Gelukkig nieuwjaar! / Kuala Lumpur
Blijf op de hoogte en volg Daan en Tessa
27 December 2016 | Maleisië, Kuala Lumpur
Wij hebben al oud-op-nieuw om 17.00u Nederlandse tijd, dus om alle hoe-laat-is-het-in-Nederland, zouden-ze-al-slapen vragen voor te zijn: GELUKKIG NIEUWJAAR EN DE BESTE WENSEN VOOR 2017!! Persoonlijke gelukwensen om 24.00u precies is even te moeilijk.
Welkom in Maleisië. Het land met het makkelijkste visum van heel Azië. Wat een van de redenen is waarom we er heen vliegen. Je hebt (in ons geval) maar één ding nodig om een visum te krijgen: een Nederlands paspoort. Dus toen we 27 november op Kuala Lumpur landden waren we met één gratis stempel het land binnen. Het was meteen duidelijk dat we Vietnam uit waren. Maleisië is veel georganiseerder dan Vietnam qua verkeer, alles is schoner en groener en omdat de meeste mensen moslim zijn (tegenover boeddhist in Vietnam) is de kledij ook anders. Na onze eerste ringit gepind te hebben (Maleise valuta) zijn we met de taxi naar ons hostel gegaan. Het vliegveld ligt 70 kilometer buiten de stad, dus wij met de taxi naar het hostel. Het hostel gaf in eerste instantie een beetje een vreemde indruk doordat de man bij de receptie niet op kon houden met roggelen en neus ophalen, maar achteraf bleek dat zijn probleem van zijn verkoudheid niet voor zich te kunnen houden het enige vreemde was aan het hostel. We zaten in een 3-persoons kamer (Kim en wij dus) net buiten het centrum. Na het inchecken zijn we hele belangrijke zaken gaan doen, namelijk het lokale eten testen. 5*-restaurantjes kennen ze niet (wat ook iets zegt over de levensstandaard in Maleisië), maar er zijn wel restaurantjes die er in de buurt komen. Klein, goedkoop, lokaal eten, maar daar houdt de gelijkenis met Chinese en Vietnamese 5*-restaurantjes op. Hier zijn ze wel schoon, spreken ze wel Engels en ziet het er wel uit als een restaurant in plaats van een garage of woonkamer. Na een goed bord nasi (dat hier ook als 'nasi' op het menu staat) zijn we terug naar het hostel gegaan om filmpje te kijken en te lezen.
De volgende dag (28 dec) was het na het ontbijt van toast en jam tijd om een nieuwe telefoon te zoeken voor Kim. De zijne is in Vietnam gestolen, of kwijtgeraakt, dat is nog even onduidelijk. Maar er moest in ieder geval een nieuwe komen. Dus na veel zoekwerk op internet in zowel Ho Chi Minh Stad als Kuala Lumpur was de keuze gemaakt en gingen we naar een winkel buiten het centrum, want die had de beste prijzen. Dit was 5 kilometer lopen vanaf het hostel. De eerste kilometer deden we met navigatie, maar toen bleek dat dat zo veel accu vroeg van de telefoon zijn we overgegaan op een andere manier van navigeren. De Patronas Towers. Deze 2 torens kan je vanuit bijna ieder punt in en rondom Kuala Lumpur zien en zijn dus bij uitstek geschikt om als herkenningspunt te gebruiken. Dus op die manier nog een 20 minuten gelopen, maar toen we in een doodlopende weg uitkwamen in een of andere woonwijk moesten we toch weer terug naar de snel leeg rakende telefoon. Maar, zoals al verschillende keren gebeurd is, komt er altijd iemand in een dikke BMW je helpen als het even niet lukt. Misschien niet altijd in een dikke BMW, maar dat was deze keer wel het geval. 'You look lost, can I help you?'. Om een lang verhaal kort te houden, ze snapte weinig van onze enigszins mislukte navigatiepoging met de Patronas Towers, ze kende de winkel waar we heen wouden en ze bracht ons wel even. En zo stonden we 15 minuten later bij de winkel. In plaats van 'er zijn toch nog goede mensen in de wereld' gaat het steeds meer in de richting van 'er zijn toch nog best wel veel goede mensen in de wereld'. Kim wist precies welke telefoon hij wou, dus met 10 minuten stonden we weer buiten. Terugweg zijn we met de lightrail gegaan, want je moet ook niet te veel gaan verwachten van de ik-breng-je-wel-even-mensen die je misschien nodig zou hebben met navigatie op een telefoon met maar 15% accu. De lightrail is een soort metrosysteem, maar dan volledig bovengronds. 's Avonds zijn we naar een buffet-restaurant gegaan. Was heel lekker eten, maar toen we het op hadden kwamen we er achter dat we het helemaal verkeerd gegeten hadden. We waren met mes en vork aan het eten, maar dat was niet de bedoeling, aan de anderen te zien. Die aten allemaal met hun handen. Dat verklaarde in ieder geval de 2 wasbakken midden in het restaurant.
