Familie reünie / Mirissa

22 juli zijn we van Sydney naar Colombo gevlogen, wat het begin van de terugreis markeerde. Hier kwamen we, precies volgens planning, om 22.00u aan. Welkom in Sri Lanka. Wim, Nellie, Koen en Tamara zouden 10 minuten na ons landen, maar bij de bagageband zagen we al dat ze 1,5 uur vertraging hadden. Dus dat gaf ons alle tijd om onze backpacks van de band te halen en door de paspoortcheck te gaan. Waar we voor ons Sri Lankaanse visum niks van de in Australië geprinte papieren nodig bleken te hebben. En zo stonden we naar het saaiste en simpelste visum te kijken dat we tot nu toe gekregen hebben, voor we via de duty free winkels naar de aankomsthal liepen. Maar in plaats van duty free alcohol, parfum en chocolade, waar meestal het assortiment uit bestaat, kon je hier duty free wasmachines, drogers en speakers kopen. Je kan in dit gedeelte van het vliegveld alleen komen als je per vliegtuig aankomt, dus de doelgroep van deze verkopers leek ons vrij beperkt: terug-naar-huis-vliegende Sri Lankanen met een kapotte wasmachine. En zo zaten we in de aankomsthal, te wachten op de rest van de familie. Maar we waren even vergeten dat Sri Lanka weer Azië is, dus heel anders dan Australië. Daar werden we aan herinnerd door een klein Sri Lankaans meisje dat met ons op de foto wou. Dat vroeg ze natuurlijk niet en begon zo aan haar fotoshoot. Deze begon met foto's, maar ging al snel verder met filmen. En dan denk je dat ze op gegeven moment wel genoeg foto's en video's heeft, maar dat moment liet zeker een uur op zich wachten. Maar gelukkig hadden we afleiding want ze draaide een 'X-men'-film in de aankomsthal. Maar dan op zijn Sri Lankaans. Dat hield in met Engelse audio, Sri Lankaanse ondertiteling en hier en daar wat sencuur. Zo kwam er een man in beeld die een sigaar rookte en meteen stond er onder in beeld 'Smoking kills!'. Even later nam iemand een slok bier, kwam er in beeld te staan: 'If children see people drink, they will want to drink too!'. Bij de scène daarna, waarbij een stel elkaar kustte werden geen halve maatregelen genomen: het hele beeld werd gesencureerd. Duidelijk cultuurverschil. Zo hebben we uiteindelijk tot 00.30u in de aankomsthal gezeten voor de vlucht vanuit China eindelijk aankwam. Het duurt even, maar dan heb je ook wat. Na een ronde knuffels en even bijpraten hebben we het mannetje gevonden die, ondertussen met lamme armen waarschijnlijk, een A4'tje omhoog hield waar 'Wim Jacobs' op stond. En zo zaten we, nadat er 2 aan hun nicotine verslaving hadden toegegeven, in een 8-persoons busje, onderweg naar onze accommodatie. We hadden een huisje geboekt in Mirissa, wat zo'n 3 uur ten zuiden van Colombo ligt, in Zuid Sri Lanka. Daar zijn we heengereden door Aziatisch verkeer (lees: chaos!). Of in ieder geval gedurende het deel dat we wakker waren was het verkeer Aziatisch, maar het grootste deel van de rit hebben we geslapen. Rond 04.00u kwamen we in Mirissa en bij onze accommodatie aan. Het was een huisje in een privétuin met zwembad. Na ons dutje in de auto waren we allemaal weer vrij wakker, dus zijn we nog het zwembad ingedoken. Koud wordt het toch niet in Sri Lanka, ook niet om 04.00u 's nachts. Om 05.00u zijn we toch maar naar bed gegaan.

Onze eerste volle dag in Mirissa (23 juli) hebben we niks gedaan. Waarbij 'niks' inhoudt dat we gezwommen en gezond hebben. Om 11.00u hebben onze housekeepers, Amilla en Madara, ontbijt voor ons gemaakt. Verder hebben Wim, Tessa en Tamara een rondje gelopen om te kijken wat er te doen was in de omgeving, wat niet veel was. En zo zijn we de dag wel doorgekomen. 's Avonds hebben Amilla en Madara typisch Sri Lankaans voor ons gekookt en hebben we zitten kaarten. Echt even vakantie in plaats van backpacken, heerlijk!

De 24e zijn we na het ontbijt per tuktuk naar Galle gereden, een plaatsje 40 minuten verderop. Maar onze tuktukchauffeur stopte onderweg bij de turtle hatchery. In Sri Lanka worden zeeschildpadden met uitsterven bedreigd doordat zeeschildpad-omelet als delicatesse gezien wordt. Dus een omelet met in plaats van kippeneieren zeeschildpad-eieren. Als de volwassen zeeschildpadden hun eieren op het strand gelegd hebben komen er dan ook vissers die deze eieren opgraven en verkopen. Om de zeeschildpad-populatie te helpen (om niet te zeggen redden), koopt de turtle hatchery, letterlijk het schildpaddenbroedcentrum, de schildpad-eieren op en laat deze uitkomen. Daarna worden ze uitgezet in de oceaan. Ook werden de schildpadden waar iets mee was daar verzorgd. Zo zagen we daar een stuk omheind strand met bordjes welke eieren waar lagen, net uitgekomen zeeschildpadjes (schattig!!) en volgroeide schildpadden die nog verzorging nodig hadden voor ze uitgezet konden worden. De jonge schildpadjes waren een paar centimeter lang, terwijl de grootste een volgroeide schildpad van 2 meter was. Gigantisch dier! Na de turtle hatchery zijn we doorgereden met onze 2 tuktuks naar Galle, waar we naar het Nederlandse fort geweest zijn. Deze was 2 kilometer in diameter, waardoor het een ommuurd dorp leek. Binnen de muren staan nog de gebouwen uit de tijd dat het fort gebouwd is (ik durf geen jaartal te noemen), wat een heel gezellig centrum maakte. Maar voor we dat centrum ingingen hebben we bij de poort van het fort de muur beklommen om van het uitzicht te genieten. Het fort ligt direct aan de zee, wat met de oude klokkentoren een mooi plaatje gaf. Aan de muren was duidelijk te zien dat het fort gebouwd is na de uitvinding van het buskruit, want de muren waren meer dan 5 meter dik en waren voorzien van zandbanken aan de buitenkant. Verdedigingsmuren worden altijd zo dik gebouwd als nodig, wat sinds de uitvinding van het buskruid vrij dik is. Voor die tijd waren de muren vooral hoog, maar niet zo dik. Dit hebben we eerder deze reis, in Tallinn (Estland) gezien. Daar zijn de muren 4 etages hoog, maar 'slechts' 1,5 meter dik. Die muren zijn gebouwd in de tijd dat er met grote stenen gegooid en met trappen bestormd werd, in plaats van met kanonskogels geschoten. Maar vergeleken met de oude verdedigingswerken in de haven van Helsinki, die in de 2e wereld oorlog gebruikt zijn, vallen zowel de muren in Tallinn als de 5 meter dikke muren hier in Galle in het niet. Het scheepsgeschut was zo sterk dat de verdediging bestond uit meer dan 10 meter beton en zandbanken. Na van het uitzicht genoten te hebben zijn we binnen het fort wat gaan drinken, voor we weer per tuktuk terug naar onze accomodatie gingen. Daar stond om 19.00u het eten klaar. Amilla en Madara hadden weer flink hun best gedaan en het eten was weer heel lekker.

