Welkom in Thailand / Chiang Rai
Blijf op de hoogte en volg Daan en Tessa
19 Maart 2017 | Thailand, Chiang Rai
De 19e werden we uitgerust wakker in ons kingsize bed in de kamer met airco en eigen badkamer. Na even nadenken waarom we in deze luxe wakker werden, realiseerden we ons weer dat het budget de avond van te voren wat opgerekt was. Het is echt vreemd wat een verschil er is tussen een 7-euro-per-nacht-kamer en een 15-euro-per-nacht-kamer. Alsof al het schoonmaken, wassen en onderhoud alleen betaald mag worden van het deel van de kamerprijs boven een tientje. Dus na het ontbijt hebben we ons rondje hostel-shoppen van gisteravond afgemaakt en hebben we ingecheckt in een wel-binnen-ons-budget-hotel. Geen airco, gedeelde badkamer, en het deel van de kamerprijs dat aan schoonmaken en wassen besteed werd was duidelijk kleiner dan afgelopen nacht. Voor ons helemaal prima dus. Na 's middags een paar uur geslapen te hebben (is slaaptekort bij iedereen zo hardnekkig, of is dat alleen bij ons?) zijn we onze laatste Laotiaanse kip in gaan wisselen voor Thaise baht. We waren net goed en wel gewend aan de omrekening van kip naar euro. Maar gelukkig heeft Thaise baht een hele makkelijke omrekenfactor: één euro komt overeen met 37 Thaise baht. En laten we nu net allebei heel goed zijn in het tafeltje van 37. 's Avonds zijn we over de nachtmarkt gelopen, die weer heel anders was dan de Laotiaanse markten die we hebben gezien. In Laos, en ook in Cambodja trouwens, heeft iedere verkoper zijn of haar kleine kraampje onder een party-tent met meestal één lamp die daar met een touwtje onder is geknoopt is. Hier in Chiang Rai heeft iedere verkoper een tafel met fatsoenlijke verlichting, is er op 2 plaatsen live muziek op de markt en er wordt overal eten verkocht, van snacks tot volledige maaltijden. In die zin zijn Thaise markten veel uitgebreider dan de markten die we tot nu toe gezien hebben in de rest van Azië. En in Thailand, als olifantenland, staat op vrijwel ieder souvenier, broek, shirt of tas wel een olifant.
De volgende dag (20 maart) was het tijd voor het hoogtepunt van Chiang Rai: de White Temple. Na het noodle-ontbijt zijn we vanuit bus terminal 2 met de lokale bus naar de White Temple gegaan, 20 minuten buiten de stad. We hadden al begrepen dat het een heel overdadige en indrukwekkende tempel was van de buitenkant met bizarre schilderingen. Al wisten we niet wat er nou zo bizar kon zijn aan tempelschilderingen. Maar daar zouden we wel achter komen. De White Temple is ontworpen, gefinancierd en gebouwd door een kunstenaar uit Chiang Rai. Hierdoor had hij totale vrijheid om zelf te bepalen wat en hoe hij zijn tempel wou bouwen. En van die vrijheid heeft hij gebruik gemaakt. Van buiten is de tempel spierwit. Net als de brug over de vijver voor de ingang. En de ornamenten in de tuin rond de tempel. Alles is wit. Zo wit dat je er een zonnebril bij op moet zetten. Voor je bij de tempel zelf komt moet je een brug oversteken. Onder deze brug is een 'put' waar 1000 handen uit omhoog reiken, wat symbool stond voor de hel. Na deze 'hel' overgestoken te zijn kwam je bij de tempel zelf, met je ogen tot spleetjes geknepen om niet verblind te worden. Eenmaal binnen werd duidelijk dat dit echt geen recht-toe-recht-aan tempel was. De schilderingen in de gemiddelde Boeddhistische tempel (voor zo ver er een gemiddelde is) bestaat uit 3 niveau's. De onderste strook van een tempelmuur is beschilderd met afbeeldingen van de hel en van lijden. De middelste strook laat het loskomen van dit lijden zien, wat meestal taferelen zijn van meditatie en vergeving. Naar het plafond toe staan vervolgens de beloningen afgebeeld. Dit komt neer op de hemel, natuur, blauwe lucht en uiteraard de Boeddha en zijn Bodhisattva's (zijn leerlingen). De White Temple volgde deze opzet ook, maar was anders in de zin dat de afbeeldingen heel modern waren. Lijden werd niet alleen vertaald met honger en ziekte, zoals in verschillende andere Boeddhistische tempels ook gebeurd, maar ook met 11 september, George Bush, Darth Vader en Nightmare on Elmstreet. Het loskomen van dit lijden kon daarom ook alleen maar afgebeeld worden met Spiderman, Avatar en Batman. En de moderne versie van de hemel kan dan, buiten de Boeddha, uiteraard niks anders zijn dan Hello Kitty en vergelijkbare roze schattigheid. Het is zo'n bizarre en onverwachte combinatie dat je een paar keer moet kijken voor je door hebt wat je allemaal ziet. In de bomen rond de tempel hingen trouwens ook kleien hoofden van films, zoals Gollum, Hellboy en Captain Jack Sparrow. Na White Temple zijn we met de bus naar Black House gegaan, wat de tegenhanger zou moeten zijn. Wit wordt geassocieerd met puur en de hemel, terwijl zwart gezien wordt als de kleur van dood en de hel. Dit laatste bleek heel letterlijk genomen te zijn bij Black House. De ontwerper en eigenaar van Black House, wat letterlijk een zwart huis is, is een excentrieke verzamelaar. Zijn verzameling is zijn tentoonstelling en Black House en de omliggende (ook zwarte) gebouwen zijn zijn museum. Zijn verzameling kan moeilijk anders omschreven worden als 'dood en verderf'. Van krokodillenhuiden tot grote schelpen en van ivoor tot bont. Alsof het enige criteria is dat er iets voor gestorven moet zijn. Het duurde daarom ook niet lang voor we weer buiten stonden, op zoek naar de bus terug naar Chiang Rai.
21 maart zijn we naar Chiang Mai gegaan, waar Wim en Nellie de volgende dag zouden landen. Dus na onze spullen gepakt te hebben zijn we naar het busstation gelopen. Daar hebben we een bord fried rice gegeten en een uur later waren we onderweg naar Chiang Mai. Een busrit van zo'n 4 uur.
Foto's: NotAllWhoWanderAreLost6.waarbenjij.nu
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley