Happy Songkran / Bangkok
Blijf op de hoogte en volg Daan en Tessa
10 April 2017 | Thailand, Bangkok
5 april kwamen we met het de minivan om 13.30u in Bangkok aan. Daar vielen we alle 4 bijna om toen we de schuifdeur open maakte, want ook in Bangkok was het 45 graden. We waren bij een BTS-station afgezet, waarmee we naar onze accomodatie gingen. De BTS is een lightrail, dus een soort bovengrondse metro, die gelukkig air conditioning had. Daarmee gingen we naar de AirBNB die we geboekt hadden, 15 km van het centrum. Dat klinkt ver, maar we zaten nog ruim binnen de grenzen van Bangkok in een gebouw van 20 verdiepingen. Met zijn 8 miljoen inwoners is Bangkok gigantisch. Helemaal vergeleken met de steden die we in Cambodja en Laos bezocht hebben. Eenmaal bij de AirBNB hadden we door een miscommunicatie met de verhuurder van het appartementje en de niet-meewerkende bewaker 20 minuten nodig voor we de lift in mochten en zo bij ons stekje op de 17e verdieping kwamen. Het appartement bestond uit een slaapkamer, kitchenette en badkamer. Precies wat we zochten. Ook was er, heel belangrijk bij zo'n tropische temperaturen, een zwembad! En dat op de 5e etage. Maar nadat we onze spullen op de kamer gedropt hadden was er iets dat we moesten doen voor we het zwembad in doken. Iets dat dus belangrijker was dan zwemmen als het buiten 45 graden is en de zon een gat in de aarde brand. 'En wat is er dan zo belangrijk?', vraag je je dan af. Koffie. Of om precies te zijn: Starbucks koffie. Waarom dat zo belangrijk is weet alleen Cath (niet doorvertellen, maar volgens mij is ze koffieverslaafd!). Maar nadat ze haar caffeïne-shot binnen had duurde het niet lang voor we in het zwembad lagen. 's Avonds zijn we naar Khao San Road gegaan, wat de meest toeristische en meest gezellige straat van Bangkok is. Het is een verzameling van café's, restaurants en hostels, die allemaal proberen de aandacht te trekken met harde muziek en mannetjes die je binnen willen krijgen met korting op alcohol. Hier zijn we doorheen gelopen, maar we zijn uiteindelijk net buiten Khao San Road geëindigd in de relaxe zithoek van een restaurant om wat te drinken.
De volgende dag (6 april) zijn we 's morgens brood, broodbeleg en ei gaan halen bij een van de weinige supermarkten waar ze fatsoenlijk brood verkochten en hebben we op de kamer ontbeten. Daarna zijn we met de taxi naar Siam Park City gereden, net buiten Bangkok (en dus 3 kwartier rijden). Siam Park City is een half-pretpark-half-waterpark, wat inhoudt dat je vanuit de achtbaan naar het golfslagbad kan gaan, om vervolgens in de vrije val te gaan, en dan het bubbelbad. Met andere woorden: de ideale combi voor kinderen om heen te gaan op een warme dag. En ja, we scharen ons onder de catagorie 'kinderen'. Zo zijn we de hele dag van water-attractie naar niet-water-attractie en terug gerend, alle attracties proberend. Als lunch was er natuurlijk maar één optie: friet! Het enige wat nog ontbrak was dat we niet met een snoepzak thuisgebracht werden. Rond 17.00u zijn we uiteindelijk moe maar blij via het kasteel, dat de ingang van het park vormde, weer weg gegaan. Daar hebben we de kudde tuktuktuktuk's links laten liggen en zijn we met de bus terug naar ons appartementje gegaan. Dat duurde in plaats van de 3 kwartier op de heenweg nu iets langer: bijna 2 uur. Maar al slapend ging de tijd snel voorbij. Eenmaal de bus uit zijn we een restaurantje gaan zoeken. Deze zoektocht leidde ons via een markt waar (ondanks de vreselijke stank) eten verkocht werd, naar een straatje waar we in een noodle-tentje eindigde. Na daar lekker gegeten te hebben zijn we terug naar ons appartementje gelopen.
7 april zijn we voor de eerste keer naar Bangkok Ink gelopen, een plaats waar we achteraf gezien vaker terug zouden gaan dan we in eerste instantie dachten. Bangkok Ink is een van de hoogst aangeschreven tatoeagestudios van Thailand, ze zetten bambootattoeages en was daarmee de meest geschikte plek om een tattoeage te laten zetten op onze reis. Tessa is al sinds Changchun (dus al sinds juli) aan het denken en ontwerpen aan een tattoeage. Tijdens de reis hebben we heel wat uren gepraat, getekend en geprobeerd en zo hebben we beetje bij beetje een tattoeage ontworpen die niet alleen perfect bij Tessa past, maar ook reizen, en in het speciaal de wereldreis, symboliseerd. Tessa had al verschillende keren mailcontact met Bangkok Ink gehad, maar nu gingen we er voor de eerste keer heen. Daar hebben we de ontwerpen laten zien en laten keuren door de tatoeëerder. De goedkeuring kregen we in eerste instantie niet, want we moesten nog wat veranderen hier en daar. Maar terwijl we met hem in gesprek waren, waren Cath en A3 rond aan het kijken in de boeken met 'sak yant' voorbeelden die er lagen. Een sak yant is een heilige tattoeage met specifieke eigenschappen, afhankelijk van het ontwerp. Zowel Cath als A3 was al aan het spelen met het idee om een tattoeage te laten zetten en door wat ze in het boek zagen waren ze overtuigd. Cath koos een ontwerp dat voor geluk staat en A3 voor een tattoeage met als betekenis 'aardigheid'. Cath wou haar tattoeage op haar voet, dus om te kijken hoe het uit zou zien heb ik het ontwerp, dat iets weg had van een lotus bloem, op de andere voet getekend dan ze hem wou hebben. Zo kon ze kijken of de plaats goed was voor de tattoeëerder het ontwerp netjes op haar andere voet zette. Maar nadat het patroon opgetekend was zei de tattoeëerder dat hij de schets zo kon tattoeëren. Dus zo werd mijn snelle schets een permanente tattoeage. Daarna was A3 aan de beurt. Zijn sak yant, die bestond uit een sierlijke lijn met een reeks stippen, werd op zijn rug gezet, net onder de nek. Beide tattoeages waren binnen 3 minuten gezet. En zo gingen we 2 tattoeages rijker weer naar buiten. Nadat we bij Bangkok Ink weg gegaan waren zijn we richting Khao San gelopen, onderweg stoppend voor wat te eten. De dag eindigde in hetzelfde restaurant als 2 dagen terug, onderuit gezakt zittend tegen een kussen met een drankje.
