Aanval van de bedwantsen / Boekarest

Onze superchille nachttrein vanuit Istanbul kwam 9 september om 19.00u in Boekarest aan, precies volgens schema. Daar bedankten we de conducteur, wat voor hem een compleet nieuwe ervaring was aan zijn gezicht te zien, en stapten de trein uit. Het was meteen duidelijk dat we niet meer in Turkije waren. Of eigenlijk was het meteen duidelijk dat we niet meer in een Moslimland waren, gezien niemand een hoofddoek droeg. Daar hebben we meteen de treintickets gekocht voor de nachttrein van Braşov (Roemenië) naar Boedapest (Hongarije) voor later die week, voor we naar ons hostel liepen, een kilometer of 2 verderop. Het hostel bleek klein, maar heel gezellig met vriendelijke mensen. En één idioot, maar die heeft ieder hostel wel een of twee. We herkenden hem als idioot toen Tessa het dorm binnenliep en hij zei: 'Aah! Now there are three girls in the hostel!' met een gezicht dat net even iets te blij was. Verder wel een aardige kerel, maar heel typisch. Na wat brood gehaald te hebben in de buurtsupermarkt om de hoek hebben we gegeten en lagen we vrij snel in bed. Lekker slapen, dachten we toen nog.

Om 01.30u maakte Tessa me wakker met de vraag of de drie bulten op een rij op haar arm muggenbulten konden zijn. Maar het antwoord was voor ons allebei duidelijk: dat zijn bedwantsbeten. Dit werd bevestigd toen Tessa er een op haar deken zag lopen. Die deken hebben we meteen in een vuilniszak gedaan, die dichtgeknoopt en op het balkon gegooid. Misschien zaten ze alleen in de deken, hoopten we tegen beter weten in. Maar gezien er midden in de nacht weinig anders op zat zijn we maar weer gaan slapen. Toen we die morgen wakker werden bleek de gedachte van vannacht dat de bedwantsen alleen in de deken zaten inderdaad te optimistisch, want Tessa was 55 keer gebeten. Ik helemaal niet om de een of andere reden. De receptie bleek het merendeel van de dag onbemand, dus hebben we onze backpacks veilig gesteld en zijn we, na een douche en schone kleren, maar Boekarest ingegaan. Old Town, het oude centrum waar omheen Boekarest gebouwd is, scheen een heel leuk deel te zijn om doorheen te wandelen, dus dat hebben we gedaan. Dit bleek inderdaad een gezellig en authentiek deel van de stad te zijn. Al bestaat er niet zoiets als 'authentiek Roemeens', want Roemenië is tot begin 1900 deel geweest van het Ottomaanse rijk (voor het beeld: Turks). Daarna heeft het Duitse koningen gehad met een voorliefde voor Franse architectuur om vervolgens in