Passport! Passport! Passport! / Istanbul

Zo ben je nog nooit in Istanbul geweest en zo sta je er voor de 3e keer in 2 weken. Maar als je dan een stad moet kiezen om vaker heen te gaan, dan is Istanbul wel een goede keuze. Heel gezellige en mooie stad. Maar van al die gezelligheid wouden we nog even niet te veel meekrijgen. We wouden alleen maar slapen. Na de nachtbus vanuit Kappadokya terug naar Istanbul stonden we om 08.00u weer bij het reisbureau om onze backpacks op te halen. Daar hebben we meteen een 2-persoons kamer geboekt en zijn daar heen gelopen. Het hostel lag net achter de Hagia Sofia, de ooit-kerk-ooit-moskee-nu-museum. Daar hebben we ingecheckt en zijn op het dakterras gaan zitten, wachtend tot het 12.00u was en we op onze kamer konden. We hadden mooi uitzicht op zowel de Hagia Sofia als de Blauwe Moskee. Maar na een uurtje daar zitten realiseerden we ons hoe dichtbij de minaretten van de Hagia Sofia stonden. Want de speakers zongen opeens op vol volume door de straten dat het gebedstijd was. Dit gebeurde 5 keer per dag, overal in Turkije, dus het was geen verassing. Maar hier ging dat hard! Je kon elkaar niet verstaan door het volume wat van de minaretten kwam. Gelukkig duurde het maar 5 minuten. Om 11.30u konden we onze kamer op, waar we allebei gelijk in slaap vielen. Slapen kan zo fijn zijn. Maar 13.00u ging de wekker weer, want we hadden besloten nog naar de Grand Bazaar te gaan. Waarom wisten we niet meer precies toen de wekker ons wakker maakte. Maar toen we ons bedachten dat we nog een alibaba en kussentjes wouden kopen zijn we er toch maar heen gelopen. Onderweg hebben we geluncht bij de aardige vrouw waar we met Hans en Ria ook gegeten hebben. Dat is zeker 2 weken terug, maar ze herkende ons meteen. Ze vroeg of we al die tijd in Istanbul waren geweest en toen we vertelden welke plaatsen we geweest waren vroeg ze hoe we het gehad hadden. Echt heel aardige vrouw. Na het eten vroeg ze ons de groeten te doen aan onze ouders. Volgens mij denkt ze dat we broer en zus zijn. Na de lunch toch maar op naar de bazaar. De Grand Bazaar is gigantisch, zoals we 2 weken geleden met Hans en Ria ook achter kwamen. Maar ook de 2e keer verdwaalden we hopeloos. Het zaakje met stoffen die we vorige keer gevonden hadden was nu niet meer te vinden, dus na een half uurtje dwalen hebben we de hoop opgegeven en zijn we terug richting ons hostel gelopen. Maar dat lopen veranderde al snel in de tram nemen. Onderweg zijn we langs een stoffenwinkel gelopen waar we 5 Turkse kussentjes gehaald hebben. Vervolgens hebben we op de terugweg bij de ondertussen voor ons bekende Green Corner (restaurant) gegeten en zijn we, eenmaal terug in het hostel, weer in slaap gevallen.

De volgende en onze laatste dag in Turkije hebben we na het ontbijt toch nog een laatste moskee bezocht, de Süleymaniye Moskee. Dus uitchecken, backpacks in het hostel achter laten en gaan. De moskee lag een half uurtje lopen van het hostel vandaan, wat een leuke wandeling door het altijd interessante Istanbul was. Al was het tempo door slaaptekort veel lager dan dat het normaal zou zijn. Maar we hebben het gehaald tot de moskee. De Süleymaniye Moskee is een complex dat bestond uit een hele verzameling gebouwen met onder andere scholen, keukens, een bazaar en uiteraard de gebedsruimte zelf. Maar we konden alleen de gebedsruimte, dus de moskee zelf, bezichtigen. Het was, uiteraard, een gigantisch gebouw versierd met geometrische kunst, zoals in de vrijwel alle moskeeën te zien is. Al met al een mooie laatste moskee om Turkije mee af te sluiten. Nadat we de moskee uitliepen zijn we hopeloos verdwaald tussen de smalle straatjes van de stad, gevuld met winkeltjes en drukte. Heel gezellig, maar we wouden toch wel echt terug naar het hostel. GPS werkte niet tussen de gebouwen, dus we zijn gaan lopen tot we op een kruispunt weer GPS-signaal hadden. We bleken langs het station te staan waar die avond onze trein naar Boekarest vertrok. Daar hebben we de metro terug naar het hostel gepakt, waar we op het dakterras hebben gezeten. Maar rond 18.00u liepen we weer door centrum Istanbul, op zoek naar eten. We eindigden bij een restaurant waar ze betaalbare pasta en baklava hadden, waarmee ze aan onze eisen voldeden. Voor degene die nog nooit baklava gehad hebben: probeer het! Het is lekker en in Nederland te krijgen! OMNOMNOM! Na het eten hebben we nog even in het hostel gezeten voor we om 20.30u richting het treinstation gelopen zijn. Hierbij kwamen we langs zowel de Hagia Sofia als de Blauwe Moskee, die beiden mooi verlicht waren. Eenmaal op het treinstation bleken we niet de enige backpackers te zijn die met de internationale trein gingen. Wij gingen naar Boekarest, Roemenië, maar de meesten gingen naar Sofia hoorden we van de anderen. Een halve wachtkamer vol backpacks was al daar toen we binnen kwamen. Maar omdat er aan het spoor gewerkt wordt net buiten Istanbul moesten we het eerste stukje met de bus. Dus 21.30u stapten we allemaal in de bus die ons naar Halkali Station zou brengen, ten westen van de stad. Daar vertrok onze trein om 22.40u. Maar vanwege de drukte op de weg kwam 22.40u sneller dichterbij dan het station. En op de vertrektijd van de trein waren we nog aan het zigzaggen door de buitenwijken van Istanbul. Maar de chauffeur en de 2 andere mannen in uniform leken niet gestresst, dus deden wij dat ook maar niet. Om 22.50u, 10 minuten nadat de trein zou gaan, kwamen we op Halkali Station aan, waar de 2 mannen in uniform tot onze verbazing meeliepen naar de trein. Ze bleken de conducteurs te zijn en waren waarschijnlijk de reden dat de trein nog niet weg was. Wij vonden alles prima, zolang we de trein maar niet misten. Eenmaal aan boord van de trein naar Boekarest bleken we het 4-persoons compartiment voor ons alleen te hebben. En deze was nog een maatje groter dan die in Chinese treinen. Vervolgens kwam onze bus-conducteur, nu trein-conducteur ons dekens, kussens, water, koekjes en perziksap brengen. 'Present' zei hij, en we konden hem wel knuffelen. En zo begon onze 18 uurs rit van Turkije, via Bulgarije naar Roemenië. We hebben onze 'presents' opgegeten/opgedronken, hebben onze backpacks onder de banken geschoven en zijn gaan slapen. Bye bye Turkey.

