Kill them dead!! / Boedapest
Blijf op de hoogte en volg Daan en Tessa
15 September 2017 | Hongarije, Boedapest
Net voor 10.00u kwamen we de 15e per trein in Budapest aan. Ondanks oma 1 en oma 2, waar we uiteindelijk wel de humor van inzagen, was de nachttrein best prima. We kwamen aan op Keleti Station, wat van de buitenkant net zo goed een paleis kan zijn. Alleen de grote stationsklok verraadt wat het gebouw is. Van daar af was het maar 500 meter naar ons luxe hostel. Of zo werd het hostel online beschreven. Het bestond uit een soort bedstee'en met 2 persoonsbedden, was perfect schoon, gaf net wat meer luxe qua badkamer en keuken en in het hele hostel zaten maar 15 man, in plaats van de 40-50 man of nog meer die in andere hostels passen. Een luxe hostel dus. Bij aankomst bleek dat er tijdsverschil is tussen Roemenië en Hongarije, waardoor we een uur vroeger waren dan de afgesproken tijd. Maar na een half uur kwam de receptionist ons inchecken. Het hostel bleek inderdaad echt beter dan die we normaal hebben. Alles zag er als nieuw uit, was schoon (sterker nog, werd schoongemaakt toen we binnen kwamen), en de badkamers en keuken die ze hadden zou ik thuis ook wel willen. Dus we hebben onze backpacks neergezet en zijn op de bank en in de zitzakken gaan zitten. Even niks, heerlijk. Onze panische zitten-hier-wantsen?!-reactie was nog niet weg, maar dit hostel zou daar wel bij helpen. Die middag nog even boodschappen doen, koken en een nieuw vest halen voor Tessa, want die was ze vergeten in Boekarest kwamen we achter. Daarna naar bed. Weltrusten! Lekker slapen in schone bedwantsvrije bedden.
De volgende morgen werden we wakker en was het panische gevoel weer terug. Mijn knie jeukte. Ik dacht nog: 'Stel je niet aan, dat zit tussen je oren. Kijk naar je knie en stel jezelf gerust dat er geen bedwantsen zitten'. Dus de deken optillend, mezelf verwijtend dat ik zonder reden aan het panieken was, zag ik dat ik niet panisch was. Er zat een bedwants bij mijn knie op de deken! Nonde@#$&%=$/!!!! Na een keer snel kijken vonden we 5 doden en één levende (maar ook snel dode) bedwants. 3 keer?! In 1 week?! Serieus?! Is heel Oost-Europa een grote bedwantsplaag?! Dit hostel was schoon, perfect schoon, dus we moesten de bedwantsen meegenomen hebben uit Roemenië. Dus ze zaten in onze backpacks. En die krijg je niet schoon, niet zonder wasmachine waar een backpack in past. Of op zijn minst een bad waar je hem onder kan dompelen in heet water voor een paar uur. This is it, we gaan naar huis. Het is mooi geweest. Morgen zitten we weer in Nederland. Ik ben gaan douchen, meer voor tussen m'n oren dan om fysiek schoon te worden, want ik voelde me echt vies. Zelfs de backpacks zagen er vies uit, ondanks dat deze er nog precies hetzelfde uitzagen als gisteren. Na gedouchet te hebben zat Tessa met een hoopvol gezicht op de trap (de niet gestoffeerde dus daarmee bedwantsvrije trap). 