Met de tuktuk naar het hotel / Phnom Penh
Blijf op de hoogte en volg Daan en Tessa
03 Februari 2017 | Cambodja, Phnom-Penh
Onze eerste volle dag in Phnom Penh (4 feb) zijn we naar het koninklijk paleis gegaan per tuktuk. Eigenlijk alles ging per tuktuk vanuit ons hotel, omdat het een paar kilometer buiten de stad lag. Al was met de tuktuk terug gaan naar het hotel soms lastig, want de meeste tuktukchauffeurs kenden het hotel niet. Zonder bagage passen we trouwens wel met 5 man in één tuktuk. Het koninklijk paleis is een complex met verschillende gebouwen, ieder met een aparte functie. De meeste hebben met staatsbezoeken of religieuze functies te maken, maar van geen enkele hadden we de indruk dat er iemand woonde. Al met al was de sfeer met al het geel-goud, pracht en praal heel mooi. Het was duidelijk gericht op indruk maken, en daarin slaagde het. Wat vooral heel mooi was, waren de verhalen die op de muren afgebeeld waren die rond het terrein van het koninklijk paleis stonden. De schilderingen toonden taferelen van koningen op hun troon, demonen die vlogen op wolken, monsters die mensen aten en de helden die hun versloegen. We konden de rode draad van de verhalen niet volgen, maar de verschillende scenes waren heel interessant om te bekijken. Hoe langer je keek, hoe meer je zag. Toen we bij het paleis weg gingen was het tijd om, zoals Wim het zegt, de lokale economie te stimuleren. Wat inhoudt: souveniertjes schoepen. We zijn per tuktuk naar een van de vele markten van Phnom Penh gegaan. Daar hebben we opgesplitst en zijn we rond gaan struinen. De markt bestond voornamelijk uit kleding, beelden en schilderijen, wat met ons doel van 'Nepal broeken en een souveniertje scoren' heel goed uit kwam. 'Nepal broeken' zijn een soort broeken die in de breedte veel en veel te groot zijn en het kruis tussen de knieën heeft hangen. Wij noemen ze 'Nepal broeken', omdat ze ze in Nepal overal verkochten en wij er daar een aantal gekocht hebben. Hier in Cambodja noemen ze de broeken 'alibaba', wat eigelijk een veel leukere naam is. Op de markt in Phnom Penh kwamen we na 3 kwartier rondstruinen met 4 alibababroeken terug. Aardige vangst. Ook de rest was goed geslaagd. Daarna was het voedertijd, waar de toeristenstraat langs de rivier in het centrum het meest geschikt voor is. Dus een korte tuktuk-rit later stonden we tussen de toeristen, op zoek naar een restaurant. Een voordeel van deze straat is de ruime keuze aan eten en drinken, maar een nadeel is dat er op iedere hoek van de straat een bedelaar zit. Ook verdienen de tuktuk chauffeurs hier bij met drugs, die ze je in het voorbij gaan op zachte toon aanbieden. Na het eten, wat met al die keuze heel lekker was, zijn Koen en Tamara uitgegaan. Wim, Tessa en ik zijn terug naar het hotel gegaan. Koen en Tamara vertelden de volgende dag dat hun tuktuk chauffeur ook moeite had met het vinden van het hotel, wat er in eindigde dat ze 1,5 uur in een tuktuk rondjes hebben gereden voor ze er waren.
Vandaag beloofde een heftige dag te worden (5 feb). Vandaag stonden het Genocide Museum en de Choeung Ek Killing Fields op de planning. Na het ontbijt zijn we eerst naar het Genocide Museum gegaan, wat ironisch in een voormalig schoolgebouw was. Tijdens de periode waarin de Rode Khmer aan de macht waren is het schoolgebouw als martelkamp gebruikt. Hier werden niet alleen tegenstanders van het regime, verraders en rebellen vastgehouden en gemarteld, maar ook mensen met een opleiding, leraren, mensen met een bril, en mensen met zachte handen. Alle mensen uit de stad waren verdacht, maar als je niet uit de stad kwam werd je nog soms opgepakt. Waarbij het feit dat je gearresteerd was de reden was voor je veroordeling. In het Genocide Museum werd door middel van een audio tour uitgelegd wat voor verschrikkelijke praktijken hier plaats gevonden hebben. De kamers, martelwerktuigen en foto's van de slachtoffers werden getoond. Van de 12000 tot 20000 mensen die hier binnen gebracht zijn, hebben het er maar 12 overleeft. De meesten overleefden omdat ze een vaardigheid hadden, zoals monteurs of beeldhouwers. Ze kregen betere (lees: minder slechte) leefomstandigheden omdat ze nodig waren voor het soepel verlopen van de dagelijkse zaken in het kamp. Ook gaf het museum ons een indruk van wat de ideologie van de Rode Khmer was. Dit hield, in een notendop, in dat het land terug moest naar een samenleving van landbouw en gelijkheid. Opleidingen waren niks anders dan je onderscheiden van anderen, en waren dus slecht. Geld zorgde voor verdeling, en werd daarom afgeschaft. Als je een bril had, of zachte handen, had je gestudeerd, wat reden tot arrestatie was. Steden moesten leeg en iedereen moest zelfvoorzienend op een boerderij gaan werken. Iedereen, zonder onderscheid te maken tussen mensen die wisten hoe je het land moest bewerken en degenen die nog nooit een schoffel vast hadden gehouden. Om vervolgens van beiden een rijstproductie te verwachten die zelfs met een uitzonderlijk goede oogst nog moeilijk haalbaar was. Je quotum niet halen betekende arrestatie en onvermijdelijke transportatie naar een van de 300 Killing Fields verdeeld door het land. Choeung Ek, de killing Fields net buiten Phnom Penh, is de grootste en is degene die de meeste mensen bedoelen als ze het over 'de Killing Fields' hebben. Hier zijn we die middag heen een gegaan. Choeung Ek lijkt, als je de verhalen er omheen niet kent, niks meer dan een ongelijk grasveld met een paar bomen en een monumentale toren. Maar tijdens de audio tour werd duidelijk wat hier gebeurd is. De ongelijke grond is het resultaat van massagraven. Het terrein was bezaaid met putten waar tot wel 600 mensen in begraven zijn. Ongeveer de helft van deze massagraven zijn leeg gemaakt om de botten te identificeren en ze hun laatste rustplaats te geven. Voor veel van de botten werd dit de 7 verdiepingen hoge toren van Choeung Ek. Hier liggen de botten van duizenden slachtoffers van de Rode Khmer. De toren zelf is versierd met Boedhistische en Hindoeïstische figuren, die samen voor vrede staan. We kunnen ondertussen wel zeggen dat we al aardig wat hebben gezien deze reis van de oorlogen die in Europa en Azië hebben plaatsgevonden. Maar van alle musea en gedenkplaatsen die we de afgelopen maanden gezien hebben, was het Choeung Ek Killing Field het meest aangrijpend.
6 februari stonden we op met wat we de vorige dag gezien hadden. We hadden moeite met het loslaten. Gelukkig was de planning vandaag plezieriger dan gisteren. Na een ontbijt van crêpes en baguette (lang leve de Franse eigenaar van ons hotel) zijn we naar een tempel gegaan, Wat Ounalom. 'Wat' is trouwens Cambodjaans voor 'tempel'. Dit is ook de reden voor de naam van Angkor Wat, de beroemde tempel in Siem Reap. Het betekend letterlijk 'tempel van Angkor'. In Wat Ounalom hebben we een ritueel bijgewoond en van een (volgens mij stok oude) man een zegening gekregen. Hele aparte ervaring. Daarna zijn we door de tempel gelopen (schoenen buiten laten!), waar een tentoonstelling was over Boedhistische gebouwen. Mooi om te zien, en leuk om foto's van gebouwen te zien die we eerder in onze reis in het echt gezien hebben. Na een uur door de tentoonstelling gelopen te hebben zijn we naar de 'Russian Market' gegaan. Deze heet zo vanwege het grote aantal russen die hier schijnen te komen. Al hebben wij er geen gezien. Hier hebben we ons beter kunnen gedragen en onze koopzucht kunnen beperken tot één souvenier: een houtsnijwerk met typisch Khmer-stijl patronen. We nemen één souvenier per land mee en dit is degene voor Cambodja. Na de markt hebben we nog wat rondgelopen, zijn we uiteindelijk in een restaurantje wat gaan drinken, en zijn we daarna terug naar het hotel gegaan. Daar hebben we gegeten en hebben we onze tassen gepakt. De volgende dag zou de tuktuk ons ophalen om 06.15u om ons naar de boot te brengen die ons naar Siem Reap bracht. Dus vandaag maar inpakken. Koen en Tamara hadden ondertussen een niet-werkende maar gevulde jacuzzi gevonden op het dakterras. Ze zijn zich toen snel om gaan kleden om heel romantisch met een biertje de zonsondergang te gaan kijken vanuit de jacuzzi. Helaas gooide een klein leger muggen roet in het eten en waren ze al gauw weer terug op de kamer.
De volgende dag ging de wekker vroeg: 05.30u. Laatste spullen in de backpack doen en 06.15u de twee tuktuks in. 20 minuten later stonden we voor een kantoortje aan de rivier waar we onze boottickets lieten zien. We mochten binnen wachten, of alvast op de boot gaan. Dit laatste deden we, en maar goed ook. De boot had 6 stoelen buiten, onder een overkapping. De rest van de stoelen waren half onder het water niveau met kleine raampjes en maar één ingang. Met scenes uit de Titanic in ons achterhoofd hebben we snel 5 van de 6 stoelen onder de overkapping geclaimd. Toen na 10 minuten de andere, vooral westerse, opvarenden ook aan boord kwamen, leken ze allemaal hetzelfde te denken als wij. Dus toen we om 07.30u vertrokken was het stoel-loze en niet overdekte dek vol, maar waren de met leer beklede stoelen in het ruim leeg. Zo gingen we, onder het genot van een ontzettende bak herrie van de motor op weg naar Siem Reap. De boottocht zou zo'n 6 uur duren. Achteraf waren we iets langer onderweg, maar dat was ook wel te verwachten, want halverwege bleef de boot steken in ondiep water. Waarna iemand overboord sprong om door de rivier te gaan lopen, op zoek naar een dieper stuk. Je maakt het mee zullen we maar zeggen. Het eerste gedeelte ging over de Mekong Rivier. Dezelfde rivier die we in Zuid-Vietnam meerdere malen met de motor overgestoken zijn. Tijdens dit gedeelte zag je vissers, vissersdorpjes en lachende kidjes die naar de boot zwaaiden. Het tweede gedeelte van de boottocht ging over het Boeung Tonle Sap Meer, het meer waar de Mekong Rivier ontspringt. Dit gedeelte was minder interessant, want omdat het meer zo breed is zag je aan beide zijden alleen maar water. Rond 14.00u kwamen we heelhuids, maar doof, aan in de haven van Siem Reap.
Foto's: notallwhowanderarelost5.waarbenjij.nu
-
14 Februari 2017 - 06:24
Nellie:
Hoi. Indrukwekkend, die verhalen van de killing fields. Hoe is het met je gezondheid Tessa. Heb je wat verkeerds gegeten? Hopelijk knap je snel op. Lieve groetjes van mij
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley