Party ohne ende 2.0! / Chiang Mai

Party ohne ende 2.0 / Chiang Mai

22 maart kwamen Wim en Nellie aan in Chiang Mai! Maar dat is morgen pas, want we kwamen de 21e al in Chiang Mai aan. Rond 15.00u stapten we uit de bus op een van de vele busstations van Mai (we korten 'Chiang Mai' vaak af tot 'Mai', misschien handig om even te noemen). Van daar af zijn we, na de tuktuks nee te hebben verkocht, met de lokale bus naar Chiang Mai Gate gegaan. Dit is de voormalige zuidpoort van de stad, maar is nu de plaats van de etensmarkt. 200 meter buiten Chiang Mai Gate lag ons hostel. En niet zomaar een hostel! Een hostel met 4 man op één kamer (wat weinig is voor ons doen), ontbijt en een zwembad! Luxe op en top! Na ingecheckt te hebben en de spullen op de kamer gegooid te hebben (lees: heel rustig neergelegd hebben want ondanks dat het 16.00u was sliepen er nog 2) zijn we terug naar de etensmarkt gegaan. De eerste keer dat we daar waren wisten we het nog niet, maar hier zouden we uiteindelijk onze dagelijkse portie pannenkoeken met Nutella en banaan halen, wat al een reden opzich is om naar Chiang Mai te gaan. Op de etensmarkt stond, naast de gebruikelijke noodle kraampjes, ook een vegetarisch kraampje, waar we uiteindelijk 3 keer gegeten hebben. Hier kregen we eindelijk een fatsoenlijk bord pasta, wat over het algemeen moeilijk te vinden is. Verder hebben we een rondje door Mai gelopen, maar het centrum hebben we niet echt kunnen vinden. Chiang Mai centrum is het deel van de stad dat binnen de stadsmuren ligt. De stadsmuren en grachten vormen een groot vierkant van 2 bij 2 kilometer door de stad. Hierdoor is er niet één straat of plein waar alles gebeurd, maar is er alles verspreid binnen de stadsmuur. Dit maakt Mai rustiger dan bijvoorbeeld centrum Chiang Rai (waar we net vandaan kwamen), maar betekent dat een kaart geen overbodige luxe is.
De volgende dag was het dan toch eindelijk zo ver: Wim en Nellie kwamen naar Mai. Door Nellie's operatie 2 maanden terug kon ze ons niet opzoeken in Cambodja, dus daarmee was het zeker 7 maanden geleden dat we elkaar zagen. 's Morgens zijn we na het ontbijt van ons hostel naar de nieuwe accomodatie gelopen, 2 kilometer ten noorden van de noordelijke stadspoort. Daar was Opium Apartments, waar we 3 nachten met Wim en Nellie zouden verblijven. Na daar in te checken hebben we de koelkast gevuld met de gebruikelijke spullen: eieren, tomaat en ui voor het ontbijt, ananas om 's avonds op tafel te zetten (Thaise ananas is de beste die we gehad hebben!) en bier. Alleen bleek er een landelijk verbod op verkoop van alcohol tussen 14.00u en 17.00u, dus het bier ging niet. 's Avonds zijn we om 18.00u gaan eten en zijn we vervolgens naar het busstation gelopen voor de bus naar het vliegveld, maar Azië zou Azië niet zijn als alles vlekkeloos zou werken, dus uiteraard was er geen bus. Na overleg met een vriendelijke medewerkster van het busstation werd de bus gebeld en, precies zoals verwacht, kregen we na een half uur wachten te horen dat er geen bus zou gaan. Dus dan maar met de tuktuk, wat ook echt geen straf is. Vooral niet als je chauffeur een oudere man is die geen onderscheid maakt tussen wegen met en zonder drempels. Wat inhoudt dat hij iedere drempel zonder remmen over butst met zo'n klap dat de motor af slaat. Gelukkig startte die telkens wel weer bij poging 3 of 4, nadat er een kleine file was gevormd achter ons. Eenmaal op het vliegveld bleek de vlucht van Wim en Nellie al geland. Het duurde niet lang of ze kwamen met koffer en 2 grote regenbooglollies naar buiten. We waren heel blij ze weer te zien, en zij ons ook volgens mij want ondanks een ingevlochten baard met kraal kregen we toch een knuffel. Na een begin gemaakt te hebben aan het bijpraten hebben we een tuktuk gezocht. Die gaf de 4 agenten die op het vliegveld het verkeer aan het regelen waren ieder een flesje drog, zei tegen ons dat het allemaal maffia waren, en bracht ons naar onze accomodatie. Daar hebben we niet lang gezeten, want iedereen had honger. Dus op naar het all-you-can-eat buffet en 1,5 uur later werden we daar weer met volle buik weer weggestuurd omdat ze gingen sluiten.
Onze eerste volle dag samen in Mai (23 maart) zijn we na het zelfgemaakte omelette-ontbijt met de tuktuk naar de tempels van de Buddhist University in het centrum gegaan. Op de campus van de Buddhist University staan 3 grote tempels, waarvan er één niet toegankelijk was voor vrouwen (tot ergernis van sommigen). 2 van de tempels waren heel groots opgezet, rijkelijk versierd en volledig gerestaureerd. Een derde was duidelijk ouder en niet gerestaureerd. Het was niet meer dan een stenen piramide, maar niet minder indrukwekkend dan de gerestaureerde tempels. Verder hebben we een ronde door de stad gelopen. 's Avonds zijn we, na een goede pizza, naar de nachtmarkt gegaan. De nachtmarkt was gigantisch. Er werd alles verkocht, maar was duidelijk gericht op toeristen met verkoop van kleding en souveniers.
En na een dagje cultuur was het tijd voor een dagje natuur (24 maart). Na weer een zelf gemaakt ontbijt met ei en brood, wat we echt zijn gaan missen sinds we door Azië reizen, zijn we per tuktuk naar de Maesa Waterfall gegaan. Dit is de naam voor een reeks van 10 watervallen door de bossen net buiten Mai. Het is het droge seizoen (en tevens hitte seizoen) dus de watervallen waren niet zo groot als ze konden zijn was ons verteld, maar ze waren evengoed de moeite waard. In de poelen die onder de watervallen gevormd waren kon je zwemmen (lees: tot halverwege je bovenbenen in het water staan), maar de wandeling langs de watervallen omhoog alleen al was al de moeite waard. Het verkoelende water, waar alleen Tessa echt in ging, was heel lekker met de 30+ graden die het eigenlijk al de hele tijd is in Chiang Rai en Mai. Na de Maesa Waterfalls zijn we naar de volgende stop gegaan: de Grand Canyon. Van Chiang Mai Grand Canyon wisten we alleen dat je kon zwemmen en dat je er van 7,5 meter in het water kon springen. Dus wij hadden een groene vallei met mooie rivier onderin in gedachte. Maar het bleek een afgraving te zijn die vol water gelopen was. Maar ondanks dat alles er vanuit het water niet zo natuurlijk uitzag als we hoopten, was het toch heerlijk zwemmen. En heerlijk springen! Van 7,5 meter hoogte kon je het water in springen. Als je boven staat gaat de gedachte 'Waarom doe ik dit ook alweer?' door je hoofd, maar als je eenmaal gesprongen bent verandert die heel snel in 'Oja, daarom!'. Na een paar uur spartelen zijn we weer met de tuktuk terug naar onze accomodatie gegaan. 's Avonds hebben we nog gedaan waar we het meest naar uitkeken: lekker ouderwets gezellig een potje Amerikaans Jokeren. Dat zijn het soort dingen die je echt het meest mist na ondertussen alweer bijna een jaar reizen.
En toen we de volgende dag opstonden (25 maart) was de te korte tijd met Wim en Nellie alweer bijna voorbij. Maar niet voor we de wegen rond Chiang Mai nog even onveilig gemaakt hadden! Dus na uitgecheckt te hebben zaten we op 2 scooters, via de bochtige wegen de bergen in naar een orchideeënkwekerij. Hier kweekten ze 100.000 soorten wilde orchideeën (lichtelijk overdreven misschien). Heel mooi om te zien en ook heel mooi om tussen te zitten met een smoothie. Daarna ging de scooterbende door naar de botanische tuinen, waar onder andere bananenplantages waren (waar Wim en Nellie van de scooter vielen. Niks aan de hand, alleen een deuk in Wim's ego), een looppad tussen de boomtoppen en een museum over flora. Het was allemaal heel mooi om te zien (inclusief de val met de scooter). Alleen het floramuseum was een beetje jammer omdat ze geen elektriciteit hadden, wat toch wel echt noodzakelijk was om alles te verlichten en de beeldschermen met vast heel boeiende informatie te laten werken. Na de botanische tuinen zijn we terug naar Mai gegaan om de scooters in te leveren en onze koffers en backpacks op te halen. Daarna werd het appartement ingewisseld voor een hostel, waar we de spullen dropten voor we wat gingen eten. Na het eten, en na de koffer van Wim en Nellie weer opgehaald te hebben, was het toch tijd om naar het vliegveld te gaan. Net voor we gingen kregen we bericht van Adriaan en Cathy (onze bestie's die die avond in Chiang Mai zouden landen) dat hun vlucht 24 uur vertraging had door noodweer rond Abu Dhabi. Dus zijn ze moeten landen in Naam-Kwijt om 6 uur later door te vliegen naar Abu Dhabi. Als jullie nu denken: 'Aah wat vervelend voor hen!', nee is niet vervelend, want ze sliepen in een all-inclusive 5*-hotel in Abu Dhabi. We hebben de foto's gezien en ze mogen niet klagen! Na de berichten van Cathy en Adriaan gelezen te hebben, hebben we via een politieagent die ons wou helpen een tuktuk geregeld (waarbij de chauffeur van de tuktuk de politie een briefje in zijn hand drukte). Rond 21.30u stonden we op het vliegveld, vanwaar om 23.30u de vlucht van Wim en Nellie terug naar China vertrok. Na afscheid genomen te hebben zijn we terug naar het hostel gelopen. Het was heel fijn om Wim en Nellie weer te zien, al is 3 dagen veel te kort om echt bij te praten.
En zo zaten we 's avonds alleen op een 4-persoonskamer in een hostel in Chiang Mai. Denkend aan hoe mooi het wel niet zou zijn om all-inclusive in een 5*-hotel te mogen slapen in Abu Dhabi.
De 26e was het dan toch echt zo ver: Cathy en Adriaan (vanaf hier: Cath en A3 vanwege lamheid van degene die dit schrijft) zouden naar Mai komen! Maar dat was pas om 23:35u, dus eerst uitslapen (en het ontbijt missen dat bij de prijs van het hostel in zat, oeps) en hebben we verder zo min mogelijk gedaan. Behalve (weer) een alibaba-broek kopen. Iedereen weet wat een alibaba-broek is? Zo nee: dat is zo'n hele wijde broek met het kruis tussen de knieën die onder andere Aladdin draagt. En waar wij zo langzamerhand een kleine verzameling van hebben. Want dat zijn de ideale broeken als het 30+ graden is. Of voor als je lam niks aan het doen bent. En gezien wij nog wel eens aan beide criteria voldoen kunnen we nooit genoeg alibaba-broeken hebben. Rond 11.00u zijn we naar het vliegveld gelopen met een spandoek voor Cath en A3, steeds checkend of de vlucht dit keer wel volgens schema vloog. Maar precies op tijd waren ze er dan toch. Na een kort tuktukritje terug naar het hostel om de spullen de droppen zijn we nog een rondje gaan looen, maar zondagavond bleek niet het meest geschikte moment te zijn om de stad in te gaan, dus we waren ook zo weer terug bij het hostel.
De eerste volle dag met Cath en A3 begon zoals verwacht: laat en in het zwembad. Na het ontbijt (weer) gemist te hebben en even op temperatuur gekomen te zijn in het zwembad zijn we meteen het belangrijkste van de dag gaan doen: crêpes met Nutella en banaan halen. Daarna hebben we scooters gehuurd en zijn we naar de Maesa Waterfalls gereden (ja inderdaad, diezelfde als een paar dagen terug met Wim en Nellie). Maar van de 10 hebben we eigenlijk maar één waterval gezien: degene het dichtst bij de parkeerplaats. Daar was water, dus plons. Geen reden nodig tot verder kijken. Om 17.00u sloten de watervallen, dus we zijn er tot 17.00u gebleven. Op de terugweg naar Mai hebben we nog een bordje Pad Thai gehaald. Dat is een typisch Thais gerecht met noodles en taugé. Echt heel lekker! 's Avonds zijn we, hoe kan het ook anders, weer bij het vrouwtje uitgekomen die crêpe met Nutella en banaan maakt.
De 28e was de eerste keer dat we het ontbijt in het hostel ook echt meekregen. Toast, boter, jam, koffie, thee en chocolademelk. Waarbij de chocolademelk het beste vulde. We vonden het allemaal niet echt een vullend ontbijt, dus zijn we maar crêpes gaan halen. Of dat wouden we, maar het crêpe-kraampje was dicht! Na een kwartiertje stilletjes gehuild te hebben op de stoeprand hebben we onszelf weer op kunnen pakken en zijn we naar Doi Suthep gereden met de scooter. Dit is een bergtop net buiten Chiang Mai. Maar voor we de stad uit waren was er een politiecontrole. 'Mooi!', dachten we, dan hebben we ons internationale rijbewijs niet voor niks gekocht. De agent: 'Do you have an international drivers license?'. 'Yes, I do'. Die zit netjes in mijn paspoort, die ik altijd bij me heb... Behalve wanneer ik mijn paspoort in moet leveren om een scooter te huren. Beetje jammer dit. Gelukkig was de boete maar 10 euro, maar je moet echt een internationaal rijbewijs bij je hebben in Thailand. Een voordeel is wel dat je die boete maar één keer per 3 dagen mag krijgen, dus we konden zonder risico door rijden. Na een heel mooie bergroute met alleen maar haarspeldbochten kwamen we bij Wat Phrathat. Dit is een grote gouden tempel halverwege tussen Mai en de top van de berg. Het was een heel mooie tempel, al was de interesse soms ver te zoeken doordat we allemaal last hadden van de warmte. Na de tempel, en allemaal een bordje pad thai, besloten we terug naar de stad te gaan. Maar voor we dat konden doen moesten we eerst wat koud water kopen. Niet voor ons, maar voor over de zwarte zadels van de scooters. Want deze waren ondertussen warm genoeg om een ei op te bakken. Toen we terug in Mai waren moest er eerst schade ingehaald worden: crêpes halen dus! Daarna hebben Cath, A3 en Tessa een massage gehad van een uur. Dit was heel ontspannend en zeker de moeite waard zeiden ze. Daarna hebben we maar weer een crêpe gehaald voor we bij Mr. Kai zijn gaan eten. Dit was een restaurant dat A3 gevonden had en waar je echt goed kon eten.
De volgende dag (29e) was het tijd voor datgene waar Chiang Mai, en Thailand, bekend om staan: olifanten. Na veel zoeken hadden we een organisatie gevonden die een dagtrip aanboden met olifanten waar we een goed gevoel bij hadden. De organisatie vangt olifanten op die niet meer kunnen werken of redt ze uit situaties waar de dieren trucjes moeten doen voor de entertainment van mensen. Ze verzorgen de olifanten en laten mensen daarbij helpen. Zo hebben we de olifanten bananen en bamboo gevoerd en hebben we 'medicijnballen' voor ze gemaakt. Dit zijn ballen met een bepaald soort bonen, die goed is voor de spijsvertering van de olifant, maar die ze niet lusten. Door de bonen in plakkerige rijst te rollen eten de olifanten ze wel. Na het eten gingen de olifanten de rivier in, samen met ons. We kregen ieder een bakje 'zeep' dat uit het sap van een bepaalde plant kwam en konden daarmee de olifanten wassen. Wat een mooie dieren! Daarna kregen we lunch en zijn we een stuk door de jungle gelopen naar een waterval. Dit was een heel mooi stuk om te lopen langs een bijna droogstaande rivier af. Eenmaal bij de waterval konden we zwemmen. Daarna gingen we via dezelfde weg weer terug de jungle uit, om vervolgens te gaan tuben. Dit houdt in dat we in een opgeblazen binnenband van een vrachtwagen gingen zitten en zo de rivier af dreven, via stroomversnellingen. Cath raakte al vrij snel een steen met zo'n klap dat ze maar is gestopt. De rest is wel doorgegaan, maar ook niet zonder verschillende stenen te raken. In een stuk dat rustiger was, verderop in de rivier, staken op een gegeven moment 5 olifanten over, onder leiding van een man, die ze wees waar hij wou dat ze heen gingen. Het is heel onwerkelijk om te zien hoe zo'n gigantische dieren daar even oversteken terwijl je meters verderop rustig in je bandje ligt te drijven. Na het tuben zijn we per tuktuk weer terug naar ons hostel gebracht. We hebben allebei al vaker olifanten gezien, op tv en in dierentuinen, maar we zijn er nu pas achter wat voor geweldige dieren het zijn. Niet alleen vanwege het formaat, maar de hele uitstraling van een olifant is iets bijzonders waarvan we heel blij zijn dat we het van dichtbij mee hebben mogen maken. Nadat we ons omgekleed hadden en weer een crêpe gehaald hadden, zijn we naar de nachtmarkt gegaan. Hier hebben we zo'n beetje de hele avond rondgehangen, struinend van kraampje naar kraampje. Toen we er uiteindelijk weg gingen waren we heel wat souveniers rijker.