'We hebben ze niet meegenomen uit Roemenië', zei ze. Ze had tientallen dode bedwantsen in en rond het bed gevonden. Die hadden wij niet meegenomen, dat kon niet. Dus de backpacks waren nog wantsvrij! Waarschijnlijk. Misschien. Er was in ieder geval hoop! De receptionist zei ons, nadat we verteld hadden wat we gevonden hadden, dat er 2 dagen eerder een verdelger geweest was, dus dat zou de dode bedwantsen verklaren. De levende had hij echter geen verklaring voor. We konden ons geld terugkrijgen, wat we zeker wouden, en hebben een andere accommodatie gezocht. Tessa was ondertussen gaan douchen, waarbij er een bedwants uit haar handdoek viel. Het probleem zat niet alleen in de bedden blijkbaar. Na nog eens kijken vonden we ook levende bedwantsen in de bank en de mat. Zitten er echt geen in de backpacks? Weten we dat zeker genoeg om nog 6 weken door te reizen? Of gaan we naar huis? We keken elkaar aan: we gaan niet naar huis, niet vanwege die klote beesten. Maar we moeten een plek hebben om te wassen, waar we tijd hebben om het te laten drogen en waar we de backpacks kunnen uitkoken of uitzuigen. En belangrijker nog: waar geen bedwantsen zitten. Thuis is zo'n plaats, maar daar gaan we niet heen. Nog niet. Of thuis 2. In Changchun is ook een wasmachine, bad en tijd om alles te laten drogen. En een gigantische hartverzakking voor Wim en Nellie. Nog een voordeel! Fuck it, we gaan naar China. Als we het bedwantsenprobleem niet grondig aanpakken komen we er niet vanaf en verspreiden we het misschien zelfs. Maandag gaan we naar de Chinese ambassade en kijken we of we met spoed een Chinees visum kunnen regelen. Maar dat was pas 2 dagen later, en we gingen niet in dit bedwantsparadijsje blijven, dus we hebben een accommodatie gezocht via Airbnb. Privé, geen bedwantsen en met een wasmachine. Dat waren de criteria. Met wat zoeken vonden we een studio, vergelijkbaar met hoe we in Eindhoven woonden, net buiten het centrum. Hier zijn we na de lunch meteen per metro heen gegaan. De studio was perfect: schoon, ruim, wasmachine, keukentje, en genoeg ruimte om alles op te hangen. Hier zijn we, voor het geval dat China niet doorging, alles gaan wassen en controleren. Alles van stof werd gewassen, zelfs het Chinese geit-knuffeltje dat aan Tessa's backback hangt, het Laotiaanse beren-knuffeltje van mijn backpack, de toilettas, ehbo-tasje, alles. Wat achteraf door Tessa's gloednieuwe paarse vest best een mooi effect had op de paar lichte kledingstukken die we hebben. Verder werd alles wat tegen water kon uitgekookt (nagelschaartje, portomonee, geluksbedeltjes, slotjes van de flightbags, etc.). En de rest werd grondig gecontroleerd en uitgezogen met de stofzuiger, waarbij dat bij de backpacks zelf het meeste werk was. Met uitzondering van boodschappen doen, koken en eten zijn we hier de rest van de dag mee bezig geweest. Om 23.00u vielen we, weer het bed niet helemaal vertrouwend, in slaap.
