Easy, easy / Hué

12 december zijn we om 20.00u met de bus afgezet bij ons hostel in Hué. Of dat was de bedoeling, maar door een miscommunicatie over de naam van het hostel moesten we nog een stukje lopen. 700 meter, en het was droog, dus ging prima. Dachten we. Want toen we uit de bus stapten hoorden we kittens. In eerste instantie geen aandacht aan besteed, maar op gegeven moment zagen we een kartonnen doos op straat staan. Daar bleken een paar kittens in te zitten. Toen we gingen kijken zei een man die langs liep dat het geen probleem was, die werden vanzelf opgehaald door iemand die er voor zorgt. Geloofden wij niet, dus wij naar het eerste beste hotel: waar is het asiel? Dierenarts? Dierenopvang? Dierenambulance? Iemand die katten wil? Überhaupt iemand die kan helpen?! Nee, geen idee, nee, wat is dat, geen idee, geen idee. Dus de 700 meter snel naar ons hostel gelopen (rennen met backpack gaat niet) en daar met wifi zelf gezocht. Er bleek een dierenopvang te zijn 500 meter van het hostel. Of in ieder geval iemand met een facebookpagina binnen de catagorie 'dierwelzijn'. Verder alles in het Vietnamees. Wij daarheen gelopen, maar deze bleek onvindbaar. Terug naar het hostel, waar de receptionist een studie naar dierenasiels gemaakt had. Conclusie: geen asiels, opvang, of iets wat daar maar in de buurt van komt in Hué. Wetende dat we niks anders konden doen en ergens tegen beter weten in hopend dat de man toch gelijk kreeg toen hij zei dat de kittens opgehaald zouden worden, zijn we op de kamer gebleven. Welkom in Hué.

De volgende dag (13 dec) begon met uitgebreid ontbijt. Dat doen ze in veel hostels heel goed met brood, ei, noodles, pannenkoeken en/of yoghurt. Je kan je niet voorstellen hoe lekker fatsoenlijke yoghurt is na 5 maanden geen zuivel! Daarna wouden we ons visum laten verlengen, wat relatief makkelijk zou moeten zijn in Hué. Eerst naar de Immigration Office. Daar spraken we een medewerker die verbaasd keek bij het idee van een visum verlengen zonder het land uit te gaan. Onmogelijk, je moet het land eerst uit. Verbaasd liepen we terug naar het hostel, langs verschillende reisbureau'tjes met 'Visa extention' op de gevel, en na de Lonely Planet nog eens nagelezen te hebben zijn we naar zo'n reisbureau'tje gegaan. Verlengen niet mogelijk. Volgende: niet mogelijk. 3e: nu niet mogelijk, morgen voor de middag terug komen. 4e: geen probleem! Maar je nieuwe visum is meteen geldig en je oude vervalt bij vernieuwing van het visum. Dus het is slimmer om het visum pas te vernieuwen op het einde van je oude visum. Maar het kan! Dat is wat we wouden horen. De logica van blijven vragen tot je het antwoord krijgt dat je wil werkt ook buiten China blijkbaar.

Even tussendoor: volgens heel wat blogs, reisboeken en verhalen van mensen die we spreken is Vietnam bij uitstek geschikt om met een motor te doorkruisen. De regels lenen zich ervoor, de motoren/scooters zijn goedkoop, reparatie en benzine zijn goedkoop en overal verkrijgbaar en het landschap is mooi om doorheen te rijden. We spelen om die reden al 2 maanden met het idee om Vietnam met de motor te doen. Een beslissing hierover nemen in Hanoi, waar de meeste motoren verkocht worden, was voor mij te snel. Als het aan Tessa lag hadden we er op dag 1 in Hanoi al een gekocht. Maar Hué heeft ook een grote motorhandel, als middelpunt van de trip tussen Hanoi en Ho Chi Minh City. Dus het was een motor kopen in Hué of helemaal niet.