8 april zijn we na weer een zelf gemaakt Hollands ontbijt aangelopen in de richting van een van de drijvende markten van Bangkok. Het was maar 2 kilometer lopen, maar het was warmer dan het tot nu toe geweest was. Het leek wel 50 graden in de brandende zon. Na 1,5 kilometer van zweten en hijgen kwamen we bij de rivier die we over moesten steken. De veerboot bracht ons alle vier voor omgerekend 45 eurocent naar de overkant. Dat was veruit het fijnste stuk van de weg naar de drijvende markt, want het briesje dat over de rivier blies maakte dat we even bij konden komen. Aan de andere kant van de rivier was de markt maar 500 meter, die we zwetend en puffend aflegden. Eenmaal bij de markt konden Tessa, Cath en ik even gaan zitten, terwijl A3 terug rende naar we vandaan kwamen, in de hoop zijn camera terug te vinden, die plotseling verdwenen bleek te zijn. Terwijl we wachten zwom er een leguaan van zeker een meter lang langs. Niemand op de markt reageerde erop, het was alsof zo'n leguaan de normaalste zaak van de wereld was. 10 minuten nadat A3 weggegaan was kwam hij, nog steeds zwetend, terug met z'n camera. De naam 'drijvende markt' bleek maar voor de helft te kloppen, want het was een markt, maar het enige drijvende eraan was de leguaan die we gezien hadden. De markt stond op palen en aan een betonnen pier. Op de markt hebben we geluncht en hebben we nog wat rondgekeken voor we met een taxi weer naar Khao San gegaan. Daar hebben we wat rondgelopen en nog wat gegeten voor we bij een Indisch restaurant gingen zitten waar we onze laatste avond samen in Thailand hebben gevierd. Ik denk dat er een paar blij zijn als er niet te veel details genoemd worden, dus zullen we dat maar niet doen. Maar toen we naar een taxi op zoek gingen waren er 3 vrij jolig. Ik noem geen namen. Maar het was in ieder geval heel gezellig!
En toen was het alweer de dag dat we afscheid zouden nemen van A3 en Cath. Dus na ons laatste ontbijt samen (klinkt dramatisch hè) hebben we onze spullen gepakt en hebben we de sleutel van de AirBNB in het postvak gedaan, zoals afgesproken. Daarna zijn we per taxi naar het hostel gereden in het centrum waar Tessa en ik zouden slapen. Daar hebben we onze spullen gedropt en hebben we gevochten om wie er voor de ventilator mocht staan, want air conditioning had deze kamer niet. Nadat we de foto's van de verschillende camera's op één memory card hadden gezet zijn we wat gaan eten, om vervolgens met een taxi naar het vliegveld te gaan. Eenmaal daar bleek dat we, uiteraard, veel te vroeg waren. Het was daarom een half uurtje bank-hangen voor Cath en A3 in konden checken. Maar toen dat eenmaal kon ging het heel snel. Want na het inchecken was de volgende stop de douane, waar Tessa en ik niet door mochten. Dus hebben we daar afscheid genomen en hebben we staan zwaaien toen Cath en A3 boven aan de roltrap uit het zicht verdwenen. Iedere keer als we afscheid moeten nemen, realiseren we ons weer dat we alleen aan de andere kant van de wereld staan, wat een heel vreemd gevoel is. Maar tegelijkertijd realiseeren we ons dan hoe vaak we bezoek krijgen op onze reis. Dat is heel gezellig, maar vooral heel speciaal. En ook met Cath en A3 was het weer heel gezellig. Het is heel fijn je vrienden weer te zien na een lange tijd. En als je ze dan ziet op een (te) tropisch paradijs als Thailand maakt dat het nog leuker. En zo liepen we met z'n 2'en naar de begane grond van Bangkok Airport, vanwaar de light-rail naar Bangkok vertrok. Deze brengt je in een half uur naar het centrum, maar omdat 'Bangkok centrum' een relatief begrip is, moesten we nadat we uit de light-rail stapten nog een kwartier met de taxi voor we weer bij ons hostel waren, dat ook in 'Bangkok centrum' lag. Toen we daar 's avonds in bed lagen realiseerden we ons dat die paar euro die we bespaard hadden door voor de 'fan room' (kamer met ventilator) te kiezen het niet waard waren. De volgende dag zijn we daarom op zoek gegaan naar een ander hostel, die we 2 straten verderop vonden. Dus hebben we onze spullen gepakt en zijn we naar dit nieuwe hostel gegaan. De dagen daarna zijn heel kort samen te vatten, want vanaf de dag dat we in onze air-conditioning-kamer incheckte (10 april) tot de dag dat Hans, Ria, Sander en Kathleen (ouders, broer en vriendin-van-broer van Tessa) in Bangkok aankwamen (17 april) hebben we niks gedaan. Sterker nog, we zijn de kamer niet afgeweest, behalve voor eten en drinken. Dit gaf ons de tijd om naar de planning te kijken, het dagboek bij te schrijven, maar belangrijker nog: om niks te doen. Om echt even te ontspannen, in plaats van foto's uitzoeken, planning maken, kosten op een rij zetten en de andere terugkomende rituelen waar we vrijwel altijd mee achter lopen. Maar ondanks dat we daar ook mee bezig geweest zijn (sterker nog, we hebben vluchten naar Australië geboekt), hebben we ook eindelijk de tijd gevonden om te lezen en een filmpje te kijken. Daar waren we allebei aan toe merkten we. Wat ook een reden was tot binnen blijven, was de nationale feestweek Songkran. Tijdens Songkran wordt het Thaise nieuwjaar gevierd. Wat vrij apart is, want dit is onze 3e oud-op-nieuw binnen 4 maanden (internationaal nieuwjaar op 1 januari, Chinees nieuwjaar op 27 februari en nu Thais nieuwjaar op 13 april). Songkran wordt gevierd op de enige manier die je kan midden in het hitteseizoen: met een 3 dagen durend watergevecht. Waar? Overal! Je gaat even water halen bij de supermarkt op de hoek: Kom je drijfnat terug. Ga je informatie vragen bij het toeristenbureau'tje in de straat: kom je drijfnat terug. Ga je ergens anders eten dan bij het restaurantje meteen langs je hostel: kom je drijfnat terug. Conclusie: je komt drijfnat terug. Je ziet ook overal mensen lopen met waterpistolen van het formaat waar je als kind een moord voor zou doen. En nu nog steeds eigenlijk. Dus wij zijn zo veel mogelijk binnen de veiligheid van onze kamer gebleven.
17 april, toen het waterfestival achter de rug was, hebben we onze backpacks gepakt en zijn we uit onze schuilplaats gekropen, nog steeds allert voor alle kleurrijke waterpistolen die nog her en der bij hostels lagen. Maar het gevaar was geweken. Per water-taxi zijn we een stuk de rivier af gevaren naar het zuiden, waar het hotel lag dat Hans en Ria geboekt hadden. Daar hebben we onze backpacks gedropt en zijn per taxi terug naar Bangkok Ink gegaan. Dit keer om de verbeterde ontwerpen van Tessa's tattoeage te laten herkeuren en om een afspraak te maken. Helaas bleek degene die de tattoeage zou gaan zetten bezig met iemand anders en kon hij niet gestoord worden, dus moesten we maar op een ander moment terug komen. Toen zijn we met de BTS en vervolgens de light-rail naar het vliegveld gegaan. Daar aangekomen hebben we de aankomsttijd van de vlucht van Hans, Ria, Sander en Kathleen gecheckt en zijn we op bagagekarretjes gaan zitten (wat trouwens echt niet fijn zit!) wachten tot we ze van achter het ondoorzichtige glas zouden zien komen. Dit duurde een uur langer dan verwacht, maar na bij verschillende mensen overeind gesprongen te zijn die in eerste instantie een bekend gezicht leken te hebben, maar in tweede instantie toch niet de mensen waren die we zochten, kwamen ze dan toch eindelijk de arrival terminal in lopen. Na een reeks knuffels en een begin gemaakt te hebben aan wat 2 weken bijpraten zou worden, zijn we naar de transfer op zoek gegaan die geboekt was van het vliegveld naar ons hotel. Dit bleek moeilijker dan verwacht, want we waren niet de enigen die een transfer geboekt hadden, wat logisch is gezien het vliegveld 20 kilometer buiten de stad ligt. Hierdoor stond er een klein leger mensen met allemaal een A4'tje met namen van gasten en reisorganisaties erop. Maar na 10 minuten had Tessa de oplossing van deze woordzoeker gevonden en stonden we bij het goede A4'tje. Van daar af werden we naar een busje geleid, waarbij Hans, Ria, Sander en Kathleen even flink aan het puffen waren toen ze buiten de 40 graden in liepen met hun lange broeken en lange mouwen.
En zo waren we al snel onderweg naar ons hotel. Rond 15.00u stapten we uit het busje en konden we inchecken in de voor onze backpackers-standaard gigantische kamer met uitzicht op het zwembad en daarachter op de rivier. Tessa en ik moesten nog terug naar Bangkok Ink. Sander en Kathleen zijn gaan slapen en wij zijn met Hans en Ria een taxi in gesprongen. Bij Bangkok Ink aangekomen werd ons ontwerp meteen goedgekeurd en hebben we een afspraak gemaakt voor 30 april, de dag dat Hans, Ria, Sander en Kathleen weer terug naar Nederland zouden vliegen. Dit was zo geregeld, dus we stonden al snel weer bij ons hotel. Na Sander en Kathleen wakker gemaakt te hebben zijn we hun eerste Thaise maaltijd gaan eten: pad thai. Dat viel bij iedereen in de smaak, maar vooral Sander was helemaal weg van het eten. Het idee was om daarna naar Khao San te gaan, de belangrijkste straat met alle eettentjes en gezelligheid, maar na de reis, die trouwens prima verlopen was in tegenstelling tot die van Cath en A3, was iedereen meer toe aan slapen.
18 april was het begin van de door Hans en Ria georganiseerde reis. Dat houdt over het algemeen in dat het programma vrij druk is, je je nooit zal vervelen, en dat alles perfect uitgezocht is. En dat bleek dit keer ook zo te zijn. Maar eerst ontbijt, wat gigantisch was! Ontbijt-buffet met alles waar je aan denkt bij het woord 'ontbijt', en nog een hele reeks ander eten dat meer in de catagorie 'avondeten' valt. Een goed begin van de dag dus. Vervolgens zijn we per boot-taxi naar het koninklijk paleis gegaan. Dit is een complex met onder andere het paleis, een reeks tempels en het koninklijk mortuarium. Voor het beeld: het was 40+ graden, zoals iedere dag in Bangkok, met volle zon. Dus iedereen was zomers gekleed. Eenmaal bij de ingang van het paleis werden we door een vriendelijke bewaker tegengehouden en wees hij op onze kleding en vervolgens op een groot verboden-bord met daarop zo ongeveer alle kledingstukken die een gemiddelde Europese toerist bij heeft: hemden, korte broeken, zwemkleding, rokken. De conclusie was dat je je van enkels tot schouders moest bedekken en dat een omslagdoek niet mocht. Dus Hans en Kathleen schoten het eerste winkeltje binnen en kochten zich de vereiste kleding, wat onder andere bestond uit een alibaba-broek. De bewaker keek ons bij de herkeuring aan en gaf ons lachend een hand: we mochten binnen. Eenmaal voorbij de controle zag je opeens opvallend veel mensen in een alibaba broek, vrijwel allemaal in hetzelfde zwart-witte patroon als Hans ook had. De eerste stop binnen het complex waren de tempels. Deze waren gigantisch, volledig gerestaureerd, veelal van goud (of in ieder geval goudkleurig) en bezet met glazen ruitjes die een mozaiek vormden. Ieder gebouw had een andere stijl, andere kleurstelling en een andere vorm, wat ieder gebouw opnieuw interessant maakte. Na hier een uur rondgelopen te hebben en meer vocht uitgezweet te hebben dan mogelijk was om bij te drinken zei Ria: 'Dit waren de koninklijke tempels, dat zijn punten 1 t/m 30 op de kaart.'. Oke, hoeveel punten zijn er in totaal? Ik weet het precieze aantal niet meer, maar voorbij de 60 volgens mij. In ieder geval veel. Heel veel. En zo sjokten we door naar het tweede deel van het complex, waar het koninklijk paleis en het koninklijk mortuarium stonden. Maar, waarschijnlijk vanwege de dood van de koning, was dit hele gedeelte gesloten voor buitenlands publiek. De koning van Thailand is afgelopen oktober na 75 jaar op de troon gezeten te hebben overleden. Hij werd, en wordt nog steeds, vereerd in heel Thailand en naar aanleiding van zijn dood is er een rouwperiode van 1 jaar afgekondigd. Deze rouwperiode is dus nog steeds bezig. Dat zie je ook overal aan de borden met foto's van de overleden koning en altaars voor hem bij restaurants en hotels waar dagelijks eten bij geofferd wordt. Dat het koninklijk paleis dicht was voor buitenlandse toeristen is daarom ook niet zo verbazingwekkend. Thaise mensen mochten er wel in, maar dat ging op een hele andere manier dan hoe wij er aan kwamen. Ze waren allemaal in zwart gekleed, duidelijk in rouw, en kwamen hun respect betuigen aan de koning. Na het koninklijk paleis zijn we nog naar een tempel gelopen meteen buiten de grote ommuringen van het paleis. In deze tempel, Wat Pho, staat een groot gouden beeld van een liggende Boeddha, wat de grootste reden was om de tempel te bezoeken. De Boeddha was heel indrukwekkend met zijn 46 meter van voeten tot kruin. Verder waren er in de tempel nog andere beelden te zien die, voor zo ver wij er verstand van hebben, weinig te maken hadden met Boeddhisme. Zo stond er bijvoorbeeld een beeld van een man met een groot gewei, wat typische weergave is van een Keltische god. Na Wat Pho en na een lekkere lunch in een klein restaurantje zijn we per boot-taxi terug naar het hotel gegaan om af te koelen in het zwembad. Maar lang zwemmen konden we niet, want om 19.30u moesten we bij Asiatique. Asiatique is een winkelcentrum/uitgaanscentrum met daarin, onder andere, een zaal waar Capypso shows geeft. Dit zijn dans- en zangvoorstellingen door ladyboys. Voor we er heen gingen wisten we niet wat we ons er precies bij voor moesten stellen, maar de show bleek echt heel leuk te zijn! De veelal vrouwen die er in speelden, waarvan je bij de meesten niet kon zien dat ze niet als vrouw geboren waren, maakten er een hele show van! Na de show zijn we nog pizza gaan eten voor we het kleine stukje terug naar het hotel liepen.
De 19e zijn we, na weer zo'n briljant ontbijt per boot-taxi naar een ander hotel gevaren in het centrum van Bangkok. Daar werden we opgehaald door onze gids die ons onder andere de treinmarkt zou laten zien. De treinmarkt lag een dik uur rijden ten westen van Bangkok, wat ons de mogelijkheid gaf om de slaap die we gemist hadden door vroeg op te staan, in de auto in te halen. Na 2 tussenstops, één bij een groepje apen langs de weg en één bij een brug met uitzicht op een lokaal vissersdorpje, kwamen we bij de treinmarkt aan. Deze lijkt in eerste instantie op iedere andere markt die we gezien hebben: een vrij smalle straat met kraampjes links en recht die allemaal etenswaren verkopen. Het enige verschil is dat de 'straat' waar de markt aan ligt geen straat is maar een treinspoor. Niet dat dat treinspoor nog in gebruik leek te zijn, want de vissen, groenten en fruit lagen opgestapeld tot bijna op de rails. We kwamen daar 10.40u aan en de gids zei dat de trein om 11.00u langs zou komen. En 'langs' betekende dus 'midden door de markt'. We hadden al een filmpje gezien van hoe de trein door deze markt reed, maar als je daar staat, tussen kraampjes en onder de zonnenschermen, kan je je moeilijk voorstellen hoe hier een trein door moet passen. Om 11.00u hoorden we vanuit de andere kant van de markt de claxon van een trein, wat het teken was voor alle toeristen, die er best een aantal waren, om een veilige plaats op te zoeken vanwaar je (heel belangrijk) mooie foto's kon maken. De verkopers leken minder onder de indruk van de claxon en begonnen met een blik die zei 'daar gaan we weer..' hun koopwaar af te dekken of aan de kant te schuiven. Sommigen hadden hun spullen op rails staan waardoor ze met een beweging hun hele kraampje een meter naar achter konden trekken. Niet dat het leek of de trein er dan wel doorheen zou passen, maar er ontstond in ieder geval wat ruimte. Pas nadat de zonnenschermen opgeklapt werden, wat iedereen als laatste deed, zag je de grote voorkant van de trein langzaam door de markt rijden. De markt had zich zo min mogelijk teruggetrokken als maar mogelijk was zonder de trein te raken, waardoor er een soort trein-vormige doorgang ontstond. De trein reed rakelings tussen de opgeklapte zonnenschermen door, ging vlak over de dozen met fruit heen die nog steeds langs de rails stonden, maar raakte niks. Op een enkel stuk fruit na dat net te hoog opgestapeld was. Nadat de trein voorbij was werd alles meteen weer uitgeklapt en terug geschoven en in een kwestie van seconden was de markt weer bij het oude en zou je aan niks kunnen zien dat er zojuist een trein was gepasseerd. Nadat de trein voorbij was moesten we er achter aan, want hij was 100 meter verderop gestopt. Daar was de laatste halte en daar stapten we in. Vervolgens ging de trein weer op de claxon en begon het riedeltje opnieuw. Dozen werden verschoven, zonnenschermen ingeklapt. Maar deze keer zagen we de treinmarkt dus vanuit de trein. Niet dat er veel te zien was, want ondanks dat er geen ramen in de trein zaten kon je je hoofd niet naar buiten steken, want de speling tussen de opgeklapte zonnenschermen en de trein was te weinig. Na de markt uit gereden te zijn gingen we verder in de richting van Bangkok, maar we stapten na een uur al uit, een heel stuk buiten de stad. Daar stond ons busje al op ons te wachten. De volgende stop was lunch, waar we alle 6 wel aan toe waren. Een Thaise lunch is een tafel vol noodles, pad thai, vers fruit en een fruit shake per man. En uiteraard 'the good stuff', zoals A3 het noemde. 'the good stuff' is een potje met vloeistof waar verschillende soorten fijngesneden pepers en chili in drijven en maakt van iedere maaltijd een bord brandende hel! Na de lunch hebben we een stukje door een dorpje gevaren, waar we leguanen van 1,5 meter zagen zwemmen. Na dit tochtje gingen we per bus terug naar ons hotel in Bangkok. Het was 15.30u voor we terug in het hotel waren. Daar waren we allemaal toe aan een duik in het zwembad, waarvan het water van 30 graden amper verkoelde. 's Avonds zijn we per boot-taxi naar Khao San gegaan om wat te eten en rond te kijken naar wat er allemaal verkocht werd. Buiten de 'standaard' souveniers zoals t-shirts en sieraden worden er ook gefrituurde schorpioenen en insecten verkocht. Dit hebben we niet geprobeerd, maar een man die we zagen lopen zou het wel even proberen. Na veel twijfel at hij de schorpioen op, maar aan zijn gezicht te zien hadden we de goede keuze gemaakt om het zelf niet te eten.
En toen was het alweer tijd om Bangkok uit te gaan, wat we na 2 weken helemaal niet erg vonden. 20 april zijn we na een laatste keer briljant ontbijten terug naar het vliegveld gegaan, waar we onze huurauto op gingen halen. En van daar uit gingen we op weg naar het westen, richting Kanchanaburi. Doei Bangkok, tot over 1,5 week!
Foto's: NotAllWhoWanderAreLost6.waarbenjij.nu
De volgende dag (6 april) zijn we 's morgens brood, broodbeleg en ei gaan halen bij een van de weinige supermarkten waar ze fatsoenlijk brood verkochten en hebben we op de kamer ontbeten. Daarna zijn we met de taxi naar Siam Park City gereden, net buiten Bangkok (en dus 3 kwartier rijden). Siam Park City is een half-pretpark-half-waterpark, wat inhoudt dat je vanuit de achtbaan naar het golfslagbad kan gaan, om vervolgens in de vrije val te gaan, en dan het bubbelbad. Met andere woorden: de ideale combi voor kinderen om heen te gaan op een warme dag. En ja, we scharen ons onder de catagorie 'kinderen'. Zo zijn we de hele dag van water-attractie naar niet-water-attractie en terug gerend, alle attracties proberend. Als lunch was er natuurlijk maar één optie: friet! Het enige wat nog ontbrak was dat we niet met een snoepzak thuisgebracht werden. Rond 17.00u zijn we uiteindelijk moe maar blij via het kasteel, dat de ingang van het park vormde, weer weg gegaan. Daar hebben we de kudde tuktuktuktuk's links laten liggen en zijn we met de bus terug naar ons appartementje gegaan. Dat duurde in plaats van de 3 kwartier op de heenweg nu iets langer: bijna 2 uur. Maar al slapend ging de tijd snel voorbij. Eenmaal de bus uit zijn we een restaurantje gaan zoeken. Deze zoektocht leidde ons via een markt waar (ondanks de vreselijke stank) eten verkocht werd, naar een straatje waar we in een noodle-tentje eindigde. Na daar lekker gegeten te hebben zijn we terug naar ons appartementje gelopen.
7 april zijn we voor de eerste keer naar Bangkok Ink gelopen, een plaats waar we achteraf gezien vaker terug zouden gaan dan we in eerste instantie dachten. Bangkok Ink is een van de hoogst aangeschreven tatoeagestudios van Thailand, ze zetten bambootattoeages en was daarmee de meest geschikte plek om een tattoeage te laten zetten op onze reis. Tessa is al sinds Changchun (dus al sinds juli) aan het denken en ontwerpen aan een tattoeage. Tijdens de reis hebben we heel wat uren gepraat, getekend en geprobeerd en zo hebben we beetje bij beetje een tattoeage ontworpen die niet alleen perfect bij Tessa past, maar ook reizen, en in het speciaal de wereldreis, symboliseerd. Tessa had al verschillende keren mailcontact met Bangkok Ink gehad, maar nu gingen we er voor de eerste keer heen. Daar hebben we de ontwerpen laten zien en laten keuren door de tatoeëerder. De goedkeuring kregen we in eerste instantie niet, want we moesten nog wat veranderen hier en daar. Maar terwijl we met hem in gesprek waren, waren Cath en A3 rond aan het kijken in de boeken met 'sak yant' voorbeelden die er lagen. Een sak yant is een heilige tattoeage met specifieke eigenschappen, afhankelijk van het ontwerp. Zowel Cath als A3 was al aan het spelen met het idee om een tattoeage te laten zetten en door wat ze in het boek zagen waren ze overtuigd. Cath koos een ontwerp dat voor geluk staat en A3 voor een tattoeage met als betekenis 'aardigheid'. Cath wou haar tattoeage op haar voet, dus om te kijken hoe het uit zou zien heb ik het ontwerp, dat iets weg had van een lotus bloem, op de andere voet getekend dan ze hem wou hebben. Zo kon ze kijken of de plaats goed was voor de tattoeëerder het ontwerp netjes op haar andere voet zette. Maar nadat het patroon opgetekend was zei de tattoeëerder dat hij de schets zo kon tattoeëren. Dus zo werd mijn snelle schets een permanente tattoeage. Daarna was A3 aan de beurt. Zijn sak yant, die bestond uit een sierlijke lijn met een reeks stippen, werd op zijn rug gezet, net onder de nek. Beide tattoeages waren binnen 3 minuten gezet. En zo gingen we 2 tattoeages rijker weer naar buiten. Nadat we bij Bangkok Ink weg gegaan waren zijn we richting Khao San gelopen, onderweg stoppend voor wat te eten. De dag eindigde in hetzelfde restaurant als 2 dagen terug, onderuit gezakt zittend tegen een kussen met een drankje.
