no trekking?! really?! / Pokhara

Hadden we al gezegd dat we in de bus van Kathmandu naar Pokhara al na 40 min onze eerste kotser hadden? De snelweg bleek weinig met het Europese idee van een snelweg te maken te hebben en bestond uit vrijwel alleen maar haarspeldbochten. Wij hadden gelukkig nergens last van en na die ene kotser de rest van de bus ook niet.

In Pokhara zijn we van het busstation naar het hostel gegaan met een taxi, want het begon te regenen. Het hostel is prima, we zitten met 4 man op een kamer. Alleen is iedereen hier voor een trekking. Pokhara is een veel gebruikt beginpunt van mensen die een meerdaagse tocht door de uitlopers van de Himalaya maken. Dus de ene gaat net, de andere komt net terug (met een voorraad tijgerbalsem) en sommigen zijn in het hostel bij aan het komen. Wij zijn zo ver we weten de enige toeristen in het hostel die geen trekking gaan doen, wat de meeste een beetje apart vinden.

Dus wij waren ook de enige toeristen vanmiddag (24 sep) bij de Bat Cave. De Bat Cave bestaat uit een aantal grotten waarvan er maar één open is. De anderen zijn gesloten omdat een aantal mensen uren verdwaald zijn geraakt in de andere grotten. Maar de grot die open is, is wel de moeite waard. Er is geen verlichting behalve 1 zaklamp per 2 man, dus het is een beetje zoeken soms waar je kan staan, want de ondergrond in de grot is heel ongelijk. Er zouden duizenden vleermuizen moeten zitten, maar omdat het niet de goede periode is zaten 'maar' 100 ongeveer. Uiteindelijk bleek de grot indrukwekkender dan de vleermuizen, maar niet in de betekenis van het woord dat we gehoopt hadden. De grot had een ingang (lees: een grote betonnen trap) en een uitgang (lees: een klein gat dat we nog niet echt bekeken hadden voor we de grot binnen gingen). De grot bestond uit een grote 'ruimte' met aan een kant een ongelijke rotswand waar je tegenop kon klimmen. Alles was nat en met beperkt licht was het best wel opletten. Na een stuk tegen die rotswand opgelopen/opgeklommen te zijn bleek de laatste 4 meter verticaal omhoog te gaan! Veiligheid is een illusie. Daar naar boven geklommen kwam je bij de andere kant van het kleine gat uit dat de uitgang genoemd werd. Tess is daar naar buiten gekropen (Tess doet dat gewoon even), maar ik kreeg al paniekaanvallen bij het zien van de doorgang. Ik ben claustrofobisch, even voor de duidelijkheid. De gids kon praten als brugman over dat er 120.000 mensen per jaar door dat gat kruipen en dat 'when you have a big heart you can do this. Just tell yourself you can do it and than you can', maar de conclusie was voor mij al lang duidelijk: ik ga terug, geen andere optie. Dat werd ook heel snel duidelijk voor de gids en ik ben schaamteloos door de menigte van aaah-die-toerist-durft-niet mensen terug naar beneden geklommen. Tess bleek ondertussen applaus gekregen te hebben omdat ze via het gat naar buiten kwam. Daarna met zand-broeken (vooral Tessa) met de bus terug naar het hostel gegaan.

25 sep hebben we een stuk langs het meer gelopen, maar omdat we allebei last van onze darmen hebben, hebben we het maar rustig aan gedaan. Het meer is heel mooi! Rond om zijn een aantal kleine tempeltjes (één tempel ligt zelfs in het meer). Verder hebben we met wat toeristen zitten praten waarvan er een ook weinig deed die dag, maar dan vanwege een enorme kater. 's Avonds de backpacks ingepakt want om 07.30u de volgende dag ging onze toeristenbus naar Chitwan National Park in het zuiden van Nepal.

Om de verschillende bustypes in Nepal even uit te leggen: er zijn lokale bussen, toeristenbussen en minivans. Lokale bussen rijden op zowel korte als lange afstanden en zitten vol met alles wat je maar mee wil nemen. Mensen, kippen, dozen, koffers, allemaal prima. Maximale capaciteit: door stapelen tot de bus door zijn assen zakt. 40 man in een bus met 20 stoelen is normaal. Al gaat de deur niet dicht en hang je letterlijk met de benen buiten. Dan heb je toeristenbussen. Die gaan van A naar B zonder tussenstops, meestal over lange afstanden. De maximale capaciteit is gelijk aan het aantal stoelen en ze zijn vaak voorzien van airco. Deze bussen hadden wij tot nu toe. De derde, minivans, zijn bussen voor 12 tot 16 man die van adres naar adres gaan, maar waar wel iedereen naar dezelfe stad gaat. Dus die pikt mensen bij hun hotels in Kathmandu op en brengt ze naar hun verschillende hotels in Pokhara, bijvoorbeeld.

Foto's: NotAllWhoWanderAreLost3.waarbenjij.nu (3, drie, derde blog, dus geen 2, maar 3)