Weer die stomme visa / Da Nang
Blijf op de hoogte en volg Daan en Tessa
16 December 2016 | Vietnam, Da Nang
Even een sfeerimpressie van waar ik zit terwijl ik dit typ. We zitten in Da Nang, midden Vietnam, met gisteren onze eerste dag met een aantal uren geen regen. Het is 24 graden met vrijwel constant regen, binnen is alles versierd in Kerstsfeer en de Mariah Carey Kerst cd is al zo vaak gedraaid in de gezamelijke ruimte dat ik op het punt sta hem doormidden te breken. Het maakt dat we bij iedere keer dat we naar buiten kijken denken dat het herfst is en bij het begin van de volgende 'All I want for Christmas is you' ons opnieuw realiseren dat het echt half december is. Hele vreemde combi.
15 december zijn we met de motor in ons hostel in Da Nang aangekomen. Daar eerst douchen om op te warmen, droge kleren aan en de natte kleren meteen bij de receptie afgeven om te laten wassen. Het wassen ging het niet eens zo zeer om, maar meer om het drogen dat bij de service in zit. Want natte kleren uithangen in regenseizoen werkt niet met een constante luchtvochtigheid van 100%. 's Avonds lekker geslapen in een container. Het hele hostel bestaat uit een verzameling zee containers, waarbij iedere container één kamer is, ieder in een eigen kleur. Robin, Kim en wij hadden de witte container voor ons alleen.
Een voordeel van zo'n container is dat je kan horen of het regent of niet. Of in ons geval, dat je bevestigd krijgt waar je al bang voor was. Zo werden we de volgende dag (16 dec) met het rustgevende geluid van regen op ons dakje wakker. Het ontbijt, dat bij de prijs inbegrepen was, bestond uit noodles en/of ei met toast. Maar de manier waarop was nieuw voor ons. Je moest het namelijk zelf klaarmaken. Alle benodigdheden waren er, je hoefde alleen nog maar 12 eieren in de pan te mikken, roerbakken (met stokjes, op zijn Aziatisch) en je helemaal vol eten. Nadat wij weggaan zal er wel een extra regel aan het ontbijt toegevoegd worden, want wij aten de prijs van de kamer er alleen aan eieren al uit. Toen we gingen waren er ook geen eieren meer. Maar in ieder geval, na ons cholesterol flink opgekrikt te hebben zijn we naar het Immigration Office gereden op onze eigen motoren (we moeten nog steeds aan het idee wennen) om ons Vietnamese visum te verlengen. Dat zou een stuk goedkoper moeten zijn dan in Hué (onze vorige stop). En dat was ook zo, slechts 10 Amerikaanse dollar per persoon. Moesten we wel even een aanvraagbrief halen bij een specifiek toeristenbureau. Welkom in de wereld van Vietnamese corruptie. We hadden al gelezen dat sommige ambtenaren deals hadden met reisbureau's om zo toeristen extra te laten betalen en er zelf wat extra's aan over te houden. Dus wij vragen waar dat reisbureau was voor de aanvraagbrief, maar dat wist hij niet. Moesten we maar op internet opzoeken. Dus wij vragen of er wifi was, waarop hij heel onverwacht antwoordde: hij was vergeten of er wifi was. Dit was voor ons de bevestiging dat hij zijn IQ thuis had laten liggen, of dat hij het ons opzettelijk moeilijk wou maken. Nadat we bij een typisch Vietnamees restaurantje gegeten hebben (vergelijkbaar met Chinese 5*-restaurantjes) zijn we weer door de stromende regen terug naar het hostel gereden. Daar het reisbureau opgezocht dat onze geheugen-als-een-zeef-ambtenaar had genoemd. 3 keer raden waar die lag? Even rekening houden met dat we ons net 20 minuten kletsnat hebben laten regenen terugweg vanuit de Immigration Office. Ja inderdaad, in dezelfde straat als het Immigration Office! Dus wij bij de receptie in het hostel gevraagd of ze het reisbureau wouden bellen. Dat deden ze, ze stuurden daarna foto's van onze paspoorten op en we zouden de volgende dag antwoord krijgen over de opties en prijzen van visum verlenging. Wij waren al doorweekt, dus we zijn die middag naar zee gelopen (100 meter van het hostel). We wouden pootje baden, maar dat vond de zee niet genoeg. Dit klinkt misschien vreemd, maar de golven zijn veel moeilijker in te schatten hier dan in Nederland. Je loopt langs het water, buiten bereik van de golven, en dan komt de volgende golf in een keer 30 meter verder dan de vorige. Dus rennen om droog te blijven. En als je blijft staan, op de plaats waar de vorige golf je niet raakte, zet de volgende je tot aan je heup onder water. Je mocht niet zwemmen, wat maar goed is ook, want met die wisselende golven wordt je gauw genoeg meegetrokken de zee in. Maar was heel leuk en we hebben tot aan ons middel in zee gestaan. Behalve Robin, die dook er meteen helemaal in. Voor 3 seconden en toen werd hij terug gefloten door de strandwacht. 's Avonds boodschappen gedaan en zelf noodles gemaakt.