Midden in de nacht klopte de conducteur op de deur van ons compartiment: 'Turkish border in 10 minutes. Bring passport, bags stay in train'. Dus slaperig kwamen we overeind, ons afvragend hoe laat het was. Toen we een kwartier later tussen de andere slaperige en enigszins geïrriteerde backpackers bij de Turks-Bulgaarse grens stonden bleek het 03.45u te zijn. De controle duurde maar 5 minuten, maar de man die de controle deed kwam pas 3 kwartier later aan dan dat de trein aankwam. Dit zorgde voor wat irritaties bij een paar backpackers, wat weer voor irritaties zorgde bij de al niet zo blij kijkende Turkse douanemedewerkers. Maar toen de man die de daadwerkelijke controle deed er was waren we ook zo klaar en konden we weer de trein in. Terug naar bed. Een tijd later, niemand weet hoelang, maar de trein had weer een stuk gereden, werd er weer aangeklopt bij ons compartiment. 'Passport!' aldus het ik-heb-geen-plezier-in-mijn-baan-uniform. Hij checkte onze paspoorten en we konden door. Terug naar bed. Tot er weer aangeklopt werd: 'Passport!'. Enig idee welke grens dit is? Nee, ik ook niet. Terug naar bed. Maar een onbekende tijd later was het weer. 'Passport!'. Hoeveel grenzen zijn er tussen Turkije en Bulgarije? Of hebben we een hoekje Griekenland meegepikt? Of is dit deel van de extra controles om te voorkomen dat vluchtelingen Europa in komen? Of is 05.00u en een slaapdronken hoofd gewoon niet de meest handige combinatie om je zoiets af te vragen? Uiteindelijk hebben we ons paspoort afgegeven aan iedereen die op ons deurtje klopte. Na volgens mij 4 checks, die bij de Turkse grens waar we de trein uit moesten niet meegeteld, konden we doorslapen. Al hebben we tussen iedere paspoortcheck onze ogen ook niet open kunnen houden.

Toen we de volgende morgen wakker werden wisten we in ieder geval dat we in Bulgarije waren, afgaande op de reistijd en de grootte van het land. Maar waar we afgelopen nacht geweest zijn weten we echt niet. De dag bestond uit blogs typen, lezen, spelletje doen, slapen en uit het raam kijken naar de bossen. Heerlijk! We waren helemaal vergeten hoe mooi Europese loofbossen zijn! Na al die palmplantages en tropisch regenwoud stonden we te kijken van het mooie landschap van Europa. Vreemd hoe je iets dat je lang niet gezien hebt opeens door een andere bril bekijkt. Halverwege de dag kwam er een niet-zo-aardige man binnen die een ondertussen bekende vraag vroeg: 'Passport!'. Dit was het einde van Bulgarije. 10 minuten later kwam er een net zo vrolijk gezicht ons compartiment binnen: 'Passport!'. Alstublieft, omdat u het zo vriendelijk vraagt. En zo reden we, zonder extra stempels in ons paspoort, Roemenië binnen. Op naar Boekarest, waar we rond 19.00u aankwamen. Vreemd gevoel dat we 18 uur geleden in Istanbul instapte en nu in Roemenië stonden. Thuis lijkt nu dichterbij dan ooit.

Foto's: onderweg..