Jij had de tablet toch? / Nanning

26 november zijn we om 08.00u aangekomen met de trein in Nanning, onze laatste bestemming in China. Al is 'bestemming' al een groot woord, want de enige reden dat we Nanning aan doen is omdat vanaf daar de trein naar Hanoi (Vietnam) gaat. In Nanning was het droog, maar had het duidelijk geregend aan de straten te zien. We realiseerden ons dat de laatste keer dat we regen hebben gehad was in Chongqing, half oktober. En een beetje sneeuw in Songpan. Net buiten het treinstation zijn we bij een reisbureau'tje gaan vragen hoe we het beste bij ons hostel konden komen en hebben we daar meteen ons fatsoenlijke brood uit de Carrefour gesmeerd en gegeten. Daarna met de bus naar regio-hostel. Daar een groepje Chinezen het adres van het hostel (in het Chinees) laten zien en onder gelach, om ons of om hun eigen gebrekkige Engels, werd vanalles opgezocht op 3 telefoons. Uiteindelijk zijn 2 jongens met ons meegelopen en hebben ze ons met de nodige moeite (Chinezen kunnen echt geen kaart lezen!) gewezen waar het hostel was. Het hostel bleek een hostel zoals je ze hoopt te krijgen. Fatsoenlijke kamer, schone wc's, royale gezamelijke ruimte (met guilty pleasure muziek, Backstreet Boys, Celine Dion, Mariah Carey), pooltafel en Engels sprekende staff. Nadat we ingecheckt hadden kregen we onze treintickets naar Vietnam, die naar dit hostel gestuurd waren. Toen wat rondgehangen in de gezamelijke ruimte, pool gespeeld en rondje Nanning centrum gelopen. Tijdens dit rondje zagen we een bioscoop en besloten we dat dat wel een goede afsluiter zou zijn voor China. Dus na ons ondertussen bijna traditionele gerecht van tomaat, ei en rijst gegeten te hebben, hebben we Fantastic Beasts And Where To Find Them gekeken in de bios. Dit is de spin-off van de Harry Potter films. Hele leuke film, aanrader! Daarna (om 19.30u) boodschappen gedaan, helaas zonder fatsoenlijk brood te vinden, en terug naar het hostel gelopen. Daar nog even zitten praten met een Zwitser, nog wat gegeten, en naar bed.

27 november: onze laatste dag in China! Het voelt een beetje als op vakantie gaan om vandaag naar Vietnam te gaan. Rond 09.00u opgestaan, maar de trein vertrok om 18.05u dus we hadden alle tijd. Na een ontbijt met pannenkoeken met banaan (begint bijna traditie te worden) raakten we aan de praat met 2 Duitsers, Kim en Robin. Die bleken met dezelfde trein te gaan als wij en hadden ook Trans Mongolië Express gedaan, alleen dan in 8 dagen in plaats van een maand, zoals wij. Uiteindelijk met hun een ronde gelopen en samen wat gegeten. Daarna hebben ze ons ingemaakt met poolen en zijn we naar het busstation gelopen. De bus liet flink op zich wachten en het treinstation was niet zo ver, dus zijn we naar het treinstation gelopen. Ondertussen hadden we ons groepje uitgebreid met een Mongools meisje, wiens naam onuitspreekbaar was voor ons, die ook in dezelfde trein bleek te zitten als wij. Nanning is een van de grote vertreksteden vanuit China naar Vietnam, dus geen wonder dat veel mensen (lees: toeristen) van hier de trein pakken naar Vietnam. Eenmaal op het treinstation bleek een internationale trein precies hetzelfde te werken als een nationale en konden we vrij snel de trein in. De soft sleeper trein, dus 2 bedden boven elkaar in plaats van 3, meer ruimte, bredere bedden en een deurtje dat dicht kan. Deze was al geboekt voor we er achter kwamen dat hard sleeper treinen (3 bedden boven elkaar) ook goed te doen zijn, maar een soft sleeper was wel even lekker. Stipt 18.05u waren we onderweg naar Hanoi, met Kim en Robin in het compartiment langs ons en Vampy (zo noemde het Mongoolse meisje zich) 3 compartimenten verderop. Binnen een uur hadden we de Chinees in Robin en Kim's compartiment vriendelijk gevraagd of we op zijn bed mochten zitten en zaten we met z'n 5'en te kaarten. Durak heette het kaartspel, Russisch spel vertelden ze ons, heel leuk! Om 22.00u maakte de Chinees op wiens bed we zaten ons vriendelijk duidelijk dat hij wou gaan slapen en zijn we naar ons compartiment terug gegaan. Daar wouden we gaan lezen, wat we op de telefoon en tablet doen, maar bleek de tablet niet in de tas te zitten. Totale paniek, 'maar jij had toch..', 'ik dacht dat jij..'. Je kent het wel. Uiteindelijk bleek dat we de tablet aan de oplader hadden laten hangen in de gezamelijke ruimte. Je weet wel, die ruimte waar iedereen kan komen. Dus wij het hostel bellen (lang leve de gewoonte om visitekaartjes van hostels te sparen!), maar bleek het nummer niet bereikbaar. Na wat overleg tussen ons was het de Chinezen in ons compartinent duidelijk dat er iets aan de hand was en boden ze aan hun telefoon te gebruiken (Helden! Pracht volk!). Daarmee het hostel gebeld en met een paar minuten bleek dat ze de tablet gevonden hadden (Ook geweldige mensen!). Ik herrinnerde me dat de Italiaan die bij ons op de kamer sliep in Nanning, de volgende dag naar Hanoi zou gaan. Dus ik vroeg of hij hem niet mee kon nemen. 'Ask him' was de reactie, waarna ik meteen (!) de Italiaan aan de lijn kreeg. Die stond daar blijkbaar in de buurt. Hij nam onze tablet wel mee, geen probleem, hij zou een bericht sturen als hij in Hanoi was. Ook al zo'n held! We zouden er bijna langer voor in China blijven, zoveel goed volk loopt daar rond. Oke dat misschien niet, maar het was wel een positieve afsluiter van China. De mensen dan, niet het vergeten van de tablet. Dus in nog geen half uur nadat we merkten dat we de tablet niet bij hadden, was de oplossing al geregeld. Toen maar meteen op de telefoon van de held van een Chinees opgezocht wat het adres was van ons hostel in Hanoi, dat dus ook in de tablet stond, en zo was de rust weder gekeerd. Daarna gaan slapen, maar dit duurde niet lang, want rond 23.00u stonden we aan de Chinese kant van de Chinees-Vietnamese grens met onze backpacks, die de trein uit moesten. Bagagecheck, paspoortcheck, stempel, dank u, trein in en slapen. Bij de Vietnamese kant, ongeveer 20 minuten slapen verderop, moest hetzelfde riedeltje nog eens gedaan worden. Een uur later en een stempel rijker gingen we rond 01.00u weer de trein in. Maar we waren in ieder geval in Vietnam! Voor ons alle 5 de eerste keer. Kim bleek in zijn paspoort een foto te hebben van 7 jaar oud, dus het was nog even moeilijk omdat de douane niet geloofde dat hij de persoon op zijn foto was, maar hij mocht wel door uiteindelijk. Daarna weer de trein in en slapen. Dit keer langer, zo'n 4 uur, want om 05.30 kwamen we in Hanoi aan. Good morning Vietnam!!

Foto's: NotAllWhoWanderAreLost4.waarbenjij.nu