Toen we de volgende dag opstonden (17 dec) dachten we even dat er iets met ons gehoor was. We zitten in het regenseizoen, maar we horen geen getik op onze container. Wat is er aan de hand? Toen we naar buiten keken zagen we iets wat we al een paar dagen niet gezien hadden: de zon! Dus na het ontbijt (dat weer zoveel eieren bevatte dat het net zo goed Pasen had kunnen zijn) zijn we met de motor een stuk terug richting Hué gereden om de bergpas nogmaals te rijden. Dit is het stuk dat gezien wordt als de mooiste weg tussen Hanoi (noord Vietnam) en Ho Chi Minh (zuid Vietnam). Vorige keer in de regen was er niks aan, maar nu met goed weer was het inderdaad heel mooi! Haarspeldbochten tegen de berg op met uitzicht over de kust vanuit zo'n beetje ieder punt op de route. Samen met Robin en Kim zijn we tot het hoogste punt op de bergpas gereden, daar even gezeten en toen terug naar Da Nang. Het is ons duidelijk waarom mensen van de nachtbussen (die hier overal rijden) zeggen dat je veel mist van de omgeving. Met de motor is dan wel langzamer, maar je ziet veel veel meer. Nog een bijkomend voordeel van dit ritje was dat we onze natte kleren van gisteren aan hadden en deze weer drooggeföhnd waren op de motor. 's Avonds weer zelf gekookt, wat we stiekem toch wel missen. Zelf koken zit niet in het systeem in Vietnam. Maar heel weinig hostels hebben een keuken. Wat ergens logisch is, want uit eten kost als je een beetje weet waar je heen gaat meestal minder dan 1,5 euro per persoon. En de pot pastasaus alleen al kostte 4 euro. Dus koken heeft ook pas zin vanaf 4 personen. Met 'uit eten' hebben we dan trouwens niet over een gezellig restaurantje zoeken, voorgerecht, hoofdgerecht, eventueel dessert, natafelen met een wijntje en weer naar huis gaan. Dat kan in Vietnam ook, maar als wij uit gaan eten lopen we een zaakje in dat in veel gevallen lijkt op een garage, vaak echt met garagedeur. Dit sfeervol ingericht met felgekleurde plastic tafeltjes met niet-bijpassende krukjes en met als afwerking overal papiertjes, plastic folie, eetstokjes en de inhoud van die kop noodles die vanmiddag omgegaan is bij tafel 3. Je gaat zitten, kijkt op het menu naar de prijzen en daarna pas naar de gerechten en bestelt noodlesoep of rijst met groenten of vlees. Dat zijn meestal de 1,2-euro-kostende opties. En dan krijg je een vol bord (of kom, afhankelijk van je keuze) met de lekkerste soep of rijst die je kan hebben. Dit soort restaurantjes noemen we 5*-sterren restaurantjes, zoals we ze in China ook noemde.
