Can she stay here tonight? / Negombo
Blijf op de hoogte en volg Daan en Tessa
02 Augustus 2017 | Sri Lanka, Negombo
De volgende dag hebben we roerei gemaakt (iets anders was onmogelijk in die pan zonder spatel) en hebben we buiten zitten ontbijten. Daarna zijn we per tuktuk naar het moerasland-informatiecentrum gegaan, even buiten Negombo. Bij Negombo is een moerasland met brak water, wat een speciaal ecosysteem vormt met onder andere krokodillen, water monitors (hagedissen) en een reeks vogelsoorten. Vanuit het informatiecentrum, wat weinig voorstelde, gingen boottochtjes door het moerasgebied. Die zouden wel de moeite waard moeten zijn. En dat was het ook, we zaten in een privébootje en voeren via Dutch Canal (door de Nederlanders aangelegd in het jaar lang-geleden) naar de moerassen. Hier voeren we tussen de mangrovestruiken door, waarbij we verschillende arenden zagen. Verder was het ook een mooi rustig stukje varen. Na de boottocht, die 1,5 uur duurde, zijn we per tuktuk naar Negombo Fort gegaan. Even buiten het fort hebbn we een gruwelijke bak cappuchino gedronken met een stuk taart. Ofja, ze verkochten taarten, geen stukken taart. Dus we hebben een gruwelijke bak cappuchino gedronken en een hele vanille taart weggewerkt. OMNOMNOM! Daarna zijn we naar een markt gelopen even verderop. Daar verkochten ze op eten na zo'n beetje alles. Dus daar een rondje gelopen. Hier hebben we, hoe kan het ook anders, weer een alibababroek gekocht, en Nellie kon de kleurrijke blousen natuurlijk ook niet laten liggen. Wim was ondertussen weer een horloge rijker. Daarna zijn we per tuktuk naar het fort gegaan. Deze is in dezelfde tijd als Dutch Canal door de Nederlanders gebouwd. We hoopten op een vergelijkbaar fort als in Galle, met leuke winkeltjes en café'tjes, maar dat viel een beetje tegen. Toen we er binnen liepen werden we tegen gehouden door een man met een machinegeweer. Het fort deed nu dienst als gevangenis. En wat is dan het meest logische om te doen als je per ongeluk een gevangenis binnen loopt en door een gewapende man wordt tegen gehouden? Omdraaien en weglopen. Of, als je Wim Jacobs heet, gebaren naar je vrouw en zeggen dat ze een nachtje wil blijven. De man met het machinegeweer kon er wel om lachen en daarna zijn we met z'n vieren doorgelopen. We zijn om het fort/gevangenis heen gelopen, maar hierdoor kwamen we alleen maar door stapels afval van de visserij. Niet de moeite waard dus. Na een korte stop bij de Nederlandse kerk zijn we een restaurant gaan zoeken, wat ondanks dat we langs de gevangenis stonden niet moeilijk was. We vonden een restaurant met een overactieve enthousiaste blije ober en hebben daar de rest van de avond gezeten. De ober was niet heel georganiseerd, want bij het eten zat geen bestek. Na dat gezegd te hebben zei hij, terwijl hij wegrende, dat dat de 'Sri Lanka way' was. Daarna kwam hij terug met 2 vorken en 2 messen. Na aangegeven te hebben dat we met z'n 4'en waren kwamen er nog 2 messen. Al met al dus een redelijk warrig typje. Maar hij was wel heel vrolijk en het eten was lekker. Na het eten hebben we ons in 1 tuktuk gepropt en zijn we terug naar onze accommodatie gegaan, al bleef de chauffeur herhalen dat je niet met 4 man in één tuktuk mocht. Opletten voor politie, benen binnenboord houden! Maar tegelijkertijd reden we verschillende onverschillig kijkende agenten voorbij en werden we ingehaald door een tuktuk waar een hele familie in zat, dus echt een risico dachten we niet dat het was.
