Baobab en ezels / Mannar

6 augustus stonden we om 08.45u op het treinstation even buiten Negombo te wachten op onze trein naar Mannar. De hoop op zitplaatsen hadden we al opgegeven, want de Sri Lankaanse treinen willen nog wel eens vol zitten lazen we. Maar toen we de trein na een half uur het station binnen zagen rijden bleek dat het woord 'vol' in Sri Lanka een heel andere betekenis had dan in Nederland. Want 'vol' betekent hier niet dat er geen zitplaatsen meer zijn. De trein die we aan zagen komen zat ook niet 'vol' zoals de trein naar Eindhoven die vol zit met studenten op maandagmorgen. Hij zat zelfs niet 'vol' in de Japanse betekenis waarbij mensen aangeduwd moeten worden door mannen met witte handschoentjes voordat de deuren dicht kunnen. De trein die wij aan zagen komen was Sri Lankaans vol. Dat wil zeggen dat het zo vol zit dat er mensen in de deuropening staan en met gestrekte armen zich vasthoudend buiten aan de trein hangen. Sardientjes-in-een-blikje-waar-de-deksel-niet-meer-van-dicht-past-vol. De trein stopte op het station, maar in tegenstelling tot wat wij hoopten stapte er niemand uit. En dan sta je daar naar de menselijke legpuzzel te kijken die de deur van de trein moet voorstellen. De man die het verst buiten de wagon uit hing riep iets de trein in en de mensenmassa drong iets meer samen waardoor er 20 centimeter vrij kwam in de deuropening. Dus daar hebben we de backpacks op elkaar neergezet. Ik ben 'ingestapt' (lees, voeten binnen, rest buiten de trein) en hield de backpacks vast. Tessa stond nog op het perron, kijkend waar ze haar voeten het beste neer kon zetten. Maar ze had minder bedenktijd dan verwacht, want de trein reed alweer aan. Dus sprong ze snel op het trapje dat onder de deur van de trein gemonteerd was en klom ze de rijdende trein in. We waren het station net uit toen ook haar voeten een plekje gevonden hadden op de drempel van de deuropening. En zo gingen we, met de verfrissende wind in ons gezicht, op weg naar Mannar. Dit zou 5 uur duren volgens de man die ons onze kaartjes verkocht had. Nadat de eerste lacherige kijk-ons-nou-reactie eraf was realiseerden we ons dat we dit geen 5 uur volhielden. 5 uur staan/hangen buiten aan een rijdende trein terwijl je 2 backpacks en 2 kleine rugzakken in de gaten houdt ging hem niet worden. Na 20 minuten liet de trein zijn claxon horen, dus keken we naar voren wat er aan de hand was. Ooh een tunnel verderop. Waarom zou hij daarvoor.. WE HANGEN BUITEN AAN DE TREIN!! SHIT!! Een claxon betekent schijnbaar 'benen binnen boord houden' en dat weet (gelukkig) iedereen, want de mensenmassa drukte zich samen waardoor wij, en alle andere buiten-hangende passagiers, naar binnen konden. Even later raasde er een stenen muur voor ons langs, wat niet langer dan een seconde of 5 aanhield, en de menselijke spons ontspande zich weer waardoor we weer buiten hingen. Dit werd een kwartier later nog een keer herhaald omdat we een andere trein passeerden. Bij de weinige stations waar we stopten (bij de meesten reed de trein direct door) ging er niemand de trein uit en daarom ook niemand de trein in. Tot we na één uur hangen een groter station naderden. Net voor het station stond een groot bord waarop stond dat passagiers naar onder andere Mannar op dat station moesten overstappen. De man waar ik al een uur schouder-schouder mee stond zei ook dat we over moesten stappen toen ik hem vragend mijn treinticket liet zien. Maar we hingen rechts aan de trein. En het perron was aan de rechterkant van de trein, achter een muur van 30 mensen. Dan maar naar links en rechts kijken en daar de trein uit klimmen. Tess gaf de backpacks aan en zo liepen we over het spoor naar het volgende perron. Daar vertelde een heel aardige conductrice ons welk perron we moesten hebben en stonden we even later weer op de trein te wachten. Na een half uur kwam er een Nederlands-volle trein aan, dus geen stoelen meer vrij maar je kon er nog makkelijk in. Het was toen dat we ons realiseerden waarom de eerste trein zo vol was. Deze ging namelijk richting Kandy en daar was op dat moment het Perahera Festival. Dat is het grootste festival van Sri Lanka waarbij de tand van Boeddha, die in een tempel in Kandy bewaard word, op een olifant door de straten geparadeerd. Hiervoor trekt het hele land richting Kandy, aan de drukte in de eerste trein te zien. Maar wij zaten ondertussen in de veel rustigere trein naar het noorden, weg van de drukte. Na een uurtje te hebben gestaan stapten er een aantal mensen uit waardoor we konden zitten. De 2e klasse coupé had royale stoelen, waar we na de 2 uur staan heel blij mee waren. Zo zijn we uit het raam kijkend en lezend van onze reis gaan genieten. Het was nog 7 uur voor we in Mannar aan zouden komen. Na 3 uur vroeg Tessa of er muggen zaten. 'Nee, volgens mij niet, hoezo?'. 'Ik ben al 6 keer gestoken op mijn elleboog. 6 keer langs elkaar. Binnen een paar centimeter van elkaar'. Dat klonk niet als muggen, dat klonk meer als totale ellende en paniek. Toen we de stoffen rugleuningen van onze stoelen een stukje van elkaar af trokken bleek dat het inderdaad totale ellende en paniek was. Er zat een nest met bedwantsen tussen onze stoelen! Dit was al de 4e keer deze reis! Wetend dat we er niks aan konden doen zijn we voorover gaan zitten en hebben we zo maar onze tijd uitgezeten. Maar na een half uur was Tessa ook op haar bovenbeen gebeten. Dus voorover zitten had ook geen zin meer. Toen zijn we maar weer relax gaan zitten met het idee dat de kleren toch in de was moesten en we net zo goed comfortabel konden reizen in plaats van verkrampt aankomen en alsnog alles moeten wassen. Dus zo hebben we nog zeker 2 uur 'in' het bedwantsennest gezeten voor er iemand uitstapte en we van stoel konden wisselen. En zo kwamen we om 18.00u aan in Mannar, een klein slaperig plaatsje in het noorden van Sri Lanka. Per tuktuk zijn we naar ons hotel gegaan, waar we meteen alle kleren die we aan hadden in een plastic zak gedaan hebben en gedouchet hebben. Daarna hebben we in het hotel gegeten en lagen we op tijd in bed. Al slaap je altijd minder goed na een bedwants-'avontuur', want bij iedere haar die je voelt denk je dat het een bedwants is.

