Terug in Europa! / Istanbul
Blijf op de hoogte en volg Daan en Tessa
20 Augustus 2017 | Turkije, Istanbul
Na 2 keer 4 uur vliegen zijn we de nacht van 19 op 20 augustus om 00.15u aangekomen in Istanbul. Bijna terug in Europa! Bijna omdat het vliegveld aan de Aziatische kant van Istanbul lag. Daar hebben we onze backpacks opgehaald bij de bagageband en hebben we meteen een taxi gezocht. Tessa voelde zich helemaal niet goed, dus we wouden zo snel mogelijk naar ons hotel, 2 kilometer buiten het vliegveld. Zo aardig en vriendelijk als de chauffeur van onze airport-shuttle in Cairns (Australië) was, zo chagrijnig en onaardig was onze taxichauffeur nu. Hopen dat dit niet de instelling van de gemiddelde Turk is. 01.15u zaten we bij de receptie van ons hotel, wat een flat bleek te zijn met grote binnenplaats. We hadden een appartement gehuurd, wat een van de weinige opties voor accommodatie was in dit deel van de stad. En na even daar zitten, waarin Tessa steeds witter werd, konden we ons appartement in. Woonkamer/keuken, aparte slaapkamer en grote badkamer. Dat zag er niet verkeerd uit! Maar Tessa kreeg er weinig van mee want ze hing meteen boven de wc en is daarna meteen het in bed gedoken (02.00u).
De volgende dag werden we om 09.00u wakker en voelde Tessa zich gelukkig iets beter. Maar dat bleek van korte duur, want toen ze onder de douche stond kwam de misselijkheid terug en begon het overgeven opnieuw. We moesten om 13.00u het appartement uit, waarna we eerst per airport-shuttle en vervolgens per tram naar de volgende accommodatie zouden gaan in het centrum van de stad. Hier hadden Hans en Ria, die die avond ook in Istanbul aan zouden komen, een hotel geboekt. Toen Tessa zich om 13.00u nog niet beter voelde hebben we een taxi gepakt en om daarmee het gedoe van overstappen te vermijden. En zo waren we onderweg naar Europa. Het hotel lag aan de andere kant van de Bosphorus, wat de grens tussen Europa en Azië is. Dit was wel even een moment, want we zijn 1 jaar en 2 maanden niet in Europa geweest. En opeens reden we daar over de brug die ons weer naar Europa bracht. Apart gevoel, ondanks dat de Europese kant van Istanbul er niet anders uit ziet dan de Aziatische. Na de brug waren we ook zo bij het hotel. We konden daar meteen inchecken, waar vooral Tessa heel blij mee was. Ze heeft daar dan ook goed gebruik van gemaakt door die middag 3 uur te gaan slapen. Dit deed haar wel goed. Ik ben ondertussen wat gaan eten om de hoek van het hotel. Die avond landden Hans en Ria om 19.10u op Ataturk Airport, wat een uurtje van het hotel af lag. Tessa stond erop dat ze mee ging haar ouders ophalen. Dus 17.45u liepen we het hotel uit, Istanbul in. Meteen om de hoek van het hotel lag het Sultan Ahmet Plein, die we overstaken. Hier liggen de Blauwe Moskee en de Hagia Sophia aan, 2 gigantische moskeeën (of een moskee en een museum eigenlijk). Op het plein staan drie obelisken uit verschillende delen van de wereld. Aan de andere kant van het plein zijn we de tram in gesprongen richting het vliegveld. Ook uit de ramen van de tram zagen we verschillende moskeeën, oude gebouwen en minaretten. Overal waar je kijkt zie je wel een stukje geschiedenis en alles lijkt hier oud te zijn. Alles heeft een verhaal. Na een overstap op de metro kwamen we net voor 19.00u op het vliegveld aan. Daar zagen we even later dat Hans en Ria om 19.04u geland waren, net iets eerder dan gepland. Dus over de mensenmassa heen turend stonden we op ze te wachten. Maar na 3 kwartier zijn we maar gaan zitten, want dat duurde wel erg lang en Tessa voelde zich nog steeds niet 100%. Na dik een uur kregen we een berichtje: 'Paar duizend man voor ons bij de douane'. Dat kon nog wel even duren. Maar uiteindelijk zagen we rond 21.00u toch twee bekende gezichten de arrivals hall inlopen. De vlucht was goed gegaan, maar de douane duurde veel langer dan verwacht. Maar ze waren geland. Dus zijn we op zoek gegaan naar de vooraf-geboekte transfer, waarvan we verwachtten dat deze allang weg zou zijn. Maar die stond nog netjes op ons te wachten. Dus een mannetje in pak ging ons voor naar de chaos van aankomende en wegrijdende auto's en taxi's en wees ons op het busje die ons naar het hotel bracht. En zo stonden we 40 minuten later weer voor het voor ons al bekende hotel in centrum Istanbul. We zijn nog even wat gaan eten in het restaurant meteen langs hotel en lagen rond middernacht in bed.
De 21e hebben we om 09.45u ontbeten op het dakterras. Tessa voelde zich weer een stuk beter na een goede nachtrust. Vanaf het dakterras hadden we uitzicht op de Zee van Marmarra aan de ene kant en de Blauwe Moskee aan de andere kant. De Blauwe Moskee was tevens ook de eerste bezienswaardigheid van vandaag. Dus na het eten zijn we weer het Sultan Ahmet Plein opgelopen, waar de moskee aan ligt. De Blauwe Moskee is 400 jaar geleden gebouwd door Sultan Ahmet, die een mooiere moskee wou bouwen dan de Aya Sofia moskee, die er meteen langs ligt en 1100 jaar ouder is. Afgaande op de buitenkant is hem dat zeker gelukt, want de Blauwe Moskee is een meesterwerk. Het bestaat uit een grote koepel met daar omheen meerdere halve koepels van verschillende afmetingen. Om de moskee staan 6 minaretten. Dit zorgde direct na de bouw voor ophef, want de Grote Moskee in Mekka had ook 6 minaretten en deze moest de meeste minaretten hebben. De sultan loste dit op door de Grote Moskee een 7e minaret te schenken. In de Blauwe Moskee was alles versierd met Islamitische kunst, wat voornamelijk bestaat uit geometrische figuren en rechte lijnen. Dit is een stijl die we allebei heel mooi vinden en die ook in Tessa's tattoeage verwerkt zit. Na een kwartiertje ons verwonderd te hebben over de decoraties werden we vriendelijk maar dringend verzocht weer naar buiten te gaan, want de volgende dienst zou zo beginnen. Dus zijn we doorgelopen naar de Basilica Cisterne. Dit is een gigantische wateropslag die onder het Sultan Ahmet Plein ligt. Hier werd water naartoe geleid door middel van een aquaduct, wat bedoeld was voor het paleis. Nu staat er geen water meer in en konden we er doorheen lopen. De zaal, wat de opslag in principe is, is 65 bij 143 meter groot en staat vol met zuilen, ruim 300 in totaal. Deze ondersteunen het dak, waarop het Sultan Ahmet Plein ligt. Deze zuilen zijn afkomstig uit verschillende tempels uit de omgeving en zijn hier hergebruikt. Hierdoor is iedere zuil anders, maar voor het doel van een wateropslag maakte dit niet uit. Hier hebben we een stuk tussen de zuilen doorgelopen, wat door de roodachtige verlichting en de muziek een spooky sfeer had. Aan het einde van het bassin waren 2 Medusa-hoofden. Medusa is een vrouwfiguur uit de Griekse mythologie met slangen als haren en wiens blik iedereen in steen veranderd. Hierdoor werd Medusa soms afgebeeld als afschrikking bij ingangen. Of dat hier ook zo was weten we niet, maar van de 2 hoofden lag er een ondersteboven en een op de zijkant, beiden onder een zuil achter in de ruimte. Het gaf hierdoor de indruk dat er stenen nodig waren en dat ze er gebruikten waar toevallig een Medusa-hoofd op stond, in plaats van dat de gebeeldhouwde gezichten daar bewust zijn toegevoegd. Na de Basilica Cisterne hebben we wat gedronken en zijn we doorgelopen naar het Sirkeci treinstation. Dit station heeft niet alleen een mooi oud stationsgebouw, maar ze verkopen er ook treintickets naar Boekarest, Roemenië. Hier gaan we over 2 weken heen, dus hebben we alvast onze treintickets gekocht. Daarna zijn we per tram naar de Grand Bazaar gegaan. Dit is een overdekte wijk die bestaat uit rijen en rijen en rijen van kraampjes. Ze verkopen alles, maar de meeste winkeltjes verkopen kleurrijke lampen, bonte stoffen en Turkse sieraden. En dat in straten onder bakstenen gewelven met om de zoveel meter een oude fontein of een plek om Turkse thee te drinken. Deze bazaar is al eeuwen oud en die geschiedenis proef je ook wel als je er doorheen loopt. Uiteraard zijn we hier niet met lege handen weggegaan: Hans en Ria waren een lamp rijker en Tessa een bedeltje voor we er weggingen. De volgende stop was het terras. Even zitten en wat drinken was wel welkom na het slenteren door de Grand Bazaar. Hier kregen we weer te maken met de minder vriendelijke kant van de Turken. De ober (volgens Tessa 'de gorilla') had een permanente frons en leek de betekenis van het woord 'vriendelijkheid' of nooit geleerd te hebben of allang weer vergeten te zijn. Ook toen we geen fooi achterlieten draaide hij overdreven met zijn ogen en zuchtte hardop. Net als de taxichauffeur die ons bij aankomst in Istanbul naar het hotel bracht was deze ober nors en ongeïnteresseerd. Maar tegelijkertijd hebben we ook verschillende heel vriendelijke Turken gezien en gesproken. De meesten zijn vriendelijk, maar er is een groot verschil tussen de een en de ander. Dit verschil hebben we nog niet eerder zo duidelijk gezien op deze reis. Nadat we wat gedronken hebben zijn we doorgelopen en zijn we bij een restaurantje geëindigd (met weer heel vriendelijk personeel). Na het eten waren we ook zo weer in het hotel, waar we blij waren dat we om 22.30u in bed lagen.
De volgende dag werd Tessa ziek wakker. De misselijkheid van eergisteren was terug en ze had het koud. Dus met een dikke trui aan zijn we naar het dakterras gegaan, waar we Hans en Ria troffen. Tessa at 2 stukjes tomaat en is vrij snel weer in bed gedoken. We hebben daarom besloten die dag met z'n drieën naar de oude stadsmuur te gaan, wat inhield dat het Archeologisch Museum voor morgen bewaard werd, waar een zitplaats en toilet nooit ver weg zou zijn. Dus dat zou voor Tessa te doen zijn, ook als ze zich nog niet 100% goed voelde. Maar dat hield dus in dat Hans, Ria en ik naar de oude stadsmuur van Istanbul gingen, uit de tijd dat de stad nog Constantinopel heette. Na boodschappen gedaan te hebben om Tessa van lichtverteerbaar eten en genoeg drinken te voorzien stapten we de regen in, op naar de tramhalte. 'Umbrella?' vroeg een verkoper op het Sultan Ahmet Plein. 'Yes, please', en zo kwamen we enigszins droog bij de tramhalte aan. De tram bracht ons in 30 minuten naar de stadsmuur. Deze bestond ooit uit 3 muren, een van 12 meter hoog, een van 8 meter hoog en een van 2 meter hoog. En alsof dat nog niet genoeg was was er ook nog een gracht omheen gegraven. Van de gracht en de 2-meter hoge muur was nu niks meer te zien, maar van de 8- en 12-meter hoge muren stond nog een groot deel, al was het met de nodige gaten. We zijn 4 kilometer langs de muur af gelopen, door de regen. De wandeling leidde ons langs een stuk snelweg en door buitenwijken van Istanbul. Niet de meest scenic route. Maar zo zagen we wel de andere kant van de stad, want ook hier wonen sommige mensen in krotten. Dit was wat anders dan de pracht en praal van het centrum. Na een uur kwamen we bij het einde van de stadsmuur, waar deze aansloot op een kasteel. In dit kasteel zou het Panorama 1453 Museum zijn, wat het verhaal verteld over de Ottomaanse overname van de toen Byzantijnse stad Constantinopel. De Ottomanen hebben toen de naam veranderd in Istanbul. Maar we konden het museum niet vinden. Er waren alleen politie auto's en Turkse vlaggen in en op het kasteel. Dus zijn we een cafe'tje ingedoken om in de reisgids te kijken. En om even uit de regen te zijn. En toen we toch daar waren, om meteen wat te drinken en tosties te eten. OMNOMNOM! Daar bleek het Panorama 1453 Museum 4 kilometer verderop te liggen, meteen om de hoek van het tramstation waar we een paar uur eerder onze wandeling begonnen waren. Dus zijn we per taxiterug gereden naar waar we vandaan kwamen. Het Panorama 1453 Museum was een vrij klein museum dat door middel van voornamelijk schilderijen en tekst (en audio-tour in ons geval) de slag beschreef waarin Constantinopel veroverd werd van de Byzantijnen door de Ottomanen. Hierbij speelde de stadsmuur een belangrijke rol, want deze had er voor gezorgd dat Constantinopel al 1000 jaar niet veroverd was. Maar in 1453 lukte dit de Ottomanen wel in een 2 maanden durend gevecht. Een belangrijk wapen, buiten de 100.000 soldaten, waren de kanonnen met een diameter van 60 centimeter. Dat waren de grootste die er waren in die tijd. Tegelijkertijd werd de stad ook over zee aangevallen. Dit werd allemaal in detail uitgelegd en afgebeeld. De belangrijkste ruimte van het museum, waar deze meteen z'n naam van kreeg, was een grote koepel waar op de binnenkant een tafereel was geschilderd van de strijd bij de stadsmuur. Deze schildering liep helemaal rond en gaf een 360 graden beeld. Hierin zag je onder andere de stadsmuur met de verdedigende Byzantijnse legers daarop, de oprukkende Ottomanen en de gigantische kanonnen. Het was een bijzonder tafereel. Na het museum zijn we per tram terug naar het hotel gegaan, waar Tessa de hele middag had liggen slapen. Toen we binnen kwamen rond 18.30u was ze een film aan het kijken. Slapen had haar duidelijk goed gedaan. Ze kon zelfs mee uit eten, wat we meteen zijn gaan doen. Na de pasta en pizza (Turks eten bevalt ons veel beter dan Sri Lankaans) lagen we om middernacht in bed.