Na de volgende dag weer een eitje uit de pan geschraapt te hebben voor het ontbijt hebben we onze zwemspullen bij elkaar gezocht en zijn we naar het strand gegaan. Dit was gedeeltelijk omdat Negombo niet echt meer te bieden had aan toeristische attracties, en omdat Nellie na bijna 2 weken in Sri Lanka te zijn geweest zonder op het strand te hebben gelegen, dat toch echt nog wou doen. Onze ondertussen vaste tuktuks brachten ons naar het strand, maar daar aangekomen bleek het niet het bounty eiland dat we in gedachten hadden. We hadden al gelezen op internet dat de meningen over Negombo's stranden verdeeld waren, en nu snapten we waarom. Er lag overal afval en stenen, je mocht er niet zwemmen en er sprong ons meteen een verkoper in de nek die kettingen wou verkopen. Na overleg met onze tuktuk'ers zijn we doorgereden naar een hotel met een stukje privéstrand. Daar mocht je (eigenlijk) ook niet zwemmen, maar het was schoon, er waren ligbedden en parasols, en je kon er wat te drinken krijgen. Nellie wist niet hoe snel ze op het ligbed moest gaan liggen en op een slok drinken en een keer omdraaien na heeft ze ook weinig anders gedaan dan zonnen. Wim, Tessa en ik doken onder de parasol en deden precies het omgekeerde, namelijk angstvallig uit de zon proberen te blijven. Wat ook wel nodig was, want zowel Tessa als Wim was verbrand 's avonds. Zo zijn we de middag wel doorgekomen. Tessa en ik hebben nog een rondje gelopen, op zoek naar souveniers. Maar ondanks dat er genoeg aangeboden werden hebben we er (nog) geen gehaald. Maar dat komt nog wel. We halen in ieder land een souvenier en een bedeltje voor Tessa's verzameling en dat is tot nu toe heel aardig gelukt. Dus dat zal in Sri Lanka ook niet zo'n probleem zijn. 's Avonds hebben we een van de vele restaurantjes gekozen in dit toeristische deel van Negombo en hebben we daar lekker gegeten. Vervolgens, weer met de nodige waarschuwingen van de tuktukchauffeur, met 4 man in één tuktuk terug gegaan naar de accomodatie.
En zo was het alweer tijd om onze spullen te pakken. Voor ons voor een korte reis, voor Nellie en Wim voor een langere. Na een laatste keer de pan te hebben gerampeneerd in de poging roerei te maken hebben we onze spullen bij elkaar gepakt en zijn we bij weer dezelfde tuktuk achteringesprongen. Zo gingen we naar ons volgende hotel, nog steeds in Negombo. Daar hebben we onze bagage gedropt en hebben we zo ongeveer de planning van gisteren herhaald. We zijn naar de markt teruggelopen voor meer kleurrijke kleding en nog een horloge, al was het horloge dit keer voor Tessa. En daarna zijn Wim en Nellie per tuktuk naar hetzelfde strand gegaan als gisteren. Tessa en ik zijn te voet naar hen toe gelopen, maar dan met een tussenstop bij het treinstation. We wouden tickets kopen voor de trein naar Ella voor de volgende dag, al wisten we niet of we te laat waren en ze al uitverkocht zouden zijn. Maar het bleek dat we juist te vroeg waren. Je kon geen treintickets kopen voor de volgende dag, alleen voor op de dag zelf. En op de vraag of de trein dan niet vol zou zitten was het antwoord eenvoudig: de trein zit nooit vol. Dus zijn we doorgelopen richting het strand, ons afvragend of de trein wel de beste optie was. Want we hadden in blogs van andere backpackers gelezen dat er altijd tickets verkocht werden, ongeacht hoe vol de trein was. En dat de hogere klasses alleen vooraf verkocht werden en niet op de dag zelf. Het treintraject tussen Colombo en Ella, waar we de volgende dag heen wouden, zou een van de mooiste treinreizen te zijn, dus we wouden deze niet in een overvolle staan-trein doen. Dus besloten we maar om nog niet naar Ella te gaan, maar dan later in de reis te doen. Dat gaf wat meer tijd om iets te regelen. Dus in plaats van het eiland tegen de klok in te bereizen, waarbij Ella de volgende stop zou zijn, zouden we het eiland met de klok mee bereizen, waardoor Ella de laatste stop zou zijn. Hierdoor werd onze volgende stop Mannar, een klein plaatsje in het noord-westen van Sri Lanka. En om zeker te zijn dat we daar per trein