Stomme geit / Lijiang

16 november zijn we een beetje brak door de busrit in Lijiang aangekomen. Daar een taxi gepakt naar het hostel, want we wisten niet waar die ergens lag in de stad. Door het veranderen van de planning hebben we niet meer van alle plaatsen die we bezoeken in China een kaartje met waar het hostel ligt, dus maar met de taxi. Deze zette ons af bij de rand van (het autovrije) Old Town en hij wees dat we daar heen moesten lopen. Een beetje geërgerd dat we alsnog moesten lopen liepen we Old Town in, maar al binnen 50 meter schreeuwde de taxichauffeur dat we weer terug de taxi in moesten. Dus wij maar weer de taxi in en 5 minuten later stonden we bij een andere straat waar de taxi chauffeur naar wees. 'Die kant op? Nu wel echt? Oke.'. Na nog 3 keer vragen bleek het hostel aan de straat te liggen waar we in 2e instantie afgezet waren, maar was zonder naambord moeilijk te vinden. Het hostel was verder prima. 10-persoonskamer voor ons alleen, binnenplaatsje met twee schattige (grote) honden en één chagerijn van een (mini) kef-apparaat en hele aardige eigenares. Die dag een rondje door Old Town gelopen. Old Town is het oude centrum van Lijiang dat er uit ziet alsof er al 500 jaar niks veranderd is. Overal zijn smalle steegjes met kleine winkeltjes, en stroompjes die samen net buiten Old Town de rivier door Lijiang vormen. Het is heel mooi om doorheen te lopen maar onmogelijk om niet in te verdwalen. Al is dat ook wel een deel van de charme.

Onze 2e dag in Lijiang (17 nov) hebben we fietsen gehuurd en zijn we naar Lashi Lake gefietst. Dit is een meer zo'n 15 kilometer buiten Lijiang waar een groot aantal Naaxi wonen. Naaxi is een volk dat oorspronkelijk in deze regio leefde. Ze hebben eigen tradities, een eigen cultuur en zelfs een eigen taal en schrift. Het Naaxi schrift lijkt wat op Egyptische hierogliefen en bestaat uit simpele tekeningen. In Lijiang staat op alle borden ook niet alleen de straatnaam in Chinese karakters en in het alfabet, maar ook in het Naaxi schrift. Eenmaal bij het meer, wat heel mooi was, bleek het moeilijker dan verwacht om iets van de oorspronkelijke Naaxi cultuur mee te krijgen. Het leek voor ons op een willekeurig ander Chinees dorp. Al waren sommige entrees van huizen wel veel rijker versierd dan dat de Chinezen dat in de regel doen. We hebben bij het meer zitten lunchen, maar toen we weer door wouden fietsen bleek mijn voorband op de velg te staan. Dus gevraagd of iemand ons kon helpen, maar echt hoop hadden we niet want de band was van hard naar compleet leeg gegaan in een kwartier. Even oppompen had dus weinig zin meer. Uiteindelijk het fietsverhuurbedrijf gebeld via een vrouw die ons hielp, maar die konden niks voor ons doen want het was te ver buiten Lijiang (15 km). We moesten maar met een auto terug naar Lijiang komen met de fietsen. Een enkeltje terug naar Lijiang kostte 100 RMB zeiden ze. Dit gingen we niet doen, al is het maar uit principe, dus na wat overleg over de mogelijkheden met de vrouw die voor ons gebeld had, weer teruggebeld naar het verhuur bedrijf. Het volgende voorstel was de kosten delen, 50/50. Hier gingen we ook niet mee akkoord. 5 minuten later belden ze terug dat ze iemand zouden sturen, kon alleen wel 40 minuten duren. Maar 40 minuten aan het meer met 20 graden en een zonnetje is zo verkeerd nog niet. Na 40 minuten kwam er een mannetje met een reserveband en na 5 minuten konden wij met een nieuwe binnenband weer op weg. Het was ondertussen al 5 uur, dus we zijn daarna vrij snel terug naar Lijiang gefietst. De dag niet helemaal zoals verwacht verlopen, maar wel een mooi stukje gefietst.

De volgende dag (18 nov) zijn we weer Old Town in gegaan, deze keer op zoek naar een toeristenbureau. Buiten Lijiang ligt de Tiger Leaping Gorge, waar je heel mooi kan wandelen. Dus we wouden informatie over de mogelijkheden om dat te gaan doen. Toen werd het verdwalen in Old Town een beetje een nadeel en duurde het 2 uur voor we het toeristenbureau gevonden hadden, ondanks dat we een kaart hadden. Bij het toeristen bureau werd ons (in goed Engels!) verteld dat we met de bus naar de Tiger Leaping Gorge moesten gaan, daar de halve wandeling doen, overnachten en de tweede dag de andere helft. Dat klonk niet verkeerd, dus wij meteen bustickets gekocht voor de bus van de dag daarna naar de Tiger Leaping Gorge. Verder hebben we inkopen gedaan voor de wandeling. In de Lonely Planet stond dat het zelfs voor ervaren wandelaars een flinke uitdaging was, wat wij vertaalden naar: we hebben Snickers nodig. Dus met brood, broodbeleg, water, koeken en Snickers op zak gingen we terug naar het hostel. Op tijd naar bed om fit te zijn voor de volgende dag.