8 april zijn we na weer een zelf gemaakt Hollands ontbijt aangelopen in de richting van een van de drijvende markten van Bangkok. Het was maar 2 kilometer lopen, maar het was warmer dan het tot nu toe geweest was. Het leek wel 50 graden in de brandende zon. Na 1,5 kilometer van zweten en hijgen kwamen we bij de rivier die we over moesten steken. De veerboot bracht ons alle vier voor omgerekend 45 eurocent naar de overkant. Dat was veruit het fijnste stuk van de weg naar de drijvende markt, want het briesje dat over de rivier blies maakte dat we even bij konden komen. Aan de andere kant van de rivier was de markt maar 500 meter, die we zwetend en puffend aflegden. Eenmaal bij de markt konden Tessa, Cath en ik even gaan zitten, terwijl A3 terug rende naar we vandaan kwamen, in de hoop zijn camera terug te vinden, die plotseling verdwenen bleek te zijn. Terwijl we wachten zwom er een leguaan van zeker een meter lang langs. Niemand op de markt reageerde erop, het was alsof zo'n leguaan de normaalste zaak van de wereld was. 10 minuten nadat A3 weggegaan was kwam hij, nog steeds zwetend, terug met z'n camera. De naam 'drijvende markt' bleek maar voor de helft te kloppen, want het was een markt, maar het enige drijvende eraan was de leguaan die we gezien hadden. De markt stond op palen en aan een betonnen pier. Op de markt hebben we geluncht en hebben we nog wat rondgekeken voor we met een taxi weer naar Khao San gegaan. Daar hebben we wat rondgelopen en nog wat gegeten voor we bij een Indisch restaurant gingen zitten waar we onze laatste avond samen in Thailand hebben gevierd. Ik denk dat er een paar blij zijn als er niet te veel details genoemd worden, dus zullen we dat maar niet doen. Maar toen we naar een taxi op zoek gingen waren er 3 vrij jolig. Ik noem geen namen. Maar het was in ieder geval heel gezellig!
En toen was het alweer de dag dat we afscheid zouden nemen van A3 en Cath. Dus na ons laatste ontbijt samen (klinkt dramatisch hè) hebben we onze spullen gepakt en hebben we de sleutel van de AirBNB in het postvak gedaan, zoals afgesproken. Daarna zijn we per taxi naar het hostel gereden in het centrum waar Tessa en ik zouden slapen. Daar hebben we onze spullen gedropt en hebben we gevochten om wie er voor de ventilator mocht staan, want air conditioning had deze kamer niet. Nadat we de foto's van de verschillende camera's op één memory card hadden gezet zijn we wat gaan eten, om vervolgens met een taxi naar het vliegveld te gaan. Eenmaal daar bleek dat we, uiteraard, veel te vroeg waren. Het was daarom een half uurtje bank-hangen voor Cath en A3 in konden checken. Maar toen dat eenmaal kon ging het heel snel. Want na het inchecken was de volgende stop de douane, waar Tessa en ik niet door mochten. Dus hebben we daar afscheid genomen en hebben we staan zwaaien toen Cath en A3 boven aan de roltrap uit het zicht verdwenen. Iedere keer als we afscheid moeten nemen, realiseren we ons weer dat we alleen aan de andere kant van de wereld staan, wat een heel vreemd gevoel is. Maar tegelijkertijd realiseeren we ons dan hoe vaak we bezoek krijgen op onze reis. Dat is heel gezellig, maar vooral heel speciaal. En ook met Cath en A3 was het weer heel gezellig. Het is heel fijn je vrienden weer te zien na een lange tijd. En als je ze dan ziet op een (te) tropisch paradijs als Thailand maakt dat het nog leuker. En zo liepen we met z'n 2'en naar de begane grond van Bangkok Airport, vanwaar de light-rail naar Bangkok vertrok. Deze brengt je in een half uur naar het centrum, maar omdat 'Bangkok centrum' een relatief begrip is, moesten we nadat we uit de light-rail stapten nog een kwartier met de taxi voor we weer bij ons hostel waren, dat ook in 'Bangkok centrum' lag. Toen we daar 's avonds in bed lagen realiseerden we ons dat die paar euro die we bespaard hadden door voor de 'fan room' (kamer met ventilator) te kiezen het niet waard waren. De volgende dag zijn we daarom op zoek gegaan naar een ander hostel, die we 2 straten verderop vonden. Dus hebben we onze spullen gepakt en zijn we naar dit nieuwe hostel gegaan. De dagen daarna zijn heel kort samen te vatten, want vanaf de dag dat we in onze air-conditioning-kamer incheckte (10 april) tot de dag dat Hans, Ria, Sander en Kathleen (ouders, broer en vriendin-van-broer van Tessa) in Bangkok aankwamen (17 april) hebben we niks gedaan. Sterker nog, we zijn de kamer niet afgeweest, behalve voor eten en drinken. Dit gaf ons de tijd om naar de planning te kijken, het dagboek bij te schrijven, maar belangrijker nog: om niks te doen. Om echt even te ontspannen, in plaats van foto's uitzoeken, planning maken, kosten op een rij zetten en de andere terugkomende rituelen waar we vrijwel altijd mee achter lopen. Maar ondanks dat we daar ook mee bezig geweest zijn (sterker nog, we hebben vluchten naar Australië geboekt), hebben we ook eindelijk de tijd gevonden om te lezen en een filmpje te kijken. Daar waren we allebei aan toe merkten we. Wat ook een reden was tot binnen blijven, was de nationale feestweek Songkran. Tijdens Songkran wordt het Thaise nieuwjaar gevierd. Wat vrij apart is, want dit is onze 3e oud-op-nieuw binnen 4 maanden (internationaal nieuwjaar op 1 januari, Chinees nieuwjaar op 27 februari en nu Thais nieuwjaar op 13 april). Songkran wordt gevierd op de enige manier die je kan midden in het hitteseizoen: met een 3 dagen durend watergevecht. Waar? Overal! Je gaat even water halen bij de supermarkt op de hoek: Kom je drijfnat terug. Ga je informatie vragen bij het toeristenbureau'tje in de straat: kom je drijfnat terug. Ga je ergens anders eten dan bij het restaurantje meteen langs je hostel: kom je drijfnat terug. Conclusie: je komt drijfnat terug. Je ziet ook overal mensen lopen met waterpistolen van het formaat waar je als kind een moord voor zou doen. En nu nog steeds eigenlijk. Dus wij zijn zo veel mogelijk binnen de veiligheid van onze kamer gebleven.