De 23e begon zoals afgelopen dagen iedere morgen: met ontbijt op het dak. En nu weer met z'n 4'en, want Tessa was weer opgeknapt. Na het ontbijt zijn we naar de 1500 jaar oude Hagia Sophia gelopen, die meteen om de hoek lag van het hotel. Deze is oorspronkelijk als kerk gebouwd, maar veranderd in een moskee nadat de Ottomanen Istanbul veroverden. Nu is het een museum, al is het enige dat tentoongesteld staat het gebouw zelf. De Ottomanen stonden volgens het Panorama 1453 Museum, waar we gisteren waren, heel open tegenover andere geloven en braken niks af van de Christenlijke kunst die ze na de verovering in de stad tegenkwamen. In de Hagia Sophia zagen we wat ze er wel mee deden, namelijk overschilderen. In de tijd dat het een kerk was, was de Hagia Sophia versierd met gigantische mozaïekwerken met Christenlijke afbeeldingen. Deze zijn tijdens de verandering naar moskee overschilderd, waaroverheen weer Islamitische kunst toegevoegd is. Er wordt nu het een museum is hard gewerkt om op plaatsen het onderliggende mozaïekwerk opnieuw zichtbaar te maken, al schijnt dat heel moeilijk te zijn. Verder zie je ook aan het altaar dat het gebouw oorspronkelijk geen moskee was. Deze moet, zoals in iedere moskee, richting Mekka gericht zijn. Maar hier is tijdens de bouw van de kerk, wat het oorspronkelijk was, uiteraard geen rekening mee gehouden. Dus het altaar staat nu iets gedraaid ten opzichte van het midden van het gebouw. Ondanks het steigerwerk, dat één derde van de grote zaal vulde, was de Hagia Sophia mooi om te zien. Ook vanwege de verschillende stijlen die door de wisseling van geloof nu door elkaar heen te zien waren. Na de Hagia Sophia was het tijd voor lunch en wat drinken. Maar niet te lang, want we gingen ook nog naar het Archeologisch Museum. Hier lagen verschillende unieke kunstwerken, waaronder een deel van de ketting die over een rivier gespannen was tijdens de slag met de Ottomanen. Deze moest voorkomen dat de schepen rond het schiereiland konden waren waarop de stad ligt. Dit heeft gewerkt, tot de Ottomanen hun schepen via rollers over land om de ketting heen verplaatsen. Een bizarre maar briljante strategie die nog werkte ook. Verder stond ook de bewerkte sarcofaag van Alexander de Grote in het museum. Deze was heel indrukwekkend. Of dat zou hij moeten zijn, maar het deel waar de sarcofaag stond werd verbouwd, dus we hebben hem niet gezien. Ook waren er opgravingen van Troije te zien. Dit was extra interessant omdat we een paar dagen later in Troije zouden zijn. Nadat we uitgekeken en uitgeslenterd waren zijn we via de toeristische route terug naar ons hotel gelopen. Onderweg hebben we links en rechts nog wat informatie opgevraagd over trips naar Kappadokya en hebben we een 2-daagse tour geboekt. Maar dat was pas over 2 weken, want eerst gingen we een ronde door West-Turkije maken met Hans en Ria. Die avond lagen we na een lekker pita-avondeten om 22.30u in bed. Blij dat we er op tijd in lagen.
En zo was het alweer tijd om Istanbul achter ons te laten. Na een laatste keer ontbijt met uitzicht op de Blauwe Moskee stond om 10.15u de transfer klaar terug naar het vliegveld. Daar hebben we de huurauto opgehaald en zijn we naar de ferry-haven gereden. Van hier vertrok om 14.00u onze ferry die ons naar de andere kant van de Zee van Marmara bracht, naar Bandirma, waar we om 16.30u aankwamen. Van daaruit waren we vrij snel in Biga, de eerste bestemming van onze rondrit door West-Turkije.
Foto's: NotAllWhoWanderAreLost8.waarbenjij.nu
De volgende dag werden we om 09.00u wakker en voelde Tessa zich gelukkig iets beter. Maar dat bleek van korte duur, want toen ze onder de douche stond kwam de misselijkheid terug en begon het overgeven opnieuw. We moesten om 13.00u het appartement uit, waarna we eerst per airport-shuttle en vervolgens per tram naar de volgende accommodatie zouden gaan in het centrum van de stad. Hier hadden Hans en Ria, die die avond ook in Istanbul aan zouden komen, een hotel geboekt. Toen Tessa zich om 13.00u nog niet beter voelde hebben we een taxi gepakt en om daarmee het gedoe van overstappen te vermijden. En zo waren we onderweg naar Europa. Het hotel lag aan de andere kant van de Bosphorus, wat de grens tussen Europa en Azië is. Dit was wel even een moment, want we zijn 1 jaar en 2 maanden niet in Europa geweest. En opeens reden we daar over de brug die ons weer naar Europa bracht. Apart gevoel, ondanks dat de Europese kant van Istanbul er niet anders uit ziet dan de Aziatische. Na de brug waren we ook zo bij het hotel. We konden daar meteen inchecken, waar vooral Tessa heel blij mee was. Ze heeft daar dan ook goed gebruik van gemaakt door die middag 3 uur te gaan slapen. Dit deed haar wel goed. Ik ben ondertussen wat gaan eten om de hoek van het hotel. Die avond landden Hans en Ria om 19.10u op Ataturk Airport, wat een uurtje van het hotel af lag. Tessa stond erop dat ze mee ging haar ouders ophalen. Dus 17.45u liepen we het hotel uit, Istanbul in. Meteen om de hoek van het hotel lag het Sultan Ahmet Plein, die we overstaken. Hier liggen de Blauwe Moskee en de Hagia Sophia aan, 2 gigantische moskeeën (of een moskee en een museum eigenlijk). Op het plein staan drie obelisken uit verschillende delen van de wereld. Aan de andere kant van het plein zijn we de tram in gesprongen richting het vliegveld. Ook uit de ramen van de tram zagen we verschillende moskeeën, oude gebouwen en minaretten. Overal waar je kijkt zie je wel een stukje geschiedenis en alles lijkt hier oud te zijn. Alles heeft een verhaal. Na een overstap op de metro kwamen we net voor 19.00u op het vliegveld aan. Daar zagen we even later dat Hans en Ria om 19.04u geland waren, net iets eerder dan gepland. Dus over de mensenmassa heen turend stonden we op ze te wachten. Maar na 3 kwartier zijn we maar gaan zitten, want dat duurde wel erg lang en Tessa voelde zich nog steeds niet 100%. Na dik een uur kregen we een berichtje: 'Paar duizend man voor ons bij de douane'. Dat kon nog wel even duren. Maar uiteindelijk zagen we rond 21.00u toch twee bekende gezichten de arrivals hall inlopen. De vlucht was goed gegaan, maar de douane duurde veel langer dan verwacht. Maar ze waren geland. Dus zijn we op zoek gegaan naar de vooraf-geboekte transfer, waarvan we verwachtten dat deze allang weg zou zijn. Maar die stond nog netjes op ons te wachten. Dus een mannetje in pak ging ons voor naar de chaos van aankomende en wegrijdende auto's en taxi's en wees ons op het busje die ons naar het hotel bracht. En zo stonden we 40 minuten later weer voor het voor ons al bekende hotel in centrum Istanbul. We zijn nog even wat gaan eten in het restaurant meteen langs hotel en lagen rond middernacht in bed.