De volgende dag (30 maart) stond A3 heel zenuwachtig op. Met goede reden, want vandaag gingen hij en ik bungee jumpen! Tessa en Cath hadden besloten dat alleen kijken ook heel leuk zou zijn. Dus zo zaten we na het ontbijt in een busje dat ons naar X-treme zou brengen, waar we zouden gaan springen. In het busje, die we voor de halve rit voor ons alleen hadden, werd iedereen gek. A3 voorop, maar de rest kon ook moeilijk rustig blijven. Dit werd nog erger toen we bij X-treme aankwamen en we de 50 meter hoge toren zagen waar wij straks vanaf zouden springen. De vrouw achter de receptie legde alles uit dat we moesten weten over de sprong. Verder zei ze dat we nog naar het toilet konden, op een toon die impliceerde dat ze het een goed idee vond als we dat ook echt zouden doen. Dat leek ons ook een goed plan. Vervolgens konden we doorlopen naar achter, waar de toren stond, langs een grote vijver. Hier moesten we onze zakken leeg maken, werden we gewogen en werd ons gewicht op onze hand geschreven. A3 had het steen-papier-schaar gewonnen en mocht dus beslissen wie er eerst ging. Hij besloot zelf eerst te gaan. Z'n benen werden in een soort schuimen mat gewikkeld, waar weer een band omheen ging. Daarna hinkte hij naar het metalen bakje, waar de jump master al in stond. Hier werd alles gecontroleerd en aangevinkt op een lijst voor de metalen bak naar boven gehesen werd. 50 meter naar boven. Eenmaal daar klonk een luchtalarm en een even later hoorden we A3 juichend naar beneden storten. Een meter of 2 boven het water kwam hij tot stilstand voor hij weer 25 meter meter de lucht in gelanceerd werd. Zo stuiterde hij een minuut op en neer voor hij enigszins rustig onder aan het koord hing. Daarna werd hij naar beneden gelaten en werden zijn benen los gemaakt. Hij was helemaal gelukkig en, voor de eerste keer vandaag, stressvrij. Voor mij begon de stress eigenlijk pas toen A3 zei: 'Jouw beurt!'. Dus voor mij begon hetzelfde riedeltje als voor hem. Er was alleen één verschil tussen onze sprongen. Hij sprong zonder 'dip' en ik met 'dip' wil zeggen dat je laagste punt niet net boven het water is, maar net in het water. De uitleg die de jump master gaf voor ik sprong hield in dat je je armen naar links en rechts moest strekken en net voor je het water raakte je armen naar voor moest doen, alsof je duikt. Vervolgens mocht je aan de rand gaan staan, nog even omkijken voor de foto en 'ONE, TWO, THREE, BUNGEE!!'. En dan komt de aarde opeens sneller dichterbij dan dat je dacht mogelijk was. Je ademhaling stopt, je ogen zijn wijd open, al je zintuigen gaan in overdrive en je stopt volledig met nadenken. Tot je bijna het water raakt en je je bedenkt: 'Wat zei die kerel nou net ook alweer dat ik moest doen?'. 'Oja, shit, handen naar voor!'. PLONS. Vervolgens voel je je een marionette met totaal geen controle, je weet niet of je 2 meter of 40 meter boven de grond bungelt en je krijgt een heel heet hoofd door al het bloed dat naar je hoofd zakt. Vervolgens wordt je naar beneden gelaten en moet je, nadat je losgemaakt bent, weer even je landbenen terug vinden. Al met al een geweldige ervaring!! Maar niet voor herhaling vatbaar, mam. Echt niet! Maak je geen zorgen. Je maakt je nu zorgen of niet? Na de sprong hebben we een welverdiend ijsje gegeten voor weer met het busje terug naar het hostel te gaan. Daar ging om 14.00u onze bus naar Pai, 3,5 uur naar het Noord-Westen. De weg naar Pai is er een met een reputatie lazen we. Tussen Chiang Mai en Pai zijn namelijk 962 bochten. En als deze bochten ergens goed in zijn, dan is het wel misselijkheid veroorzaken. En dat deden ze dan ook. Bij mij in ieder geval, de rest zat rustig voor zich uit te kijken. Cath was zelfs een boek aan het lezen. Maar 3,5 uur later kwamen we, met onze maaginhoud nog op dezelfde plek als toen we gingen, aan in Pai.

Foto's: NotAllWhoWanderAreLost6.waarbenjij.nu