Bye bye, zwaai zwaai / Guilin

21 oktober zijn we rond de middag in Guilin aangekomen met z'n vieren in het hostel dat Tessa en ik geboekt hadden voor ons twee. Hans en Ria gingen die middag met de trein verder voor de rest van hun reis door China. Ze vonden het leuk om te zien in wat voor hostels wij zoal slapen tijdens onze reis. Het hostel bleek een prima voorbeeld van hoe wij hopen te slapen, maar dat maar zelden doen. Het was een net hotel waar ook gezamelijke kamers verhuurd werden. Alles was schoon, netjes, mooi afgewerkt en de 4-persoonskamer met eigen badkamer bleken we voor ons zelf te hebben omdat de andere 2 bedden niet bezet waren. Gratis fietsen ter beschikking en leuke bar en restaurant, en dat alles voor nog geen 4 euro per nacht. Nadat we onze bagage gedropt hadden zijn we met z'n vieren naar 7 Star Park gegaan, een groot park dat meteen achter het hostel lag. Daar een paar uur rond gelopen, maar het bleek minder de moeite waard te zijn dan we in eerste instantie gehoopt hadden. Er zitten verschillende wilde apen in het park die niet gevoerd mochten worden, aldus de borden. Het duurde niet lang of we zagen de apen inderdaad over het pad lopen. En, hoe kan het ook anders, de eerste Chinees die hem zag begon hem te voeren. Al snel kwam de aap dichterbij, wat ongetwijfeld prachtige foto's opleverde voor de voerende Chinees, maar toen de aap (nog geen halve meter groot) aan haar broek hing was het gedaan met de pret en was het schreeuwen en rennen! Hier hadden wij natuurlijk heel erg medelijden mee. Dat arme aapje schrok zich kapot! Het is trouwens heel normaal dat borden genegeerd worden. Dingen als, over een 'no climbing'-bord heen klimmen voor een betere foto zien we regelmatig. Vooral de 'verboden te toeteren'-borden lijken totaal zinloos. Al moet daar wel bij gezegd worden dat de Chinezen (of de Chinese overheid?) het belangrijk vinden om te vertellen hoe dingen moeten gebeuren. Je vind op veel plaatsen borden die uitleggen dat je niet mag vervuilen, schreeuwen, op de grond spugen, voordringen, etc. Ook uitleg over hoe je je in een metro dient te gedragen of hoe je als voetganger over moet steken worden met behulp van filmpjes uitgelegd. Je zou verwachten dat ze dat wel weten, maar dat valt vaak tegen.

Daarna terug naar het hostel, spullen opgehaald en met de taxi naar het treinstation. Daar mochten Tessa en ik het treinstation niet in omdat we geen tickets hadden, tot de grote frustratie van Tessa. Dus buiten afscheid genomen van Hans en Ria. Bye bye, zwaai zwaai :(! We hebben het heel leuk gehad met z'n vieren en zijn heel blij dat ze ons hebben opgezocht! Daarna zijn we bij het treinstation wat gaan eten (Nasi! We zijn redelijk verslaafd aan nasi ondertussen) en zijn terug naar het hostel gelopen.

De volgende dag (22 okt) zijn we met de fietsen van het hostel naar Elephant Trunk Hill gefietst. Dit is een berg die (met heel wat fantasie) op de slurf van een olifant lijkt. Je moest betalen om hem te zien, maar omdat de berg aan de rivier ligt kan je ook een stukje verderop langs de rivier gaan kijken. Dat dus gedaan. Vervolgens naar een andere berg proberen te fietsen, maar omdat het 35 graden was, was de motivatie laag. Uiteindelijk opvouwbare stoeltjes gekocht voor in de volgende trein (uitleg komt nog) en terug naar het hostel gefietst voor pizza en spaghetti (NOMNOMNOM). De dag daarna (23 okt) gingen we met de trein via Changsha naar Zhangjiajie, ten noorden van Guilin. 's Morgens de spullen gepakt, in een restaurantje nasi gegeten als ontbijt en met de bus naar het treinstation gegaan. 13.00u waren we op het treinstation en 14.00u ging onze trein. We zorgen dat we altijd een uur voor vertrek op het treinstation zijn, om maar zeker te zijn dat we de trein halen. Ook weet je nooit of de kaartcontrole, die je 2 keer krijgt, en de bagagecheck snel gaat of niet. De bagagecheck wil trouwens zeggen dat je je bagage op een lopende band legt (lees: gooit), die gaat door een scan, daarbij gaat een rode lamp branden, een Chinees kijkt op zijn scherm en je krijgt je bagage terug. We verdenken de Chinezen ervan dat het alleen een lopende band, een rode lamp en een Mahjong-spelende Chinees is en dat er helemaal geen controle is. Ondertussen loop je zelf door een poortje die consequent een alarm en rode lampen geeft bij iedereen. Dan wordt er nog een handmatige controle gedaan met een metaaldetectortje en als die ook af gaat mag je door. Toen we laatst een opvouwbaar fruitmesje aan de tas hadden hangen (helemaal vergeten, was niet om te testen) had de bagagescan deze niet opgemerkt, maar de man met de hand-metaaldetector wel. Toen we lieten zien dat het een mesje was mocht die wel gewoon mee. Veiligheidscontrole of simpelweg de illusie van een controle hooghouden?

