Panda, panda, panda!! / Chengdu

12 november zijn we om 13.00u, dus na precies 6 uur rijden, in Chengdu aangekomen. Daar hebben we de shirts, truien en jassen die we onderweg uitgedaan hadden vanwege de warmte in de bus aan de backpack geknoopt. Vervolgens de metro in om naar ons hostel te gaan. Dit is tot nu toe nog altijd zonder problemen gelukt, maar vandaag had het metro-bagage-controle-vrouwtje haar strenge dag. En dan zijn twee buitenlanders met backpacks natuurlijk altijd prijs met de controle van de vloeistoffen. Backpacks door de scan. Of we vloeistoffen bij ons hebben? Ja, hebben we. Jackpot!! Ze heeft alles gecontroleerd, de voorraad zonnebrand, fles water, fles shampoo, fles was-je-handen-zonder-water-gel, flesjes deet, zelfs het flesje met zand uit de Gobiwoestijn. Zand wordt trouwens als gevaarlijk gezien door het speciale is-dit-een-gevaarlijke-vloeistof-scan-apparaatje. Maar na de hele voorraad uit onze backpack gehaald te hebben was de conclusie dat we alleen de deodorant in moesten leveren, de rest mocht mee. Maar onze deodorant inleveren wouden we eigenlijk niet. 'It's just a small bottle, can we really not take it?'. 'It's so small'. Even gebaren hoe ontzettend klein het flesje wel niet is. 'Please?'. En zo gingen we met onze deodorant de metro in en naar het hostel. Vorige keer dat we in Chengdu waren (1,5 maand geleden alweer) sliepen we in de gezamelijke ruimte van het hostel op de bank. Deze ronde hadden we maar voor een ander hostel gekozen, ondanks dat de kans om weer op de bank te belanden dit keer klein was omdat we buiten het seizoen zitten. We zaten nu in 'Panda Hostel', dat in vrijwel ieder opzicht een verbetering is ten opzichte van ons vorige hostel in Chengdu. Schoon, goede douches, prima bedden, warm (!), en Engels-sprekend personeel. Na ingecheckt te hebben, zijn we met de planning van onze laatste twee weken in China aan de gang gegaan, want door de bussen van de afgelopen dagen kwamen we erachter dat dit een goed alternatief kan zijn ten opzichte van treinen. Voor degene die de logica willen volgen, pak er even een kaartje van zuid-west China bij (die iedereen met een smartphone zo bij de hand heeft, schijnt, kan ik niet over meepraten). We zitten nu in Chengdu. De planning was om vanuit Chengdu met de trein naar Kunming te gaan (naar het zuiden), van daaruit naar Dali (naar het westen), dan naar Lijiang (ten noorden van Dali) en vervolgens weer terug via Dali naar Kunming. Dit was omdat de enige treinen naar Lijiang via deze weg gingen. Maar nu bussen een goed alternatief blijken, zijn er meer opties. Namelijk van Chengdu direct naar Lijiang reizen. Dan wordt de volgorde Chengdu -> Lijiang -> Dali -> Kunming. Dit betekent dat we niet meer omreizen, dus minder uren in de trein/bus zitten. Het enige minpuntje aan deze route: de bus van Chengdu naar Lijiang doet er 20 uur over. Voordeel is wel dat dit een slaapbus is, dus met bedden. We hebben al verschillende manieren van reizen gehad tot nu toe, maar een slaapbus nog niet. We hebben maar twee beelden van zo'n slaapbus. Één is een foto van de binnenkant van zo'n bus bij een toeristenbureau'tje die we een tijdje terug zagen. Het andere beeld is de slaapbus uit een van de Harry Potter films. Dus eigenlijk hebben we geen idee waar we aan beginnen. Lang leve het avontuur!

De dag daarna (13 nov) was het panda dag!! Panda, Panda, Panda!! Om te-vroeg opgestaan en met de metro naar de bushalte gegaan. Daar de bus naar het Panda Breeding Centre. We moesten vroeg daar zijn volgens Hans en Ria en volgens de Lonely Planet, om de drukte voor te zijn. We doelden op 08.00u, maar ons tempo in de vroege morgen was wat langzamer en de busrit wat langer dan verwacht dus we stonden om 09.00u bij de ingang. Er kwamen al verschillende stokken met vlaggetjes boven groepen mensen uit (gidsen dus), dus we dachten dat we al te laat waren. Het Panda Breeding Centre is qua opzet een dierentuin. Er zijn dierenverblijven (alleen voor Rode Panda's en Giant Panda's) en tussen de verblijven een mooi aangekleed park waar je van het ene verblijf naar het andere loopt. Restaurantje erbij, het enige wat ontbrak was de souvenierverkoop, want daarvoor was de vergunning verlopen aldus het bordje bij een dicht gebouwtje. Na 3 minuten gewacht te hebben bij de ingang op het elektrische golfkar-achtige wagentjes, zijn we naar de andere kant van het park gegaan op aanraden van Hans en Ria. Daar bleek het helemaal niet druk te zijn. We zagen verschillende panda's hun natuurlijke gedrag uiten (lees: eten en slapen). Er stonden hooguit een handje vol anderen, veelal Chinezen maar toch nog aardig wat Westerlingen. Misschien ook handig om even te zeggen, de Giant Panda is het dier waar je aan denkt als je het over panda's hebt. De wit-zwarte bamboo etende knuffelbeer-panda. De Rode Panda is een ander soort panda. Deze is rood-bruin, is een stuk kleiner, grofweg zo groot als een grote kat, en heeft een lange donzige staart. Na onze eerste panda's (Giant Panda's dus) gezien te hebben gingen we naar het tweede verblijf. Hier zaten twee panda's, letterlijk zitten, te eten. Maar ze zijn niet lui. We lazen dat panda's, vanwege de lage voedingswaarde van bamboo, 50% van de tijd aan het eten zijn. De andere 50% van de tijd slapen ze, want in rust wordt het bamboo beter verteerd. Dus ze zijn niet lui, maar ze gaan efficiënt met hun energie om, aldus het bord. Maar als je ze ziet is 'lui' toch wel een van de eerste woorden die bij je opkomt. Ook vonden we ze klein. We hadden het idee dat als een panda rechtop staat hij mans groot zou zijn, maar ze bleken niet groter dan 1,5 meter. Daarna zijn we naar het verblijf van de Rode Panda's gegaan. Deze eten niet alleen bamboo, maar ook andere planten, insecten en kleine vogels. Hierdoor hoeven ze niet de hele tijd te eten en zijn ze actiever. We zagen ze eerst op de grond, duidelijk afstand houdend van de groep Chinezen die alle mogelijke geluiden maakten om het dier te lokken ondanks de borden dat Rode Panda's niet van harde geluiden houden. Daarna zagen we er nog een hoog in de bomen zitten. Het zijn net eekhoons hoe makkelijk ze zich tussen de takken bewegen. Hele mooie elegante dieren. Na een film gekeken te hebben over het werk dat het Panda Breeding Centre doet (ze zijn van 6 Giant Panda's naar 164 gegaan, die grotendeels weer uitgezet zijn in de natuur!) zijn we naar de uitgang gelopen. Daar stonden een kwart miljoen mensen te wachten bij de ticket verkoop, de halte van de wagentjes die door het park rijden of bij een van de vele gidsen. Het was 12.30u en nu begon het echt druk te worden. De tip om vroeg te gaan bleek een gouden tip te zijn! Daarna zijn we met de bus terug naar de metrohalte in de stad gegaan. Net buiten deze metrohalte zagen we vanuit de bus een klein Zweeds restaurantje. We wisten helemaal niet dat ze die hadden, laat staan in China. Dus daar zijn we gaan eten. Aardappelpuree, Zweedse gehaktballetjes en cranberry jam. Echt lekker en niet eens zo heel duur. Daarna zijn we de rest van de dag bezig geweest met door dit Zweedse restaurantje lopen, waar ze ook meubels verkochten, zo bleek. Rond 18.00u gingen we de Ikea uit en terug naar het hostel. De Klippan bank, Billy kast en Sløtten laminaat heten in China precies hetzelfde. Het enige dat anders is, is het bestek. Of het ontbreken van bestek, want ze verkopen alleen eetstokjes. 's Avonds nog een paar rondjes poolen en daarna weer heerlijk slapen in een bedje op een verwarmde kamer.

14 november hebben we uitgeslapen. Daarna heel enthousiast opgestaan om naar het museum te gaan over Sichuan (de provincie waar Chengdu de hoofdstad van is). Even opzoeken waar het museum precies ligt, erachter komen dat het op maandag dicht is, en de rest van de dag helemaal niks meer doen. En zo was het alweer dinsdag (15 nov). Blog typen gaat snel als je niks uitvoert de hele dag! Dinsdag ging onze slaapbus naar Lijiang. Deze doet er 20 uur over, of 28 uur, of 29 uur, afhankelijk van wie je het vraagt. Maar we hebben in ieder geval bedden, dus hoe lang die er over deed maakte niet zo veel uit. Om 09.00u opgestaan, backpacks ingepakt, pannenkoeken met honing en banaan als ontbijt gehaald (je bent dan wel aan het backpacken, maar soms moet het even kunnen), en om 12.00u richting de metro. Daar stond deze keer Sjonnie-ik-vind-mijn-baan-heel-belangrijk-en-deodorant-is-levensgevaarlijk de bagagecontroleur. Om jullie de 20 minuten discussie die we met hem hadden te besparen: we zijn met de lokale bus gegaan. Met de metro was toch echt te gevaarlijk met al die levensgevaarlijke deodorant op zak. Eenmaal op het noord-busstation, vanwaar onze bus naar Lijiang ging, hebben we nog wat gegeten en zijn we de bus in gegaan. Ik hoor ons nog zeggen: 'ik ben echt benieuwd hoe een slaapbus is', 'ik hoop dat de bedden niet heel kort zijn'. Een Chinese slaapbus bleek een gewone bus te zijn (met stoelen dus), maar dan met een deken per persoon. Enigszins verrast en beseffend dat we hier nog 20+ uur in zouden zitten, hebben we ieder 2 stoelen bezet en 2 dekens en zijn we zo breed mogelijk over de stoelen gaan liggen/hangen. De bus bleek niet vol te zitten, dus deze stoelen hoefden we niet te delen, gelukkig. Rond 20.00u stopten we bij een restaurant om wat te eten en verder was het in een ruk door naar Dali. Daar moesten we overstappen op een andere bus en na in totaal 22 uur stonden we in Lijiang. Onderweg werden er films gedraaid. Dit was in het begin wel welkom, maar na de eerste Chinese film met Engelse ondertiteling bleken de volgende films niet meer ondertiteld. Niet heel handig, maar met de zwaar overdreven kungfu scenes die in vrijwel alle Chinese films zitten was het volgen van de verhaallijn eigenlijk ook niet nodig.

Foto's: NotAllWhoWanderAreLost3.waarbenjij.nu