en na de 2e wereld oorlog door de Sovjets bezet te zijn. Hierdoor is Boekarest een menging van Franse architectuur en communistische woningblokken (De Ottomanen hebben weinig tot niks gebouwd in Roemenië). Dit, in combinatie met dat de stad 500 jaar geleden nog niet bestond, maakt dat er weinig echt oud is. In Old Town zijn we naar het Stavropoleos Klooster gegaan. Hier ligt Vlad the Impaler begraven. Of hij zou daar begraven liggen, volgens de mythe. Maar of dat nou waar is of niet, het is een mooi klein Orthodox kerkje. Daarna zijn we via een overdekte boulevard, tussen de shisha's (waterpijpen) naar de St. Antony Church gelopen, nog steeds binnen Old Town. Maar hier was een doopsel bezig, dus we werden door een groep deftig geklede mannen en vrouwen, waarvan één met baby op de arm, de kerk uitgestaard. Wel een mooie kerk van de buitenkant trouwens. Even verderop werden we geroepen vanaf een terras. Daar bleken de twee Ieren te zitten die ook in ons hostel sliepen. Ze vertelden dat ze ook bedwantsbeten hadden, en dat een van hun naar het ziekenhuis gegaan was omdat een van de bulten onderhuids leek te verspreiden. Als we nog meer motivatie nodig hadden om van hostel te wisselen, dan was dit het wel. Eenmaal terug in het hostel hebben we bij de receptie ons probleem uitgelegd. Of eigenlijk hun probleem. De receptionist, schijnbaar wetend van de bedwantsbeten van de Ieren, zei meteen dat dan het hele hostel besmet was. We konden ons geld terugkrijgen en iets anders zoeken als we wouden. Hij was er duidelijk van op de hoogte wat voor maatregelen nodig waren om dit op te lossen. De hostel-idioot mengde zich ook in het gesprek. Hij had een alternatieve verklaring. Het regende, dus de bulten kwamen van muggen die naar binnen gevlogen waren om te schuilen voor de regen. De voorspellingen waren dat het de volgende dag droog zou zijn, dus dan waren de muggen weer weg. Hij zat zelf ook onder de bedwantsbeten. Maar insmeren met olijfolie werkte om deze 'muggen' op afstand te houden. Wetende dat hij geen idee had waar hij het over had hebben we alle spullen die uit de backpack geweest waren in een vuilniszak gedaan, hebben deze stevig dichtgeknoopt en zijn naar een ander hostel gegaan, even verderop in de straat. Daar hebben we ons ingecheckt en hebben we de bedden gecontroleerd. Geen bedwantsen. Of in ieder geval zover we konden zien. Die avond zijn we gaan slapen met de gedachte dat de kans op 2 keer bedwantsen op rij wel heel klein is. Fingers crossed!

De volgende morgen, 11 september, hebben we onszelf meteen gecontroleerd op beten. Ik had er nog steeds geen, Tessa had er 3 meer dan gisteravond. Voor zover we konden onthouden welke van de 50+ bulten nieuw waren en welke niet. Maar bedwantsbeten kunnen tot 24 uur na de beet pas zichtbaar worden, dus 3 extra was te verwachten. We waren ze kwijt! Geen nieuwe beten betekende geen bedwantsen meer! Dus blij maar toch niet 100% gerustgesteld zijn we gaan ontbijten. De eerste wasmachine met onze bedwants-was stond al te draaien, een tweede moest daarna nog. Die dag zouden we niks meer doen, besloten we. Tessa kon sowieso moeilijk vooruit door de jeuk en de kwetsbare bulten over haar hele lichaam. Na het ontbijt zijn we gaan relaxen. Wat lezen, wat dingen opzoeken voor de rest van de reis. Tot Tessa een beestje zag lopen op de muur langs haar bed. Een klein bruin plat beestje. Dat kon toch niet. Maar het was wel zo: een bedwants. Half in paniek dat wíj hem meegenomen hadden en dat ze dus in onze backpacks zaten, en half in totale wanhoop zijn we onze opties gaan overwegen. Hostels waren geen optie meer, al was het meer doordat we ze niet meer vertrouwden dan vanwege het risico op nog een accommodatie met bedwantsen. Alles was verdacht. Bedden, stoffen stoelen, gordijnen, zelfs onze eigen kleding en backpacks. Waar zitten ze? Wat is nog wants-vrij? Worden we morgen met nog meer bulten wakker? De receptie bood ons een bed in een andere kamer aan, maar leken niet onder de indruk. Op dit nieuwe bed zaten kleine bloedvlekjes in de lakens, een teken dat er bedwantsen zitten. We moesten hier weg. Dan maar een hotel. Dit was niks. Dus we hebben een hotel geboekt, hebben de tweede lading was opgehangen en zijn per taxi naar deze nieuwe accomodatie gegaan. Of hier zitten geen bedwantsen, of we vliegen naar huis. Dit is geen doen. Het adres van het hotel bleek een woning zonder bordje met 'hotel' of iets dergelijks. Via de poort met het goede huisnummer liepen we een bouwput in waar een mannetje overeind sprong en riep: 'Aah! Costumers!'. Ik keek Tess aan: 'Deze kamer moet 100 keer beter zijn dan de indruk die dit nu wekt, of we nokken hem af, oke?'. 'Mee eens!'. Maar het mannetje bracht ons naar een kamer naast zijn huis dat nog maar net af was. Alles gloednieuw en netjes. 'You are the first guests in this room' zei hij. En dat betekende maar een ding: gegarandeerd bedwantsvrij! De kamer was perfect. Het was inderdaad 100 keer beter dan wat we verwachtten toen we de oprit opliepen. Het mannetje heeft zelfs onze nieuwe bedwants-waszak gewassen. Inclusief de daypacks, het ehbo-tasje, Tessa's pet, onze haar-elastiekjes, het zakje van de speaker van de mp3-spelers en al het andere waar stof aan zat. We namen geen risico. Na gedoucht te hebben, hebben we alles wat niet uitwasbaar was gecheckt op bedwantsen. Zelfs de dingen waar ze niet eens in konden zitten. Alles was nog steeds verdacht. Zelfs het gloednieuwe, nog-nooit-beslapen bed in ons hotel werd niet vertrouwd. Bij ieder draadje van een shirt dat tegen je huid kwam dachten we dat het een bedwants was. Bij iedere haar die je op je arm voelde dacht je dat je weer een besmetting had. Tessa werd al snel minder panisch, waarschijnlijk omdat ze dacht dat het probleem opgelost was. Maar ik kreeg nog bij ieder ongeïdentifieerd stipje een kleine paniekaanval. 's Avonds kwamen we tot de conclusie dat zelf koken geen optie meer was in een hotel, dus zijn we van ellende uit moeten gaan eten. Pizza! Het restaurant om de hoek had redelijke prijzen, dus daar zijn we gaan zitten. Daarna kwamen we er pas achter dat het een heel chic'e tent was. Zaten we daar in alibaba-broek met een shirt dat verschoten was van het vele wassen en met Tessa's gezicht met rode bulten van de bedwantsbeten. Je kan wel zeggen dat we een beetje uit de toom vielen tussen de obers in net overhemd die de fles wijn uit vast een heel goed jaar door een ander tafeltje liet keuren. Maar ze hadden goedkope pizza, dus wij zaten goed! OMNOMNOM! Die avond hebben we heerlijk geslapen, nadat we ons over onze fobie voor alles wat van stof is gemaakt hadden gezet.

