KOUD!! / Dorrigo

12 juli zijn we van Tenderfield (Bald Rock) richting Armidale gereden. Dit was een mooie route door de heuvels met western-achtige dorpjes en mooie uitzichten. Armidale zelf was een plaatsje dat precies in die sfeer pastte met oude houten gebouwen. Deze route loopt direct langs de bergreeks af die van noord naar zuid langs de oostkust van Australië loopt. Dus het eerste deel van onze rit ging aan de oostkant langs dit gebergte, langs de kust af. Tussen Brisbane en Pittsworth zijn we van de kust weg gegaan, en dus de bergen over. Daarna zijn we weer naar het zuiden gereden, naar Armidale, dus aan de westkant langs (en gedeeltelijk door) het gebergte. En vanuit Armidale zijn we weer naar het oosten, richting de kust, gereden, dus weer het gebergte over. Snapt iedereen hem nog? Dorrigo, waar we op een camping zaten na uit Armidale weggereden te zijn, lag in de bergen op het hoogste punt van de regio. Dat hield in: kou! Kouder nog dan op Bald Rock afgelopen nacht. Maar, net zoals in Azië, als je hulp nodig hebt komt er altijd een random persoontje je helpen. In dit geval een Australische caravan-meneer met een kampvuur. 'You look cold, if you want to warm up, my fire is just there.'. Dankjewel Australische caravan-meneer! Dat klinkt als een goed plan! Dus nadat we ons soepje opgewarmd hadden zijn we met onze stoeltjes bij het kampvuur gaan zitten. De Australische caravan-meneer bleek Peter te heten en had verschillende wandelingen in de buurt gedaan. Hij raadde ons een korte wandeling aan die aan de andere kant van de weg begon en langs 3 watervallen liep. Het zou maar 3 kwartier lopen zijn en het was nog vroeg, dus we zijn er meteen heen gelopen. Meteen bij het begin was een grote waterval, mooier dan de watervallen die we in Azië gezien hebben. Peter had niet overdreven dat de wandeling mooi was, want even verderop was nog een net zo grote waterval. En een uitzicht over de vallei met aan de andere kant de net onder-gegane zon. We waren net te laat voor de zonsondergang, maar de lucht was nog rood en paars, wat nog steeds een geweldig uitzicht was. Van daaruit zijn we terug naar de camping gelopen, waarin we weer door en door koud werden omdat het flink afgekoeld was doordat de zon onder was. Maar op de camping was Peter met zijn vuurtje! Dus we zijn daar weer gaan opwarmen. Peter's vuurtje bleek populair, want er stonden 6 man op te warmen, allemaal Aussies. Daar hebben we nog een half uurtje gezeten voor we weer opgewarmt onze camper indoken en onder de dekens wachten tot het boven de dekens ook te hebben was. Daarna konden we ons zonder onderkoelingsverschijnselen omkleden en gaan slapen.

Maar de watervallen van gisteren waren niet de reden dat we naar Dorrigo gingen, dat was meer een toevallige vondst waar we heel blij mee waren (Thanks Peter!). De reden dat we naar Dorrigo gingen was Dorrigo National Park, wat even buiten Dorrigo zelf lag. Dus na ons ochtend-thee-ritueeltje zijn we naar Dorrigo gereden en hebben bij het heel aardige vrouwtje van de toeristen informatie gevraagd welke wandelingen ze aanraadde. Dit waren er een aantal en 15 minuten later stonden we met een stapel folders, goede tips en een verbeterd beeld van de mensheid weer buiten. Op naar Dorrigo National Park! Dit was 5 minuten rijden, dus even later parkeerden we ons gebakje bij het informatiecentrum dat bij het nationale park hoorde. Daar kregen we van een zomogelijk nog aardiger vrouwtje een folder met de wandelroutes en konden we aan onze wandeling beginnen. Ofja, nadat de vrouw zich verontschuldigde dat er tot haar spijt een park-fee van 2 dollar (€1,5) gevraagd werd. Mensen zijn hier echt te aardig! De wandeling door het nationale park was een kleine 3 uur durende verharde weg door subtropisch regenwoud waarbij je langs 2 watervallen kwam. Om de zoveel tijd stond er een bord met informatie over verschillende planten en dieren. Er waren in verhouding met onze wandeling in Bald Rock veel mensen, maar het was een heel mooi stuk regenwoud. Na we weer terug bij het informatie centrum bij de ingang waren en de vriendelijke vrouw vroeg of we van onze wandeling genoten hadden, zijn we doorgereden naar Urunga. Urunga is een klein kustplaatsje niet ver van Dorrigo waarvan we een folder hadden gekregen bij de toeristeninformatie in Dorrigo. Er was daar een mooie pier-wandeling die schijnbaar de moeite waard was. Dus op naar Urunga! De pier, of 'boardwalk', begon ruim een kilometer van de zee af en ging tussen mangrove struiken, meeuwen, een kleine baai en pelicanen richting de zee. Het was inderdaad mooi om even uit te waaien en, ook belangrijk, omdat we weer op zeeniveau waren was de temperatuur ook weer prima. Of anders gezegd: het was heerlijk vanonder onze 3 (Tessa) en 4 (ik) lagen kleding. Van daaruit zijn we richting de Blue Mountains gereden, die net ten westen van Sydney liggen. Met de nadruk op 'richting', want het was nog ruim 600 kilometer ten zuiden van ons. Dus zijn we maar die kant op gereden en hebben niet ver buiten Urunga, in Mackville, een gratis camping gevonden. Of eigenlijk een parkeerplaats langs een openbaar toilet met een bordje waarop stond dat 'overnight parking' toegestaan was. Daar stonden we met een aantal andere kampeerders. Het was nog steeds redelijk warm, dus we hebben met ons tafeltje en onze stoelen op de parkeerplaats zitten koken. Daarbij kwamen 2 andere mensen die daar stonden even een praatje maken en zijn we 's avonds op tijd naar bed gegaan.

Toen we de volgende dag (14 juli) opstonden kwamen we er achter dat er ook minder aardige Australiërs zijn. Toen ik terug liep naar de camper vanuit het toiletgebouw zei ik tegen de man die uit z'n gigantische camper stapte 'Good morning'. Zijn reactie: 'Get a haircut!'. Ok. Jij ook een fijne dag nog. Backpackers schijnen een hele slechte reputatie te hebben in Australië. Vooral bij de kasteel-formaat-caravan-rijdende oudere Australische reizigers. Steeds lees je in recenties van (vooral gratis) campings dat de backpackers zo'n herrie en rotzooi maken. Maar Liz vertelde ons dat die recenties vaak door de gepensioneerde gigant-camper-rijders geschreven worden. En dat die vaak een lage tolerantie hebben als het gaat over bijvoorbeeld geluidsoverlast. Maar tegelijkertijd staat er bij bijna iedere camping dat het bijna onmogelijk is om te slapen door al het verkeersgeluid, maar onze ervaring is dat het 100% meevalt. Het zal wel aan je referentie liggen wat overlast is en wat niet. Maar in ieder geval, nadat we ons ontbijt en onze thee op hadden hebben we onze stapel folders over regio Dorrigo aan de wel-aardige man gegeven, want hij ging die richting in, en zijn we verder naar het zuiden gereden. Rond 13.00u hebben we ons een 'rest area' opgezocht en hebben we alvast avondeten gemaakt en gegeten, want het zat er aan te komen dat we rond zonsondergang in de Blue Mountains aankwamen en dan nog moeten koken hadden we geen zin in. Dus op een bankje langs de snelweg hebben we wraps met massaman, uien en aardappelen zitten koken, met onze camper in de volle aandacht van alle andere mensen die even stopten om naar de wc te gaan. Wat weer een goede ijsbreker bleek te zijn. Na het eten reden we door richting Sydney, waar we rond 17.00u achter in de file aansloten. Van daar af was het met een slakkengangetje naar de Blue Mountains toe. Eerst vanwege de files en daarna, buiten Sydney, omdat het donker was en we bang waren iets aan te rijden op de onverlichte kronkel-berg-weg. Dus in plaats van de verwachtte aankomsttijd van 17.30u waren we om 20.00u op onze camping in Mount Wilson. Klaar om de volgende dag te voet de Blue Mountains in te gaan!

Foto's: NotAllWhoWanderAreLost8.waarbenjij.nu