel duidelijk: om de hoek van onze accommodatie was de Ottokring bierbrouwerij. Hier zouden we de komende dagen nog verschillende keren (met dichtgeknepen neuzen) langs lopen. Wenen Old Town was 3,5 kilometer verderop, dus onze beweging kregen we wel. In de wijk waar onze accommodatie was waren de meeste gebouwen modern. Strakke gevels, ramen zonder ornamenten. Maar hoe dichter we bij het centrum kwamen, hoe meer historische gebouwen we zagen. Iedere gevel had weer een ander ornament en sommigen gebouwen hadden grote statige entrees. Welkom in Old Town. Wenen Old Town bestond, vroeger, bijna uitsluitend uit paleizen, kerken en de huizen van de rijken. Hoewel de gebouwen nu niet meer hetzelfde doel hebben en verschillende paleizen nu appartementengebouwen zijn, is de uitstraling nog steeds hetzelfde als vroeger. Old Town is in zekere zin zelf een groot openluchtmuseum. En door dit 'museum' begon om 14.30u onze free walking tour. De vrouw die de tour deed was geen studente, zoals bij de free walking tours in Boekarest en Bratislava, maar was een gids van beroep. Dit maakte dat ze alle details van ieder gebouw dat we tegen kwamen kende. En dat is heel interessant, maar achteraf wisten we echt niet meer welke prins nou met wie waar gewoond had en waarom. Maar de vuistregel was dat ze bijna allemaal met eigen neven of nichten getrouwd waren, zoveel mogelijk kinderen moesten krijgen om uit te huwelijken aan andere koningshuizen en dat daarom de latere generaties van de Hapsburgers (de koninklijke familie) soms wat vreemd uit hun ogen keken als gevolg van te weinig menging in de genenpoel. De gids liet ons eerst de National Library zien, in een vleugel van wat vroeger het winterpaleis van de koninklijke familie was. Van daar liepen we via een steegje die we zelf nooit gevonden hadden naar de hoofdingang van datzelfde winterpaleis. Ze zei dat de Hapsburgers geen rijke familie waren, maar zich wel rijk voordeden. Dit is ze bij de poort van het paleis wel gelukt. Deze was gigantisch! Met natuurstenen beelden van mannen die met slangen vechten en goden die erop neer keken. Veel was geïnspireerd op Romeinse beelden, de koningen werden ook in toga met gouden kroon van bladeren afgebeeld, in een poging met de Romeinse keizer Caesar vergeleken te worden. Achter de poort lag het binnenplein, wat nu een park is, met daar omheen de vleugels die door verschillende koningen zijn bijgebouwd. Waarom iemand zoveel ruimte nodig heeft weten we niet, maar het is enorm. En dit was alleen voor de winter, in de zomer vertrok de hele familie met alle bedienden naar Schönbrunn, het zomerpaleis even buiten de stad. Aan de andere kant, misschien was al die ruimte ook wel nodig. Als een van je levensdoelen is om zoveel mogelijk kinderen te krijgen, en die kinderen dat ook doen, telt het wel snel op. Een van de koninklijke echtparen had namelijk 16 kinderen. Na het winterpaleis zijn we via een kleine Romeinse opgraving, die nu midden op een rotonde ligt, via weer een steegje die we zelf nooit gevonden zouden hebben richting de St. Stephen's Cathedraal gelopen. Maar niet voor we even stopten bij de Plague Column. Dit is een metershoge versierde zuil die een van de koningen (Joseph waarschijnlijk, daar hadden ze er een paar van) had laten bouwen om God te bedanken dat de pestepidemie voorbij was. Boven in de zuil staan Jezus, God en de heilige geest (in de vorm van een duif) afgebeeld met daar een paar meter onder de koning, knielend. Dit was heel uitzonderlijk, want meestal werden de koningen op gelijke hoogte, en daarmee gelijke status, als goden afgebeeld. De pestepidemie had grote gevolgen voor de stad, leerden we later, maar dat komt nog. De tour eindigde bij de St. Stephen's Kerk, wat ooit het hoogste gebouw van de wereld was. Nu stond hij in de stijgers, wat een beetje jammer was. Maar desalniettemin een heel indrukwekkende kerk. Al is het wel een vreemd gezicht, want de kerk is symetrisch in plattegrond met aan beide zijden een toren. Maar een van de torens is maar half zo hoog als de andere. Onze gids vertelde waarom dit was. Degene die de leiding had over de bouw van een van de torens wou dat deze eerder klaar was dan de andere toren, waar iemand anders de leiding over had. Dus sloot hij een deal met de duivel. De duivel zorgde dat zijn toren in 10 jaar af was, maar hij mocht niet bidden, zelfs niet de naam van een heilige noemen gedurende die periode. Na 5 jaar was de toren voor de helft af, precies volgens het schema van de duivel. De bouw van de andere toren ging langzamer. Hier was de man die de leiding had over de bouw heel gelukkig mee. Staande op zijn nog in aanbouw zijnde toren zag hij zijn vrouw beneden lopen en in zijn enthousiasme riep hij haar: 'Maria! Maria!'. Daarmee was zijn deal met de duivel verbroken, want hij noemde de naam van een heilige, en viel hij van de toren naar zijn dood. En daarom is een van de torens nooit afgebouwd. Of het waar is mag je zelf over oordelen, maar het blijft een interessant verhaal. Hiermee was de tour afgelopen en zijn we terug naar de National Library gelopen, want we zagen tijdens de tour dat er die dag gratis toegang was. En je kan ze in een appartement zetten, maar backpackers blijven backpackers, dus we gingen er vandaag nog heen, nu het gratis was. De bibliotheek bestond 'alleen maar' uit de boeken over aardrijkskunde en astronomie, maar dat waren nog 200.000 boeken. Deze stonden in grote houten schappen met trappen die je voor de kasten kon rollen om overal bij te kunnen. Op verschillende plaatsen stonden beelden en globes en het plafond was helemaal beschilderd. Een bibliotheek zoals je ze in Harry Potter films verwacht. De bibliotheek is ook nog in gebruik, maar waarschijnlijk vanwege de gratis entree was het nu meer een museum dan een functionele bibliotheek. Toen we weer buiten stonden waren we redelijk op van het slenteren, maar realiseerden we ons dat we nog 4 kilometer moesten lopen. Waarom zaten we ook alweer zo ver buiten het centrum? Oja, Wenen centrum is onbetaalbaar, dat was het. Eerst maar even opladen. En dat kan maar op een manier in Wenen, namelijk met een flink stuk sacher torte. Sacher torte is een typisch Weense taart gemaakt van chocoladecake met daartussen een laag chocolade, overgoten met chocolade. Het is zo massief dat een stuk een volledige maaltijd is en dat je op moet letten dat je er je bestek niet op buigt. De gids van de free walking tour had een plaats gewezen waar ze 'reasonally priced' sacher torte verkochten. Namelijk in de voormalige foyer van het koninklijk winterpaleis. Wat heel mooi is, maar waar we ons toch niet helemaal op onze plaats voelden toen we op de fluwelen banken gingen zitten, onder een kroonluchter en de ober in colbert ons vroeg hoe hij ons van dienst kon zijn. Maar sacher torte laadt je wel van op. Dus daarna konden we de 4 kilometer terug weer aan. Het was net na 18.00u dat we de deur van onze accommodatie achter ons dichttrokken, even gingen zitten en zijn gaan koken. Op tijd naar bed vanavond.

Want de volgende dag was weer lopen, dit keer naar paleis Schönbrunn. Beter bekend als het paleis van Sisi. Na het ontbijt zijn we de paar kilometer naar het Schönbrunn gelopen, die gelukkig aan 'onze' kant van de stad was. Eenmaal daar bleek het, net als het winterpaleis in het centrum, gigantisch te zijn. We kochten tickets voor de Grand Tour met eigen audioguide en zijn op het plein voor de grote trappen en het balkon gaan zitten. De tickets gaven toegang tot het paleis voor een bepaald tijdsvak, en het onze was pas over 20 minuten. Dus maar even zitten en wat eten. Lekker Hollands zelf brood smeren. Na 20 minuten mochten we binnen. Iets wat niet alleen voor ons gold, want vrijwel iedereen buiten had tickets voor hetzelfde tijdsvak als wij, inclusief een groep Chinezen met persoonlijke gids. De Grand Tour bestond uit 40 kamers, ieder met een verhaal van onze audiotour over wie het waarvoor gebruikt had en in welke periode. Alle kamers waren versierd met goud, schilderijen en bewerkte deuren en ramen, zo zagen we over de hoofden van de groep Chinezen voor ons. Iedere activiteit had een eigen kamer, wat gedeeltelijk de grootte van het paleis verklaarde. Zelfs het ontbijt en het avondeten werden niet in dezelfde kamer gegeten, daarvoor waren er de ontbijtkamer en de dinerkamer. Voor avondeten met de familie op gewone dagen dan, want voor gelegenheden at de familie in een andere kamer. En als er bezoek was, was hier ook weer een andere eetkamer voor. Het was interessant en heel mooi om te zien, al zijn de precieze familiebanden ons niet helemaal bijgebleven. Uiteraard werd Elisabeth, beter bekend als Sisi, uitgebreid besproken. Ze stond bekend als een van de mooiste vrouwen uit haar tijd. En dat wist ze zelf ook, want ze was de hele dag bezig met haar uiterlijk, iedere dag. Zo was ze 2 uur per dag bezig met het verzorgen van haar enkel-lange haar en at ze zelden met de familie om haar slanke postuur te behouden. Daarbij had ze een hekel aan het leven op de manier die er als prinses van haar verwacht werd. Na de tour hebben we een ronde door de tuinen van Schönbrunn gelopen. Deze bleken, uiteraard, ook gigantisch, dus na een klein rondje vonden we het wel weer goed voor vandaag. Het was ondertussen ook 17.00u, dus zijn we terug naar onze accommodatie gelopen, waar we weer zelf gekookt hebben. Aardappelen, spinazi, bakcamembert en appelmoes: OMNOMNOM. Ook hadden we in de supermarkt mozart kugeln gevonden, een typisch Weense bonbon. Of dat dachten we, maar het bleek uit Salzburg te komen. Maar het waren bonbons, dus dan hoef je niet zo precies te kijken: OMNOMNOM!!