17 april, toen het waterfestival achter de rug was, hebben we onze backpacks gepakt en zijn we uit onze schuilplaats gekropen, nog steeds allert voor alle kleurrijke waterpistolen die nog her en der bij hostels lagen. Maar het gevaar was geweken. Per water-taxi zijn we een stuk de rivier af gevaren naar het zuiden, waar het hotel lag dat Hans en Ria geboekt hadden. Daar hebben we onze backpacks gedropt en zijn per taxi terug naar Bangkok Ink gegaan. Dit keer om de verbeterde ontwerpen van Tessa's tattoeage te laten herkeuren en om een afspraak te maken. Helaas bleek degene die de tattoeage zou gaan zetten bezig met iemand anders en kon hij niet gestoord worden, dus moesten we maar op een ander moment terug komen. Toen zijn we met de BTS en vervolgens de light-rail naar het vliegveld gegaan. Daar aangekomen hebben we de aankomsttijd van de vlucht van Hans, Ria, Sander en Kathleen gecheckt en zijn we op bagagekarretjes gaan zitten (wat trouwens echt niet fijn zit!) wachten tot we ze van achter het ondoorzichtige glas zouden zien komen. Dit duurde een uur langer dan verwacht, maar na bij verschillende mensen overeind gesprongen te zijn die in eerste instantie een bekend gezicht leken te hebben, maar in tweede instantie toch niet de mensen waren die we zochten, kwamen ze dan toch eindelijk de arrival terminal in lopen. Na een reeks knuffels en een begin gemaakt te hebben aan wat 2 weken bijpraten zou worden, zijn we naar de transfer op zoek gegaan die geboekt was van het vliegveld naar ons hotel. Dit bleek moeilijker dan verwacht, want we waren niet de enigen die een transfer geboekt hadden, wat logisch is gezien het vliegveld 20 kilometer buiten de stad ligt. Hierdoor stond er een klein leger mensen met allemaal een A4'tje met namen van gasten en reisorganisaties erop. Maar na 10 minuten had Tessa de oplossing van deze woordzoeker gevonden en stonden we bij het goede A4'tje. Van daar af werden we naar een busje geleid, waarbij Hans, Ria, Sander en Kathleen even flink aan het puffen waren toen ze buiten de 40 graden in liepen met hun lange broeken en lange mouwen.
En zo waren we al snel onderweg naar ons hotel. Rond 15.00u stapten we uit het busje en konden we inchecken in de voor onze backpackers-standaard gigantische kamer met uitzicht op het zwembad en daarachter op de rivier. Tessa en ik moesten nog terug naar Bangkok Ink. Sander en Kathleen zijn gaan slapen en wij zijn met Hans en Ria een taxi in gesprongen. Bij Bangkok Ink aangekomen werd ons ontwerp meteen goedgekeurd en hebben we een afspraak gemaakt voor 30 april, de dag dat Hans, Ria, Sander en Kathleen weer terug naar Nederland zouden vliegen. Dit was zo geregeld, dus we stonden al snel weer bij ons hotel. Na Sander en Kathleen wakker gemaakt te hebben zijn we hun eerste Thaise maaltijd gaan eten: pad thai. Dat viel bij iedereen in de smaak, maar vooral Sander was helemaal weg van het eten. Het idee was om daarna naar Khao San te gaan, de belangrijkste straat met alle eettentjes en gezelligheid, maar na de reis, die trouwens prima verlopen was in tegenstelling tot die van Cath en A3, was iedereen meer toe aan slapen.
18 april was het begin van de door Hans en Ria georganiseerde reis. Dat houdt over het algemeen in dat het programma vrij druk is, je je nooit zal vervelen, en dat alles perfect uitgezocht is. En dat bleek dit keer ook zo te zijn. Maar eerst ontbijt, wat gigantisch was! Ontbijt-buffet met alles waar je aan denkt bij het woord 'ontbijt', en nog een hele reeks ander eten dat meer in de catagorie 'avondeten' valt. Een goed begin van de dag dus. Vervolgens zijn we per boot-taxi naar het koninklijk paleis gegaan. Dit is een complex met onder andere het paleis, een reeks tempels en het koninklijk mortuarium. Voor het beeld: het was 40+ graden, zoals iedere dag in Bangkok, met volle zon. Dus iedereen was zomers gekleed. Eenmaal bij de ingang van het paleis werden we door een vriendelijke bewaker tegengehouden en wees hij op onze kleding en vervolgens op een groot verboden-bord met daarop zo ongeveer alle kledingstukken die een gemiddelde Europese toerist bij heeft: hemden, korte broeken, zwemkleding, rokken. De conclusie was dat je je van enkels tot schouders moest bedekken en dat een omslagdoek niet mocht. Dus Hans en Kathleen schoten het eerste winkeltje binnen en kochten zich de vereiste kleding, wat onder andere bestond uit een alibaba-broek. De bewaker keek ons bij de herkeuring aan en gaf ons lachend een hand: we mochten binnen. Eenmaal voorbij de controle zag je opeens opvallend veel mensen in een alibaba broek, vrijwel allemaal in hetzelfde zwart-witte patroon als Hans ook had. De eerste stop binnen het complex waren de tempels. Deze waren gigantisch, volledig gerestaureerd, veelal van goud (of in ieder geval goudkleurig) en bezet met glazen ruitjes die een mozaiek vormden. Ieder gebouw had een andere stijl, andere kleurstelling en een andere vorm, wat ieder gebouw opnieuw interessant maakte. Na hier een uur rondgelopen te hebben en meer vocht uitgezweet te hebben dan mogelijk was om bij te drinken zei Ria: 'Dit waren de koninklijke tempels, dat zijn punten 1 t/m 30 op de kaart.'. Oke, hoeveel punten zijn er in totaal? Ik weet het precieze aantal niet meer, maar voorbij de 60 volgens mij. In ieder geval veel. Heel veel. En zo sjokten we door naar het tweede deel van het complex, waar het koninklijk paleis en het koninklijk mortuarium stonden. Maar, waarschijnlijk vanwege de dood van de koning, was dit hele gedeelte gesloten voor buitenlands publiek. De koning van Thailand is afgelopen oktober na 75 jaar op de troon gezeten te hebben overleden. Hij werd, en wordt nog steeds, vereerd in heel Thailand en naar aanleiding van zijn dood is er een rouwperiode van 1 jaar afgekondigd. Deze rouwperiode is dus nog steeds bezig. Dat zie je ook overal aan de borden met foto's van de overleden koning en altaars voor hem bij restaurants en hotels waar dagelijks eten bij geofferd wordt. Dat het koninklijk paleis dicht was voor buitenlandse toeristen is daarom ook niet zo verbazingwekkend. Thaise mensen mochten er wel in, maar dat ging op een hele andere manier dan hoe wij er aan kwamen. Ze waren allemaal in zwart gekleed, duidelijk in rouw, en kwamen hun respect betuigen aan de koning. Na het koninklijk paleis zijn we nog naar een tempel gelopen meteen buiten de grote ommuringen van het paleis. In deze tempel, Wat Pho, staat een groot gouden beeld van een liggende Boeddha, wat de grootste reden was om de tempel te bezoeken. De Boeddha was heel indrukwekkend met zijn 46 meter van voeten tot kruin. Verder waren er in de tempel nog andere beelden te zien die, voor zo ver wij er verstand van hebben, weinig te maken hadden met Boeddhisme. Zo stond er bijvoorbeeld een beeld van een man met een groot gewei, wat typische weergave is van een Keltische god. Na Wat Pho en na een lekkere lunch in een klein restaurantje zijn we per boot-taxi terug naar het hotel gegaan om af te koelen in het zwembad. Maar lang zwemmen konden we niet, want om 19.30u moesten we bij Asiatique. Asiatique is een winkelcentrum/uitgaanscentrum met daarin, onder andere, een zaal waar Capypso shows geeft. Dit zijn dans- en zangvoorstellingen door ladyboys. Voor we er heen gingen wisten we niet wat we ons er precies bij voor moesten stellen, maar de show bleek echt heel leuk te zijn! De veelal vrouwen die er in speelden, waarvan je bij de meesten niet kon zien dat ze niet als vrouw geboren waren, maakten er een hele show van! Na de show zijn we nog pizza gaan eten voor we het kleine stukje terug naar het hotel liepen.