18 december hebben we, weer met regen uiteraard, onze spullen bij elkaar gepakt. Daarna kregen we van de receptie van ons hostel te horen dat ze reactie van het reisbureau hadden over visum verlenging. De aanvraagbrief was 75 euro. Plus de 10 die we in de Immigration Office moesten betalen maakt dat 85 euro. Volgens de Lonely Planet zou het 30 euro moeten kosten. Dus hebben we besloten om niet aan het hele (wij denken corrupte) visumverleng-gedoe mee te doen. We verlengen ons visum niet, maar in plaats daarvan vliegen we naar Kuala Lumpur op 27 december (de laatste dag van ons visum) en vliegen we terug naar Vietnam op 1 januari. Zo kunnen we oud-op-nieuw vieren met Robin en Kim in Kuala Lumpur (zij gingen sowieso naar Kuala Lumpur) en krijgen we een visum on arrival voor Vietnam als we 1 januari het land weer in vliegen. Er is maar een nadeel aan dit plan, namelijk dat de 27e over 9 dagen is en Ho Chi Minh Stad, vanwaar de spotgoedkope vlucht naar Kuala Lumpur gaat, 1200 kilometer verderop ligt. Met een maximum van 200 kilometer per dag dat verantwoord op de motor af te leggen is maakt dat 6 dagen op de motor. Hier hadden we geen zin in, dus hebben we de motor gestaltd in Da Nang en zijn we om 16.00u met de slaapbus naar het Zuiden gereden. Als we volgend jaar (over 2 weken dus) weer terugvliegen naar Vietnam gaan we met de bus terug naar Da Nang om onze motoren op te halen en kunnen we dan in alle rust, met een nieuwe 30 dagen op ons visum, verder rijden. En zonder regen! Want dan zou het regenseizoen echt voorbij moeten zijn. Maar nu eerst met de bus naar Dalat, wat niet ver ten Noorden van Ho Chi Minh Stad ligt. Daar is Reno (de Nederlander die we vorige week ontmoet hebben) ook en het weer schijnt daar beter te zijn. Dus nog wat eten in een 5*-restaurantje, de motoren met een grote ketting aan elkaar zetten en met een zeil afdekken en om 16.45u naar de bus (uiteraard had de bus vertraging). Voor we gingen gaf de receptionist van ons hostel ons een briefje met een naam en adres erop. Dit was de stop in Nha Trang waar we over moesten stappen. In het ticket office waar hij de naam van opgeschreven had, moesten we ons busticket wisselen voor een nieuw ticket voor het tweede traject. We zouden het eerste busticket pas in de bus krijgen. Oké, prima. Daarna werden we opgehaald door een mannetje dat, na nog 3 toeristen opgehaald te hebben, stopte langs de snelweg. 'Bus here', zei hij en we moesten in de auto wachten. Na 5 minuten stopte er inderdaad een slaapbus en konden we daar in. Op de vraag 'Busticket?' kreeg ik een geïrriteerde blik en een gebaar dat ik door moest lopen. Dus wij (Kim, Tessa en ik) bedden uitgezocht en gesettled. Er werd een film gedraaid, gelukkig in het Engels, wat een hele verbetering is ten opzichte van Chinese bussen. Maar na 10 minuten bleek dat we te vroeg gejuicht hadden, want de audio werd veranderd naar Vietnamees. Maar Vietnamese nasynchronisatie is iets anders dan Chinese of Nederlandse. Sterker nog, het is niet eens nasynchroniseren. Het is het geluid zachter zetten, een Vietnamese vrouw de tekst geven en haar die op de meest monotone manier mogelijk voor laten lezen. Ze doet dus de tekst van alle acteurs in de film, zonder onderscheid in stemgeluid of toonhoogte. Totale verkrachting van de film als je het mij vraagt. We wouden de film eigenlijk wel volgen, dus ik vragen om ondertiteling, maar ze lachten me uit en wezen dat ik terug naar mijn plaats moest gaan. Sympathieke mensen deze ronde. Maar de audio werd, wonder boven wonder, toch naar Engels terug veranderd. Maar na 15 minuten, toen we net goed in de film zaten, weer terug naar Vietnamees. Dus alle drie mp3-speler in en de hele film laten voor wat die is. Na 2 uur stopten we en wou Tessa naar de wc (want die was er geen in de bus), maar dat mocht niet. Met weer hetzelfde afkeurende handgebaar werd ze terug naar haar plaats gewezen. Dus precies zoals verwacht, draaide Tessa zich om, riep dat we de bus tegen moesten houden als die weg wou rijden en liep de man voorbij, de bus uit. Ze was al lang weer terug voor de bus aanstalten maakte om te gaan, dus de bus tegenhouden was niet nodig. Toen Kim bij de volgende stop ook naar de wc moest kreeg hij dezelfde behandeling, en pakte hij het ook op dezelfde manier aan. Al met al hebben we redelijk geslapen, al was het niet zo goed als in de vorige slaapbus.
