Misty mountains / Zhangjiajie

24 oktober kwamen we al op tijd in Zhangjiajie aan. We hebben bij het toeristen-informatiecentrum gevraagd welke bus we moesten hebben en zijn, na met een omweg bij de verkeerde ingang het busstation in gelopen te zijn, naar het Zhangjiajie National Forest Park gegaan. Dit is een natuurgebied waar de film Avatar gedeeltelijk is opgenomen. Het is een heel bijzonder landschap. Het bestaat uit bergen met daartussen dalen met verticale rotswanden. De 'toppen' van de bergen zijn allemaal grofweg even hoog en zijn vlak. Dus als je een berg opgelopen bent sta je in een vlak stuk bos waarvan je niet zou zeggen dat deze zo veel hoger ligt dan het dal waar je net vandaan komt. De dalen liggen ook allemaal grofweg op dezelfde hoogte. Dit maakt dat er twee 'etages' zijn, de dalen en de toppen. Op beiden 'etages' zijn wandelroutes en wegen waar shuttlebussen je van de ene kant van het park naar de andere kant kunnen brengen. Er zijn drie manieren om van beneden naar boven te komen en vice versa: lopen (over oneindige trappen), met een van de kabelbanen of met de lift. Tijdens de 4 dagen dat we hier rondgewandeld hebben zijn we iedere keer te voet naar boven en beneden gegaan en één keer met de lift. De lift van 330 meter hoog is de grootste glazen lift ter wereld. Het uitzicht was heel mooi, maar omdat de trip minder dan 2 minuten duurt heb je weinig tijd om van dat uitzicht te genieten. Maar dat maakt niet zo veel uit, want boven zijn wandelingen langs de rotswand af met op verschillende plaatsen uitzichtpunten. Het uitzicht (als het niet mistig is) is ongelofelijk. Groene dalen, groene toppen en onbegroeide verticale rotswanden zo ver je kan kijken. Het is gemakkelijk om te zien waarom Avatar hier opgenomen is. Overal hoor je vogels en zie je apen tussen de takken. Dat je een kwart miljoen treden op moet om bij het uitzichtpunt te komen draagt alleen maar bij aan de schoonheid.

Chinezen zijn niet zo'n wandelaars volgens ons, want de paden die berg op of af gingen, of langer dan 5 kilometer waren, hadden we vrijwel voor ons zelf. Ideaal om van de natuur te genieten. Bij de stops van de shuttlebussen, bij de lift en bij de (overal aanwezige) vreetkraampjes kom je de Chinezen dan weer tegen. Vaak op hakken of op nette leren schoenen, want ons beeld van Chinezen als niet-graag-wandelend volkje versterkte.

Het entreekaartje was 4 dagen geldig en daar hebben we dan ook goed gebruik van gemaakt. We hebben drie dagen drie verschillende wandelingen gedaan. Helaas was het maar één dag helder weer en de andere dagen dikke mist, maar de wandelingen waren evengoed indrukwekkend. De vierde (en laatste) dag zijn we maar een klein stukje gaan lopen, want om 15.00u moesten we de bus naar het treinstation hebben. Die laatste dag (27 okt) hebben we onze spullen bij elkaar gepakt in het meest aparte hostel dat we tot nu toe gehad hebben. Het zag er uit als een duur hotel. Grote entree, marmeren vloeren, grote eetzaal met bar, winkeltje erbij. Maar dan alsof er in geen 10 jaar iets aan onderhoud gedaan was. Of schoonmaak wat dat betreft. Als je beter ging kijken zag je dat lampen los hingen, ruiten kapot waren en er waterschade aan het plafond was. Het kostte de deur naast niks om er te slapen, wat de reden was dat we het geboekt hadden, maar daar kreeg je dan ook weinig voor terug. We hadden de gedeelde kamer voor ons alleen, maar de verwarming werkte niet (buiten was het 10 graden), het balkon was gebarricadeerd met twee kapotte deuren, de verlichting werkte niet en de entree bleek niet de enige plaats met waterschade. En het gezamelijke toilet was, uh... laten we zeggen dat deze in de sfeer van het hostel pastte. Vooral als je met z'n tweeën in een verder lege eetzaal zit te ontbijten met jas aan zonder verlichting ga je je afvragen waar je beland bent. Maar het is goedkoop en het ligt op loopafstand van het park, dus prima.