De 21e hebben we om 09.45u ontbeten op het dakterras. Tessa voelde zich weer een stuk beter na een goede nachtrust. Vanaf het dakterras hadden we uitzicht op de Zee van Marmarra aan de ene kant en de Blauwe Moskee aan de andere kant. De Blauwe Moskee was tevens ook de eerste bezienswaardigheid van vandaag. Dus na het eten zijn we weer het Sultan Ahmet Plein opgelopen, waar de moskee aan ligt. De Blauwe Moskee is 400 jaar geleden gebouwd door Sultan Ahmet, die een mooiere moskee wou bouwen dan de Aya Sofia moskee, die er meteen langs ligt en 1100 jaar ouder is. Afgaande op de buitenkant is hem dat zeker gelukt, want de Blauwe Moskee is een meesterwerk. Het bestaat uit een grote koepel met daar omheen meerdere halve koepels van verschillende afmetingen. Om de moskee staan 6 minaretten. Dit zorgde direct na de bouw voor ophef, want de Grote Moskee in Mekka had ook 6 minaretten en deze moest de meeste minaretten hebben. De sultan loste dit op door de Grote Moskee een 7e minaret te schenken. In de Blauwe Moskee was alles versierd met Islamitische kunst, wat voornamelijk bestaat uit geometrische figuren en rechte lijnen. Dit is een stijl die we allebei heel mooi vinden en die ook in Tessa's tattoeage verwerkt zit. Na een kwartiertje ons verwonderd te hebben over de decoraties werden we vriendelijk maar dringend verzocht weer naar buiten te gaan, want de volgende dienst zou zo beginnen. Dus zijn we doorgelopen naar de Basilica Cisterne. Dit is een gigantische wateropslag die onder het Sultan Ahmet Plein ligt. Hier werd water naartoe geleid door middel van een aquaduct, wat bedoeld was voor het paleis. Nu staat er geen water meer in en konden we er doorheen lopen. De zaal, wat de opslag in principe is, is 65 bij 143 meter groot en staat vol met zuilen, ruim 300 in totaal. Deze ondersteunen het dak, waarop het Sultan Ahmet Plein ligt. Deze zuilen zijn afkomstig uit verschillende tempels uit de omgeving en zijn hier hergebruikt. Hierdoor is iedere zuil anders, maar voor het doel van een wateropslag maakte dit niet uit. Hier hebben we een stuk tussen de zuilen doorgelopen, wat door de roodachtige verlichting en de muziek een spooky sfeer had. Aan het einde van het bassin waren 2 Medusa-hoofden. Medusa is een vrouwfiguur uit de Griekse mythologie met slangen als haren en wiens blik iedereen in steen veranderd. Hierdoor werd Medusa soms afgebeeld als afschrikking bij ingangen. Of dat hier ook zo was weten we niet, maar van de 2 hoofden lag er een ondersteboven en een op de zijkant, beiden onder een zuil achter in de ruimte. Het gaf hierdoor de indruk dat er stenen nodig waren en dat ze er gebruikten waar toevallig een Medusa-hoofd op stond, in plaats van dat de gebeeldhouwde gezichten daar bewust zijn toegevoegd. Na de Basilica Cisterne hebben we wat gedronken en zijn we doorgelopen naar het Sirkeci treinstation. Dit station heeft niet alleen een mooi oud stationsgebouw, maar ze verkopen er ook treintickets naar Boekarest, Roemenië. Hier gaan we over 2 weken heen, dus hebben we alvast onze treintickets gekocht. Daarna zijn we per tram naar de Grand Bazaar gegaan. Dit is een overdekte wijk die bestaat uit rijen en rijen en rijen van kraampjes. Ze verkopen alles, maar de meeste winkeltjes verkopen kleurrijke lampen, bonte stoffen en Turkse sieraden. En dat in straten onder bakstenen gewelven met om de zoveel meter een oude fontein of een plek om Turkse thee te drinken. Deze bazaar is al eeuwen oud en die geschiedenis proef je ook wel als je er doorheen loopt. Uiteraard zijn we hier niet met lege handen weggegaan: Hans en Ria waren een lamp rijker en Tessa een bedeltje voor we er weggingen. De volgende stop was het terras. Even zitten en wat drinken was wel welkom na het slenteren door de Grand Bazaar. Hier kregen we weer te maken met de minder vriendelijke kant van de Turken. De ober (volgens Tessa 'de gorilla') had een permanente frons en leek de betekenis van het woord 'vriendelijkheid' of nooit geleerd te hebben of allang weer vergeten te zijn. Ook toen we geen fooi achterlieten draaide hij overdreven met zijn ogen en zuchtte hardop. Net als de taxichauffeur die ons bij aankomst in Istanbul naar het hotel bracht was deze ober nors en ongeïnteresseerd. Maar tegelijkertijd hebben we ook verschillende heel vriendelijke Turken gezien en gesproken. De meesten zijn vriendelijk, maar er is een groot verschil tussen de een en de ander. Dit verschil hebben we nog niet eerder zo duidelijk gezien op deze reis. Nadat we wat gedronken hebben zijn we doorgelopen en zijn we bij een restaurantje geëindigd (met weer heel vriendelijk personeel). Na het eten waren we ook zo weer in het hotel, waar we blij waren dat we om 22.30u in bed lagen.