Met een brak hoofd werden we om 05.30u wakker gemaakt (lees: kreeg je een tik op je arm) om aan te geven dat we er bijna waren. Bijna in Nha Trang waren dus, bij de overstap, Na de backpacks uit de bus gehaald te hebben, vroegen we weer om de bustickets, maar die waren er niet. Weer met een bijzonder vriendelijk handgebaar werden we verwezen naar de ticketoffice waar we voor gestopt waren. De naam was gelukkig hetzelfde als wat de receptionist opgeschreven had en waarvan hij gezegd had dat we onze bustickets konden wisselen. Maar wisselen betekend meestal iets geven en iets terug krijgen, maar we hadden geen busticket om te geven. Maar oké, wij daar naar binnen terwijl de bus weg reed. Eerste vraag van de medewerkster was waar we heen gingen, de tweede vraag was 'busticket?'. Geen busticket. 'No ticket?!'. No. 'Bus at 07.00h'. Oké. En zo konden we zonder ticket de bus in naar Dalat (die om 07.45u ging in plaats van de geplande 07.00u). In de bus werd weer om het ticket gevraagd, maar als je maar blijft herhalen dat je er geen hebt mag je toch mee blijkbaar. Op naar Dalat, wat zo'n 5 uur zou duren. Deze keer in een kleinere bus met stoelen in plaats van bedden. Rond 08.00u stopten we voor ontbijt in een restaurant met, hoe kan het ook anders, Kerstmuziek. Maar dan met een stevige beat eronder. Ik denk dat Wim en Nellie het als 'pokkeherrie' zouden omschrijven. Om 11.45u kwamen we moe, maar blij omdat het niet regende, aan in Dalat.
Foto's: NotAllWhoWanderAreLost4.waarbenjij.nu
15 december zijn we met de motor in ons hostel in Da Nang aangekomen. Daar eerst douchen om op te warmen, droge kleren aan en de natte kleren meteen bij de receptie afgeven om te laten wassen. Het wassen ging het niet eens zo zeer om, maar meer om het drogen dat bij de service in zit. Want natte kleren uithangen in regenseizoen werkt niet met een constante luchtvochtigheid van 100%. 's Avonds lekker geslapen in een container. Het hele hostel bestaat uit een verzameling zee containers, waarbij iedere container één kamer is, ieder in een eigen kleur. Robin, Kim en wij hadden de witte container voor ons alleen.
Een voordeel van zo'n container is dat je kan horen of het regent of niet. Of in ons geval, dat je bevestigd krijgt waar je al bang voor was. Zo werden we de volgende dag (16 dec) met het rustgevende geluid van regen op ons dakje wakker. Het ontbijt, dat bij de prijs inbegrepen was, bestond uit noodles en/of ei met toast. Maar de manier waarop was nieuw voor ons. Je moest het namelijk zelf klaarmaken. Alle benodigdheden waren er, je hoefde alleen nog maar 12 eieren in de pan te mikken, roerbakken (met stokjes, op zijn Aziatisch) en je helemaal vol eten. Nadat wij weggaan zal er wel een extra regel aan het ontbijt toegevoegd worden, want wij aten de prijs van de kamer er alleen aan eieren al uit. Toen we gingen waren er ook geen eieren meer. Maar in ieder geval, na ons cholesterol flink opgekrikt te hebben zijn we naar het Immigration Office gereden op onze eigen motoren (we moeten nog steeds aan het idee wennen) om ons Vietnamese visum te verlengen. Dat zou een stuk goedkoper moeten zijn dan in Hué (onze vorige stop). En dat was ook zo, slechts 10 Amerikaanse dollar per persoon. Moesten we wel even een aanvraagbrief halen bij een specifiek toeristenbureau. Welkom in de wereld van Vietnamese corruptie. We hadden al gelezen dat sommige ambtenaren deals hadden met reisbureau's om zo toeristen extra te laten betalen en er zelf wat extra's aan over te houden. Dus wij vragen waar dat reisbureau was voor de aanvraagbrief, maar dat wist hij niet. Moesten we maar op internet opzoeken. Dus wij vragen of er wifi was, waarop hij heel onverwacht antwoordde: hij was vergeten of er wifi was. Dit was voor ons de bevestiging dat hij zijn IQ thuis had laten liggen, of dat hij het ons opzettelijk moeilijk wou maken. Nadat we bij een typisch Vietnamees restaurantje gegeten hebben (vergelijkbaar met Chinese 5*-restaurantjes) zijn we weer door de stromende regen terug naar het hostel gereden. Daar het reisbureau opgezocht dat onze geheugen-als-een-zeef-ambtenaar had genoemd. 3 keer raden waar die lag? Even rekening houden met dat we ons net 20 minuten kletsnat hebben laten regenen terugweg vanuit de Immigration Office. Ja inderdaad, in dezelfde straat als het Immigration Office! Dus wij bij de receptie in het hostel gevraagd of ze het reisbureau wouden bellen. Dat deden ze, ze stuurden daarna foto's van onze paspoorten op en we zouden de volgende dag antwoord krijgen over de opties en prijzen van visum verlenging. Wij waren al doorweekt, dus we zijn die middag naar zee gelopen (100 meter van het hostel). We wouden pootje baden, maar dat vond de zee niet genoeg. Dit klinkt misschien vreemd, maar de golven zijn veel moeilijker in te schatten hier dan in Nederland. Je loopt langs het water, buiten bereik van de golven, en dan komt de volgende golf in een keer 30 meter verder dan de vorige. Dus rennen om droog te blijven. En als je blijft staan, op de plaats waar de vorige golf je niet raakte, zet de volgende je tot aan je heup onder water. Je mocht niet zwemmen, wat maar goed is ook, want met die wisselende golven wordt je gauw genoeg meegetrokken de zee in. Maar was heel leuk en we hebben tot aan ons middel in zee gestaan. Behalve Robin, die dook er meteen helemaal in. Voor 3 seconden en toen werd hij terug gefloten door de strandwacht. 's Avonds boodschappen gedaan en zelf noodles gemaakt.
Toen we de volgende dag opstonden (17 dec) dachten we even dat er iets met ons gehoor was. We zitten in het regenseizoen, maar we horen geen getik op onze container. Wat is er aan de hand? Toen we naar buiten keken zagen we iets wat we al een paar dagen niet gezien hadden: de zon! Dus na het ontbijt (dat weer zoveel eieren bevatte dat het net zo goed Pasen had kunnen zijn) zijn we met de motor een stuk terug richting Hué gereden om de bergpas nogmaals te rijden. Dit is het stuk dat gezien wordt als de mooiste weg tussen Hanoi (noord Vietnam) en Ho Chi Minh (zuid Vietnam). Vorige keer in de regen was er niks aan, maar nu met goed weer was het inderdaad heel mooi! Haarspeldbochten tegen de berg op met uitzicht over de kust vanuit zo'n beetje ieder punt op de route. Samen met Robin en Kim zijn we tot het hoogste punt op de bergpas gereden, daar even gezeten en toen terug naar Da Nang. Het is ons duidelijk waarom mensen van de nachtbussen (die hier overal rijden) zeggen dat je veel mist van de omgeving. Met de motor is dan wel langzamer, maar je ziet veel veel meer. Nog een bijkomend voordeel van dit ritje was dat we onze natte kleren van gisteren aan hadden en deze weer drooggeföhnd waren op de motor. 's Avonds weer zelf gekookt, wat we stiekem toch wel missen. Zelf koken zit niet in het systeem in Vietnam. Maar heel weinig hostels hebben een keuken. Wat ergens logisch is, want uit eten kost als je een beetje weet waar je heen gaat meestal minder dan 1,5 euro per persoon. En de pot pastasaus alleen al kostte 4 euro. Dus koken heeft ook pas zin vanaf 4 personen. Met 'uit eten' hebben we dan trouwens niet over een gezellig restaurantje zoeken, voorgerecht, hoofdgerecht, eventueel dessert, natafelen met een wijntje en weer naar huis gaan. Dat kan in Vietnam ook, maar als wij uit gaan eten lopen we een zaakje in dat in veel gevallen lijkt op een garage, vaak echt met garagedeur. Dit sfeervol ingericht met felgekleurde plastic tafeltjes met niet-bijpassende krukjes en met als afwerking overal papiertjes, plastic folie, eetstokjes en de inhoud van die kop noodles die vanmiddag omgegaan is bij tafel 3. Je gaat zitten, kijkt op het menu naar de prijzen en daarna pas naar de gerechten en bestelt noodlesoep of rijst met groenten of vlees. Dat zijn meestal de 1,2-euro-kostende opties. En dan krijg je een vol bord (of kom, afhankelijk van je keuze) met de lekkerste soep of rijst die je kan hebben. Dit soort restaurantjes noemen we 5*-sterren restaurantjes, zoals we ze in China ook noemde.
18 december hebben we, weer met regen uiteraard, onze spullen bij elkaar gepakt. Daarna kregen we van de receptie van ons hostel te horen dat ze reactie van het reisbureau hadden over visum verlenging. De aanvraagbrief was 75 euro. Plus de 10 die we in de Immigration Office moesten betalen maakt dat 85 euro. Volgens de Lonely Planet zou het 30 euro moeten kosten. Dus hebben we besloten om niet aan het hele (wij denken corrupte) visumverleng-gedoe mee te doen. We verlengen ons visum niet, maar in plaats daarvan vliegen we naar Kuala Lumpur op 27 december (de laatste dag van ons visum) en vliegen we terug naar Vietnam op 1 januari. Zo kunnen we oud-op-nieuw vieren met Robin en Kim in Kuala Lumpur (zij gingen sowieso naar Kuala Lumpur) en krijgen we een visum on arrival voor Vietnam als we 1 januari het land weer in vliegen. Er is maar een nadeel aan dit plan, namelijk dat de 27e over 9 dagen is en Ho Chi Minh Stad, vanwaar de spotgoedkope vlucht naar Kuala Lumpur gaat, 1200 kilometer verderop ligt. Met een maximum van 200 kilometer per dag dat verantwoord op de motor af te leggen is maakt dat 6 dagen op de motor. Hier hadden we geen zin in, dus hebben we de motor gestaltd in Da Nang en zijn we om 16.00u met de slaapbus naar het Zuiden gereden. Als we volgend jaar (over 2 weken dus) weer terugvliegen naar Vietnam gaan we met de bus terug naar Da Nang om onze motoren op te halen en kunnen we dan in alle rust, met een nieuwe 30 dagen op ons visum, verder rijden. En zonder regen! Want dan zou het regenseizoen echt voorbij moeten zijn. Maar nu eerst met de bus naar Dalat, wat niet ver ten Noorden van Ho Chi Minh Stad ligt. Daar is Reno (de Nederlander die we vorige week ontmoet hebben) ook en het weer schijnt daar beter te zijn. Dus nog wat eten in een 5*-restaurantje, de motoren met een grote ketting aan elkaar zetten en met een zeil afdekken en om 16.45u naar de bus (uiteraard had de bus vertraging). Voor we gingen gaf de receptionist van ons hostel ons een briefje met een naam en adres erop. Dit was de stop in Nha Trang waar we over moesten stappen. In het ticket office waar hij de naam van opgeschreven had, moesten we ons busticket wisselen voor een nieuw ticket voor het tweede traject. We zouden het eerste busticket pas in de bus krijgen. Oké, prima. Daarna werden we opgehaald door een mannetje dat, na nog 3 toeristen opgehaald te hebben, stopte langs de snelweg. 'Bus here', zei hij en we moesten in de auto wachten. Na 5 minuten stopte er inderdaad een slaapbus en konden we daar in. Op de vraag 'Busticket?' kreeg ik een geïrriteerde blik en een gebaar dat ik door moest lopen. Dus wij (Kim, Tessa en ik) bedden uitgezocht en gesettled. Er werd een film gedraaid, gelukkig in het Engels, wat een hele verbetering is ten opzichte van Chinese bussen. Maar na 10 minuten bleek dat we te vroeg gejuicht hadden, want de audio werd veranderd naar Vietnamees. Maar Vietnamese nasynchronisatie is iets anders dan Chinese of Nederlandse. Sterker nog, het is niet eens nasynchroniseren. Het is het geluid zachter zetten, een Vietnamese vrouw de tekst geven en haar die op de meest monotone manier mogelijk voor laten lezen. Ze doet dus de tekst van alle acteurs in de film, zonder onderscheid in stemgeluid of toonhoogte. Totale verkrachting van de film als je het mij vraagt. We wouden de film eigenlijk wel volgen, dus ik vragen om ondertiteling, maar ze lachten me uit en wezen dat ik terug naar mijn plaats moest gaan. Sympathieke mensen deze ronde. Maar de audio werd, wonder boven wonder, toch naar Engels terug veranderd. Maar na 15 minuten, toen we net goed in de film zaten, weer terug naar Vietnamees. Dus alle drie mp3-speler in en de hele film laten voor wat die is. Na 2 uur stopten we en wou Tessa naar de wc (want die was er geen in de bus), maar dat mocht niet. Met weer hetzelfde afkeurende handgebaar werd ze terug naar haar plaats gewezen. Dus precies zoals verwacht, draaide Tessa zich om, riep dat we de bus tegen moesten houden als die weg wou rijden en liep de man voorbij, de bus uit. Ze was al lang weer terug voor de bus aanstalten maakte om te gaan, dus de bus tegenhouden was niet nodig. Toen Kim bij de volgende stop ook naar de wc moest kreeg hij dezelfde behandeling, en pakte hij het ook op dezelfde manier aan. Al met al hebben we redelijk geslapen, al was het niet zo goed als in de vorige slaapbus.
Met een brak hoofd werden we om 05.30u wakker gemaakt (lees: kreeg je een tik op je arm) om aan te geven dat we er bijna waren. Bijna in Nha Trang waren dus, bij de overstap, Na de backpacks uit de bus gehaald te hebben, vroegen we weer om de bustickets, maar die waren er niet. Weer met een bijzonder vriendelijk handgebaar werden we verwezen naar de ticketoffice waar we voor gestopt waren. De naam was gelukkig hetzelfde als wat de receptionist opgeschreven had en waarvan hij gezegd had dat we onze bustickets konden wisselen. Maar wisselen betekend meestal iets geven en iets terug krijgen, maar we hadden geen busticket om te geven. Maar oké, wij daar naar binnen terwijl de bus weg reed. Eerste vraag van de medewerkster was waar we heen gingen, de tweede vraag was 'busticket?'. Geen busticket. 'No ticket?!'. No. 'Bus at 07.00h'. Oké. En zo konden we zonder ticket de bus in naar Dalat (die om 07.45u ging in plaats van de geplande 07.00u). In de bus werd weer om het ticket gevraagd, maar als je maar blijft herhalen dat je er geen hebt mag je toch mee blijkbaar. Op naar Dalat, wat zo'n 5 uur zou duren. Deze keer in een kleinere bus met stoelen in plaats van bedden. Rond 08.00u stopten we voor ontbijt in een restaurant met, hoe kan het ook anders, Kerstmuziek. Maar dan met een stevige beat eronder. Ik denk dat Wim en Nellie het als 'pokkeherrie' zouden omschrijven. Om 11.45u kwamen we moe, maar blij omdat het niet regende, aan in Dalat.
Foto's: NotAllWhoWanderAreLost4.waarbenjij.nu
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