De volgende dag ging het riedeltje verder: wassen, uitkoken, drogen, controleren en uitzuigen. Hier zijn we tot 14.00u mee bezig geweest voor we er van overtuigd waren dat we weer bedwants-vrij waren. In de studio hing er een kledingstuk te drogen over zo'n beetje iedere plek waar ruimte was, inclusief deurklinken en stoelen, maar we wisten in ieder geval zeker dat het enige wat er nog in zat water was. Daarna hebben we toch maar eens gekeken wat we in Boedapest wouden doen, want we hadden nog niks van de stad gezien, buiten de Aldi. Om 14.30u stonden we klaar om naar de stad te gaan. We zaten 3 kilometer buiten het centrum, maar Tessa had niet zo'n last meer van haar beten dus dat was geen probleem. Langs de Donau af zijn we naar het parlementsgebouw gelopen. Die hadden we een hele tijd terug op de kaart gemarkeerd, maar we wisten niet meer precies wat er zo speciaal aan was. Eenmaal daar bleek wat er speciaal aan was: het is een gigantisch, volledig gerestaureerd Harry-Potter-stijl gebouw dat aan alle kanten versierd was met beeldhouwwerken en reliëfen. Boekarest mag dan het op één na grootste parlementsgebouw hebben, maar die van Boedapest is veel veel mooier! Je kon alleen op afspraak binnen, waar we daar achter kwamen, dus we moesten genoegen nemen met de buitenkant. Vervolgens zijn we doorgelopen langs de Donau, waarbij we het 'Shoes at the Donau'-monument zagen. Dit bestaat uit 50 paar metalen schoenen die langs de kant van het water staan. Dit kunstwerk is een belangrijk, maar akelig eerbetoon aan de 20.000 Joden die in de 2e wereld oorlog vermoord zijn door het Nazi-regime. De slachtoffers moesten op de rand van de rivier hun schoenen uittrekken (schoenen waren waardevol) voor ze doodgeschoten werden en de Donau in vielen. De schoenen die er nu staan zijn replica's van schoenen die door de mensen gedragen zijn die daar omgekomen zijn. Alles van nette lakschoenen, hoge hakken, werklaarzen en zelfs een paar kleine kinderschoentjes staan nu daar als herinnering aan die gebeurtenis. Hierna zijn we naar een van de mooie bruggen gelopen, om zo de rivier over te steken naar Pest. Boedapest was eerst verdeeld in Boeda en Pest, 2 aparte steden gescheiden door de Donau. Maar nu zijn de steden samengevoegd tot Boedapest. We sliepen in het Boeda-gedeelte van de stad, maar gingen nu de brug over naar Pest. De brug was een oude hangbrug met stenen constructie met metalen kettingen, versierd met beeldhouwwerken van grote leeuwen. De brug kwam uit onder aan de heuvel waarop de oude binnenstad van Pest is gebouwd. Er gaat een lift tegen de heuvel omhoog, maar wij besloten te lopen. Boven was het alsof je een andere stad in stapte binnen Boedapest. Het oude centrum zag er perfect onderhouden uit, was grotendeels autovrij en bestond uit vrijwel alleen maar authentieke gebouwen. Na even rondlopen was onze eerste stop hier het Pharmacy Museum. Dit is een museum over de geneeskunde van 1700-1800, met al zijn middeltjes die toen heel normaal waren, maar nu niet meer gebruikt worden. Zo zagen we krokodillen, een zwaardvis en andere dieren die allemaal voor het een of ander gebruikt konden worden. Ook stonden er verschillende destilatiekolven en ander glaswerk om medicatie in klaar te maken. Het meest aparte was wel het mummiepoeder. Wat we zagen was een pot waar op stond 'Mumia' met daarop een gemummificeerd hoofd. Mumia is mummiepoeder. Wat precies is wat je nu waarschijnlijk denkt: verpoederde mummie. Er was een tijd dat dit gebruikt werd door 'dunne mensen die snel kou vatten', zoals het daar stond. Of door 'eenzame mensen die nachten lang huilen'. Maar het gebruik van mummiepoeder is gebaseerd op een vertaalfout. De Perzen gebruikten betumen om wonden te dichten en noemden dit 'Mumia'. Ze gebruikten betumen ook voor het mummificeren van hun doden. Toen mensen in Europa dit hoorden en vervolgens in Egypte ook leerden over mummie's, dachten ze dat vermalen mummies hetzelfde was als de door de Perzen gebruikte betumen. Maar in Egypte werd bij het mummificeren geen betumen gebruikt, dus het een had niks met het ander te maken. Maar dat nam niet weg dat mensen mummies opkochten in Egypte en deze als mummiepoeder aanboden in Europa. Er werd veel geld voor betaald. Zoveel dat mummies schaars werden. Maar dit werd opgelost door net begraven lijken op te graven en zelf te mummificeren, om ze na een tijd als mummiepoeder te verkopen. Dit is doorgegaan tot zeker begin 1900, maar doordat mummies steeds moeilijker werden om aan te komen is het uiteindelijk gestopt. Na het Pharmacy Museum zijn we de weg overgestoken naar de St. Matthias Kerk. Hiervoor moest je entree betalen, dus we hoopten dat het een mooie kerk zou zijn. Dat was het zeker. Bij binnenkomst bleven we in de deuropening staan en keken de kerk rond. 'Nondetju' was de enige reactie die we bijna tegelijk hardop gaven. De hele kerk was beschilderd in verschillende patronen, afbeeldingen en symbolen. Veelal met elementen uit de natuur erin (dieren, planten, bloemen). Geen wonder dat hier entree voor gevraagd werd. Om alles op ons in te laten werken zijn we gaan zitten en hebben we rond zitten kijken. Daarna zijn we rond gaan lopen, waarbij we ook via de wenteltrap naar boven konden. Echt een heel mooie kerk! We kwamen om 16.15u binnen maar moesten er om 17.00u weer uit want ze gingen sluiten. Langs de kerk was het Vissers Bastion. Dit is een brede trap die als entree van de oude stad op de heuvel gold met daar links en rechts van muren met beeldhouwwerken. Hier waren ook winkeltjes en een standbeeld van een man op een gigantisch paard (We hebben niet meer gekeken wie het was, om eerlijk te zijn). Hier verkochten ze chimney bread. Dat is een schoorsteenvormig brood met kaneel en vanille. En dat is OMNOMNOM!! Typisch Hongaars hebben we ons laten vertellen. Vervolgens zijn we maar terug naar onze accomodatie gelopen. Het was 17.30u, dus we hadden ondanks het chimney bread honger. Op de terugweg zijn we nog langs de St. Stephens' Basilica gelopen, waar we maar even binnen gelopen zijn. Hier kan je de honderden jaren oude, maar niet vergane rechterhand van een ooit-heilige-nu-niet-meer-heilige zien. Reden voor een bezoekje dus. Maar er was een mis bezig, dus we konden de hand niet zien. Wel een mooie kerk trouwens. Dus maar terug naar onze studio, laatste was draaien, koken, eten en slapen.
En toen was het maandag. Dus de Chinese ambassade was open! Om 09.05u, 5 minuten nadat hij open ging, zaten wij in de wachtruimte met een nummertje. 322. 3 voor visum-zaken en 22 omdat we de 22e in de rij waren. Zo lang kan het niet duren, toch? Jawel. Het duurde 1,5 uur voor we 'PING' hoorden, gevolgd door ons nummertje op het bord op de muur. Eenmaal bij de balie vertelde de vrouw dat we een visum konden krijgen en welke informatie we aan moesten leveren. Dank u! En zo liepen we weer terug naar onze studio. Gaan we nu echt naar China? Slaan we 3 steden over om 2 weken in Changchun te zijn om vervolgens de draad weer op te pakken? Is dat de slimste aanpak? Hebben we überhaupt nog wel bedwantsen? Terug in de studio hebben we alles op een rij gezet qua voor- en nadelen. Maar in de loop van die middag kwamen we er achter dat het helemaal niet mogelijk was. We konden de vereiste papieren niet snel genoeg bij elkaar krijgen. Daarbij had het rondje Boedapest van gisteren ons ook overtuigd van hoe leuk de rest van de reis door Europa kon zijn. Zolang deze maar bedwantsvrij was. Dus terwijl we die middag over een marktje struinden, op zoek naar een bedeltje voor Tessa en een souvenier, hebben we besloten van het hele idee af te zien. Het zou leuk zijn geweest, maar het zit er niet in. Tijdens de ronde lopen zijn we trouwens ook meteen bij de St. Stephens' Basilica langs gegaan, in de hoop de rechterhand te zien. Maar er was een orgel-muziek festival waardoor de kerk dicht was. Nog de hand niet gezien! 's Avonds hebben we de bus naar Bratislava opnieuw geboekt die we een paar dagen terug geannuleerd hadden en zijn we op zoek gegaan naar een bedwantsvrije accommodatie. Die we op Airbnb vonden.
En zo gingen we de 19e Hongarije alweer uit. Na uit te hebben geslapen, hebben we alle inmiddels droge was weer in de backpacks gedaan en zijn we om 13.00u per metro naar het busstation gegaan. Daar hebben we nog wat gegeten en zijn we om 14.45u de Flixbus ingestapt die ons naar Bratislava bracht. De bus was nog niet half vol, dus we hadden de 4 stoelen met tafeltje voor ons alleen. Zo reden we comfortabel en voor de eerste keer weer zonder grenscontrole Slowakije binnen. Om 17.30u stonden we in het regenachtige Bratislava, terug in de euro-zone.
Foto's: NotAllWhoWanderAreLost9.waarbenjij.nu
De volgende morgen werden we wakker en was het panische gevoel weer terug. Mijn knie jeukte. Ik dacht nog: 'Stel je niet aan, dat zit tussen je oren. Kijk naar je knie en stel jezelf gerust dat er geen bedwantsen zitten'. Dus de deken optillend, mezelf verwijtend dat ik zonder reden aan het panieken was, zag ik dat ik niet panisch was. Er zat een bedwants bij mijn knie op de deken! Nonde@#$&%=$/!!!! Na een keer snel kijken vonden we 5 doden en één levende (maar ook snel dode) bedwants. 3 keer?! In 1 week?! Serieus?! Is heel Oost-Europa een grote bedwantsplaag?! Dit hostel was schoon, perfect schoon, dus we moesten de bedwantsen meegenomen hebben uit Roemenië. Dus ze zaten in onze backpacks. En die krijg je niet schoon, niet zonder wasmachine waar een backpack in past. Of op zijn minst een bad waar je hem onder kan dompelen in heet water voor een paar uur. This is it, we gaan naar huis. Het is mooi geweest. Morgen zitten we weer in Nederland. Ik ben gaan douchen, meer voor tussen m'n oren dan om fysiek schoon te worden, want ik voelde me echt vies. Zelfs de backpacks zagen er vies uit, ondanks dat deze er nog precies hetzelfde uitzagen als gisteren. Na gedouchet te hebben zat Tessa met een hoopvol gezicht op de trap (de niet gestoffeerde dus daarmee bedwantsvrije trap). 'We hebben ze niet meegenomen uit Roemenië', zei ze. Ze had tientallen dode bedwantsen in en rond het bed gevonden. Die hadden wij niet meegenomen, dat kon niet. Dus de backpacks waren nog wantsvrij! Waarschijnlijk. Misschien. Er was in ieder geval hoop! De receptionist zei ons, nadat we verteld hadden wat we gevonden hadden, dat er 2 dagen eerder een verdelger geweest was, dus dat zou de dode bedwantsen verklaren. De levende had hij echter geen verklaring voor. We konden ons geld terugkrijgen, wat we zeker wouden, en hebben een andere accommodatie gezocht. Tessa was ondertussen gaan douchen, waarbij er een bedwants uit haar handdoek viel. Het probleem zat niet alleen in de bedden blijkbaar. Na nog eens kijken vonden we ook levende bedwantsen in de bank en de mat. Zitten er echt geen in de backpacks? Weten we dat zeker genoeg om nog 6 weken door te reizen? Of gaan we naar huis? We keken elkaar aan: we gaan niet naar huis, niet vanwege die klote beesten. Maar we moeten een plek hebben om te wassen, waar we tijd hebben om het te laten drogen en waar we de backpacks kunnen uitkoken of uitzuigen. En belangrijker nog: waar geen bedwantsen zitten. Thuis is zo'n plaats, maar daar gaan we niet heen. Nog niet. Of thuis 2. In Changchun is ook een wasmachine, bad en tijd om alles te laten drogen. En een gigantische hartverzakking voor Wim en Nellie. Nog een voordeel! Fuck it, we gaan naar China. Als we het bedwantsenprobleem niet grondig aanpakken komen we er niet vanaf en