De volgende dag werd Tessa ziek wakker. De misselijkheid van eergisteren was terug en ze had het koud. Dus met een dikke trui aan zijn we naar het dakterras gegaan, waar we Hans en Ria troffen. Tessa at 2 stukjes tomaat en is vrij snel weer in bed gedoken. We hebben daarom besloten die dag met z'n drieën naar de oude stadsmuur te gaan, wat inhield dat het Archeologisch Museum voor morgen bewaard werd, waar een zitplaats en toilet nooit ver weg zou zijn. Dus dat zou voor Tessa te doen zijn, ook als ze zich nog niet 100% goed voelde. Maar dat hield dus in dat Hans, Ria en ik naar de oude stadsmuur van Istanbul gingen, uit de tijd dat de stad nog Constantinopel heette. Na boodschappen gedaan te hebben om Tessa van lichtverteerbaar eten en genoeg drinken te voorzien stapten we de regen in, op naar de tramhalte. 'Umbrella?' vroeg een verkoper op het Sultan Ahmet Plein. 'Yes, please', en zo kwamen we enigszins droog bij de tramhalte aan. De tram bracht ons in 30 minuten naar de stadsmuur. Deze bestond ooit uit 3 muren, een van 12 meter hoog, een van 8 meter hoog en een van 2 meter hoog. En alsof dat nog niet genoeg was was er ook nog een gracht omheen gegraven. Van de gracht en de 2-meter hoge muur was nu niks meer te zien, maar van de 8- en 12-meter hoge muren stond nog een groot deel, al was het met de nodige gaten. We zijn 4 kilometer langs de muur af gelopen, door de regen. De wandeling leidde ons langs een stuk snelweg en door buitenwijken van Istanbul. Niet de meest scenic route. Maar zo zagen we wel de andere kant van de stad, want ook hier wonen sommige mensen in krotten. Dit was wat anders dan de pracht en praal van het centrum. Na een uur kwamen we bij het einde van de stadsmuur, waar deze aansloot op een kasteel. In dit kasteel zou het Panorama 1453 Museum zijn, wat het verhaal verteld over de Ottomaanse overname van de toen Byzantijnse stad Constantinopel. De Ottomanen hebben toen de naam veranderd in Istanbul. Maar we konden het museum niet vinden. Er waren alleen politie auto's en Turkse vlaggen in en op het kasteel. Dus zijn we een cafe'tje ingedoken om in de reisgids te kijken. En om even uit de regen te zijn. En toen we toch daar waren, om meteen wat te drinken en tosties te eten. OMNOMNOM! Daar bleek het Panorama 1453 Museum 4 kilometer verderop te liggen, meteen om de hoek van het tramstation waar we een paar uur eerder onze wandeling begonnen waren. Dus zijn we per taxiterug gereden naar waar we vandaan kwamen. Het Panorama 1453 Museum was een vrij klein museum dat door middel van voornamelijk schilderijen en tekst (en audio-tour in ons geval) de slag beschreef waarin Constantinopel veroverd werd van de Byzantijnen door de Ottomanen. Hierbij speelde de stadsmuur een belangrijke rol, want deze had er voor gezorgd dat Constantinopel al 1000 jaar niet veroverd was. Maar in 1453 lukte dit de Ottomanen wel in een 2 maanden durend gevecht. Een belangrijk wapen, buiten de 100.000 soldaten, waren de kanonnen met een diameter van 60 centimeter. Dat waren de grootste die er waren in die tijd. Tegelijkertijd werd de stad ook over zee aangevallen. Dit werd allemaal in detail uitgelegd en afgebeeld. De belangrijkste ruimte van het museum, waar deze meteen z'n naam van kreeg, was een grote koepel waar op de binnenkant een tafereel was geschilderd van de strijd bij de stadsmuur. Deze schildering liep helemaal rond en gaf een 360 graden beeld. Hierin zag je onder andere de stadsmuur met de verdedigende Byzantijnse legers daarop, de oprukkende Ottomanen en de gigantische kanonnen. Het was een bijzonder tafereel. Na het museum zijn we per tram terug naar het hotel gegaan, waar Tessa de hele middag had liggen slapen. Toen we binnen kwamen rond 18.30u was ze een film aan het kijken. Slapen had haar duidelijk goed gedaan. Ze kon zelfs mee uit eten, wat we meteen zijn gaan doen. Na de pasta en pizza (Turks eten bevalt ons veel beter dan Sri Lankaans) lagen we om middernacht in bed.
De 23e begon zoals afgelopen dagen iedere morgen: met ontbijt op het dak. En nu weer met z'n 4'en, want Tessa was weer opgeknapt. Na het ontbijt zijn we naar de 1500 jaar oude Hagia Sophia gelopen, die meteen om de hoek lag van het hotel. Deze is oorspronkelijk als kerk gebouwd, maar veranderd in een moskee nadat de Ottomanen Istanbul veroverden. Nu is het een museum, al is het enige dat tentoongesteld staat het gebouw zelf. De Ottomanen stonden volgens het Panorama 1453 Museum, waar we gisteren waren, heel open tegenover andere geloven en braken niks af van de Christenlijke kunst die ze na de verovering in de stad tegenkwamen. In de Hagia Sophia zagen we wat ze er wel mee deden, namelijk overschilderen. In de tijd dat het een kerk was, was de Hagia Sophia versierd met gigantische mozaïekwerken met Christenlijke afbeeldingen. Deze zijn tijdens de verandering naar moskee overschilderd, waaroverheen weer Islamitische kunst toegevoegd is. Er wordt nu het een museum is hard gewerkt om op plaatsen het onderliggende mozaïekwerk opnieuw zichtbaar te maken, al schijnt dat heel moeilijk te zijn. Verder zie je ook aan het altaar dat het gebouw oorspronkelijk geen moskee was. Deze moet, zoals in iedere moskee, richting Mekka gericht zijn. Maar hier is tijdens de bouw van de kerk, wat het oorspronkelijk was, uiteraard geen rekening mee gehouden. Dus het altaar staat nu iets gedraaid ten opzichte van het midden van het gebouw. Ondanks het steigerwerk, dat één derde van de grote zaal vulde, was de Hagia Sophia mooi om te zien. Ook vanwege de verschillende stijlen die door de wisseling van geloof nu door elkaar heen te zien waren. Na de Hagia Sophia was het tijd voor lunch en wat drinken. Maar niet te lang, want we gingen ook nog naar het Archeologisch Museum. Hier lagen verschillende unieke kunstwerken, waaronder een deel van de ketting die over een rivier gespannen was tijdens de slag met de Ottomanen. Deze moest voorkomen dat de schepen rond het schiereiland konden waren waarop de stad ligt. Dit heeft gewerkt, tot de Ottomanen hun schepen via rollers over land om de ketting heen verplaatsen. Een bizarre maar briljante strategie die nog werkte ook. Verder stond ook de bewerkte sarcofaag van Alexander de Grote in het museum. Deze was heel indrukwekkend. Of dat zou hij moeten zijn, maar het deel waar de sarcofaag stond werd verbouwd, dus we hebben hem niet gezien. Ook waren er opgravingen van Troije te zien. Dit was extra interessant omdat we een paar dagen later in Troije zouden zijn. Nadat we uitgekeken en uitgeslenterd waren zijn we via de toeristische route terug naar ons hotel gelopen. Onderweg hebben we links en rechts nog wat informatie opgevraagd over trips naar Kappadokya en hebben we een 2-daagse tour geboekt. Maar dat was pas over 2 weken, want eerst gingen we een ronde door West-Turkije maken met Hans en Ria. Die avond lagen we na een lekker pita-avondeten om 22.30u in bed. Blij dat we er op tijd in lagen.
En zo was het alweer tijd om Istanbul achter ons te laten. Na een laatste keer ontbijt met uitzicht op de Blauwe Moskee stond om 10.15u de transfer klaar terug naar het vliegveld. Daar hebben we de huurauto opgehaald en zijn we naar de ferry-haven gereden. Van hier vertrok om 14.00u onze ferry die ons naar de andere kant van de Zee van Marmara bracht, naar Bandirma, waar we om 16.30u aankwamen. Van daaruit waren we vrij snel in Biga, de eerste bestemming van onze rondrit door West-Turkije.
Foto's: NotAllWhoWanderAreLost8.waarbenjij.nu
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