29 december hebben we na het ontbijt uitgecheckt en zijn we met de metro naar een ander hostel gegaan in het centrum van Kuala Lumpur. Na daar ingecheckt te hebben is Tessa met haar boekje op bed gaan liggen en zijn Kim en ik naar een winkelcentrum gelopen. Dit winkelcentrum, waar Kim persé heen wou, bleek, buiten winkels, ook een bioscoop, een laserhal, bowlingbanen en een volledig pretpark te bevatten op de totaal 14 etages. Uiteraard zijn we eerst naar het pretpark gegaan, dat de 5e t/m 8e etage besloeg. Het had veel van Toverland weg, inclusief achtbaan. We lazen bij de ingang dat het het grootste indoor pretpark van Maleisië is. We zijn er niet naar binnen gegaan, maar met de achtbaan die door het atrium raast heb je overal het idee dat je in een pretpark bent. Na een paar uur rondstruinen liepen we terug naar het hostel, om Tessa nog steeds met haar boekje in bed aan te treffen. Helemaal ontspannen, vredig, rustig, tot ze een losse haar op haar rug voelde, die weg haalde, en de losse haar een bedwants bleek te zijn. Daarna waren nummer 2, 3 en 4 van familie bedwants onder haar kussen, op het matras en op de muur ook snel gevonden. Na overleg met de receptie (lees: eisen een andere kamer te krijgen), konden we naar de kamer aan de andere kant van de gang. Daar alles nagezocht op bedwantsen, maar het leek veilig. De volgende dag (30 dec) bleek dat we niet goed genoeg gekeken hadden en liepen ze over Kim's bed en tegen de muur. Tessa was 28 keer gebeten en ik 1 keer. Bovenste bed in een stapelbed maakt dus wel degelijk verschil. We zouden sowieso uitchecken die dag, dus alles in plastic zakken gedaan wat we aan hadden en snel daar weggegaan. We hadden alleen een kleine rugzak bij, omdat we geen bagage konden inchecken in onze vlucht naar Kuala Lumpur, dus dat was nog een voordeel aan de bedwantsen nu krijgen. Na het toast-met-jam-ontbijt zijn we naar de Patronas Towers gelopen. Daar in de buurt was ons laatste adres in Kuala Lumpur: een Airbnb op de 27e etage van een woontoren met op de 11e etage een zwembad met jacuzzi. Even goed het nieuwe jaar beginnen noemen ze dat. Daar ingecheckt, al onze spullen op de zwemkleding en één set kleren na laten wassen, die ene set kleren op de hand gewassen, en meteen het zwembad in. Bedwantsen van ons lichaam af spoelen. Niet letterlijk hopelijk, maar zo voelde het. 's Middags kwam Robin (de broer van Kim) ook aan in Kuala Lumpur en zijn we de rest van de dag amper het zwembad uit geweest. Rond 18.00u waren onze op-de-hand-gewassen kleren droog en konden we gaan eten. 's Avonds gezellig met z'n vieren in een restaurantje gegeten. Leuk feitje: zelfs in centrum Kuala Lumpur lopen de ratten door het restaurant. Daarna terug naar ons bedje op 27 hoog.
Oudjaarsdag zijn we met z'n vieren terug naar het pretpark-winkelcentrum gegaan om daar de escape room te proberen. Een escape room is een spel waar je opgesloten wordt in een kamer en je door middel van het oplossen van puzzels de uitgang moet vinden. We kozen de kamer met vampierthema, waarna we met handboeien aan elkaar vast gemaakt werden en we in een donkere kamer gezet werden met ieder een zaklamp in de hand. Van toen af hadden we 45 minuten om te 'ontsnappen'. De kamer had bloedsporen op de muur, vleermuizen aan het plafond en kasten die wegdraaiden om zo een extra ruimte te openen. In eerste instantie ging dat goed, maar naarmate de puzzels moeilijker werden duurde het langer om ze op te lossen. Uiteindelijk bleek 45 minuten te kort en kwamen ze ons vertellen hoe we het eigenlijk hadden moeten doen. Ondanks dat was het heel leuk en gaan we het zeker nog eens doen! Daarna zijn we gaan eten om vervolgens een plek te vinden om het vuurwerk te zien. Zoals te verwachten was het centrum afgeladen vol. En om die drukte nog eens te benadrukken had iedere tweede persoon een soort kleine vuvuzela (klein plastic blaasinstrument die maar één toon produceerd, genaamd herrie). Om 23.40u hadden we een plek gevonden met uitzicht op de Patronas Towers. Robin had zijn camera op zijn statief gezet en was helemaal klaar voor het vuurwerk. Er was een klein concert met goede muziek, dus heel gezellig. Om 23.59u werd de muziek uitgezet en de laatste 10 seconden van een voor ons heel kort 2017 werden door heel Kuala Lumpur hardop afgeteld. Gelukkig nieuwjaar! Iedereen staarde naar de Patronas Towers, in afwachting van vuurwerk, maar het bleef bij het geluid van vuurwerk zonder dat we het zagen. Het vuurwerk bleek achter ons afgestoken te worden, achter de bomenrij waar we voor stonden, dus ons uitzichtpunt bleek toch niet zo geschikt. Robin kon nog net 'Wait here for me!' roepen voor hij met statief en al tussen de bomen verdween. Kim en wij zijn daar blijven staan en hebben daar van het vuurwerk genoten. Toen het vuurwerk en het daarop volgende applaus voorbij was kwam Robin met een bezweet hoofd maar blij gezicht terug gesjokt. Hij had zijn mooie vuurwerk-foto's. We hadden nog maar net aan elkaar gevraagd wat we nog wouden gaan doen toen de politie kwam en het gebied ontruimde. Er was niks aan de hand, maar het feest duurde maar tot 00.30u. Dus 2017 was nog geen uur oud en we lagen alweer in bed. Maar dat is maar goed ook, want 2017 duurt voor ons 7 uur langer dan de andere jaren, dus we moeten er wel uitgerust aan beginnen.
Nieuwjaarsdag spraken we nog 2 Duitsers (die zitten ook overal!), die ook bij ons op de kamer zaten, en zijn met hun gaan lunchen bij een Turks restaurant. Daarna is Robin naar het vliegveld gegaan, want hij vloog naar Australië die avond. Misschien dat we hem daar nog zien, wie weet. Wij (Kim en wij) zijn daarna terug naar de Airbnb gegaan om onze spullen te pakken, want 2 januari vlogen wij om 09.00u terug naar Ho Chi Minh Stad. 's Avonds hebben we nog wat gelambald en optijd naar bed gegaan.
Toen de wekker de volgende dag om 05.00u bleek dat wij de enige waren die optijd naar bed gegaan waren, want Kim had de nacht doorgehaald. Om 05.15u was de taxi er en een uur later waren we op Kuala Lumpur International Airport. Daar ingecheckt, broodje gehaald bij de Subway en vrij snel het vliegtuig in. Op naar Vietnam! Het voelt als een onderbreking in de reis. Alsof de reis, of in iefer geval de route, pas in Da Nang weer opgepakt wordt. Maar het was wel een mooie onderbreking!
Foto's: NotAllWhoWanderAreLost4.waarbenjij.nu
Welkom in Maleisië. Het land met het makkelijkste visum van heel Azië. Wat een van de redenen is waarom we er heen vliegen. Je hebt (in ons geval) maar één ding nodig om een visum te krijgen: een Nederlands paspoort. Dus toen we 27 november op Kuala Lumpur landden waren we met één gratis stempel het land binnen. Het was meteen duidelijk dat we Vietnam uit waren. Maleisië is veel georganiseerder dan Vietnam qua verkeer, alles is schoner en groener en omdat de meeste mensen moslim zijn (tegenover boeddhist in Vietnam) is de kledij ook anders. Na onze eerste ringit gepind te hebben (Maleise valuta) zijn we met de taxi naar ons hostel gegaan. Het vliegveld ligt 70 kilometer buiten de stad, dus wij met de taxi naar het hostel. Het hostel gaf in eerste instantie een beetje een vreemde indruk doordat de man bij de receptie niet op kon houden met roggelen en neus ophalen, maar achteraf bleek dat zijn probleem van zijn verkoudheid niet voor zich te kunnen houden het enige vreemde was aan het hostel. We zaten in een 3-persoons kamer (Kim en wij dus) net buiten het centrum. Na het inchecken zijn we hele belangrijke zaken gaan doen, namelijk het lokale eten testen. 5*-restaurantjes kennen ze niet (wat ook iets zegt over de levensstandaard in Maleisië), maar er zijn wel restaurantjes die er in de buurt komen. Klein, goedkoop, lokaal eten, maar daar houdt de gelijkenis met Chinese en Vietnamese 5*-restaurantjes op. Hier zijn ze wel schoon, spreken ze wel Engels en ziet het er wel uit als een restaurant in plaats van een garage of woonkamer. Na een goed bord nasi (dat hier ook als 'nasi' op het menu staat) zijn we terug naar het hostel gegaan om filmpje te kijken en te lezen.
De volgende dag (28 dec) was het na het ontbijt van toast en jam tijd om een nieuwe telefoon te zoeken voor Kim. De zijne is in Vietnam gestolen, of kwijtgeraakt, dat is nog even onduidelijk. Maar er moest in ieder geval een nieuwe komen. Dus na veel zoekwerk op internet in zowel Ho Chi Minh Stad als Kuala Lumpur was de keuze gemaakt en gingen we naar een winkel buiten het centrum, want die had de beste prijzen. Dit was 5 kilometer lopen vanaf het hostel. De eerste kilometer deden we met navigatie, maar toen bleek dat dat zo veel accu vroeg van de telefoon zijn we overgegaan op een andere manier van navigeren. De Patronas Towers. Deze 2 torens kan je vanuit bijna ieder punt in en rondom Kuala Lumpur zien en zijn dus bij uitstek geschikt om als herkenningspunt te gebruiken. Dus op die manier nog een 20 minuten gelopen, maar toen we in een doodlopende weg uitkwamen in een of andere woonwijk moesten we toch weer terug naar de snel leeg rakende telefoon. Maar, zoals al verschillende keren gebeurd is, komt er altijd iemand in een dikke BMW je helpen als het even niet lukt. Misschien niet altijd in een dikke BMW, maar dat was deze keer wel het geval. 'You look lost, can I help you?'. Om een lang verhaal kort te houden, ze snapte weinig van onze enigszins mislukte navigatiepoging met de Patronas Towers, ze kende de winkel waar we heen wouden en ze bracht ons wel even. En zo stonden we 15 minuten later bij de winkel. In plaats van 'er zijn toch nog goede mensen in de wereld' gaat het steeds meer in de richting van 'er zijn toch nog best wel veel goede mensen in de wereld'. Kim wist precies welke telefoon hij wou, dus met 10 minuten stonden we weer buiten. Terugweg zijn we met de lightrail gegaan, want je moet ook niet te veel gaan verwachten van de ik-breng-je-wel-even-mensen die je misschien nodig zou hebben met navigatie op een telefoon met maar 15% accu. De lightrail is een soort metrosysteem, maar dan volledig bovengronds. 's Avonds zijn we naar een buffet-restaurant gegaan. Was heel lekker eten, maar toen we het op hadden kwamen we er achter dat we het helemaal verkeerd gegeten hadden. We waren met mes en vork aan het eten, maar dat was niet de bedoeling, aan de anderen te zien. Die aten allemaal met hun handen. Dat verklaarde in ieder geval de 2 wasbakken midden in het restaurant.
29 december hebben we na het ontbijt uitgecheckt en zijn we met de metro naar een ander hostel gegaan in het centrum van Kuala Lumpur. Na daar ingecheckt te hebben is Tessa met haar boekje op bed gaan liggen en zijn Kim en ik naar een winkelcentrum gelopen. Dit winkelcentrum, waar Kim persé heen wou, bleek, buiten winkels, ook een bioscoop, een laserhal, bowlingbanen en een volledig pretpark te bevatten op de totaal 14 etages. Uiteraard zijn we eerst naar het pretpark gegaan, dat de 5e t/m 8e etage besloeg. Het had veel van Toverland weg, inclusief achtbaan. We lazen bij de ingang dat het het grootste indoor pretpark van Maleisië is. We zijn er niet naar binnen gegaan, maar met de achtbaan die door het atrium raast heb je overal het idee dat je in een pretpark bent. Na een paar uur rondstruinen liepen we terug naar het hostel, om Tessa nog steeds met haar boekje in bed aan te treffen. Helemaal ontspannen, vredig, rustig, tot ze een losse haar op haar rug voelde, die weg haalde, en de losse haar een bedwants bleek te zijn. Daarna waren nummer 2, 3 en 4 van familie bedwants onder haar kussen, op het matras en op de muur ook snel gevonden. Na overleg met de receptie (lees: eisen een andere kamer te krijgen), konden we naar de kamer aan de andere kant van de gang. Daar alles nagezocht op bedwantsen, maar het leek veilig. De volgende dag (30 dec) bleek dat we niet goed genoeg gekeken hadden en liepen ze over Kim's bed en tegen de muur. Tessa was 28 keer gebeten en ik 1 keer. Bovenste bed in een stapelbed maakt dus wel degelijk verschil. We zouden sowieso uitchecken die dag, dus alles in plastic zakken gedaan wat we aan hadden en snel daar weggegaan. We hadden alleen een kleine rugzak bij, omdat we geen bagage konden inchecken in onze vlucht naar Kuala Lumpur, dus dat was nog een voordeel aan de bedwantsen nu krijgen. Na het toast-met-jam-ontbijt zijn we naar de Patronas Towers gelopen. Daar in de buurt was ons laatste adres in Kuala Lumpur: een Airbnb op de 27e etage van een woontoren met op de 11e etage een zwembad met jacuzzi. Even goed het nieuwe jaar beginnen noemen ze dat. Daar ingecheckt, al onze spullen op de zwemkleding en één set kleren na laten wassen, die ene set kleren op de hand gewassen, en meteen het zwembad in. Bedwantsen van ons lichaam af spoelen. Niet letterlijk hopelijk, maar zo voelde het. 's Middags kwam Robin (de broer van Kim) ook aan in Kuala Lumpur en zijn we de rest van de dag amper het zwembad uit geweest. Rond 18.00u waren onze op-de-hand-gewassen kleren droog en konden we gaan eten. 's Avonds gezellig met z'n vieren in een restaurantje gegeten. Leuk feitje: zelfs in centrum Kuala Lumpur lopen de ratten door het restaurant. Daarna terug naar ons bedje op 27 hoog.
Oudjaarsdag zijn we met z'n vieren terug naar het pretpark-winkelcentrum gegaan om daar de escape room te proberen. Een escape room is een spel waar je opgesloten wordt in een kamer en je door middel van het oplossen van puzzels de uitgang moet vinden. We kozen de kamer met vampierthema, waarna we met handboeien aan elkaar vast gemaakt werden en we in een donkere kamer gezet werden met ieder een zaklamp in de hand. Van toen af hadden we 45 minuten om te 'ontsnappen'. De kamer had bloedsporen op de muur, vleermuizen aan het plafond en kasten die wegdraaiden om zo een extra ruimte te openen. In eerste instantie ging dat goed, maar naarmate de puzzels moeilijker werden duurde het langer om ze op te lossen. Uiteindelijk bleek 45 minuten te kort en kwamen ze ons vertellen hoe we het eigenlijk hadden moeten doen. Ondanks dat was het heel leuk en gaan we het zeker nog eens doen! Daarna zijn we gaan eten om vervolgens een plek te vinden om het vuurwerk te zien. Zoals te verwachten was het centrum afgeladen vol. En om die drukte nog eens te benadrukken had iedere tweede persoon een soort kleine vuvuzela (klein plastic blaasinstrument die maar één toon produceerd, genaamd herrie). Om 23.40u hadden we een plek gevonden met uitzicht op de Patronas Towers. Robin had zijn camera op zijn statief gezet en was helemaal klaar voor het vuurwerk. Er was een klein concert met goede muziek, dus heel gezellig. Om 23.59u werd de muziek uitgezet en de laatste 10 seconden van een voor ons heel kort 2017 werden door heel Kuala Lumpur hardop afgeteld. Gelukkig nieuwjaar! Iedereen staarde naar de Patronas Towers, in afwachting van vuurwerk, maar het bleef bij het geluid van vuurwerk zonder dat we het zagen. Het vuurwerk bleek achter ons afgestoken te worden, achter de bomenrij waar we voor stonden, dus ons uitzichtpunt bleek toch niet zo geschikt. Robin kon nog net 'Wait here for me!' roepen voor hij met statief en al tussen de bomen verdween. Kim en wij zijn daar blijven staan en hebben daar van het vuurwerk genoten. Toen het vuurwerk en het daarop volgende applaus voorbij was kwam Robin met een bezweet hoofd maar blij gezicht terug gesjokt. Hij had zijn mooie vuurwerk-foto's. We hadden nog maar net aan elkaar gevraagd wat we nog wouden gaan doen toen de politie kwam en het gebied ontruimde. Er was niks aan de hand, maar het feest duurde maar tot 00.30u. Dus 2017 was nog geen uur oud en we lagen alweer in bed. Maar dat is maar goed ook, want 2017 duurt voor ons 7 uur langer dan de andere jaren, dus we moeten er wel uitgerust aan beginnen.
Nieuwjaarsdag spraken we nog 2 Duitsers (die zitten ook overal!), die ook bij ons op de kamer zaten, en zijn met hun gaan lunchen bij een Turks restaurant. Daarna is Robin naar het vliegveld gegaan, want hij vloog naar Australië die avond. Misschien dat we hem daar nog zien, wie weet. Wij (Kim en wij) zijn daarna terug naar de Airbnb gegaan om onze spullen te pakken, want 2 januari vlogen wij om 09.00u terug naar Ho Chi Minh Stad. 's Avonds hebben we nog wat gelambald en optijd naar bed gegaan.
Toen de wekker de volgende dag om 05.00u bleek dat wij de enige waren die optijd naar bed gegaan waren, want Kim had de nacht doorgehaald. Om 05.15u was de taxi er en een uur later waren we op Kuala Lumpur International Airport. Daar ingecheckt, broodje gehaald bij de Subway en vrij snel het vliegtuig in. Op naar Vietnam! Het voelt als een onderbreking in de reis. Alsof de reis, of in iefer geval de route, pas in Da Nang weer opgepakt wordt. Maar het was wel een mooie onderbreking!
Foto's: NotAllWhoWanderAreLost4.waarbenjij.nu
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