Gisteren (27 okt) zijn we vanuit het Zhangjiajie National Forest Park in de richting van Dunhuang vertrokken. Dus eerst met de bus naar Zhangjiajie treinstation (1 uur). Daar inkopen gedaan voor de treinreis en om 16.00u met de trein naar Changsha, deze keer wel met fatsoenlijke stoelen. Om 23.00u daar aangekomen en ons geïnstalleerd aan een tafeltje bij de gesloten McDonalds. 6 uur later, om 05.00u (28 oktober dus ondertussen) ging onze trein naar Lanzhou. In die 6 uur was er genoeg tijd om te proberen te slapen, maar daar kwam weinig van terecht. Gedeeltelijk vanwege de kou op het station en gedeeltelijk door mensen die met koffer en al over je voeten heen rijden als je net slaapt. En toen was er nog de man die om 03.30u met een net iets te blije kop foto's begon te maken van ons. We waren helemaal gelukkig toen om 04.55u op het scherm kwam te staan dat we de trein in konden. Nog moeten haasten om de trein te halen, maar we waren van het treinstation weg! In de trein wezen de twee Chinezen die onder ons sliepen (we slapen allebei op een tweede bed, dus één boven ons en één onder ons) heel vriendelijk op onze dekens, die half uit bed hingen. Ze stopten zelfs onze voeten in. Heel lief bedoeld natuurlijk, maar het is maar goed dat ze geen Nederlands spraken. De trein deed er 27 uur over om in Lanzhou aan te komen. Dus 2 nachten (waarvan één vanaf 05.00u) en een volle dag treinen. Het Trans Mongolië Express gevoel kwam weer even helemaal terug. Met geërgerde conductrices en al. De twee Chinezen die onder ons sliepen bleken, laten we het subtiel zeggen, niet op de hoogte van wat we in Nederland als goede manieren zien. Of in Wim's woorden: je kan er niet mee op de harde weg komen. Ongegeneerd staren zijn we wel aan gewend, maar als je 27 uur met 66 mensen in een coupé zit zou het wel prettig zijn als je je darmgassen binnen houdt. Als je vervolgens ook nog met je veel te lange nagels de mee-eters op de neus van je man uit drukt terwijl wij net zitten te eten, dan ben je blij als je de trein weer uit mag! Eenmaal in Lanzhou, waar we om 08.45u aankwamen (29 okt), hadden we een overstap van 9 uur. Deze tijd hebben we gebruikt om het museum over de Zijde Route te bezoeken in Lanzhou. Na een half uur in de bus bleek het museum alleen niet open te zijn. Beetje jammer, maar we waren al lang blij dat we even bij het treinstation weg waren. Langs het museum zijn we over een marktje gelopen, hebben we de KFC geplunderd (na ontbijt, lunch en avond eten met instant noodles is een bordje friet heel lekker) en zijn we terug naar het treinstation gegaan. Daar nog wat rondgelopen door de straat, inkopen gedaan voor de volgende treinreis (noodles!!) en terug naar het treinstation. Daar nog 3 uur gewacht en om 17.50u de trein in naar Dunhuang. Deze bleek een stuk luxer dan de 'hard sleeper'-treinen die we gewend zijn. We hadden een lampje boven onze bedden, er lag tapijt in de gang en de coupe was enigszins opgedeeld in 'hokjes' van 6 bedden, waardoor je minder last had van de andere mensen. Al met al een stuk prettiger dan de 27 uur trein ervoor. 30 oktober zijn we om 06.00u (eindelijk) in Dunhuang aangekomen.

Foto's: NotAllWhoWanderAreLost3.waarbenjij.nu