De Tiger Leaping Gorge is een kloof tussen 2 bergen waar we de naam niet meer van weten. De rivier die deze kloof heeft uitgesleten mondt uit in de Yangtze Rivier, waar we 1,5 maand geleden met Hans en Ria overheen voeren. De Tiger Leaping Gorge dankt zijn naam aan de mythe van een groep jagers die een tijger achterna zaten. De tijger is toen over de rivier gesprongen in de kloof om van zijn aanvallers te ontsnappen. Los van deze mythe is de kloof een heel mooi gebied om in te wandelen. Om 08.30u zaten we in de bus op weg naar deze mooie wandeling. Het was zeker 2,5 uur voor we er waren, waarin we aan de praat kwamen met Sam, Vicky en Ted. Drie toeristen (1 Brit en 2 Australiërs) die ook de Tiger Leaping Gorge route gingen wandelen. We hebben uiteindelijk de hele wandeling met hun samen gelopen. Hele gezellige mensen die zelf ook al aardig wat van Azië gezien hadden en daar graag over praatten. Wij vonden het delen van onze verhalen tot nu toe natuurlijk ook heel leuk, dus het klikte meteen. De wandeling begon met een klim van de eerste berg, dat zo'n 2 uur duurde. Vervolgens een afdaling van een uur en toen een 2e berg op. Deze 2e berg was volgens de Lonely Planet het zwaarste deel van de hele wandeling. Dit deel heet '28 bends' omdat het pad de stijle berg op zigzagt met haarspeldbochten. Wie deze naam heeft bedacht weten we niet, maar na 28 bochten ben je net over de helft. Niet heel bemoedigend. Tijdens de hele wandeling zie je boven je de besneeuwde bergtoppen en hoor je onder je de rivier. Het is een geweldig gebied om te wandelen. Na '28 (en de rest) bends' was het nog 1,5 uur redelijk vlak voor we bij Half Way Inn kwamen, het guesthouse dat op de helft van de wandeling ligt. Op dit vlakke stuk (lees: vrij vlak pad, maar links stijl omhoog en rechts stijl omlaag) stonden koeien en geiten die de weg blokkeerden. Van het pad af gaan was geen optie, maar het pad was ook net zo breed als de koeien die erop stonden. Dus koe-knuffelend zijn we ze voorbij geschuifeld, terwijl de koeien gewoon bleven grazen. Na 6 uur en 3 kwartier zaten we in Half Way Inn. We waren redelijk op, maar dat was het zeker waard! Daar gegeten met Sam, Vicky, Ted en nog 4 toeristen en op tijd naar bed. De volgende dag (20 nov) aan de pannenkoeken met honing en banaan als ontbijt en om 10.00u op weg voor de tweede helft. Dit was 'slechts' 1,5 uur tot aan Tina's Guesthouse, van waar de bussen terug naar Lijiang gingen. Ook hier weer geiten, maar daar kon je iets makkelijker langs, want die gaan nog wel aan de kant met wat overtuigingskracht. Al resulteerde deze overtuigingskracht er wel in dat Tessa gebeten werd door een geit. Vanaf Tina's Guesthouse gaat er ook een pad verder de berg af naar de rivier. Dit is 45 minuten naar beneden en 1,5 uur weer naar boven. Dit hebben we met z'n 5'en gedaan. Naar beneden ging prima, waarbij je het geweld van de rivier steeds harder hoorde worden. Eenmaal beneden lag er een gigantische steen half in en half langs de rivier. Dit was de Tiger Leaping Stone. De steen vanaf waar de tijger volgens de mythe over de rivier gesprongen is. Dit maakte de mythe ook meteen een stuk ongeloofwaardiger, want aan de andere kant van de rivier was alleen een verticale rotswand. Medelijden met de tijger! Maar dat nam niet weg dat er entree gevraagd werd om op die steen te klimmen. Wij zijn (gratis) op de vrijwel identieke steen direct langs de Tiger Leaping Stone geklommen en hebben van daaraf de rivier bewonderd. De rivier is zo wild dat je er, buiten ernaar te kijken, niks mee kan. Zwemmen, kayakken of zelfs wild water raften is onmogelijk. Maar dat, en het oorverdovende geluid van de rivier, maakt het wel heel mooi om te zien. Daarna konden we met de trap terug naar boven. Dit klonk als een prima optie na de ongelijke 'treden' van stenen en wortels van gisteren, maar toen we de 30 meter hoge verticale ladder zagen leek de klim van gisteren nog niet zo verkeerd. De weg omhoog bestond uit een afwisseling van verticale ladders (waarvan de langste zo'n 30 meter) en ongelijke betonnen treden tegen een bijna verticale rotswand. En daar moest je nog voor betalen ook. Ofja, wij moesten betalen. Sam, Vicky en Ted waren slim genoeg om gewoon door te lopen, want degene die de kaartjes verkocht had schijnbaar zelf thuis entree tickets geprint en was die aan stomme toeristen (lees: wij) aan het verkopen. Deze nep tickets werden nergens gecontroleerd. Het heeft ons ruim 2 uur gekost om de kloof weer uit te klimmen via deze trappen, met de nodige pauzes tussendoor. Eenmaal boven bleek dat de rest van ons groepje, die voorop gegaan waren, er net zoveel moeite mee hadden gehad als wij. Eenmaal weer bij Tina's Guesthouse hebben we wat gegeten en vervolgens met de bus terug naar Lijiang. Het was inderdaad een zware wandeling, zoals de Lonely Planet ons voorspeld had, maar zeker de moeite waard!! Hele mooie ervaring!

