Pai-ception / Pai

30 maart om 17.30u kwamen we in Pai aangekomen. Pai is een dorp van 2000 man en staat bekend als hippiedorpje. Waarom het die bijnaam heeft wisten we bij aankomst nog niet, al liepen er wel een aantal toeristen met dreadlocks. Vanuit het punt waar we afgezet werden was het 100 meter lopen naar onze accomodatie: een bungalow met uitzicht op de rivier. Hier konden we het wel uithouden voor een paar dagen. 's Avonds zijn we wat gaan eten in de altijd drukke hoofdstraat van Pai. Het imago als 'hippie dorp' werd hier wel bevestigd met de kleurrijke shirts, dreadlocks en tattoeages waar veel mensen mee liepen.

Onze eerste volle dag in Pai (31 maart) hebben we weinig anders gedaan dan uitslapen, afkoelen in het zwembad en lamlendig bankhangen. Precies waar onze bungalow geschikt voor was. Het enige wat we buiten de accomodatie gedaan hebben was naar de eerste de beste plaats lopen waar ze taart verkochten om een stuk taart te eten. Because you have to eat some pie when you're in Pai! Beter bekend als 'pai-ception' (voor degene die die referentie niet snappen: ga de film Inception kijken. Zeer de moeite waard!). En in Pai hadden ze ook nog hele goede taart ook nog. White-chocolate-cheese-cake!

1 april begon met een ontbijt van toast met jam, thee en sinaasappelsap. En koffie voor Cath, heel belangrijk! Daarna hebben we scooters gehuurd om naar de Tham Lod grot te gaan, 50 kilometer buiten Pai, aan de andere kant van een berg. Ze vroegen bij het scooter-verhuur-bedrijf nog of we scooters met een beetje extra vermogen wouden, maar dat leek ons niet nodig (spoiler alert: dat was het wel!). Vanuit Pai reden we via mooie bergwegen in de richting van de berg waar we overheen moesten, in eerste instantie zonder problemen. Maar toen we verder de bergen in gingen waren er stukken waar één scooter toch moeite mee scheen te hebben. Tot Cath en Tessa bij een stijl stuk echt stil kwamen te staan. Dus A3 en ik de berg op tot de weg weer vlakker werd. Daar een van ons afgestapt, zodat de ander Cath op kon halen. De scooter trok het berg op met alleen Tessa gelukkig wel. En zo konden we weer door, tot het volgende stijle stuk waar de scooter er geen zin meer in had. Na 30 kilometer en een paar keer pendelen omdat de scooter niet wou waren we op de top. Echt uitzicht was er niet door de mist, maar we waren blij dat het alleen maar berg af was van hier af aan. De tweede helft ging hierdoor een stuk beter. Eenmaal bij de Tham Lod grot lazen we dat er tours door de grot waren voor maximaal 3 personen. Maar zoals altijd staan er mensen klaar om te helpen. In dit geval 2 Nederlanders waar A3 een groep van 3 mee vormde, zodat Cath, Tessa en ik onze eigen groep waren. Onder begeleiding van een lokale gids met een gaslamp. Die gids en die gaslamp waren ook wel nodig, want de grot was gigantisch en niet verlicht. In de grot maakten we een ronde langs indrukwekkende rotsformaties en oude uitgeholde boomstammen. Deze waren ooit gemaakt als doodskisten, al snapten we niet hoe er een persoon in gepast kon hebben. De tour, die gedeeltelijk per bamboovlot was, duurde 2,5 uur. Daarna hebben we samen met de 2 Nederlanders die de tour met A3 gedaan hadden gegeten en zijn we terug naar Pai gereden. De scooter trok alle hellingen op de terugweg zonder problemen, ondanks een paar stijle stukken. Maar zonder problemen terug naar Pai rijden zat er voor ons niet in natuurlijk, want op 2/3e was de benzine op van één van de scooters. Maar we waren al over de helft, dus het overgrote merendeel was berg af, gelukkig. Dus van de 7 kilometer die we, heel duurzaam, zonder benzine afgelegd hebben tot de eerste plaats waar ze benzine verkochten, hebben we maar een paar honderd meter te hoeven duwen. Na getankt te hebben (beide scooters, voor het geval dat) waren we ook zo in Pai. En daar was het natuurlijk weer tijd voor pai-ception. White-chocolate-cheese-cake!!

2 april hebben we onze hobby van scooter rijden maar doorgezet door met de scooter naar Pai Grand Canyon te gaan. Dit is, in tegenstelling tot Grand Canyon Chiang Mai, een heuvelachtig landschap waar je heel mooi door kan wandelen. Als je geen hoogtevrees hebt tenminste. Je loopt over paden met zowel links als rechts een flinke val naar beneden. Maar het is heel mooi om door te wandelen/klimmen. Na de Grand Canyon zijn we nog op zoek gegaan naar een bron om te kunnen zwemmen, die net buiten pai zou moeten zijn. Maar na rondjes rijden en vragen bleek die niet te bestaan. Maar dat was niet erg, want bij onze bungalow was ook een zwembad. Toen we gingen zwemmen sprak een man ons aan die in de bungalow verbleef langs het zwembad. Hij opende met: 'Geloof je in wonderen?'. In een reflex zei ik 'nee', waarna hij ons wat moest laten zien. Hij wees ons op een plant waarvan hij zei dat deze met hem probeerde te communiceren. 'Hoe probeert de plant met u te communiceren?'. 'Doordat de hele plant stil staat, maar één blad beweegt constant. Hiermee wil de plant met me communiceren, maar ik begrijp hem niet.'. Terwijl ik naar de plant keek, waarvan alle bladeren iets bewogen door de wind, realiseerde ik me dat we nog steeds in 'hippiedorp' waren. Waarmee ik niet wil zeggen dat deze man aan de drugs zat, maar zijn geest was duidelijk meer open dan de mijne. Ik heb hem maar veel succes gewenst met zijn pogingen de plant te interpreteren en ben doorgelopen. Waarbij hij me adviseerde meer open te staan voor wat ik niet kon zien. Bizarre man, maar interessant gesprek. 's Avonds zijn we, weer per scooter, naar de grote Boeddha gegaan net buiten Pai. Dit is een groot wit beeld tegen de rotswand. Van daaruit zou de zonsondergang heel mooi te zien zijn, maar wij waren daar uiteraard te laat voor. Maar dat maakte het Boeddha-beeld en het uitzicht over Pai niet minder mooi.

De volgende dag (3 april) zijn we terug naar Chiang Mai gegaan, maar in plaats van met het busje dat we heenweg hadden, besloten we per scooter terug te gaan. Dit was geen probleem voor het scooter-verhuur-bedrijf als we wat bijbetaalden. En zo waren we onderweg naar Chiang Mai. Maar dit keer waren de 962 bochten een voordeel, in plaats van een nadeel. De route bestond bijna uitsluitend uit haarspeldbochten. Met de bus duurde het 3,5 uur, maar met de scooter was het eerder 5 uur. Halverwege zijn we gestopt bij het heksenhuisje. Dit was een restaurant met heksen in de tuin, pompoenen voor de deur en bezems in iedere hoek. En met het beste bord pad thai dat we tot nu toe gehad hebben. Na 2 borden per persoon hesen we ons weer op de scooters en waren we weer onderweg. Rond 16.00u kwamen we in Chiang Mai aan bij het kantoor waar we de scooters in moesten leveren. Daarna zijn we per taxi naar het treinstation gegaan. Daar hebben we treintickets gekocht voor de trein naar Ayutthaya, die een uur later zou gaan. Dus tijd genoeg voor avondeten. Om 17.30u zijn we de trein ingegaan. We hebben nu Russische, Mongoolse en Chinese treinen gehad, maar Thaise treinen zijn veruit het meest comfortabel en luxe. De bedden zijn groter, er is meer ruimte tussen de bedden en er is air conditioning. Al stond die air conditioning wat hoog, want het duurde niet lang voor we truien aandeden om het niet koud te krijgen. Na een potje kaarten en wat praten zijn we allemaal in de comfortabele bedden in slaap gevallen. De volgende dag ging om 04.45u de wekker, want 05.00u zouden we in Ayutthaya aankomen.

Foto's: NotAllWhoWanderAreLost6.waarbenjij.nu