De zon is terug!! / Dalat

19 dec zijn we om 11.45u op het busstation in Dalat aangekomen. Van daaruit was het maar 400 meter lopen naar het hostel. Na 5 minuten lopen, waarvan de helft in de regen, sprong Reno (de Nederlander die we in Phong Nha voor het laatst zagen) ons om de nek. De anderen waar we al eerder mee gereisd hadden sliepen ook in dit hostel. Na ingecheckt te hebben zijn we met z'n allen (10 man) naar het centrum gelopen om wat eten te halen. Dit bleek in eerste instantie wat lastig vanwege de 3 vegetariërs in de groep, maar toen vonden we 'Dalat pizza'. Dalat pizza wordt gemaakt door rijstpapier op een barbecue te leggen, daar een ei op de bakken, wat groenten en vlees er op, La Vache Qui Rite erop (die kaas met die lachende koe, geen idee hoe je het schrijft), chilisaus, mayonaise en dan het geheel als een pizza calzone dubbelvouwen. Echt lekker en nog voedzaam ook. En ze verkopen ze op zo'n beetje iedere hoek van de straat. Daarna nog wat rondgelopen en gekeken wat we konden gaan doen. De helft is toen scooters gaan huren om naar een waterval te gaan, een aantal is terug naar het hostel gegaan, en wij zijn met z'n tweeën meer eten gaan zoeken, want een Dalat pizza was niet genoeg. Binnen 5 minuten zaten we in een 5*-restaurantje dat 3 gerechten serveerde. Een kop noodles, een kleine kop noodles en een grote kop noodles. Navraag naar wat er in zat bleek onmogelijk, dus 2 koppen noodles besteld. Bleken groenten en kip in te zitten. Chinezen weten als geen ander hoe je nasi moet maken, maar Vietnamezen hebben dat met noodlesoep. Daarna terug naar het hostel. Daar hebben we met z'n allen family diner gehad. Family diner is een avondeten dat door het hostel aangeboden wordt, waarbij de tafels vol met eten gezet worden en je met iedereen die mee eet, inclusief het personeel van het hostel, van eet. We aten in totaal met zo'n 15 of 20 man. Super gezellig! Daarna de halve avond in de gezamelijke ruimte gezeten met z'n allen.

Het hostel waar we zitten is prima. We slapen met 8 man op één kamer, ieder bed heeft een eigen lampje en stopcontact (wat zeldzaam is) en iedere etage heeft een groot balkon.

20 december zaten we om 09.00u beneden voor het ontbijt. Broodjes of noodles: nomnomnom. Daarna afscheid genomen van zo'n beetje de hele groep, want iedereen ging naar Mui Né. Dat is een stad aan de kust, 150 kilometer hier vandaan. Daar zou het mooi weer zijn en met het druilerige weer van Dalat waren ze klaar. Buiten ons bleven alleen Kim en Robin. We zijn toen met Kim naar de kabelbaan net buiten Dalat gelopen. Daarmee zijn we naar een bergtop (lees: heuveltje) gegaan, waar een Hindoeïstische tempel staat. De tempel was mooi, maar niet heel indrukwekkend. Maar dat was prima, want het ging ons meer om de wandeling en de kabelbaan. Na de tempel zijn we naar een waterval gelopen. Daar met een rodelbaan een heuvel af gegaan naar de waterval, onder geroep van verschillende mensen dat we te hard gingen. Eenmaal beneden was de waterval heel indrukwekkend. Je kon langs de waterval naar boven klimmen, wat wij uiteraard hebben gedaan, en zo via een bospad naar een tweede waterval. Het regende al de hele dag af en aan, dus het pad was wat modderig, maar evengoed mooi om te lopen. Bij de tweede waterval was niemand, wat ons verbaasde. Maar des te meer mogelijkheden voor ons om in alle rust van de waterval te kunnen genieten. Toen we terug naar de eerste waterval liepen (om 16.00u) zagen we een verhard pad terug, wat een veel makkelijkere optie was dan het bospad. Maar op een gegeven moment was dit pad afgezet met een hek. Het bospad, denken we nu, was geen officieel pad. Het verklaarde in ieder geval het ontbreken van mensen bij de tweede waterval. Na de poort, die niet op slot zat, door te zijn gegaan zijn we terug naar Dalat. 's Avonds zijn we met Kim naar de 100 Roofs Bar gegaan. Dat is een cafe, maar dan net iets anders. Dit is onmogelijk uit te leggen, dus proberen we het zo. Het is een gebouw waar drank verkocht wordt en waar je gezellig kan zitten. Maar de inrichting is niet zoals je verwacht. Het is alsof de architect, na 2 joints gerookt te hebben, naar de Efteling gegaan is met een schetsboek en een potlood en daar, zo stoned als een garnaal, zijn ontwerp gemaakt heeft. Het hele gebouw bestaat uit gangetjes, kamertjes, doorgangetjes en trappetjes. Op de meeste plaatsen kan je niet rechtop staan en alle muren, plafonds en deuren zijn versierd met kleurrijke beelden van vanalles en nog wat. Als je nu denkt: 'Ik heb geen flauw idee wat ik me erbij voor moet stellen!', wat heel begrijpelijk zou zijn, kijk dan dit filmpje voor een beetje een idee. Al is dit slechts een klein deel van wat er te zien is.

https://m.youtube.com/results?q=100%20roof%20bar%20dalat&sm=3

Daarna wat te eten gehaald op de markt (meer Dalat pizza!) en terug naar het hostel.

21 december is Kim 's morgens vroeg met de bus naar Mui Né gegaan (de plek aan de kust met goed weer waar de anderen ook heen zijn gegaan gisteren) en Robin is rond 10.00u met zijn motor ook die kant op gereden. Dus we waren weer alleen. Wat ook even fijn is. Het is heel gezellig om met anderen te reizen, maar we vonden even met z'n tweeën ook wel weer prima. Vandaag zijn we naar Crazy House gegaan. Dat is een woning met een hotel. Of anders gezegd, de architect heeft een huis voor zichzelf ontworpen en gebouwd met in de tuin een hotel met 6 kamers. Dat op zich zou niet de moeite waard zijn om te bezoeken, maar, net zoals bij 100 Roof Bar, is het de manier waarop het gemaakt is wat het interessant maakt. Het wordt niet voor niets Crazy House genoemd. De architect heeft een voorliefde voor natuur, wat ze vertaald heeft in haar ontwerp met golvende muren, ronde plafonds en veel sculpturen van dieren en bomen. Het heeft veel weg van Gaudi (de architect van de Sagrada Familia in Barcelona), maar dan extremer, een hoger Efteling-gehalte zou ik bijna zeggen. Crazy House wordt ook wel beschreven als 'Gaudi met drugs'. Het woonhuis van de architect is een groot (lees: gigantisch!) gebouw in het midden van het kavel. Daar omheen ligt de tuin met vijvertje, boomhut en verschillende bijgebouwen. Een van deze bijgebouwen is het hotel. Dit gebouw ziet er uit als een gigantische boomstam met daarin een rondgang waar de kamers aan liggen. En iedere kamer is als een hobbithuisje, maar dan zonder de ronde deuren. In een tweede boomvormig gebouw wordt een uitbreiding van het hotel gebouwd. Vervolgens zijn alle gebouwen verbonden met looppaden die, als het ware gedragen door lianen, alles met elkaar verbinden. De looppaden lopen over de daken, door de muren, overal behalve op de grond. Hopelijk geven de foto's een beter beeld dan mijn vage omschrijving. Maar het geheel is heel apart en heel mooi. Genoeg inspiratie in ieder geval! Daarna hebben we nog een rondje gelopen door het inmiddels redelijk zonnige Dalat. 's Avonds hebben we een ronde gelopen over de nachtmarkt, waar we een restaurant (lees: overdekte rij plastic stoeltjes) vonden waar ze nasi verkochten die bijna zo lekker was als de Chinese nasi. Nomnomnom! En daarna heerlijk rustig slapen in onze nog steeds privé 8 persoonskamer.

Toen we de volgende dag (22 dec) wakker werden leek het lichter in de kamer dan anders. Toen we naar beneden liepen voor het ontbijt bleek waarom: het was zonnig! Blauwe lucht, lekker warm, open weer, echt zomers zonnig! En dat zou het ook te blijven voor een paar dagen! Dus wat doe je dan? Dan ga je op blote voeten onderuitgezakt in een stoel zitten op het balkon, wat drinken erbij, pootjes omhoog en genieten van het leven. Beetje muziek luisteten, beetje blog bijwerken, beetje hobbyën (Tessa in ieder geval) en verder helemaal niks. Heerlijk! Tussen de middag wat warme broodjes halen bij de receptie, om 18.00u een pannenkoek gaan eten in ons nieuwe lievelingsrestaurantje en 's avonds vanuit het balkon zo weer je bed in rollen. Dit hebben we 2 dagen volgehouden, maar de 23e ging om 23.00u onze slaapbus naar Ho Chi Minh Stad. We werden om 22.30u opgehaald, samen met een andere Nederlander en bij het busstation afgezet, deze keer wel met tickets. Daar had de bus, hoe kan het ook anders, 40 minuten vertraging (wat de minste vertraging was van al onze bussen in Vietnam tot nu toe). Maar toen de bus er eenmaal was, was het ook feest. Want we hadden met 5 man de bus voor ons alleen. En achterin de bus zijn 5 bedden naast elkaar, die toen we aanreden leeg waren. Dus ben ik (Tess sliep al in haar ene bedje) dwars over 5 bedden gaan liggen. Alle ruimte, 5 dekens en heerlijk geslapen! Zo zijn nachtbussen ook voor lange mensen prima te doen. De volgende dag (24 dec) kwamen we om 06.00u in Ho Chi Minh Stad.

Foto's: NotAllWhoWanderAreLost4.waarbenjij.nu