De 19e zijn we, na weer zo'n briljant ontbijt per boot-taxi naar een ander hotel gevaren in het centrum van Bangkok. Daar werden we opgehaald door onze gids die ons onder andere de treinmarkt zou laten zien. De treinmarkt lag een dik uur rijden ten westen van Bangkok, wat ons de mogelijkheid gaf om de slaap die we gemist hadden door vroeg op te staan, in de auto in te halen. Na 2 tussenstops, één bij een groepje apen langs de weg en één bij een brug met uitzicht op een lokaal vissersdorpje, kwamen we bij de treinmarkt aan. Deze lijkt in eerste instantie op iedere andere markt die we gezien hebben: een vrij smalle straat met kraampjes links en recht die allemaal etenswaren verkopen. Het enige verschil is dat de 'straat' waar de markt aan ligt geen straat is maar een treinspoor. Niet dat dat treinspoor nog in gebruik leek te zijn, want de vissen, groenten en fruit lagen opgestapeld tot bijna op de rails. We kwamen daar 10.40u aan en de gids zei dat de trein om 11.00u langs zou komen. En 'langs' betekende dus 'midden door de markt'. We hadden al een filmpje gezien van hoe de trein door deze markt reed, maar als je daar staat, tussen kraampjes en onder de zonnenschermen, kan je je moeilijk voorstellen hoe hier een trein door moet passen. Om 11.00u hoorden we vanuit de andere kant van de markt de claxon van een trein, wat het teken was voor alle toeristen, die er best een aantal waren, om een veilige plaats op te zoeken vanwaar je (heel belangrijk) mooie foto's kon maken. De verkopers leken minder onder de indruk van de claxon en begonnen met een blik die zei 'daar gaan we weer..' hun koopwaar af te dekken of aan de kant te schuiven. Sommigen hadden hun spullen op rails staan waardoor ze met een beweging hun hele kraampje een meter naar achter konden trekken. Niet dat het leek of de trein er dan wel doorheen zou passen, maar er ontstond in ieder geval wat ruimte. Pas nadat de zonnenschermen opgeklapt werden, wat iedereen als laatste deed, zag je de grote voorkant van de trein langzaam door de markt rijden. De markt had zich zo min mogelijk teruggetrokken als maar mogelijk was zonder de trein te raken, waardoor er een soort trein-vormige doorgang ontstond. De trein reed rakelings tussen de opgeklapte zonnenschermen door, ging vlak over de dozen met fruit heen die nog steeds langs de rails stonden, maar raakte niks. Op een enkel stuk fruit na dat net te hoog opgestapeld was. Nadat de trein voorbij was werd alles meteen weer uitgeklapt en terug geschoven en in een kwestie van seconden was de markt weer bij het oude en zou je aan niks kunnen zien dat er zojuist een trein was gepasseerd. Nadat de trein voorbij was moesten we er achter aan, want hij was 100 meter verderop gestopt. Daar was de laatste halte en daar stapten we in. Vervolgens ging de trein weer op de claxon en begon het riedeltje opnieuw. Dozen werden verschoven, zonnenschermen ingeklapt. Maar deze keer zagen we de treinmarkt dus vanuit de trein. Niet dat er veel te zien was, want ondanks dat er geen ramen in de trein zaten kon je je hoofd niet naar buiten steken, want de speling tussen de opgeklapte zonnenschermen en de trein was te weinig. Na de markt uit gereden te zijn gingen we verder in de richting van Bangkok, maar we stapten na een uur al uit, een heel stuk buiten de stad. Daar stond ons busje al op ons te wachten. De volgende stop was lunch, waar we alle 6 wel aan toe waren. Een Thaise lunch is een tafel vol noodles, pad thai, vers fruit en een fruit shake per man. En uiteraard 'the good stuff', zoals A3 het noemde. 'the good stuff' is een potje met vloeistof waar verschillende soorten fijngesneden pepers en chili in drijven en maakt van iedere maaltijd een bord brandende hel! Na de lunch hebben we een stukje door een dorpje gevaren, waar we leguanen van 1,5 meter zagen zwemmen. Na dit tochtje gingen we per bus terug naar ons hotel in Bangkok. Het was 15.30u voor we terug in het hotel waren. Daar waren we allemaal toe aan een duik in het zwembad, waarvan het water van 30 graden amper verkoelde. 's Avonds zijn we per boot-taxi naar Khao San gegaan om wat te eten en rond te kijken naar wat er allemaal verkocht werd. Buiten de 'standaard' souveniers zoals t-shirts en sieraden worden er ook gefrituurde schorpioenen en insecten verkocht. Dit hebben we niet geprobeerd, maar een man die we zagen lopen zou het wel even proberen. Na veel twijfel at hij de schorpioen op, maar aan zijn gezicht te zien hadden we de goede keuze gemaakt om het zelf niet te eten.
En toen was het alweer tijd om Bangkok uit te gaan, wat we na 2 weken helemaal niet erg vonden. 20 april zijn we na een laatste keer briljant ontbijten terug naar het vliegveld gegaan, waar we onze huurauto op gingen halen. En van daar uit gingen we op weg naar het westen, richting Kanchanaburi. Doei Bangkok, tot over 1,5 week!
Foto's: NotAllWhoWanderAreLost6.waarbenjij.nu
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
