Niet weer.. / Sigiriya

10 augustus zijn we om 16.00u na een ontspannen busrit in Sigiriya aangekomen. Daar zijn we vanaf het kruispunt, dat tevens als onofficieel busstation fungeerde, per tuktuk naar ons guesthouse gegaan. Daar hebben we onze spullen gedropt en zijn we vrij snel wat gaan eten. Sigiriya trekt aardig wat toeristen, dus restaurantjes waren er meer dan genoeg. De reden dat het kleine plaatsje zoveel toeristen trekt is trouwens Lions Rock. Dit is een grote rots, of berg bestaande uit één stuk steen, waar bovenop een oude stad gestaan heeft. Hier zijn nu alleen maar ruïnes van over. Deze rots, samen met de ruïnes, is een UNESCO Wereld Erfgoed en zorgt voor de constante stroom bussen met toeristen die hier de hele dag door aankomen. Die op hun beurt weer zorgen voor een hele reeks restaurants, waar wij dankbaar gebruik van maakten. Want Sri Lankaans eten is niet onze favoriete maaltijd zijn we achter gekomen. De curries zijn wel lekker, maar als je vraagt om niet pittig krijg je dat op zijn Sri Lankaans, wat inhoudt: wel pittig volgens Westerse begrippen. En de Kotthu, wat geraspte roti met groenten is, is wel lekker maar ook weer aan de pittige kant. De rest van de lokale gerechten is niet vegetarisch en valt om die reden voor ons al af. Dus het kwam er eigenlijk op neer dat we zin hadden in Westers eten, zoals we dat om de zoveel tijd hebben. Dus in het eerste de beste restaurantje zaten we aan sandwiches, friet en uiensoep. Lekker! Terwijl we aan het bestellen waren kwam er een man bij ons staan die een praatje wou maken. Hij vertelde ons dat hij langs het restaurant woonde en dat de kinderen die door het restaurant renden zijn kleinkinderen waren. Hij vertelde ons graag over zijn familie, waar hij duidelijk alles voor deed. vervolgens liep hij weg om met 3 golden retrievers terug te komen. Ook zijn familie vertelde hij. Verder had hij ook nog duiven, die hij ons ook graag liet zien. Dus we liepen mee naar zijn huis waar hij een kooi met verschillende duiven had staan. Hij wist bij iedere vogel wel wat te vertellen. Daarna moesten we ook zijn vrouw ontmoeten en liet hij trots zijn crickettrofeeën zien. Ook de medailles van zijn zoon mochten we niet missen. Hij zei dat familie het belangrijkste was. Vrienden waren maar onbetrouwbaar, die wouden alleen maar geld. In eerste instantie snapten we niet hoe hij daarbij kwam, tot hij vertelde dat bij een van de crickettrofeeën een geldprijs zat. Dus ondanks dat zijn huis en tuin er precies zo uitzag als die van de rest van de mensen in de straat, zal hij wel meer geld gehad hebben dan zijn buren. Wat zijn vrienden-willen-alleen-geld-conclusie kon verklaren. Na 20 minuten hebben we afscheid genomen van hem en zijn vrouw en zijn we, achtervolgd door zijn honden, weer terug naar het restaurant gegaan, waar ons eten al klaar stond. Het was heel onverwacht dat iemand zo zijn verhaal deed terwijl we hem nooit eerder gezien hadden en eigenlijk niks met hem van doen hadden, maar het was leuk en vooral interessant om het te horen. Dit bevestigde nogmaals voor ons dat je weinig tot niks kan zeggen over iemand op basis van zijn huis of van zijn uiterlijk. Iedereen heeft een verhaal en voor je dat verhaal kent kan je geen uitspraken over diegene doen.

De volgende dag zouden we, na ons kokos-roti-ontbijt, naar Lions Rock gaan. Maar we lazen dat Lions Rock bezoeken betekent dat je een absurd hoge entree betaald, achter in de polonaise van toeristen aansluit en zo de berg over schuifeld. Een alternatief was Pidurangala Rock, of Little Rock. Dit is een vergelijkbare rots als Lions Rock, ligt er direct langs, maar heeft geen ruïne en wordt daarom door de meeste toeristen overgeslagen. Dus wij kozen voor Little Rock. Dit was een kilometer of 4 lopen van het guesthouse, waarbij we halverwege gelunched hebben in een restaurantje. Daarna zijn we, met de 2 bananen die over waren van Tessa's fruitsalade in de hand, richting Little Rock gelopen. Dit was een mooi stuk om te lopen, want we moesten om Lions Rock heen lopen. Of eigenlijk om de gracht die er omheen gegraven was. Dit deed ons heel erg denken aan Angkor Wat in Siem Reap, Cambodja, waar een vergelijkbare brede gracht omheen lag. Er renden overal apen en honden rond, maar die hadden weinig interesse in ons. Of dat was in eerste instantie het geval. Tot ze de bananen in Tessa's hand in de gaten kregen. Toen stonden er opeens 2 apen voor ons die grepen naar het fruit. We konden ze vrij makkelijk wegjagen en liepen verder, dit keer met de bananen onder Tessa's shirt. Hierdoor bleven de apen weg. Een paar honderd meter verderop keken we of de kust veilig was en aten we de bananen snel op. We wouden niet zo'n aandacht van de apen. Maar meteen toen Tessa de bananen tevoorschijn haalde sprong er een aap uit de boom naast ons en landde voor Tessa. Ze schrok en sprong in een reflex achteruit. Hiervan schrok de aap waarschijnlijk, want hij pakte haar met 2 handen bij het bovenbeen en beet haar door haar legging heen. We vreesden voor hetzelfde riedeltje als in China toen Tessa door een geit gebeten was en rabiës spuiten nodig had. Op haar bovenbeen was de legging een stukje gescheurd en daar doorheen was een klein sneetje te zien. Dat betekende dus hetzelfde riedeltje, dus dat we naar het ziekenhuis moesten. Weer een ronde rabiës spuiten. Vloekend op de aap, die nog steeds op het pad zat, gooiden we de bananen in de gracht, zodat hij er niet bij kon. Dit maakte ook dat hij weg rende, de bananen achterna. Na nog even vloeken stopte er een van de zoveel tuktuks die er rondrijden. Gelukkig kon hij goed Engels en we vroegen naar het ziekenhuis. Die was er een in Sigiriya zei hij, waar we ons eigenlijk over verbaasden gezien de grootte van het dorpje. 10 minuten later stonden we bij Sigiriya Hospital. Daar werd ons verteld dat we rabiës spuiten nodig hadden (Thank you, Captain Obvious) en dat ze die daar niet hadden. Daarvoor moesten we naar Dambulla, de stad waar we overgestapt waren op weg naar Sigiriya. De tuktukchauffeur bracht ons er heen, hij wist wel waar het ziekenhuis was. En zo stonden we een half uur later in Dambulla Hospital. Onze chauffeur vertelde bij de balie wat er gebeurd was en we zeiden dat we moesten gaan zitten. We werden om 14.00u geholpen. Dat was over een kwartier, dus we namen plaats tussen de 30-ish anderen die er zaten te wachten. Om 14.00u kwamen de mensen overeind en vormden een rij voor de balie. Schijnbaar was er lunchpauze tot 14.00u of iets dergelijks. De mensen werden een voor een geholpen, maar na 5 minuten wenkte een van de zusters ons en konden we vooraan aansluiten. Dit was in China ook het geval. Je 'loway-kaart' gebruiken noemt Wim het ('loway' is Chinees voor buitenlander). En zo zaten we met een briefje waar op stond wat er gebeurd was voor een vrouw die ons moest gaan vertellen wat er nu moest gebeuren. Ze sprak verbazingwekkend goed Engels en na een aantal vragen over onder andere de 5 rabiës spuiten die Tess al gehad had konden we weer in de wachtkamer gaan zitten. Ze moest met het ziekenhuis in Colombo bellen voor bevestiging, maar dacht dat er geen extra spuiten nodig waren. Maar na een half uur werden we teruggeroepen en vond Colombo het toch wel verstandig er nog 2 te zetten. Dank u Colombo, dat dachten wij ook. Dus even later zat Tessa met een rabiës spuit in de ene arm en een tetanus spuit in de andere. De volgende rabiës spuit moest 3 dagen later. En zo stonden we 1,5 uur nadat we er binnen liepen weer buiten het ziekenhuis. Maar dan 2 spuiten en een recept voor nog een rabiës spuit rijker. De tuktukchauffeur vroeg waar we heen wouden. Terug naar Small Rock natuurlijk. We laten ons niet wegjagen door één lastige aap! Dus zo reden we weer naar Sigiriya. Bij Small Rock bedanken we onze tuktuk'ert en zijn we de rots beklommen. Dit was een half uur bergop over grote treden en rotsblokken, waarbij we allebei een stok in de hand hadden om eventuele apen te verjagen. Deze wandeling/klim was op zich al de moeite waard. Eenmaal boven hadden we een prachtig uitzicht over niet alleen Lions Rock maar ook de hele omgeving. Heel mooi gebied! Tegen de zijkant van Lions Rock zigzagde een kleurrijk lint langs de rotswand omhoog. Dit was de polonaise van toeristen. De drukte zoals we op internet lazen was niet overdreven. Hier zijn we gaan zitten en hebben we van het uitzicht genoten. En van de belachelijke poses die sommige mensen maken de foto. Zo is er bepaalde loszittende kleding waarin je niet met tegenwind moet gaan springen. Dat zorgt niet voor charmante foto's. Of voor een uitzicht wat je andere toeristen wil laten zien. De details verzin je er zelf maar bij. Vervolgens zijn we weer naar beneden gelopen, weer met stok in de hand, en zijn we terug naar Sigiriya gegaan. Weer via dezelfde weg als waar we vanmorgen de aap tegenkwamen. Maar dit keer zonder problemen. In Sigiriya hebben we macaroni gegeten, wat te lang geleden was, en zijn we terug naar ons hotel gegaan. Daar kregen we onze was terug, waarmee het bedwantsen-probleem ook definitief opgelost was.

Onze laatste dag in Sigiriya begon weer met kokosroti en brood. En nadat we uitgecheckt hadden bracht de heel aardige eigenaar van ons hotel ons naar het kruispunt in Sigiriya dat als busstation fungeerde. Daar stapten we om 10.15u in de bus. Deze bracht ons in een uur naar Dambulla. Daar zijn we overgestapt op de bus naar Kandy, waar we een kleine 2,5 uur later aankwamen. Ondanks de apenbeet was Sigiriya heel erg de moeite waard! Leuk plaatsje en heel mooi om Little Rock te beklimmen.

Foto's: NotAllWhoWanderAreLost8.waarbenjij.nu