Drugs!! / Vang Vieng
Blijf op de hoogte en volg Daan en Tessa
02 Maart 2017 | Laos, Vangviang
2 maart kwamen we uitgerust in Vang Vieng aan. Tijd voor nog meer rustig aan doen en bijslapen. Na een half uur de verschillende hostels en guesthouses langs gelopen te zijn hadden we de beste (lees: goedkoopste) gevonden. Een 2-persoonskamer met uitzicht op de enige landingsbaan van Vang Vieng Airport. Maar deze is sinds de Vietnam Oorlog niet meer in gebruik, dus geluidsoverlast van vliegtuigen was er niet. Maar dat werd ruimschoots gecompenseerd iedere avond van 19.00u tot te laat door de karaoke bar achter het guesthouse en de tweede karaoke bar rechts van het guesthouse. Je kan veel van Laotianen zeggen, maar ze kunnen niet zingen! Alsof we iedere avond/nacht gratis de slechtste audities van Idols op vol volume live konden meeluisteren. Maar dan tegelijk met de slechtste audities van Lao's got Talent, ook op vol volume. Maar we hadden een privékamer die we helemaal konden bedekken onder de inhoud van onze backpacks (wat we ook gedaan hebben), dus we waren allang tevreden. Onze 'vakantie' in Vang Vieng bestond voornamelijk uit rustig aan doen, maar we zijn er toch een aantal keer op uit gegaan. Een van die keren zijn we met een tour gaan tuben en kayakken. 'Tuben' betekend in een opgeblazen binnenband van een vrachtauto in de rivier dobberen. Of zoals wij deden, een van de vele grotten van Vang Vieng in dobberen met een mijnwerkerslampje op ons voorhoofd. Hele aparte ervaring, maar heel leuk om te doen. Na het tuben was het tweede deel van de tour kayakken. Vanaf waar we met de tuktuk afgezet werden terug naar Vang Vieng, 8 kilometer in totaal. Dit was een mooi stuk met uitzicht op de Karst-bergen langs de rivier. Dit is het soort landschap dat we in Yangshuo, China en Halong Bay, Vietnam zagen. Dit stuk rivier was ook ontdekt door de tubers. De 8 kilometer was ook af te leggen drijvend in een band. En dit was weer ontdekt door de lokale bevolking, die om de zoveel meter een bar geopend hadden aan het water. Dus het resultaat was 8 kilometer van drijvende, verbrandde, bierdrinkende westerlingen. Dit, in combinatie met de makkelijk te verkrijgen drugs in Vang Vieng, maakten tot 2014 dat er gemiddeld 2 man per maand verdronken. Tot de regering ingreep. Nu schijnt het een stuk rustiger en veiliger te zijn. Al merkten wij er weinig van, want in de restaurants krijg je een menu met eten en drinken en een tweede menu met drugs. We hebben al eerder gezien dat er 'happy pizza' verkocht werden, wat pizza met drugs betekent, maar hier leek het of ze in de eerste plaats drugs verkochten en daarbij ook nog eten.
Verder zijn we ook naar 2 grotten geweest. Een bestond uit een klein gat in de zijkant van een van de bergen waar we met een gids naar binnen gingen. Onze gids vertelde dat je in die grot kon zwemmen, al waren we dat niet echt van plan. De grot bestond uit een lange natuurlijk 'gang' die soms een paar meter breed was en soms nog geen halve meter met hier en daar kleine stalagmieten. Na 20 minuten kwamen we bij de zwemmogelijkheid, wat een gat met water was waar je de bodem niet van kon zien. Nee, dankjewel. Toen we terugliepen zagen we spierwitte sprinkhanen in de grot. Dus ondanks dat het compleet donker was als we onze lampjes uit deden, was er toch nog leven in de grot.
De tweede grot, even verderop, was een stuk groter en had veel heel mooie stalagtieten en stalagmieten. In deze grot hadden Chinezen uit de Yunnan provincie ondergedoken gezeten. Al zijn we er nog niet helemaal achter waar ze voor onderdoken.
Verder zijn we de kamer alleen afgekomen om pannenkoeken met banaan en nutella te gaan eten bij een van de verrijdbare eettentjes (NOMNOMNOM) en voor het avondeten. Verder hebben we, voor zo ver dat mogelijk was met de karaoke-kraaien rond het guesthouse, redelijk bij kunnen slapen. We merkten ook dat we uitgeslapener zijn en weer meer zin hebben om er op uit te gaan, dus Laos als rust-land is een goede keuze gebleken.
8 maart ging onze mini-van naar Phonsavan, in de bergen 240 km naar het noord-oosten. Dit als een rit van zo'n 6 uur. 'Is maar een stukje', dachten we, we hebben al zoveel langere bussen gehad ondertussen. Maar het 'in de bergen'-gedeelte van Phonsavan bleek niet overdreven. Vanuit Vang Vieng naar Phonsavan was een klim van ruim 1000 meter, waardoor vrijwel de hele weg bestond uit haarspeldbochten. We hadden hier en daar moeite met onze misselijkheid onderdrukken, maar het was niet zo erg als de Amerikaan die achterin zat. Hij bleek een flinke kater te hebben en had daardoor nog meer problemen met de bus dan wij. Uiteindelijk zijn we toch zonder kotsers in Phonsavan aangekomen, al was het dan met een groene tint in ons gezicht.
Foto's: NotAllWhoWanderAreLost5.waarbenjij.nu