De volgende morgen werden we allebei met net zoveel beten wakker als waarmee we gingen slapen (Tess 25, ik 1), dus de crisis was afgewend. Of in ieder geval beperkt tot één plastic zak. Helemaal gelukkig met die conclusie zijn we gaan ontbijten. Daarna zijn we Mannar in gegaan. De enige reden dat we naar Mannar gegaan zijn was een boom. Een 700 jaar oude baobabboom die door handelaars uit het Midden-Oosten hier geplant is. De boom moest een omtrek van 19,5 meter hebben, wat reden genoeg was voor een kleine omweg. Maar voor we naar de baobab gingen liepen we eerst naar Dutch Fort. Dit was een beetje een gok nadat het fort in Negombo een gevangenis bleek te zijn. Na 2 kilometer smelten in de hitte stonden we voor een met planten overgroeide muur. Dit was ooit de buitenmuur van het fort. Maar nu was het weinig meer dan een ruïne. We konden er dus ook niet in. Tot zo ver Dutch Fort Mannar. Net buiten het fort was het busstation, waar we te voet heen gesmolten zijn om te informeren hoelaat de bus naar Trincomalee ging, onze volgende bestemming in Sri Lanka. Deze bleek 's morgens om 06.30u te gaan. Dat was mooi, dan konden we met die bus mee de volgende dag. Daar viel ons op dat er overal ezels stonden. Ze leken bij niemand te horen en liepen vrij door het dorp. Inclusief midden over de straat. Vervolgens zijn we per tuktuk naar de grote attractie van Mannar gegaan: de baobab boom. Deze bleek van afstand kleiner dan we hem verwacht hadden. Maar eenmaal dichterbij bleek hij niet 'boomvormig'. Dat wil zeggen, hij was 7,5 meter hoog en de stam had een diameter van zo'n 6 meter. Dus alsnog een gigantische boom, ondanks dat hij niet heel hoog was in verhouding. En heel mooi! Tessa had al eerder baobabbomen gezien, maar ik niet, dus ik bleef me verbazen over de vorm. Na een afscheidsknuffel zijn we weer per tuktuk naar het hotel terug gegaan. Daar hebben we gegeten en hebben we een tuktuk besteld voor de volgende morgen 06.10u. Good night world!

De tuktuk die we besteld hadden stond de volgende morgen (8 augustus) natuurlijk niet klaar. Dus om 06.10u stonden we bij de receptie te wachten, een beetje op hete kolen. 06.20u kwam de tuktuk en 06.25u waren we op het busstation. Net op tijd. Daar stond de bus al klaar en konden we meteen instappen. De busrit bleek een stuk comfortabeler dan we verwacht hadden en, heel belangrijk, was bedwants-vrij! Na 5 uur kwamen we om 11.30u aan in Trincomalee, aan de noord-oost kust.

Foto's: NotAllWhoWanderAreLost8.waarbenjij.nu