's Avonds hebben we voor de zekerheid toch maar even opgezocht wat de risico's van een geitenbeet in China zijn. Er bleek een klein risico op rabiës. We zijn ingeënt tegen rabiës, maar voor de zekerheid zijn we toch maar naar het ziekenhuis gegaan. Daar werd ons, met de hulp van de dochter van de eigenaar van het hostel als tolk, verteld dat we nog 2 rabiës spuiten moesten hebben om het risico verder te verkleinen. De eerste kreeg Tessa daar meteen. De tweede moest 23 november gedaan worden. Hiervoor werd een recept gemaakt, zodat we in Kunming, waar we de 23e zijn, de tweede spuit konden halen. Al met al zijn we ruim een uur in het ziekenhuis geweest, samen met onze tolk, maar we zijn er nu wel geruster op dat het risico van de geitenbeet afgedekt is. 'Geitenbeet' klinkt nu misschien vrij dramatisch, het is meer een klein sneetje. Maar de druppel bloed die eruit kwam maakte dat er een risico was. Terwijl we in het ziekhuis waren (van 23.00u tot middernacht ongeveer) zijn er zeker 6 kotsende mensen binnen gebracht. Allemaal zo zat als een kanon. De een kon nog net lopen met iemand aan de arm, maar de ander moest door drie man gedragen worden en werd, nadat ze d'r maaginhoud in de prullenbak had achter gelaten, op een brancard weggedragen. We weten niet wat die Chinezen doen op zondagavond dat dit het resultaat is, maar het ziet er niet gezond uit. Het schijnt wel zo te zijn dat het heel belangrijk is dat je veel alcohol binnen kan houden, maar de mannen en vrouwen die we binnen zagen komen waren toch ver over hun grenzen heen qua alcohol gebruik.

21 november hebben we onze spullen bij elkaar gezocht en zijn we naar het treinstation gegaan. Of dat was de bedoeling, maar de lokale bus naar het treinstation reed niet. Dit kregen we te horen van een Chinese jongen die ook naar het treinstation moest, na 20 minuten op de bus gewacht te hebben. Maar hij hielp ons graag zei hij via de vertaal-app op zijn telefoon. Binnen 2 minuten had hij een taxi geregeld en wij konden gratis mee. Hij moest toch die kant op. Een beetje sceptisch zijn we ingestapt, verwachtend een deel van de kosten van de taxi te moeten betalen. Maar dat was totaal niet aan de orde. Hij betaalde de taxi en hij wou niks weten van het geld dat we hem aanboden voor zijn hulp. Sterker nog, hij hielp ons nog met het kopen van onze treinkaartjes! Het maakt me niet uit wat het nieuws zegt over de problemen in de wereld, er zijn altijd mensen die onzelfzuchtig anderen helpen, ook al kennen ze elkaar niet. Dat hebben we al verschillende keren ervaren sinds we op reis zijn. Vervolgens de trein in en op weg naar Dali. Een treinrit van 2,5 uur.

Foto's: NotAllWhoWanderAreLost4.waarbenjij.nu. Dus 4, niet 3! Vier. Nieuw blog, nieuwe foto's. Als je op blog 3 gaat kijken en je denkt: 'Heey, er staan geen foto's van Lijiang op dit blog?! Wat nu?!' Ja dat klopt, want die staan op blog 4.