Same, same, but different / Da Nang

Het is droog! In onze beleving bestond Da Nang uit alleen maar regen, dus toen we 4 januari terug in Da Nang kwamen gaf het een veel mooier beeld om de stad met een zonnetje te zien. Same, same, but different. De bus zette ons midden in de stad af, 1,5 kilometer van ons hostel. Dit keer niet hetzelfde hostel als vorige keer, want Kim had iets beters gevonden zei hij. Dus liepen we naar ons nieuwe hostel en checkten we daar in. Het was inderdaad een beter hostel dan het vorige, waarbij 'beter' betekent dat het schoner was, nettere toiletten, iets goedkoper en, merkten we de volgende dag, beter ontbijt. Na een douche (die na 2 nachtbussen heel welkom was) en een bord nasi (weer met ratten in het restaurant) zijn we terug naar ons 'oude hostel' gegaan om de motoren op te halen. Deze stonden, zoals verwacht, nog netjes aan de ketting met de regenjassen er als hoezen overheen. Het enige verschil met toen we gingen was de plas water die in Kim's helm stond, omdat die nog aan zijn motor hing. Wij hadden de helmen gelukkig in de kluis in het hostel gedaan. Nadat de receptie de grote ketting tussen ons voorwiel uit gehaald had was het tijd voor de grote test: starten ze nog. Mijn motor startte direct, geen probleem. Tessa's motor had er iets meer moeite mee, maar na 3-4 keer proberen startte die ook. Dus helemaal blij dat ze nog reden, reden we terug naar ons 'nieuwe' hostel. Daar hebben we de rest van de dag weinig meer uitgevoerd, behalve Kim om de zoveel tijd enthousiast op zien springen omdat er weer een nieuwe Pokemon verschenen was (hij is redelijk Pokemon Go verslaafd). 's Avonds zouden de motoren aan elkaar vastgezet worden met een ketting, dus om daarbij te helpen hebben we de motoren dichter tegen elkaar gezet. Hierbij viel mijn motor om en brak het handvat voor de rem af.

5 januari zei Kim dat hij met Sam, een Canadees, door naar Hoi An zou gaan die dag. Wij wouden nog wat meer van Da Nang zien, dus wij wouden de volgende dag pas gaan. Dus na het pannenkoekenontbijt ging Kim naar het hostel waar Sam sliep en van daaruit naar Hoi An. Wij zijn naar één van de vele motorgarages gereden (zonder handrem, maar met werkende voetrem) om het handvat te laten vervangen. Maar 50 meter voor de garage hield mijn motor ermee op en wou hij niet meer starten. Dus de laatste 50 meter de motor geduwd en hem bij de monteur weer proberen te starten. Dat werkte niet, dus daarmee wist hij wat mijn probleem was (met een alleen Vietnamees sprekende monteur werkt voordoen het beste). Het afgebroken handvat had hij ook gauw genoeg in de gaten. 20 minuten later, een caborateur en nieuw handvat rijker en 10 euro armer waren we weer opweg. Op naar de Marble Mountains. Onderweg naar de Marble Mountains begon mijn motor opeens te happeren en viel hij uit. Maar na de monteur vervloekt te hebben bleek het probleem bij ons zelf te liggen: lege tank. De inschatting van Robin en Kim dat je 250 kilometer kon rijden op één tank bleek gigantisch overdreven. En zonder metertje voor de benzinestand komt het dan neer op bijhouden hoe ver je gereden hebt. Maar zoals altijd, je hoeft maar 2 minuten verdwaald om je heen te kijken en daar is de 'can I help you?'-Vietnamees. Dit keer een vrouw op een brommer die wel even met Tessa naar een tankstation reed. Terwijl ik wachtte stopten er opeens 2 motoren langs me. Kim en Sam, bepakt en onderweg naar Hoi An. En binnen een paar minuten waren Tessa en het behulpzame vrouwtje ook weer terug, met een fles benzine. En zo waren we met z'n allen weer onderweg, naar de Marble Mountains, want Kim en Sam besloten ook mee te gaan. Het vrouwtje voorop, want we konden de motoren bij haar parkeren. Ze woonde naast de Marble Mountains. Toen we daar aankwamen werd duidelijk wat we al verwacht hadden. Ze had een winkel met marmeren beelden en hoopte dat we haar hulp bedankten met een aankoop in haar winkel. Zo zei ze het letterlijk. Ja wij zouden wel even haar winkel kijken, maar eerst gingen we naar de Marble Mountains. Dit is een bergtop (lees: heuvel) met daarop een tempel en eronder een grote voorraad marmer. Op de berg, die bezaaid is met marmeren beelden, hebben we de tempel, pagode en een van de grotten bezocht. Heel mooi om te zien en indrukwekkend vakmanschap! Toen we weer naar beneden liepen stond het vrouwtje al te zwaaien. Dus wij naar haar toe en gekeken in haar winkel. Gedeeltelijk omdat we het mooi vonden, maar grotendeels uit een gevoel van je-kan-niet-maken-niks-te-kopen hebben we een sleutelhanger van een marmeren balletje met eromheen een zilverkleurige draak. Het staat voor kracht vertelde ze ons. Na de vrouw bedankt te hebben en Kim en Sam een goede rit gewenst te hebben zijn we terug naar ons hostel gereden. Daar de motoren geparkeerd, gezorgd dat ze echt niet om zouden vallen, en een restaurantje gezocht. Daar weer nasi met groenten gegeten (verveelt nooit) en naar de Dragon Bridge gelopen. De Dragon Bridge is een boogbrug die zo ontworpen is dat het lijkt of iedere boog een deel van de slangachtige draak is. Compleet met aan de ene zijde van de brug een gigantische kop en aan de andere zijde een staart. Deze is 's avonds in verschillende kleuren verlicht en spuuwt ieder weekend vuur! Jammer genoeg konden we dat laatste niet zien, maar de brug zelf is al heel apart en een avondwandeling waard.
Onze laatste dag in Da Nang (6 jan) hebben we alles bij elkaar gepakt, klaar voor de niet zo lange rit van 30 kilometer naar Hoi An. Maar eerst zijn we naar de Lady Boeddha gegaan. Dit is een wit beeld van tientallen meters hoog 8 kilometer ten noorden van ons hostel. Hoi An ligt naar het zuiden, dus we hebben onze backpacks in het hostel gelaten en zijn op één motor naar de Lady Boeddha gereden. Het beeld was heel mooi, maar de tempel die er langs stond was zeker zo mooi. We wisten niet eens dat er een tempel bij was, maar het was een leuke verassing. Na een uur daar rondgelopen te hebben en ons gigantische brood gegeten te hebben zijn we terug naar het hostel gereden. Hadden we al over het gigantische brood verteld? Ze verkopen in Da Nang vers gebakken brood van zeker 80 centimeter lang en 30 centimeter breed. Heerlijk, veel, goedkoop. Wat wil je nog meer? Hele pot jam erop en je kan 2 dagen onbeperkt eten. Gouden formule! Na dit (zoveelste) brood-festijn zijn we terug naar het hostel gereden. Daar onze backpacks op de motoren gebonden en we waren op weg naar Hoi An! De route stelde weinig voor (29 kilometer recht door, 2 keer links en je bent er), maar we hadden er wel zin in. Het was droog, de motoren reden weer en wij zaten weer op de route zoals we die in gedachte hadden. Namelijk over land naar het zuiden.

Foto's: NotAllWhoWanderAreLost4.waarbenjij.nu