Op één na laatste stad / Kunming

Er was eens, in een land hier ver vandaan, een stel dat rondreisde. Ze gingen van het ene land naar het andere en zo zagen ze heel veel. Toen ze in een héél groot land kwamen, China genaamd, besloten ze maarliefst 4 maanden te blijven! Het land was toch zóóó groot en er was toch zóóó veel te zien, dat ze wel 4 maanden nodig hadden. Maar wat ze niet wisten, is dat de mensen die in China wonen heel anders zijn dan de mensen uit het land van het reizende stel. Die eten anders, en die doen andere dingen, en het reizende stel vond het soms moeilijk deze mensen te begrijpen. Maar ze probeerden het wel! Ze praatten met deze mensen uit het verre land en ze keken goed rond, en ze leerden veel over deze mensen. Maar 4 maanden was wel heel lang. En toen ze bijna 4 maanden in het verre land waren vonden ze het wel genoeg eigenlijk. Ze vonden het tijd voor een nieuw land. Maar ze moesten de 4 maanden wel vol maken.

27 november om 18.05u gaat onze trein naar Hanoi, Vietnam. En daar kijken we om eerlijk te zijn best wel naar uit. Maar dat is over een paar dagen en nu (23 nov) zijn we nog even in China. In Kunming om precies te zijn. Om 04.20u zijn we met de trein aangekomen met Enya nog in ons hoofd en een Snickers in onze bakkes. Daar werden we geholpen met ons hostel vinden door een heel aardige, Engels sprekende Chinees onder het genot van live amusement (een vrouw was het niet eens met een medewerkster van het station en liet dat op alle mogelijke manieren merken). Daarna naar het hostel gelopen, maar toen we na 3 kilometer de weg kwijt waren toch maar een taxi gepakt. Waar we afgezet werden was geen teken van ons hostel. De taxichauffeur wees wel een kant op, maar die met afvalbakken gevulde steeg zou het nooit kunnen zijn (je voelt hem al aankomen of niet?). Bij een willekeurig hotel gevraagd, waar de vrouw achter de balie een andere straat in wees. Daarheen gelopen en weer gevraagd, weer een nieuwe richting. Uiteindelijk bij het eerste hotel gevraagd of ze ons hostel wou bellen. Toen werden we opgehaald door de eigenaar die, je raad het al, ons door het met vuilnisbakken gevulde steegje voor ging naar zijn appartement, dat het hostel bleek te zijn. Omdat het 05.00u was en inchecken pas vanaf 12.00u was moesten we een extra dag betalen. Maar we hebben van de Chinezen geleerd: 'We booked 2 nights, why pay 3?. Wij hadden geen zin in een discussie op de vroege morgen, maar de eigenaar nog minder, dus om 05.15u lagen we te slapen zonder extra te hebben betaald. De eigenaar mocht ons nu al niet hadden we het idee. Of hij was totaal geen ochtendmens, dat kan ook. Om 13.00u werden we wakker en zijn we gaan kijken wat het hostel eigelijk inhield. Er bleek een douche en hurktoilet te zijn in dezelfde ruimte van 1 m2 (letterlijk!) waar de boiler ook in hing. Verder een keuken op de slaapkamer van de eigenaar en een gezamelijke ruimte (lees: een stoffige bank op de gang). Toen de eigenaar hoorde dat we wakker waren kwam hij de kamer binnen (geen idee waarom) en vertelde ons dat we niet goed met de dekens om gegaan waren. Er waren 2 dekens waarvan er maar één een hoes had, en die moest onderop want anders kreeg hij die niet meer schoon. Dit vertelde hij terwijl hij de dekens van Tessa af trok, die nog in bed lag. Hele vreemde kerel, ondanks dat de recensies op Booking.com heel positief over hem waren. Daarna gebukt gedoucht (ik dan, Tessa pastte wel rechtop onder de douche) en een ziekenhuis opgezocht voor Tessa's tweede en laatste rabiës-spuit. Bij het eerste ziekenhuis hadden ze er geen op voorraad, maar in een ander ziekenhuis wel, waarvan ze op de kaart aangaven waar die lag. Kunming heeft zo'n 15 ziekenhuizen! Toen we daarheen liepen zagen we een man staan met een lange stok waar een schildpad ondersteboven aan hing. Wij zeiden nog dat het maar goed was dat de schildpad dood was en het waarschijnlijk voor geluk of voorspoed zou staan. Maar toen we dichterbij kwamen bleek de schildpad nog te leven. Redelijk in shock is Tessa de man duidelijk gaan maken dat dit zwaar dieronvriendelijk is (haar precieze woorden zijn niet voor herhaling vatbaar) en zijn we vol ongeloof en woede doorgelopen. Het was voor ons weer duidelijk dat de Chinese gewoontes heel ver van de onze af staan en dat het hoog tijd wordt dat we naar Vietnam gaan. Daarna de tweede de rabiës-spuit laten zetten, wat met het recept van de arts uit Lijiang prima ging. Deze keer geen tolk nodig. Daarna terug naar het hostel gelopen, onderweg vegetarisch gegeten (als stil protest) en op de kamer gebleven, die we gelukkig voor ons alleen hadden.

De volgende dag (24 nov) hebben we niks gezien, maar zijn we bezig geweest met wat voorbereidingen voor Vietnam. Hostel in Hanoi geboekt, informatie over de treintickets naar Vietnam gecheckt (die worden naar ons gestuurd per post in het volgende hostel) en Sam, Vicky en Ted mailen (de toeristen waar we de Tiger Leaping Gorge wandeling mee gedaan hebben).

Onze laatste dag in Kunming (25 nov) zijn we om 10.00u naar het treinstation gelopen. Daar onze backpacks in de opslag gedaan en naar een tempel in centrum Kunming gelopen. Dit was wel mooi om te zien. Voor ons gevoel is het al even geleden dat we een tempel zagen. Op een gegeven moment realiseerden we ons dat dit waarschijnlijk onze laatste tempel is in China. Daarna bij de Carrefour inkopen gedaan voor de trein (brood! Bruin brood! Geen wit slap aftreksel van brood, maar echt goed brood!) en terug naar het treinstation gelopen. Om 19.45u ging onze nachttrein naar Nanning, die de volgende dag om 08.30u aan zou komen. We keken best wel uit naar de nachttrein. Niet alleen omdat deze ons dichter bij Hanoi bracht, maar we zijn tijdens deze reis nachttreinen als een hele ontspannen manier van reizen gaan zien. Beetje lezen, onthaasten en slapen. Heerlijk. 26 november kwamen we enigszins onverwacht al om 08.00u aan in Nanning waardoor we snel onze spullen bij elkaar moesten zoeken, maar wel goed geslapen verder.

Foto's: NotAllWhoWanderAreLost4.waarbenjij.nu