De volgende dag was onze laatste volle dag in Boekarest en we hadden buiten één wandelingetje door Old Town nog niks gezien. Dus na het ontbijt van brood en yoghurt zijn we naar het Herăstrău Park gelopen, niet ver van ons hotel af. Maar na 300 meter is Tessa omgedraaid. De jeuk werd erger onder zonlicht, dus ze is teruggegaan naar de kamer omdat het niet te hebben was. Ik ben doorgelopen en heb een ronde door het park gemaakt. In het park is het Peasants Life Museum, waar Roemeense gebouwen te bezichtigen zijn van tussen 1600 en 1900. Dit waren bijna alleen maar houten gebouwen die vanuit verschillende dorpen in Roemenië naar dat museum gebracht waren en daar opnieuw opgebouwd waren. Hier zag je de huizen van de 'gewone mensen', de windmolens, wijnpersen, boten en een kerk. Het was een mooie verzameling die een heel dorp vormde. Na hier een ronde gelopen te hebben was het 02.00u dat ik weer in het hotel was. Daar was Tessa er veel beter aan toe dan die morgen. Rusten was een goede remedie. We zijn als vervroegd avondeten naar een restaurant gegaan waar we heerlijk gegeten hebben. Hier kwamen we er weer achter dat direct zonlicht heel slecht is voor de bedwantsbulten. 's Avonds was er een walking tour door de stad die we graag wouden doen, maar het leek ons verstandiger dat Tessa die niet deed. Daarom is ze met een filmpje en een leesboek in het bedwants-vrije bed gekropen terwijl ik de tour deed. De tour begon bij het Atheneum. Een orkestgebouw net buiten het centrum. Hier was een festival over klassieke muziek bezig. Dus voor de 2e keer in 2 dagen stond ik in een alibaba-broek tussen mannen in colbert en vrouwen in jurken. Want je kan alleen klassieke muziek luisteren in gala-kleding met een glas champagne in je hand op de een of andere manier. De gids van de walking tour was een geschiedenis studente en kon uitgebreid vertellen over de Roemeense geschiedenis en over de gebouwen die we zagen. Zo vertelde ze over de 4 koningen van Roemenië, van de eerste koning zagen we een beeld, over de opstand die een einde maakte aan de Sovjet bezetting en over welke gebouwen door Hitler gebombardeerd waren. De tour eindigde bij de Palace of Parliament. Dit is het parlementsgebouw dat tijdens de Sovjet bezetting gebouwd is. Het moest allemaal groter en meer en luxer. Dit is in zekere zin ook gelukt, want het is het op één na grootste parlementsgebouw ter wereld, na het Pentagon. Maar vanwege het gebruik van veel natuursteen is het wel het zwaarste gebouw ter wereld. De Sovjets hebben meer 'aparte' plannen tot uitvoering gebracht in Boekarest. Zo hebben ze de boulevard van de stad verbreed, want deze was smaller dan de Champs-Élysées in Parijs. Maar om deze te verbreden zijn woningblokken van 5 etages verplaatst. Dus opgetild, op rails gezet en aan de kant 'gereden'. En dat terwijl iedereen nog binnen was, de electra nog aangesloten was en het gas nog werkte. Ook vloog de president met een helicopter van zijn paleis naar zijn werk. Dat was geen overbodige luxe, want het was nogal een eind. Namelijk aan de andere kant van de straat! En terwijl hij de straat per helicopter overstak werd de straat afgesloten. Dit doorgeslagen gedrag begon nadat hij op staatsbezoek was geweest in Noord-Korea. Leuk land om je door te laten inspireren. Na de walking tour, teruglopend naar het hotel, werd ik aangesproken door een vrouw die vroeg of ik Duits sprak. Een beetje, ja, hoezo? Ze was dichtster en wou feedback op haar Duitse, Engelse en Franse gedichten. Dit vertelde ze terwijl ze door haar klapper aan het zoeken was naar haar gedichten, maar scheen deze niet te kunnen vinden. Hierdoor ging ze nog chaotischer praten dan ze al deed en kon ze niet meer stilstaan. Redelijk ADHD leek het. Uiteindelijk heb ik maar gezegd geen Facebook te hebben en ben ik doorgelopen. Er lopen tig mensen op straat, waarom spreekt ze mij nou aan?! Eenmaal terug op de kamer was Tessa ontspannen en jeukvrij. Voor zolang het duurde.

De volgende morgen hebben we uitgeslapen tot 10.30u. Daarna hebben we heel langzaam onze spullen gepakt, wat gegeten, en was het 02.00u voor we de deur uit waren. Per taxi zijn we naar het treinstation gegaan, waar we tickets gekocht hebben voor de trein naar Braşov. Braşov ligt ruim 2,5 uur ten noorden van Boekarest en hier staat misschien wel het meest beroemde gebouw van Roemenië: Dracula's Kasteel. De trein vertok uit Boekarest en na een rustige (bedwantsvrije) rit kwamen we net voor 18.00u in Braşov aan.

Boekarest is een mooie stad, maar we waren blij hem achter ons te kunnen laten. Voor ons gevoel is daar alles besmet met bedwantsen, al is het waarschijnlijk eerder domme pech dat we 2 besmette hostels op rij hadden. Maar in ieder geval nu Braşov!

Foto's: NotAllWhoWanderAreLost9.waarbenjij.nu