Jacki en Les / Pittsworth

9 juli zijn we na een rit de berg op van een uur of 2 gestopt bij een tankstation tussen Pittsworth en Toowoomba. Dat was de plaats waar we afgesproken hadden met Jacki, want direct naar hun huis rijden scheen onmogelijk te zijn als je de weg niet kende. Dus daar Jacki gebeld dat we er waren en 20 minuten later stopte er een auto langs ons blije campertje met Jacki's lachende gezicht. 'Follow me!' zei ze en ze reed weg in haar 4x4. Jacki, we hebben een oud afgeracht 4-keer-de-klok-rond gebakje! We kunnen niet zo hard! Daar kwam ze na een paar kilometer ook achter, want ze pastte haar snelheid aan aan het onze. Toen gingen we van de hoofdweg af, nog een keer links, toen rechts een straat zonder naambordje in en daarna weer een kleinere weg in. Toen stopte de weg en ging het over in een zandweg, weer zonder naam. Geen wonder dat ze zeiden dat het moeilijk te vinden was, ze wonen in the middle of nowhere (zeg ze maar niet dat we het zo omschrijven). Maar toen we er waren was het de rit meer dan waard. Jacki en Les wonen op een heel mooi huis op een heuvel met in alle richtingen uitzicht over de velden en met wilde kangaroo's die af en toe door de tuin springen. Totale vrijheid. Matthew, hun zoon, was er ook met zijn vrouw, Martha en hun 2 kidjes. Matthew hebben we een aantal jaar geleden in Nederland ontmoet tijdens zijn Europa-trip, dus het was heel leuk hem ook weer te zien en om kennis te maken met Martha. Hun kidjes, Reese van 3 en Owen van net geen jaar waren, nadat ze aan de verschijning van 2 roodharigen gewend waren, super vrolijk en blij. Na een rondleiding door de tuin met Matthew, Les, Reese en de lopende bijzettafel Gus (de hond) zijn we met z'n allen gaan eten, wat heel uitgebreid en lekker was. Na het eten zijn Matthew, Martha, Reese en Owen naar huis gegaan en hebben we nog gezellig zitten praten met Jacki en Les voor we naar ons heerlijke bedje gingen. En nee, dus niet in de camper.

De volgende morgen ging de Australische ontbijt-traditie weer onverstoord verder: toast, ei, bacon en worstjes. Tijdens het ontbijt stelde Les voor om ons de omgeving te laten zien. Graag natuurlijk. Dus we zijn in de auto gestapt en zijn gaan rijden. Les bepaalt welke mineralen en kunstmest er nodig zijn voor de oogst van de lokale boeren en levert die mineralen en kunstmest ook. Hij kon ons dus precies vertellen wat waar groeit, waarom daar, welke boer wat deed en hoe de constante handel in land en water verliep in de regio. Heel interessant! Ook liet hij de verschillende irrigatie systemen zien die de boeren hadden aangelegd, want water was een van de belangrijkste voorraden om te hebben. Ook vertelde hij over een familie die tig jaar geleden een paar kippen hadden en de paar eieren die ze hadden verkochten. Op gegeven moment kochten ze nog een kip, dus meer eieren. En nog een, en nog een. Nu is het de grootste leverancier van eieren van de hele provincie en de op 2 na grootste van Australië. En alle contracten die ze hebben voor onderhoud van hun stallen, apparatuur, hekwerken, enz. zijn allemaal lokaal. Ze vinden het belangrijk om lokaal de werkgelegenheid te stimuleren en promoten dat dus heel erg. Ook vertelde Les over een bar waar veel van de boeren vaak heen gingen. Deze bar had een loterij waarbij je een ticket kon kopen waarmee je bier kon winnen. Maar dit liep zo goed, of zo uit de hand, net hoe je het bekijkt, dat er een handel ontstond in de lootjes. Door deze handel is een boer 3 van zijn landbouwmachines kwijtgeraakt, vergokt dus, en een andere is met een aanhangwagen langs moeten komen om al z'n pallets bier op te halen die hij gewonnen had. Volgens mij is de bier-loterij er niet meer nu. Zo hebben we een paar uur rondgereden en hebben we de verhalen van de regio gehoord, voor we weer terug naar huis gingen. Tegen de tijd dat we terug waren was Jacki weer terug van haar werk en zaten we vrij snel aan het avondeten: lasagna. OMNOMNOM! 's Avonds hebben we Hans en Anja nog gebeld en lagen we vrij optijd weer in bed. Het laatste nachtje voor we de kou van de camper weer in gingen, al zagen we daar totaal niet tegenop.

11 juli hebben we, natuurlijk na weer een Aussie-ontbijt, afscheid genomen van Jacki en Les en zijn we, met de nodige voorraad (onder andere het niet-OMNOMNOM vegimite), doorgereden naar Tenderfield, naar ons 1e nationale park. Of eigenlijk het 2e, want Fraser Island is ook een nationaal park, maar de eerste per camper

Foto's: NotAllWhoWanderAreLost7.waarbenjij.nu