heen konden, zijn we een toeristenbureau'tje ingelopen om het te vragen. Daar werd ons verteld dat er een trein ging en dat hij tickets voor ons kon regelen. Bustickets of treintickets. We hebben gekozen voor de treintickets, want dat was de meer comfortabele manier van reizen volgens de man in het reisbureau. Inclusief vervoer van ons hotel naar het treinstation, dus alles was geregeld. Na dat geregeld te hebben zijn we doorgelopen naar Wim en Nellie, waar we de rest van de dag op het strand gelegen/gezeten hebben. Om 17.30u hebben we een ander restaurant gevonden dan gisteren en hebben daar ons laatste avondmaal samen gehad. Klinkt vrij drastisch als je het zo verwoord eigenlijk. Maar na het eten zijn we per tuktuk terug naar ons hotel gegaan. Daar hebben we met de tuktukchauffeur afgesproken dat hij om 08.15u weer bij ons hotel zou staan om Wim en Nellie naar het vliegveld te brengen. 'Eight fifteen, okay?'. 'Yes, yes, I will be here!'. Na nog gedouchet te hebben en hun bagage gepakt te hebben stonden we 08.10u voor het hostel. Maar onze tuktuk'ert was er niet. Dus hebben we een andere gevonden en hebben afscheid genomen. Het was weer heel leuk om Wim en Nellie te zien! Vooral omdat we ze vorige keer maar 3 dagen gezien hebben in Noord-Thailand en je na elkaar maanden niet gezien te hebben aan 3 dagen echt niet genoeg hebt om fatsoenlijk bij te praten. Van hier af is het 'nog maar' 3 maanden voor we elkaar weer zien, en voor we iedereen weer zien. Want de volgende keer is weer thuis. Dat is iets waar we ook echt naar uit aan het kijken zijn, want 1,5 jaar is lang. Misschien zelfs te lang. Maar voor het zo ver is mogen we nog 2 weken door Sri Lanka reizen, dan Turkije, Oost- en Midden-Europa en dan via Parijs naar huis. Mooie vooruitzichten! Maar toen we naar de supermarkt liepen om wat voorraden te halen voor de trein van morgen is het toch weer een vreemd gevoel om weer 'alleen' te zijn. Helemaal omdat je ouders nog in dezelfde straat zijn als jij. Dat blijft een vreemd gevoel dat we allebei hebben steeds als iemand weg gaat die ons opgezocht heeft. En dat zijn er een paar, want we hebben ondertussen 10 keer bezoek gehad, het opzoeken van de familie in Australië niet meetellend. Iets wat we vooraf nooit verwacht hadden maar waar we wel echt heel blij mee zijn! Nadat we van de supermarkt terugkwamen stond de tuktuk op ons te wachten waar we om 08.15u mee afgesproken hadden. 'Hello, eight fifty, yes? I am here.' zei hij vrolijk. We vonden het heel sneu voor hem, maar het moest toch echt 'eight fifteen' zijn. Een stuk minder vrolijk dan hij daar aangekomen was is hij weer weggereden. We waren bijna met hem naar het vliegveld gereden, simpelweg omdat hij zo vrolijk was en we hem niet teleur wouden stellen.
En zo werden we weer met z'n tweeën wakker in een €10-hotelkamer, klaar om weer te gaan backpacken. Na een ontbijt van brood met nutella stond om 08.00u de man beneden waar we gisteren de treintickets geboekt hadden. Hij bracht ons per tuktuk naar Veyangoda treinstation, wat 3 kwartier rijden was. Daar kocht hij voor ons twee 2e-klasse tickets naar Mannar. We keken elkaar aan en hoopten dat de trein niet vol zou zitten, want het vooraf boeken van de treintickets was blijkbaar niet gedaan. En zo liepen we met een klein paars kartonnen treinkaartje met alleen maar voor ons onleesbare tekens het treinstation op. Na op het perron vragen waar we moesten zijn stonden we met onze backpacks op perron 3. Er stonden nog 5 of 6 westerse toeristen op de trein te wachten, net als zeker 50 lokalen. We wisten niet hoe vol de trein zou zijn, of hoeveel van de wachtenden op dezelfde trein als wij stonden te wachten, maar hoop op zitplaatsen hadden we niet echt meer. Een half uur later zou de trein komen, maar een kwartier later zagen we hem al het station inrijden. En hoe...
Foto's: NotAllWhoWanderAreLost8.waarbenjij.nu
-
11 Augustus 2017 - 09:09
Koen Jacobs:
Waarom zo'n open einde! SPANNEND!!!! Wanneer komt het volgende deel!!?! =D
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley