Hitteseizoen slaat toe / Ayutthaya

Om 06.00u stapten we 4 april uit de nachttrein in Ayutthaya. We verwachtten dat het flink warm zou zijn, omdat het hitteseizoen in en rond Bangkok erger zou zijn dan in het noorden van Thailand, maar dat viel gelukkig 100% mee. Aan de andere kant, de zon kwam nog maar amper boven de horizon uit en het was al zeker 25 graden, dus het zou nog wel eens flink op kunnen warmen. Buiten het station stond een klein vrouwtje (maar dan ook echt klein! Metertje hooguit) naar ons te roepen welk hotel we heen moesten met een toon waarvan ze zelfs in Rusland zouden zeggen dat het wel iets vrolijker zou kunnen. Toen we omlaag keken en antwoorden dat we geen hotel hadden geboekt, (wat kennelijk niet het goede antwoord was) vroeg ze waar we heen gingen. Geen idee eigenlijk, het centrum? We waren nog aan het overleggen of we naar het centrum konden lopen, maar mevrouw ik-regel-dit-of-je-dat-nu-wil-of-niet had al een tuktuk gecommandeerd. Dat Thailand het land van de glimlach is, is niet vanwege haar. De tuktuk-chauffeur vroeg nog welk centrum we heen wouden. Wij, als goed voorbereide backpackers, wisten natuurlijk niet dat Ayutthaya 2 centra had, en kozen dus op goed geluk een van de 2 interessante opties die de chauffeur noemde. Een kort tuktukritje later stonden we zonder enig idee te hebben waar we waren in het 'nieuwe centrum'. Maar het moest nog 07.00u worden, dus alles was nog dicht. Daarom zijn we bij een willekeurig restaurantje gaan zitten, die om 07.00u open zou gaan, wachten op een teken van leven. Dat duurde gelukkig niet lang en om 07.15u zaten we aan een lekker ontbijtje. Na het ontbijt hebben Tessa en Cath de backpacks bewaakt van achter hun gesloten ogen en zijn A3 en ik een hostel gaan zoeken. Er waren er verschillende, maar na 20 minuten lopen bleek de meest geschikte, hoe kan het ook anders, precies tegenover ons ontbijt-adresje te zitten. Dus daar ingecheckt in een royale 4-persoons kamer. Na even zitten, douchen en de spullen droppen zijn we naar de tempels gegaan. Ayutthaya was de hoofdstad van Thailand een paar eeuwen terug, daarom staat de hele stad vol met tempels. Ondanks dat de meesten niet meer zijn dan ruïnes, kan je makkelijk een aantal dagen uittrekken om de tempels te bekijken. Een van de grootste tempels, Wat Mahatat, was maar 1,5 kilometer van ons hostel. Daar besloten we heen te lopen in plaats van met een van de vele tuktuks te gaan die er overal rondreden. Maar het was ondertussen 12.00u en toen we de deur van ons door air conditioning gekoelde kamertje open deden bleek dat het buiten iets warmer was geworden sinds we de kamer in gegaan waren. En het maakt niet uit hoe geïnteresseerd je bent in tempels, maar 45 graden is warm! En dan niet de Nederlandse lekker-warm-zwemweer-warm, maar meer het-zweet-gutst-van-rug-en-ik-kan-niet-meer-ik-wil-water-warm. Maar je bent in Ayutthaya, je komt hier waarschijnlijk nooit meer, dus je gaat de tempels bekijken. Die instelling hebben we volgehouden terwijl we in de volle zon naar Wat Mahatat liepen. Die instelling hadden we zelfs nog toen we daar aankwamen en het 6-tempels-op-één-ticket kochten, maar verloren we al binnen 10 minuten toen we ook echt bij de eerste tempel waren. De eerste tempel was heel indrukwekkend, mooi om te zien, maar ook vrijwel compleet schaduwloos. Dus na 20 minuten lieten we Wat Mahatat achter ons en zaten we ergens onder een boom met een ijsje. Maar om met ons 6-tempels-op-één-ticket maar één tempel te bezoeken was ook zo jammer, dus zijn we weer te voet (waarom gingen we ook alweer niet met een tuktuk?!) naar Wat Phra Ram, een dikke kilometer verderop. Daar hebben Tessa en Cath zich op een bankje neergezet en zijn A3 en ik de tempel gaan bekijken. Wat Phra Ram is een complex van verschillende tempels met in het midden de grootste en hoogste. Deze hebben we (vraag niet hoe) beklommen om een mooi uitzicht te krijgen over Ayutthaya. Het uitzicht en de tempels waren mooi, maar met 20 minuten waren we (weer vanwege de warmte) weer onderweg naar Tessa en Cath (en schaduw!). Zoals verwacht lagen ze gesmolten over de tafel en bankjes. We hebben toen maar het verstandige gedaan en zijn met een tuktuk terug naar onze kamer gegaan. Afdingen op de prijs van een tuktuk is trouwens compleet zinloos als het 45+ graden is, je shirt doorweekt is van het zweet en de tuktuk-chauffeur weet dat jij niet gaat lopen al vraagt hij 50 euro voor een ritje terug naar het hotel. De rest van de dag hebben we weinig anders gedaan dan onder de air conditioning zitten, waarvan de uitvinder wat ons betreft een lintje moet krijgen, en avondeten halen. Het eten bij het hotel was lekker, maar aan de weinige kant. Aziatische hoeveelheid.

De volgende dag, 5 april, vroegen we daarom om een extra grote portie. De vrouw die onze bestelling op nam zei dat haar porties groot genoeg waren en dat een grotere portie niet nodig was. Toch wouden we een grotere portie. Toen het eten even later kwam keek de vrouw ons vragend aan terwijl ze de borden met normale Europese porties neer zette, waarschijnlijk zich afvragend hoe we het allemaal op zou de krijgen. Toen ze 10 minuten later 4 lege borden op kwam halen keek ze verbaasd dat het allemaal op was. Nadat we vervolgens onze spullen bij elkaar gezocht hadden zijn we naar het busstation gelopen, 100 meter van het hotel af. Van daaruit reden er minivans (met air conditioning!) naar Bangkok. En zo stonden we 1,5 uur later in Bangkok. Klaar voor nog meer warmte, want ook hier was het 45 graden.

Foto's: NotAllWhoWanderAreLost6.waarbenjij.nu