Fucking visum / Kuala Lumpur

Na wat misschien wel de meest relaxe busrit tot nu was zijn we 28 mei om 18.15u aangekomen in Kuala Lumpur. Daar werden we bij een van de vele busstations van de stad gedropt, vanwaar we met een taxi naar ons hotel gingen. Nikki, de Britse vrijwilligster die we bij Cat Beach hebben leren kennen, was ook in Kuala Lumper en raadde ons het hotel aan waar zij ook sliep. Dat bleek een hele goede keus. Privékamer, in het centrum en onze eerste warme douche in ruim 5 weken. 's Avonds hebben we na het eten nog een tijd met Nikki en een vriendin van haar thee zitten drinken (blijven Britten hè).

De 29e was het tijd voor de volgende poging om een Indonesisch visum te krijgen. Dus om 09.30u stonden we met alle spullen die we in Georgetown hadden geprint weer bij de Indonesische ambassade. De 4e keer dat we daar binnen zouden gaan. We waren al snel aan de beurt, alleen maar om te horen te krijgen dat de informatie die we geprint bij ons hadden niet voldoende was. Dus om 09.50u stonden we weer buiten met een lijstje met de vereiste gegevens en de deadline van 12.30u, want daarna namen ze geen visumaanvragen meer aan. Dus maar met de taxi terug naar het hotel, gegevens verzamelen, deze bij de receptie laten printen en terug naar de ambassade. 5e keer dat we er binnen gingen. Er stond geen rij, wat heel fijn was maar ook een beetje verdacht. Bij de balie zat niemand meer, maar lag alleen een handgeschreven kaartje: 'visa full, come back tomorrow'. Dus met ons vriendelijkste gezicht vroegen we aan iemand die er werkte waarom het vandaag niet kon. Het was 11.00u, dus nog ruim voor de deadline van 12.30u. Maar na van het ene mannetje naar het andere mannetje naar een balie en weer terug naar het eerste mannetje gestuurd te zijn was het duidelijk dat het hem niet meer ging worden. Dus hebben we even in een hoekje zitten huilen en zijn we een chocoladebroodje gaan eten. Want dat is de enige manier om zo'n crisis het hoofd te bieden. Nadat we het uitgebreid gehad hadden over hoe we allebei een hekel hebben aan ambassades zijn we naar Times Square gegaan. Dit is een groot winkelcentrum in het centrum van Kuala Lumpur met buiten winkels en restaurants ook een bioscoop, hotels en een indoor pretpark compleet met achtbaan. Hier hadden we met Nikki en haar vriendin, Shereen, afgesproken om een escape room te gaan doen. Op oudjaarsdag hebben we hier ook een escape room gedaan met de Duitse broers waar we toen mee samenreisden, Robin en Kim. Een escape room is een kamer waar je door middel van het oplossen van puzzels uit moet ontsnappen. Wij kozen voor de grote chocolade misdaad, waarbij het geheime recept van de chocolade gestolen was en je die terug moet vinden. Dit lukte vrij aardig, maar de 45 minuten die we kregen was alleen genoeg om de kluis te vinden, maar niet om deze open te krijgen. Maar al met al maakte dat weinig uit, want het was heel leuk om te doen! Na de escape room hebben we afscheid genomen van Nikki en Shereen en zijn we naar de bioscoop gegaan, want we wouden Pirates 5 zien, die 2 dagen eerder was uitgekomen. Briljante film! Heen gaan!

De 30e zijn we voor de 6e keer de ambassade binnengelopen, dit keer op tijd en met de goede gegevens. Of daar gingen we vanuit, maar het vertrouwen was een beetje op. De balie was open, mooi. We kregen een nummertje, ook mooi. Daarna moesten we wachten tot we aan de beurt waren. Het viel ons op dat veel mensen met geld bezig waren, terwijl het visum volgens de website van de ambassade gratis zou zijn. Voor de zekerheid zijn we het even gaan vragen. Gratis? Nee, natuurlijk niet. Dus terwijl nummer 23 geholpen werd ben ik naar een pinautomaat gerend, Tessa met nummer 36 achterlatend. Hoeveel tijd er was tussen nummer 23 en 36 wist niemand, dus maar haasten. 10 minuten later, terwijl nummer 30 geholpen werd, zaten we opnieuw allebei in de wachtruimte van de ambassade. Al was ik dit keer iets bezweter dan daarvoor. Van daaraf hoefden we alleen nog maar een ondervraging te doorstaan en we hadden ons visum binnen. Toen we aan de beurt waren vroegen ze ons waarom we naar Indonesië gingen, hoelang en waarom we geen visum bij aankomst kochten. Het antwoord op die laatste vraag, dat we per bus, trein en boot reizen, vonden ze vreemd. Sterker nog, ze hebben alle visums in het paspoort bekeken of we wel echt over land reisden. Maar uiteindelijk geloofden ze ons, al was het duidelijk dat hij het nog steeds vreemd vond. En zo stonden we weer buiten, maar dit keer met een bewijsje om ons paspoort mét Indonesisch visum de volgende dag op te halen. Dus zijn we maar een rondje gaan lopen door Kuala Lumpur en zijn we na het eten op tijd naar bed gegaan.

En toen was het toch echt zo ver! De 31e konden we om 14.00u ons visum ophalen. Na uitgecheckt te hebben in ons relaxe hotel zijn we zonder backpacks naar de ambassade gegaan, dus voor de 7e keer. Daar ging alles opeens verbazingwekkend snel en stonden we binnen 20 minuten weer buiten, mét een visum! We kunnen naar Indonesië! Sterker nog, dit was het laatste visum dat we bij een ambassade aan moeten vragen, dus einde ambassade gedoe! Happy day! Na onze backpacks opgehaald te hebben zijn we bij een toeristenbureau'tje gaan vragen naar de bus naar Melakka. Maar die ging niet, er was alleen een privébusje voor 70 euro. Na de vraag of er geen lokale bus ging keek de medewerkster even moeilijk en zei toen dat die er wel waren, maar het busstation was buiten de stad en ze wist niet hoelaat de bussen gingen, dus haar privévervoer was de betere optie voor ons. Melakka ligt 1,5 uur ten zuiden van Kuala Lumpur, dus wij gingen er vanuit dat de lokale bus een betere optie zou zijn. Dat bleek ook zo te zijn, want terugkijkend zijn we per taxi naar het busstation gegaan, vanwaar ieder kwartier een bus naar Melakka busstation ging, vanwaar weer een bus naar overal in Melaka ging. Dus waren we voor 2 man geen 70 maar 10 euro kwijt. Wat maar weer bewees dat je steeds alle opties af moet gaan. En zo stonden we die avond om 18.00u in het mooie Melakka, onze laatste stop in Maleisië.