verspreiden we het misschien zelfs. Maandag gaan we naar de Chinese ambassade en kijken we of we met spoed een Chinees visum kunnen regelen. Maar dat was pas 2 dagen later, en we gingen niet in dit bedwantsparadijsje blijven, dus we hebben een accommodatie gezocht via Airbnb. Privé, geen bedwantsen en met een wasmachine. Dat waren de criteria. Met wat zoeken vonden we een studio, vergelijkbaar met hoe we in Eindhoven woonden, net buiten het centrum. Hier zijn we na de lunch meteen per metro heen gegaan. De studio was perfect: schoon, ruim, wasmachine, keukentje, en genoeg ruimte om alles op te hangen. Hier zijn we, voor het geval dat China niet doorging, alles gaan wassen en controleren. Alles van stof werd gewassen, zelfs het Chinese geit-knuffeltje dat aan Tessa's backback hangt, het Laotiaanse beren-knuffeltje van mijn backpack, de toilettas, ehbo-tasje, alles. Wat achteraf door Tessa's gloednieuwe paarse vest best een mooi effect had op de paar lichte kledingstukken die we hebben. Verder werd alles wat tegen water kon uitgekookt (nagelschaartje, portomonee, geluksbedeltjes, slotjes van de flightbags, etc.). En de rest werd grondig gecontroleerd en uitgezogen met de stofzuiger, waarbij dat bij de backpacks zelf het meeste werk was. Met uitzondering van boodschappen doen, koken en eten zijn we hier de rest van de dag mee bezig geweest. Om 23.00u vielen we, weer het bed niet helemaal vertrouwend, in slaap.
De volgende dag ging het riedeltje verder: wassen, uitkoken, drogen, controleren en uitzuigen. Hier zijn we tot 14.00u mee bezig geweest voor we er van overtuigd waren dat we weer bedwants-vrij waren. In de studio hing er een kledingstuk te drogen over zo'n beetje iedere plek waar ruimte was, inclusief deurklinken en stoelen, maar we wisten in ieder geval zeker dat het enige wat er nog in zat water was. Daarna hebben we toch maar eens gekeken wat we in Boedapest wouden doen, want we hadden nog niks van de stad gezien, buiten de Aldi. Om 14.30u stonden we klaar om naar de stad te gaan. We zaten 3 kilometer buiten het centrum, maar Tessa had niet zo'n last meer van haar beten dus dat was geen probleem. Langs de Donau af zijn we naar het parlementsgebouw gelopen. Die hadden we een hele tijd terug op de kaart gemarkeerd, maar we wisten niet meer precies wat er zo speciaal aan was. Eenmaal daar bleek wat er speciaal aan was: het is een gigantisch, volledig gerestaureerd Harry-Potter-stijl gebouw dat aan alle kanten versierd was met beeldhouwwerken en reliëfen. Boekarest mag dan het op één na grootste parlementsgebouw hebben, maar die van Boedapest is veel veel mooier! Je kon alleen op afspraak binnen, waar we daar achter kwamen, dus we moesten genoegen nemen met de buitenkant. Vervolgens zijn we doorgelopen langs de Donau, waarbij we het 'Shoes at the Donau'-monument zagen. Dit bestaat uit 50 paar metalen schoenen die langs de kant van het water staan. Dit kunstwerk is een belangrijk, maar akelig eerbetoon aan de 20.000 Joden die in de 2e wereld oorlog vermoord zijn door het Nazi-regime. De slachtoffers moesten op de rand van de rivier hun schoenen uittrekken (schoenen waren waardevol) voor ze doodgeschoten werden en de Donau in vielen. De schoenen die er nu staan zijn replica's van schoenen die door de mensen gedragen zijn die daar omgekomen zijn. Alles van nette lakschoenen, hoge hakken, werklaarzen en zelfs een paar kleine kinderschoentjes staan nu daar als herinnering aan die gebeurtenis. Hierna zijn we naar een van de mooie bruggen gelopen, om zo de rivier over te steken naar Pest. Boedapest was eerst verdeeld in Boeda en Pest, 2 aparte steden gescheiden door de Donau. Maar nu zijn de steden samengevoegd tot Boedapest. We sliepen in het Boeda-gedeelte van de stad, maar gingen nu de brug over naar Pest. De brug was een oude hangbrug met stenen constructie met metalen kettingen, versierd met beeldhouwwerken van grote leeuwen. De brug kwam uit onder aan de heuvel waarop de oude binnenstad van Pest is gebouwd. Er gaat een lift tegen de heuvel omhoog, maar wij besloten te lopen. Boven was het alsof je een andere stad in stapte binnen Boedapest. Het oude centrum zag er perfect onderhouden uit, was grotendeels autovrij en bestond uit vrijwel alleen maar authentieke gebouwen. Na even rondlopen was onze eerste stop hier het Pharmacy Museum. Dit is een museum over de geneeskunde van 1700-1800, met al zijn middeltjes die toen heel normaal waren, maar nu niet meer gebruikt worden. Zo zagen we krokodillen, een zwaardvis en andere dieren die allemaal voor het een of ander gebruikt konden worden. Ook stonden er verschillende destilatiekolven en ander glaswerk om medicatie in klaar te maken. Het meest aparte was wel het mummiepoeder. Wat we zagen was een pot waar op stond 'Mumia' met daarop een gemummificeerd hoofd. Mumia is mummiepoeder. Wat precies is wat je nu waarschijnlijk denkt: verpoederde mummie. Er was een tijd dat dit gebruikt werd door 'dunne mensen die snel kou vatten', zoals het daar stond. Of door 'eenzame mensen die nachten lang huilen'. Maar het gebruik van mummiepoeder is gebaseerd op een vertaalfout. De Perzen gebruikten betumen om wonden te dichten en noemden dit 'Mumia'. Ze gebruikten betumen ook voor het mummificeren van hun doden. Toen mensen in Europa dit hoorden en vervolgens in Egypte ook leerden over mummie's, dachten ze dat vermalen mummies hetzelfde was als de door de Perzen gebruikte betumen. Maar in Egypte werd bij het mummificeren geen betumen gebruikt, dus het een had niks met het ander te maken. Maar dat nam niet weg dat mensen mummies opkochten in Egypte en deze als mummiepoeder aanboden in Europa. Er werd veel geld voor betaald. Zoveel dat mummies schaars werden. Maar dit werd opgelost door net begraven lijken op te graven en zelf te mummificeren, om ze na een tijd als mummiepoeder te verkopen. Dit is doorgegaan tot zeker begin 1900, maar doordat mummies steeds moeilijker werden om aan te komen is het uiteindelijk gestopt. Na het Pharmacy Museum zijn we de weg overgestoken naar de St. Matthias Kerk. Hiervoor moest je entree betalen, dus we hoopten dat het een mooie kerk zou zijn. Dat was het zeker. Bij binnenkomst bleven we in de deuropening staan en keken de kerk rond. 'Nondetju' was de enige reactie die we bijna tegelijk hardop gaven. De hele kerk was beschilderd in verschillende patronen, afbeeldingen en symbolen. Veelal met elementen uit de natuur erin (dieren, planten, bloemen). Geen wonder dat hier entree voor gevraagd werd. Om alles op ons in te laten werken zijn we gaan zitten en hebben we rond zitten kijken. Daarna zijn we rond gaan lopen, waarbij we ook via de wenteltrap naar boven konden. Echt een heel mooie kerk! We kwamen om 16.15u binnen maar moesten er om 17.00u weer uit want ze gingen sluiten. Langs