Bijtanken / Koh Samui

Na een boottrip van een uur kwamen we op 2 mei om 11.00u op Koh Samui aan. Daar stond uiteraard weer een groep taxichauffeurs te roepen naar iedereen die van de boot af kwam, wat voornamelijk toeristen waren. Gelukkig hadden wij onze transfer naar de andere kant van het eiland al geboekt in Surat Thani, want de prijzen die we van de taxichauffeurs hoorden waren het dubbele of 3-dubbele van wat wij hadden betaald. Aan de andere kant van het eiland is een verzameling van dorpen die samen gelden als de grootste stad van het eiland. Daar werden we afgezet en zijn we meteen een restaurant in gedoken, op zoek naar eten en wifi om een slaapplaats te zoeken. Deze waren snel gevonden, dus een half uur later stonden we met een volle maag en een adres van onze volgende accomodatie aan de straat om een tuktuk aan te houden. Onze accomodatie, deze keer geen hostel, was een resort in Baan Lamai, een dorpje net ten zuiden van de verzameling drukte waar we eerder afgezet zijn. De tuktuks op Koh Samui werken anders dan de tuktuks in de rest van Azië. Ze rijden namelijk een vaste route, net als de bussen, maar wijken van die route af als je bestemming niet te ver uit de richting ligt. Ons resort lag niet ver van de geplande route af, dus 20 minuten later stonden we voor de deur van ons nieuwe stekje. De term 'resort' mag je schijnbaar gebruiken voor ieder hotel met zwembad, dus vergeet het beeld van een luxe resort op een Thais eiland met witte stranden. Dit was een simpel budget hotel dat toevallig een zwembadje had. Beter bekend als een extreem luxe accomodatie in de ogen van een backpacker. Het duurde 2 dagen voordat we erachter waren dat wij de enige niet-Russische gasten waren, maar als je de deur maar dicht houdt heb je daar geen last van.

Van hieraf aan was het slapen, eten, bepanthen smeren op Tessa's tattoeage en nog meer slapen. De genezingsperiode van een bamboo-tattoeage is tussen de 2 en 10 dagen, afhankelijk van je huid, de tattoeërder, het ontwerp, de sterren en je opgebouwde karma, dus we gingen uit van 10 dagen. Dus van 2 t/m 7 mei hebben we niks gedaan. We weten dat dat geen 10 dagen zijn, maar weet je wat er gebeurt als je 6 dagen alleen maar uit je bed komt om te eten? Dan wordt je lui! Dan wordt je zo lui dat je op gegeven moment walgt van je eigen luiheid, maar te lui bent om je er tegen te verzetten. En in die situatie werken alleen nog maar de meest extreme oplossingen. Bungee jumpen! Dus 8 mei hebben we een scooter gehuurd en zijn we naar het volgende dorp gereden, waar je kon bungeejumpen. Heel toevallig dat dat ook kon op Koh Samui, echt totaal geen rekening mee gehouden bij het kiezen van naar welk eiland we wouden gaan. De bungeejump was vergelijkbaar met die we in Chiang Mai gedaan hebben in de zin dat het 50 meter hoog was en dat je in een metalen bak naar boven getakeld werd. Ik had deze keer veel minder spanning dan vorige keer, wat bijna jammer was. Maar de sprong was weer echt de moeite waard! Maar niet voor herhaling vatbaar, dit was echt de laatste keer, mam. Eenmaal beneden hebben we wat gedronken en met de Britse eigenaar zitten praten. In dat gesprek kwam naar voren dat de 2e sprong voor de helft van het geld was. Maar dat hebben we niet meer gedaan, want ik moet naar mijn mama luisteren (uiteindelijk) en ze zegt dat ik niet mag bungeejumpen. Aan de andere kant, ze zei ook dat we mochten doen wat we wouden, als we het maar niet vooraf vertelden. Wat een dilemma. Nee eigenlijk niet. Ik ben nog een keer gesprongen. En het was weer briljant. Sorry mam, dit was echt de laatste keer! Tessa is braaf beneden gebleven en heeft geen bungeejump gedaan. Wat fijn is, dan weten we in ieder geval dat één van ons nog een gezond verstand heeft. Na de 2e sprong, en na mijn landbenen teruggevonden te hebben, zijn we per scooter naar de Khao Hua Jook Pagoda gegaan (ik moest de naam ook opzoeken, die onthoud je niet zo makkelijk), wat een pagode op de top van een berg was, vanwaar je een mooi uitzicht had over die kant van het eiland en de zee. Na de pagode zijn we weer terug naar ons 'resort' gegaan, waar in bed liggen niet meer als 'lui' aanvoelde, maar als 'heel welkom'. 's Avonds hebben we nog een rondje gelopen over een nachtmarkt, waar we pannenkoeken hebben gegeten bij het schattigste 125-jarige vrouwtje dat je ooit gezien hebt. Ook hebben we de bus-boot-bus naar Khao Lak geboekt voor de volgende dag, want we gingen er heel optimistisch vanuit dat Tessa's tattoeage wel genezen zou zijn ondertussen. Al weet je dat nooit zeker, want vervellen doet een bamboo-tattoeage amper en pijn of jeuk is er ook veel minder dan bij een machine-tattoeage.

En zo werden we de volgende dag (9 mei) om 07.30u opgehaald om naar de haven gebracht te worden, waar om 08.00u de boot terug naar Surat Thani ging. We hebben misschien weinig van Koh Samui gezien, maar de energie om door te reizen is weer bijgetankt. Er was dan wel een tattoeage voor nodig om ons te dwingen een week rust te nemen, maar we zijn toch blij dat we die rust wel gehad hebben.