Terug naar Hué: na veel afwegen en goed nadenken waren we in ieder geval zo ver dat we gingen kijken wat er aangeboden werd. In het hostel gevraagd naar een motorhandelaar en binnen 5 minuten stonden we bij een klein zaakje te kijken naar een motor die vrijwel nieuw zou moeten zijn, roestplekken had en niet startte. Tot zover onze motivatie om een motor te kopen. Terug in het hostel lazen we op een blog over een zaakje dat door verschillende toeristen aangeraden werd. Dus na ons visum-rondje zijn we in de stromende regen daarheen gelopen. Voor het beeld van Hué: het regende de hele dag al pijpenstelen. Eenmaal bij dat zaakje, waarbij we een brug over moesten die net een halve meter boven het gestegen peil van de rivier uit kwam, vroegen we om 2 motoren. De verkoper en eigenaar had er 6 te koop, easy! 2e hands, volledig nagekeken, in goede staat, easy! Wij hebben geen verstand van motoren, dus we konden hem alleen maar geloven of niet geloven, maar alles was easy met hem. Dus prijzen opgevraagd en terug naar het hostel. 's Avonds zouden Kim en Robin met hun motoren aankomen in Hué, dus wouden we hun vragen of ze ons wouden helpen met de keuze. Om 18.00u kwam Robin aan en hebben we samen gegeten. Kim was er pas om 20.00u omdat hij wat sightseeing had gedaan.

14 december moesten Robin en Kim naar een motorzaak om hun motor na te laten kijken. Bij aankoop van hun motor in Hanoi zat gratis onderhoud in Hué. Deze onderhoudsbeurt moest bij de zaak waarmee de verkoper in Hanoi afspraken had gemaakt. Dit bleek dezelfde te zijn als wij gisteren geweest waren. Dus wij met z'n 4'en terug naar hetzelfde zaakje als gisteren. Via een omweg, want de brug van gisteren stond nu wel onder water. Daar hebben Kim en Robin hun check gehad en hebben wij testritjes gemaakt op 2 motoren. Kim, die motormonteur is, heeft ook een testrit gemaakt en gekeken naar de dingen waar wij geen verstand van hebben. Tussendoor nog even geluncht en nagedacht en daarna hebben we de 2 motoren gekocht. Voor degene die er verstand van hebben: het zijn 2 handgeschakelde, 110cc Honda Win's. Voor degene die er geen verstand van hebben (waar wij zelf ook onder vallen): ze zijn zwart. Beiden hebben verlengde bagagerekken voor backpacks en een houder voor telefoon (voor navigatie). En zo kwamen we met 4 motoren in het hostel terug in plaats van alleen de 2 van Robin en Kim.

De volgende dag (15 dec) zouden we naar Da Nang rijden, zo'n 100 kilometer ten zuiden van Hué. Na het ontbijt zijn we eerst met z'n tweeën naar de Citadel gegaan, want van Hué hadden we nog weinig cultureels gezien. De Citadel is een complex dat te vergelijken is met de Verboden Stad in Beijing. Het wordt ook wel de Purple Forbidden City genoemd. Het was vroeger de woning van (dachten we) een lid van het koninklijk huis, dat samen met een tempel en gebouwen voor de dienaren volledig ommuurd is. Het doet van de buitenkant aan als een fort of bunker, maar is van binnen een 'oase van rust en vrede', aldus de informatie die we lazen. Nu is het meer een grasveld/zwembad (door alle regen) met een paar gebouwen die volledig gerestaureerd lijken. Om heel eerlijk te zijn hebben we ons er ook niet in verdiept, want stromende regen werkt niet motiverend als je buiten rondjes loopt. Dus na 1,5 uur gingen we koud en met doorweekte broeken (de regenjassen komen tot net onder je heup) terug naar onze motoren en terug naar het hostel. Daar waren Robin en Kim ook vrijwel klaar om te gaan, dus na onze backpacks in plastic zakken te hebben gewikkeld en op de bagagedragers gebonden te hebben gingen we op weg naar Da Nang. Kim had de route uitgezocht, want de hoofdweg is saai om te rijden, maar de weg langs de zee was veel mooier. Dus die genomen. Dit was heel mooi, alleen met de constante regen wel koud. Halverwege hebben we een hele eend met rijst en groente gegeten als lunch in een klein restaurantje. Daarna een bergpas over die bekend staat als het mooiste stuk tussen Hanoi en Ho Chi Minh, wat met warm weer en een zonnetje zeker waar zou zijn. Maar in de schemering met regen is er weinig aan. Hopelijk wordt het weer snel beter, waar we wel vanuit gaan want regenseizoen eindigt half december.

Foto's: NotAllWhoWanderAreLost4.waarbenjij.nu