Maar we gingen in ieder geval met al onze 'gecontroleerde' bagage de trein van Guilin naar Changsha in, een treinrit van iets meer dan 5 uur. Maar omdat er geen zitplaatsen meer beschikbaar waren, hadden we een staanplaats. Dit hield in dat we in coupé 3 mochten staan, samen met zo'n 15 anderen. Om die reden hadden we gisteren de opvouwbare stoeltjes gekocht. Deze waren plastic, misschien net 20 centimeter hoog en zo gammel als wat, maar gedurende de 5 uur in de trein waren ze ons meest waardevolle bezit. Vooral als je de andere mensen met staanplaatsen zagen die tegen de muur stonden of op de (smerige!) grond zaten, waren we helemaal gelukkig met onze stoeltjes. Na 3,5 uur stopte de trein en ondanks dat we vrijwel zeker wisten dat het onze stop nog niet kon zijn, vroegen we het een vrouw die uitstapte toch maar, wijzend op ons treinticket waar Changsha in het Chinees op stond. 'Yes, Changsha, here' zei naar buiten wijzend. Dus wij helemaal in de stress onze stoeltjes opklappen, backpacks pakken en de trein uit. Buiten aan een conducteur gevraagd of deze halte Changsha was. Ja dit was Changsha. Dus een beetje verbaasd waren we ons overzicht met aankomst- en vertrektijden van onze treinen aan het zoeken toen een meisje naar ons toe kwam rennen, 'This is not Changsha! I'm sorry! This is not Changsha!'. Dus wij als idioten onze backpacks weer de trein in gegooid en naar binnen gesprongen. Achter ons ging de deur dicht en wij waren weer op weg naar Changsha. We hadden, hoe kan het ook anders, de volledige aandacht van de coupé. Daar onze meest waardevolle bezittingen uitgeklapt en maar weer gesettled voor de rest van de treinrit, al was het enigszins gefrustreerd. En wat gebeurt er als je gefrustreerd bent in China en je even niks wil? 'Hello, where are you from?'. Een Engels-sprekende Chinees was benieuwd naar waar we vandaan kwamen en waar we naar toe gingen. We kregen zelfs allebei een kippenpoot die hij net bij de KFC gehaald had. We hebben echt geprobeerd aardig te doen, maar het was lastig na de uit- en instap chaos. Toen we 5 minuten voor de geplande aankomsttijd vaart begonnen te minderen was het voor ons duidelijk dat dit Changsha moest zijn. Dat werd nog eens bevestigd door een vrouw die vroeg of we ook de overstap naar de trein naar Zhangjiajie hadden, zij ook namelijk vertelde ze. Ze zou ons wel de weg wijzen. Haar man, die geen Engels kon, entertainde ons daarna met foto's van hun vakantie naar Australië. Heel leuk, maar duidelijk maken welke vissen je op je vakantie gevangen hebt met alleen handbewegingen bleek lastig. Daarna overgestapt op de trein naar Zhangjiajie, waar we hardsleepers hadden (lees: bedden! Heerlijke bedden! Houdoe en bedankt voor de opvouwbare stoeltjes!). 11 uur later kwamen we redelijk uitgeslapen in Zhangjiajie aan.

Foto's: NotAllWhoWanderAreLost3.waarbenjij.nu