de kerk was het Vissers Bastion. Dit is een brede trap die als entree van de oude stad op de heuvel gold met daar links en rechts van muren met beeldhouwwerken. Hier waren ook winkeltjes en een standbeeld van een man op een gigantisch paard (We hebben niet meer gekeken wie het was, om eerlijk te zijn). Hier verkochten ze chimney bread. Dat is een schoorsteenvormig brood met kaneel en vanille. En dat is OMNOMNOM!! Typisch Hongaars hebben we ons laten vertellen. Vervolgens zijn we maar terug naar onze accomodatie gelopen. Het was 17.30u, dus we hadden ondanks het chimney bread honger. Op de terugweg zijn we nog langs de St. Stephens' Basilica gelopen, waar we maar even binnen gelopen zijn. Hier kan je de honderden jaren oude, maar niet vergane rechterhand van een ooit-heilige-nu-niet-meer-heilige zien. Reden voor een bezoekje dus. Maar er was een mis bezig, dus we konden de hand niet zien. Wel een mooie kerk trouwens. Dus maar terug naar onze studio, laatste was draaien, koken, eten en slapen.
En toen was het maandag. Dus de Chinese ambassade was open! Om 09.05u, 5 minuten nadat hij open ging, zaten wij in de wachtruimte met een nummertje. 322. 3 voor visum-zaken en 22 omdat we de 22e in de rij waren. Zo lang kan het niet duren, toch? Jawel. Het duurde 1,5 uur voor we 'PING' hoorden, gevolgd door ons nummertje op het bord op de muur. Eenmaal bij de balie vertelde de vrouw dat we een visum konden krijgen en welke informatie we aan moesten leveren. Dank u! En zo liepen we weer terug naar onze studio. Gaan we nu echt naar China? Slaan we 3 steden over om 2 weken in Changchun te zijn om vervolgens de draad weer op te pakken? Is dat de slimste aanpak? Hebben we überhaupt nog wel bedwantsen? Terug in de studio hebben we alles op een rij gezet qua voor- en nadelen. Maar in de loop van die middag kwamen we er achter dat het helemaal niet mogelijk was. We konden de vereiste papieren niet snel genoeg bij elkaar krijgen. Daarbij had het rondje Boedapest van gisteren ons ook overtuigd van hoe leuk de rest van de reis door Europa kon zijn. Zolang deze maar bedwantsvrij was. Dus terwijl we die middag over een marktje struinden, op zoek naar een bedeltje voor Tessa en een souvenier, hebben we besloten van het hele idee af te zien. Het zou leuk zijn geweest, maar het zit er niet in. Tijdens de ronde lopen zijn we trouwens ook meteen bij de St. Stephens' Basilica langs gegaan, in de hoop de rechterhand te zien. Maar er was een orgel-muziek festival waardoor de kerk dicht was. Nog de hand niet gezien! 's Avonds hebben we de bus naar Bratislava opnieuw geboekt die we een paar dagen terug geannuleerd hadden en zijn we op zoek gegaan naar een bedwantsvrije accommodatie. Die we op Airbnb vonden.
En zo gingen we de 19e Hongarije alweer uit. Na uit te hebben geslapen, hebben we alle inmiddels droge was weer in de backpacks gedaan en zijn we om 13.00u per metro naar het busstation gegaan. Daar hebben we nog wat gegeten en zijn we om 14.45u de Flixbus ingestapt die ons naar Bratislava bracht. De bus was nog niet half vol, dus we hadden de 4 stoelen met tafeltje voor ons alleen. Zo reden we comfortabel en voor de eerste keer weer zonder grenscontrole Slowakije binnen. Om 17.30u stonden we in het regenachtige Bratislava, terug in de euro-zone.
Foto's: NotAllWhoWanderAreLost9.waarbenjij.nu
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