Na weer een nacht van 11 uur slaap wouden we het een dag rustig aan doen. Dus we gingen vandaag alleen maar naar de Prater. Alleen daarheen en verder niks. Maar de Prater was 7 kilometer verderop en we waren te wers om met de metro te gaan, dus het leek erop weer een volle dag te worden. Na een dik uur lopen, onder andere dwars door Old Town, zagen we in de verte de Prater liggen. De Prater is een permanente kermis met als grootste attractie (letterlijk en figuurlijk) een reuzenrad. Deze geeft een geweldig uitzicht over de stad. Maar voor we daar in gingen moesten we eerst ergens anders heen. De vorige keer dat ik in Wenen was zijn we ook naar de Prater geweest en zijn Koen en ik in een attractie geweest die heel hoog was, over de kop ging en heel eng was. En ik wist nog dat het tegenover een achtbaan was en dat Nellie ons €10 bood er niet in te gaan. En Wim ons geld bood er wel in te gaan. Dat was mijn herinnering als 12-ish jarige. En dit was genoeg om de attractie terug te vinden. De attractie bestond uit een draaiende arm met aan het uiteinde 4 stoeltjes die ook nog om hun as draaiden. Of simpeler gezegd: je werd misselijk met tussendoor een mooi uitzicht op de skyline van Wenen, ondersteboven. Tessa had beloofd er ook in te gaan, ondanks dat ze de attractie nog nooit gezien had. Een belofte waar ze al snel spijt van kreeg, maar waar ze zich wel aan hield. Een flink aantal schreeuwen later van een van ons (noemen geen namen) stonden we een beetje draaierig, misselijk en met een hartslag alsof we net een marathon gerend hadden weer naast de attractie. Even zitten best. Sterker nog, even wat eten. Tessa: 'Waarom gingen we daar ook alweer in? Oja, ik had het beloofd. Waarom had ik dat ook alweer beloofd?'. Nobody knows. Na de lunch zijn we, nog steeds wat misselijk, het reuzenrad in gegaan. Deze deed 20 minuten over zijn ronde, wat de mogelijkheid gaf even rustig te zitten en van het uitzicht te genieten. Dat was wel even welkom voor we weer 7 kilometer terugliepen. Goed idee, zo'n dagje rustig aan. Kwam alleen weinig van terecht op deze manier.

