Van hitteseizoen naar regenseizoen / Khao Lak

9 mei zijn we na een uurtje op de boot weer in Surat Thani aangekomen, waar we door een tuktuk opgewacht werden die ons naar dezelfde schijnbaar minder willekeurige plaats dan we eerst dachten net buiten de stad bracht. Daar moesten we wachten op een grote bus die ons naar het busstation bracht, waar om 11.00u onze bus naar Khao Lak vertrok. Uiteraard waren we 11.02u bij de bushalte, dus konden we wachten op de lokale bus van 11.30u. Dit was duidelijk een niet door veel toeristen gekozen optie, want we waren de enige niet-Thaise in de bus. Op de kaart leek de afstand naar Khao Lak wel mee te vallen, maar op de kaart zagen we de bergen niet, die er voor zorgden dat we een gigantische omweg moesten maken. Het was daardoor 16.30u voor we in Khao Lak aankwamen. Maar een vriendelijke jongen bood ons onderweg een snoepje aan, en meer heb je niet nodig voor een leuke busrit. Eenmaal in Khao Lak moesten we één kilometer lopen naar ons hotel. Eenmaal op de plaats waar we dachten dat het hotel zou moeten zijn vertelde een behulpzaam mannetje dat hij ons hotel kende en dat het één kilometer die kant op was, waarbij hij gebaarde in de richting waar we vandaan kwamen. Uiteindelijk bleken we in eerste instantie door de bus direct voor ons hotel afgezet te zijn. Lang leve een gratis workout! Onze accomodatie bestond, net als op Koh Samui, uit een simpel hotelletje met zwembad. Prima vol te houden dus!

Onze eerste volle dag in Khao Lak hebben we ons oude patroon van niks doen niet kunnen verbreken. Dus het enige wat we gedaan hebben is een rondje lopen om wat te gaan eten. Maar terwijl we zaten te lunchen besloot het universum dat het boos was. Maar dan ook echt boos! Want het begon te regenen, maar dan op zo'n manier dat je naar buiten kijkt en denkt: 'Vind je dit zelf nou echt nodig?'. Regen waar het KNMI een weeralarm paars voor af zou geven. En wij hadden ons eten net op, dus we moesten vroeg of laat de 50 meter terug naar onze kamer. En als je dan denkt dat zo'n stortbui nooit lang door kan gaan? Dat kan het wel. En dat zal het ook doen. Weersvoorspelling: gratis zwemles. Dus we zijn uiteindelijk toch maar naar onze kamer terug gelopen, denkend dat je in 50 meter nooit zo nat kan worden. Maar dat kan je wel. Je kan in 50 meter tot op je ondergoed doorweekt zijn. Dat je het briefgeld in je portomonnee uit moet leggen om het te laten drogen. Dus wat doe je dan als je soppend en druipend je kamer binnen komt? Je zwembroek zoeken! Nat ben je toch al, dus kan je net zo goed gaan zwemmen. Dit was heel leuk, tot het universum besloot nog bozer te worden en met onweer en bliksem begon te gooien. Maar ook bij donder zijn onze subtiele Nederlandse onweerswolkjes een slap aftreksel van wat hier voor een geweld langs komt. We wisten dat het regenseizoen er in Zuid-Thailand aan zat te komen, maar niemand had ons verteld dat het Thaise regenseizoen zo agressief zou zijn. Het Vietnamese regenseizoen was hooguit vervelend, maar hier gaat dat heel anders. Dus nadat we het zwembad uitgevlucht waren hebben we onder de overkapping zitten kijken naar de onweersbuien die om ons heen aan het vechten waren om wie de hardste klappen kon geven. We weten niet wie er gewonnen heeft, maar alle 3 de onweersbuien die er tegelijkertijd waren, waren in staat de ruiten te laten rammelen. Ken je dat soort onweer dat je bij de donder in een reflex je hoofd omlaag doet, ondanks dat je binnen zit en je niet bang bent voor onweer? Zo'n geweld zit hier in de lucht.

De volgende dag (11 mei) werden we weer met flinke regen wakker, maar zonder onweer. Dus met 2 grote paraplu's die we bij de receptie konden lenen zijn we naar het Tsunamimuseum gelopen. Khao Lak ligt aan de westkust van Thailand en is daarmee hard geraakt tijdens de tsunami van kerst 2004, die grote delen van Indonesië onder water zette. We wisten wel dat veel landen in deze regio getroffen waren, maar dat Khao Lak een van de zwaar getroffen kustgebieden was wisten we niet. Het Tsunamimuseum heeft als belangrijkste doel om mensen te informeren over wat een tsunami is en wat te doen als er een tsunami-alarm geldt. Veel slachtoffers van de 2004-tsunami stonden op het strand te kijken toen de zee opeens kilometers terug trok en wisten niet dat dat een van de belangrijkste tekenen was dat er een tsunami aan komt. Daarom is er nu veel betere voorlichting over wat je moet doen, waar dit museum een onderdeel is. Zo zagen we in het museum hoe een tsunami ontstaat, dat ze met 900 km/u (!) oceanen over konden steken en zelfs op 3 kilometer land inwaards nog huizen plat kan leggen. De tsunami van kerst 2004 heeft, ondanks dat het epicentrum voor de kust van Indonesië lag, dodelijke slachtoffers veroorzaakt in Tanzanië, in Oost-Afrika, en in alle landen tussen West-Azië en Oost-Afrika. Om maar aan te geven hoe groot de gevolgen waren van die tsunami. Nadat we het museum bezocht hadden vielen ons pas de borden op die bij ieder strand stonden: tsunami escape route. Er was zelfs een tsunami taxi station, we gaan ervan uit voor evacuatie. Na het museum en een lunch met fried rice zijn we, nog steeds in de regen, teruggelopen naar het hotel met onderweg een stop bij een bureau'tje waar ze tours verkochten. Hier hebben we, met de instelling 'nat wordt je toch wel', een snorkeltour geboekt naar de Similan Eilanden, die voor de kust van Khao Lak liggen.

En deze snorkeltour begon, zoals verwacht, met regen. We werden op tijd opgehaald en naar een soort loods gebracht waar alle snorkeltours begonnen. We wisten dit niet, maar snorkelen wordt hier bijna industrieel uitgevoerd. We werden op een parkeerplaats afgezet, tussen 30 andere busjes, moesten onze naam bij bali 1 noemen, kregen een handoek, snorkel, flippers en armbandje. Vervolgens ontbijtbuffet. Daarna werd de kleur van je bandje omgeroepen en ging je met je gids en de rest van de groep, gesorteerd op nationaliteit, naar een van de 10 identieke boten. Zeeziekte pilletje? Yes, please. En we waren onderweg naar de Similan Eilanden. In de regen, in een boot met lekkend zeiltje als dak. Maar het was nog steeds 35+ graden, dus koud had je het niet. Onze zwemkleding hadden we al aan en onze tas zat in een vuilniszak, dus wat ons betreft mocht het blijven regenen. Na 1,5 uur kwamen we op één van de eilanden aan (de Similan Eilanden bestaan uit 9 eilanden) voor de eerste keer snorkelen. Dus terwijl iedereen moeilijk aan het doen was met poncho's uit doen en omkleden lagen wij al visjes te bekijken in 30 graden helder blauw zeewater. Het koraal stelde weinig voor, veelal bestaande uit grijze dode stukken die los op de bodem lagen. Het duurde even, maar op gegeven moment realiseerden we ons dat een tsunami natuurlijk onder water net zoveel schade aan zou richten als boven water. Dus het langzaam groeiende koraal was waarschijnlijk nog niet hersteld van de klap die het ruim 12 jaar geleden opgelopen had. Ondanks dit was het zeker de moeite waard vanwege de mooie vissen, variërend van een paar centimeter tot een goede 30 centimeter. Na 3 kwartier moesten we terug naar de boot, waarna we naar eiland 4 voeren voor een lunch. Dit was een heel mooi tropisch eiland waar we met onze voeten in de zee op een stronk zaten, genietend van ons bordje eten onder de schaduw van palmbomen. Of dat was de bedoeling, maar de boze bewaker-meneer vond dat te idyllisch, dus zaten we even later onder palmbomen niet op het strand op een betonnen bankje. Wat nog steeds helemaal prima was! Na de lunch was het tijd voor de 2e snorkelplek. Hier was geen koraal, ook geen restanten van koraal, maar wel veel meer vissen dan vorige stop. Hele scholen blauwe mini-visjes waar we de naam niet van kennen, waar je doorheen kon snorkelen en iets dieper een school vissen van 30 centimeter die met z'n allen tegelijk de algen van een grote steen aan het eten waren. Tessa heeft nog 2 catfish gezien (inktvissen), wat dit een betere snorkelplek maakte dan de vorige. Hierna zijn we nog naar een 3e eiland gegaan, waar snorkelen minder handig was vanwege de golven (niet dat dat Tessa tegenhield het te proberen) en een rots, Sail Rock, die je kon beklimmen. Uiteindelijk hebben we hier een half uur geklommen (ik) en gesnorkeld (Tessa) voor we terug naar de boot moesten. Het terug in de boot komen was trouwens ook een activiteit opzich. Want er was geen pier, de boot kon niet te dicht bij het strand komen en de golven maakten dat deze een halve meter omhoog en omlaag butste. 'Via het rechter trapje de boot in gaan alstublieft'. Wij op het strand: 'Ooh, je bedoeld dat trapje op die boot die daar verderop tegen de golven aan het vechten is, aan de andere kant van een stuk strand met scherpe stenen op de bodem?' 'Ja, die ja'. Conclusie: een Russische vrouw moest haar teen in laten binden vanwege een misstap op een steen en een Australiër had ontsmetting en een pleister nodig op z'n scheen omdat hij ergens tegenop gebutst was. Het blijft Azië zullen we maar zeggen. Na 1,5 uur terugvaren kwamen we weer in Khao Lak aan, waar ijsjes en donuts uitgedeeld werden: NOMNOMNOM! Al met al zeker een prima tour!

13 mei was het tijd om naar de laatste stop in Thailand te gaan: Railay. Dus om 08.00u werden we opgehaald met een minivan. Na een paar stops om andere (veelal westerse) toeristen op te halen reden we naar Railay. Of in ieder geval in de richting van Railay, want 1,5 uur buiten Railay stopten we bij een reisbureau'tje waar iedereen uit moest stappen en over moest stappen op een andere bus, afhankelijk van waar je heen ging. Na deze overstap, waarbij we nog even katjes hebben kunnen knuffelen (belangrijk detail!) zijn we naar Ao Nang gereden. Van hieraf ging onze boot in een kwartier naar Railay. Op naar het laatste stukje Thailand!