De volgende dag was het tijd voor de blubbertjes (lees: walvissen)! Amilla had een whale watching tour voor ons geboekt, dus na het ontbijt werden we opgehaald en zijn we naar de haven van Mirissa gegaan. Daar kregen we anti-zeeziekte-pillen en gingen we de boot op. Dat beloofde wat. We hadden al gelezen dat in de tijd dat we hier zijn niet het meest geschikte moment was om walvissen te zien. Niet omdat ze er niet zijn, maar meer vanwege de ruwe zee. De tochten werden vaak als 'kotsboten' omschreven. Spoiler: dat was het voor ons ook. De boot was groot genoeg voor 40 man, maar we waren maar met 10 man aan boord, en 6 man bemanning. En daarmee stuiterden we de haven uit, tegen de golven in. Na een half uur kreeg iedereen een bord vers fruit, maar ik was toen al zo ver heen dat even van de horizon wegkijken zou betekenen dat het ontbijt er weer uit kwam. Dus als een blinde naar het fruit zoekend maar naar de horizon blijven kijken. Dit ging goed tot het niet meer goed ging en ik over de rand hing. Nellie volgde al snel en na dat gezien te hebben (en geroken waarschijnlijk) ging Koen ook. De bemanning had ervaring met zeezieke mensen, want die stonden meteen langs je met water en tissues. Daarna voelden we ons weer wat beter, wat nog eens versterkt werd door de blubbertjes die kwamen kijken waarom het water daar zo raar smaakte. We zagen ze van een afstandje boven komen om te ademen. Dit een paar keer na elkaar voor ze 10 minuten onderdoken. Dit was het normale ritme vertelde de bemanning ons. Zo hebben we een aantal walvissen gezien, steeds weer kwam er een 4-5 keer na elkaar naar boven voor hij naar onder dook. Een keer dook de walvis naar beneden waarbij z'n staart boven water uit kwam! Echt geweldig om te zien! Verder kwam er op een gegeven moment een zeeschildpad langszwemmen, met zijn kop boven het water uit, kijkend naar de boot. Na de schildpad, en mijn ondertussen 3e keer overgeven, kreeg ik een matras van de bemanning om te gaan slapen. Dit werkte perfect, met als enige onderbreking de school dolfijnen die tegelijk uit het water sprong, waar Tessa me voor wakker maakte. En zo kwamen we rond de middag weer in de haven van Mirissa aan, een ervaring en een hoogtepunt op deze reis rijker! De rest van de dag hebben we weinig meer gedaan dan zwemmen en de foto's kijken die de bemanning gemaakt hadden en ons doorgestuurd hadden. Dat waren veel betere foto's dan die we zelf gemaakt hadden. En uiteraard weer een lekker avondeten van Amilla en Madara. Amilla vroeg ons nog wat we verder op de planning hadden en raadde ons de ondergrondse tempel aan. Dit klonk goed, dus vroegen we hem tuktuks te regelen voor de volgende dag. Handig zo'n persoonlijk reisbureau.

26 juli stonden er, precies volgens afspraak, om 13.00u 2 tuktuks voor de deur om ons op te halen. Die zouden ons naar de ondergrondse tempel brengen, maar stopten eerst bij een kleine batik fabriek. Daar legde de eigenares en tevens ontwerpster ons uit hoe batik gemaakt wordt. Een interessant proces van was op een doek aanbrengen, het doek kleuren, en de was eruit koken. Deze stappen werden voor iedere kleur herhaald tot het patroon klaar was. Ze verkochten heel mooie werken van zakdoeken tot tafellakens, met natuurlijk het doel ze ons te verkopen. Dus een half uur later stapten we een omslagdoek rijker weer de tuktuk in. De ondergrondse tempel, waar we daarna stopten, bleek een reeks betonnen gangen met op alle muren schilderingen van Boeddha's levens. Voor Boeddha verlicht werd had hij 550 levens geleeft, beginnend als dier en zich door middel van goede karma (goed gedrag) en meditatie omhoogwerkend tot hij verlichting bereikte en de eerste Boeddha werd. Al zijn 550 levens werden afgebeeld, al kregen we er maar bij een paar uitleg. Na we aan de andere kant weer de tempel uit kwamen liepen we een trap op, waarbij we op de 3e etage langs het hoofd van een gigantisch Boeddha-beeld stonden. Al met al heel mooi om te zien, vooral de ondergrondse schilderingen. We kenden alleen het verhaal van het laatste leven van Boeddha, dat er nog zoveel aan vooraf gingen hadden we ons niet gerealiseerd, al is het wel logisch vanwege reïncarnatie. Na de grot zijn we, met een tussenstop in een schoenenwinkel, naar een restaurant gegaan. Deze werd aangeraden door Amilla en bleek een goede keuze te zijn.

De volgende dag gingen we op onze volgende door Amilla geregelde tour: een krokodillen-boottour. Dit hield in dat we via een stuk van de rivier per bootje afvoeren op zoek naar krokodillen. Dit bleek makkelijker dan verwacht, want er lagen er verschillende aan de kant van het water en we zagen hier en daar oogjes boven het water uit komen. Één van de krokodillen zwom toen we in de buurt kwamen een paar meter aan het oppervlak voor hij onder ging. Hierdoor konden we het 3 meter lange dier mooi zien. De boot voer naar zee, maar keerde daar weer om omdat er teveel stenen in het ondiepe water lagen. Buiten de krokodillen zagen we ook 2 water monitors (hagedissen), ijsvogels en arends. Mooie manier om de dag te beginnen. Na we per tuktuk weer terug naar onze accomodatie gebracht zijn hebben we gedaan waar we goed in zijn: lamballen en slap ouwehoeren met soms wat zwemmen. Tevens hebben we bij Amilla, die ondertussen niet alleen housekeeper en kok was, maar ook persoonlijk reisbureau, geïnformeerd naar de mogelijkheden om olifanten te zien. Iets waar Sri Lanka bekend om staat. Uiteraard ging dat. Amilla raadde aan per jeepsafari naar Yala National Park te gaan en kon dit, uiteraard, voor ons regelen. Dus dat zouden we de volgende dag gaan doen.

Na die volgende morgen uitgeslapen en mango gebunkerd te hebben (lees: ontbijt eten), kwam er opeens een rijdend flatgebouw door de poort naar binnen! Het bleek de Jeep te zijn voor onze jeepsafari. Of eigenlijk een uitgebouwde 4x4 pick up met 6 stoelen achterop, een verhoogd dak en een ladder om erin te klimmen. Dus met de nodige voorraad water en koekjes zijn we aanboord geklommen en gingen we opweg naar Yala National Park. Dit lag nog 3 uur van Mirissa af, maar de 4x4 had geen deuren, zijramen of zijmuren (of riemen), dus het tochtte lekker door, wat welkom was in de Sri Lankaanse hitte. Zo stuiterden we naar het oosten, wat geen onaardige rit was. Na ruim 2 uur stopten we voor 'een gruwelijke cappuchino', wat eindigde in een kop slappe oploskoffie. Daarna stonden we in een uur bij de ingang van Yala National Park. Van hier af moesten we opletten voor onder andere olifanten, jachtluipaarden en waterbuffels. Die laatste bleken makkelijk te spotten, want bij iedere plas water lag wel een kudde je ongeïnteresseerd aan te staren. Bij de 3e poel was dit even anders, want buiten de gebruikelijke waterbuffels stonden er ook twee olifanten te drinken! Sloom, rustig, totaal ongeïntereseerd stonden ze daar gedurende de 20 minuten dat we daar hebben staan kijken. Heel bijzondere dieren zijn het. De rest van de safari hebben we een klein insect-etend knaagdier gezien, een hele verzameling pauwen en jachtluipaardsporen, niet het dier zelf helaas. Na drie uur door het nationale park gereden te hebben zijn we richting de uitgang gegaan. Maar daar bleek een hele verzameling jeeps de weg te versperren. Toen we er dichterbij waren zagen we waarom: er stond een kudde olifanten langs de weg! Een aantal volwassen olifanten en een aantal kleintjes. Deze wouden oversteken, dus de jeeps weken uit elkaar om ze er door te laten. Of eigenlijk om de toeristen een kans te geven op close-up foto's. Dus zo zagen we de kudde, bestaande uit misschien 10 dieren, op nog geen 10 meter van ons af langs lopen. Heel mooi hoe ze langs liepen, kleintjes in het midden van de groep, flink bulderend (hoe noem je het geluid dat een olifant maakt?). Achteraf gezien was dit geluid waarschijnlijk als waarschuwing bedoeld tegen de jeeps, om de kleintjes te beschermen. Nadat de kudde doorliep, op één na die door 3 rand-debiel-jeeps tegen werd gehouden, zijn we terug naar Mirissa gereden, waar we pas om 20.00u aankwamen. 's Avonds zorgde Amilla's kooktalent er voor dat we op tijd naar bed rolde. Na een potje kaarten natuurlijk. Het laatste potje kaarten met z'n zessen op deze reis, want morgen vlogen Koen en Tamara weer naar huis.

De vertrekdag van Koen en Tamara begon, zoals iedere dag, met een ontbijt van toast, vers fruit (MANGO!!), ei, jam en vegimite. Waarbij de vegimite onze eigen toevoeging was, want we probeerden er vanaf te komen, maar niemand lustte het. Heel lief dat we van Jacki vegimite meekregen, maar het is echt niet lekker. Al moet je dat in Australië niet zeggen, want vegimite is voor Australië wat hagelslag voor Nederlands is. Na het ontbijt hebben Koen en ik elkaar een uur verveeld, zodat we er weer 3 maanden tegenaan kunnen, en om 12.30u stond de gebruikelijke tuktuk-chauffeur weer bij de poort. Deze bracht ze naar het busstation, vanwaar een directe bus naar het vliegveld in Colombo ging. Het was leuk Koen en Tamara weer te zien, helemaal omdat dit de eerste keer is sinds een jaar en 3 maanden dat we met het gezin bij elkaar waren. De rest van de middag hebben we het gebruikelijke gedaan (zwemmen) en rond 18.00u zijn we naar het centrum van Mirissa gelopen (voor zover Mirissa een centrum heeft) en hebben we gegeten in een restaurant op het strand. Lekker met de tenen in het zand.

30 juli hebben we voor de middag weer gezwommen en zijn we als lunch cheesecake gaan eten met, dit keer wel, een gruwelijke cappuchino. 's Avonds vroegen we Amilla of hij roti kon maken, en dat kon hij. En hoe! We hadden een beeld bij roti van Indisch pannenkoek-vormig deegwaar, maar Amilla's roti gerecht bestond uit een berg noodles met groenten, doordrenkt van gesmolten kaas. Vergeet de Indische roti, deze was veel beter! NOMNOMNOM!! Na het eten hebben we het aantal kilometers bij elkaar opgeteld die we tot nu toe afgelegd hebben op deze reis. Dat bleken er ruim 73.000 te zijn! Voor het beeld, de wereld heeft een omtrek van 40.000 kilometer. Dus dat is bijna 2 keer de wereld rond!

Onze laatste 3 dagen zijn samen te vatten met zwemmen, kaarten, mango eten en genieten van Amilla's avondeten. Tessa heeft het paspoorthoesje dat ze voor Nellie aan het maken was afgemaakt, Wim is veel met zijn nieuwe verslaving 'Parks' bezig geweest (spel op de telefoon dat wij hem voorgesteld hebben), Nellie heeft veel gezond en ik heb wat zitten tekenen en plannen voor de rest van de reis. Madara, Amilla's vrouw zag Nellie pikken (diamond painting) en kwam op een gegeven moment kijken hoe dat werkte en bleek, na het geprobeerd te hebben, het ook heel leuk te vinden. Nellie heeft haar websites laten zien waar ze de pikwerken kan bestellen en heeft haar reserve pik-kleuren daar gelaten zodat ze even vooruit kon. Madara was er helemaal gelukkig mee.

Uiteindelijk kwam er 2 augustus (is het al augustus?!) een einde aan het feest. Vandaag gingen we door naar onze volgende accomodatie. Amilla en Madara hadden 2 beeldjes van olifanten voor ons gekocht en bij het ontbijt stond een grote chocoladetaart. Echt heel lief! Na het ontbijt en het inpakken stonden om 12.45u de twee gebruikelijke tuktuks weer bij de poort. Maar dit keer om ons naar het busstation te brengen. Deze bracht ons, net als Koen en Tamara een paar dagen geleden, naar het vliegveld. De bus was prima, op de toerist na die voor Nellie zat en zijn stoel plat wou leggen ('I want to sit like this', dat kan, nou opbokken). Na 3 uur stapten we bij het vliegveld uit, wat net buiten Colombo in het veel kleinere Negombo ligt, en zijn we per tuktuk naar onze nieuwe accomodatie gegaan.

Foto's kun je vinden door de volgende link te kopieeren naar je webpagina: NotAllWhoWanderAreLost8.waarbenjij.nu