En zo was het 27 september. Nog precies één maand voor we weer thuis komen. Al deed dit weinig met ons gevoel dat thuis nog ver weg was. Vandaag was onze laatste volle dag in Wenen, dus hadden we een lijstje gemaakt van de dingen die we nog wouden doen. Eerste punt op de lijst: het Globen Museum. Voor als het nog niet duidelijk was, we hebben de neiging de alternatieve attracties op te zoeken. Het Globen Museum heeft een van de grootste verzamelingen globen (wereldbollen) ter wereld. Deze varieerden van 10 centimeter tot 118 centimeter. Waarbij die laatste een paar honderd jaar oud was en de voor die tijd meest precieze wereldkaart had. Ter vergelijking hadden ze de kaart gedigitaliseerd en hier de daadwerkelijke positie van de continenten overheen getekend. De kustlijnen van Europa op de 300 jaar oude kaart weken tientallen kilometers af van de daadwerkelijke plaats op de aarde. Terwijl de Aziatische kustlijnen zeker 1000 of nog meer kilometer afweken. Interessant om te weten, gezien die kaart wel gebruikt werd om naar Azië te varen. Ook stonden er 2 Lunaria in het museum. Een Lunarium is een schaalmodel van de zon, de aarde en de maan waarmee het principe van een zonsverduistering uitgelegd kon worden. Ook stonden er globen van alle planeten en van de maan. Al met al interessant om in een half uur doorheen te lopen. Onze volgende stop was de Stock im Eisen, ofwel de Nail Tree, ofwel een boomstam waarvan werd gezegd dat als je er een spijker in sloeg dit geluk bracht. Dus zoals verwacht kon je nu de stam amper meer zien tussen de koppen van de spijkers door. Deze stond op een plein achter glas. Waarschijnlijk om te voorkomen dat er nog meer spijkers bij geslagen werden. Meteen om de hoek van deze stam was de Kapuziner Kirche met daaronder de Karpuziner Crypt. Hier liggen de lichamen van (op 2 na) alle leden van de koninklijke Hapsburg familie en van één bediende. De bediende was zo geliefd door de familie dat ze ook in de crypte is bijgezet. We liepen tussen de tombes door, allemaal van metaal en de ene nog rijker versierd dan de ander. Maar hoe indrukwekkend de tombes er ook uitzagen, dit was niet wat we verwachtten. We hadden stapels botten in gedachte, netjes opgestapeld in de crypte van de koninklijke familie. Maar in de Kapuziner Crypt bleken alleen de gemummificeerde lichamen van de familie te liggen. De harten lagen in een andere kerk en de rest van de organen in weer een andere. En de mozaïek van botten was in de ingewanden-crypte, onder de St. Stephen's Cathedral. Deze was gelukkig om de hoek, dus even later liepen we de gothische cathedraal in. Dit was de cathedraal met één voltooide toren en één halve. We hadden nog even om de cathedraal te bekijken voor de tour naar de crypte begon. Deze ging eerst naar het nieuw gerenoveerde deel van de crypte. Hier lagen verschillende priesters begraven. Daarna werden we naar de koninklijke crypte geleid. Hier stonden genummerde urnen met daarin de organen van de koninklijke familie. De urnen waren verzegeld met tin, maar een was er een aantal jaar terug gaan lekken, waardoor er eeuwenoude ingewanden-vocht van koningin Elisabeth vrij kwam. De geur zou zo sterk geweest zijn dat er pas na 2 dagen iemand naar beneden durfde gaan om de lek te dichten. De derde catagorie in de crypte waren de graven voor de gewone burgers. Al moest je heel rijk zijn om hier begraven te liggen. Mensen werden in houten kisten begraven, maar nu zag je alleen nog de restanten van deze kisten met daarin duidelijk zichtbaar de botten. Maar er was op een gegeven moment een probleem. Toen de pest uitbrak zijn alle begraafplaatsen in en rond Praag leeggehaald en zijn alle lichamen in de crypte van de St. Stephen's Cathedral gelegd. Dit was om de verspreiding van de ziekte tegen te gaan. Maar er waren zoveel doden dat er niet genoeg ruimte was. Daarom moesten een aantal gevangenen meer ruimte gaan maken in de crypte. Dit hield in dat ze de botten van de (soms recente) doden schoon moesten maken, moesten sorteren en op moesten stapelen in de crypte. Dit was niet alleen een vreselijke taak, maar ook nog gevaarlijk. Want veel van de doden die er lagen waren aan de pest overleden, waardoor hun lichamen heel besmettelijk waren. Het resultaat van dit werk is dat er nu 2 ruimtes gevuld zijn met netjes schoongemaakte en opgestapelde botten. Een van de minder bezochte tours van Wenen lazen we later. Na de crypte tour zijn we terug naar ons appartement gelopen voor een laatste nacht in Wenen. Morgen gingen we naar Praag.

Onze bus naar Praag vertrok om 10:30u, dus we waren al op tijd op om de backpacks in te pakken. Ook moesten we nog avondeten halen, want het was een nationale feestdag in Tjechië, dus alle winkels zouden dicht zijn. Om 08:45u trokken we de deur achter ons dicht, liepen naar de metro en gingen daarmee naar het busstation. Onze bus was er netjes op tijd en 10:30u waren we onderweg naar Praag. We hadden weer 4 stoelen en een tafeltje voor ons alleen. De busrit ging prima, op een keer aangehouden worden na. Maar dit bleek alleen een willekeurige paspoortcontrole. En zo kwamen we om 15:10u in Praag aan. Een half uur later dan gepland.

Foto's: NotAllWhoWanderAreLost9.waarbenjij.nu